Ya cidden ruhen hazır olmamanın yanında yaşam tarzı buna uygun mu onu da bilmiyorum. Çok spontane yaşayan insanlarız. Nöbet vs. yoksa mesela cuma günü birden aklımıza gelir haftasonu şehir dışına çıkar bir konsere gider biraz o şehri gezer geliriz. Pazartesi tekrar iş başındayızdır. Nöbetim olur iki gün eve gelmem. Eşimin nöbetleri olur. Üç dört gün birbirimizi göremediğimiz olur.Konuyu okurken az once kucuk kizimin bana sarilip sen cok tatlisin demesi geldi aklima. Onun sarilmasindan degerli hic bir sey olamaz benim icin.
Hamileliyim berbat kecdi, dogum desen felaket, lohusalik falan filan. Kizim 3 yaşina kadar hayatimi yedi)))
Ama degdimi degdi))) Bir tane daha istiyorum)))
İyi hiçbir şey düşünemiyorum. İçimde ciddi ciddi bir embriyo olduğunu düşünmek sadece canımı yakıyor. Keşke ölseydim diye düşünmeye başladım. Yani bunu yazarken cidden çocuk sahibi olmak için uğraşan arkadaşlardan çok özür diliyorum ama...Kendinizi hazır hissetmeniz çok önemli ama gerçekten insan bebek doğmadan önce bazı şeyleri bilemez.Ben doğmadan bu kadar çok sevebilecegimi tahmin edemezdim çocuğumu .Emek verdikce büyüyen bir sevgi bu.Eger sevgi dolu bir yüreğiniz varsa bebeğinizi seversiniz.Baba adayı da 40 yaşında o da kaç yaşında baba olacak.Onunda baba olmak hakkı var bilemedim.Hayirlisi neyse o olsun sizin için.Korunmanıza ragmen hamile kaldiysaniz bebis gelmek istiyor belki de .Kariyerinize devam edersiniz.Kac çocuklu doktorlar var.Anne olmakta çok güzel bi duygu.Umarim en doğru karari verirsiniz,hayirlisi olsun
Cocuk simdi olsa ve ya 5 yil sonra bir sey degisecek mi sizin icin?Ya cidden ruhen hazır olmamanın yanında yaşam tarzı buna uygun mu onu da bilmiyorum. Çok spontane yaşayan insanlarız. Nöbet vs. yoksa mesela cuma günü birden aklımıza gelir haftasonu şehir dışına çıkar bir konsere gider biraz o şehri gezer geliriz. Pazartesi tekrar iş başındayızdır. Nöbetim olur iki gün eve gelmem. Eşimin nöbetleri olur. Üç dört gün birbirimizi göremediğimiz olur.
Keşke ölseydim diyecek kadar kötü hissediyorsaniz dünyaya getirmemek daha dogru sanki.Cocuga yazık olmasın sonraİyi hiçbir şey düşünemiyorum. İçimde ciddi ciddi bir embriyo olduğunu düşünmek sadece canımı yakıyor. Keşke ölseydim diye düşünmeye başladım. Yani bunu yazarken cidden çocuk sahibi olmak için uğraşan arkadaşlardan çok özür diliyorum ama...
Ya bilmiyorum. Mantıklı konuşan bir yanım evt diyor, senin ebeveynlerin çok iyi değildi ama bu senin de öyle olacağın anlamına gelmez. Sonra kafamda natüralist düşünceler uçuşuyor. Hepimiz eninde sonunda annelerimize dönüşmüyor muyuz gibisinden. Ve cidden zor. Nöbetim olur mesela iki gün evde olmam, gecenin bir yarısı acil durum olur ameliyata giderim. Ve gebeliği sonlandırmak için de eşimin rızası gerekli.
Hiçbir zaman bir gün hamile olabileceğimi düşünmemiştim, bir kere bile. Çünkü istemiyordum ve olmazdı. İstediğim her şeyi çalışıp çabalayıp oldurmuştum, başarısız olmayı kaldıramazdım, hayatımdan başarısızlığı uzak tutmak için hep çok çalıştım. Şimdi anne olmama hakkımı kullanmakta başarısız oldum. Yere çakılmış gibi hissediyorum. Ve ona karşı sevgi, heyecan vs. hiçbir şey hissetmiyorum. Orada olduğunu düşünmek yalnızca beni tekrar tekrar şoklara uğratıyor, korkutuyor ve üzüyor. Keşke onu heyecanla bekleyen, çok seven iyi bir annesi olsaydı.Korkma, demek istiyorum. Şuan bebeğin büyük ihtimalle 3 cm civarlarında, atan bir kalbi var. Kendince belki haklı sebeplerle olumsuz taraflarını görüyorsun hep. Ben de ilk kızımı 8-9 hafta civarı öğrendim. Regl düzensizliğinden hamile olduğumu anlamadım. Herhangi bir gebelik belirtisi de yaşamadım.
Elbette kürtaj hakkın, kimse seni doğurmaya zorlayamaz. Fakat sadece olumsuz yönlerinden bakma. Sakin kal ve sadece istemiyorum düşüncesine odaklanma. Eylül ayında istenmeyen gebeliğim düşükle sonlandı. Ne kadar çok üzülmüştüm o kırmızı çizgileri gördüğümde. Düşük yaptığımda daha çok üzüldüm. Çünkü o bir ayda olumsuzlukları bir yana bırakıp iyi taraflarını görmeye çalıştım. Sadece sakin ol ve eşinle paylaş.
YaaKonuyu okurken az once kucuk kizimin bana sarilip sen cok tatlisin demesi geldi aklima. Onun sarilmasindan degerli hic bir sey olamaz benim icin.
Hamileliyim berbat kecdi, dogum desen felaket, lohusalik falan filan. Kizim 3 yaşina kadar hayatimi yedi)))
Ama degdimi degdi))) Bir tane daha istiyorum)))
Demem o ki, korkmayin. Kendi cocuklugunuz kotu gecti diye cocugunuzun da hayati kotu gecmez. Bence siz cok iyi bir anne olacaksiniz.
Çocuk 2 yaşına gelene kadar süt izni oluyor ve yarım gün çalışılıyor nöbet filan da 2 yaşına kadar yazılmıyor. Acil ameliyat durumlarını bilemem elbette yerinize bakacak birileri olacaktır. Rabbim hayırlısını versin inşallah bence olumlu bakın. Kızım 2 yaşında uyuyana kadar öpücüklere boğar beni o kadar sıkıntılı bir dönemden geçiyorum ki doğru düzgün ilgilenemiyorum bile ona rağmen bana olan sevgisi hayata bağlıyor beni.Ya cidden ruhen hazır olmamanın yanında yaşam tarzı buna uygun mu onu da bilmiyorum. Çok spontane yaşayan insanlarız. Nöbet vs. yoksa mesela cuma günü birden aklımıza gelir haftasonu şehir dışına çıkar bir konsere gider biraz o şehri gezer geliriz. Pazartesi tekrar iş başındayızdır. Nöbetim olur iki gün eve gelmem. Eşimin nöbetleri olur. Üç dört gün birbirimizi göremediğimiz olur.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?