Beklenmeyen bir hamilelik, şimdi ne yapacağım?

minelgaraib .!.:

Merhabalar, ilk kez buraya yazıyorum. Sanırım daha önce hiç kendimi bu kadar çaresiz hissetmemiştim. 29 yaşındayım ve doktorum. Uzmanlığımı daha dört ay önce bitirdim. En büyük hayalimdi cerrah olmak ve çok severek yapıyorum. Bir yıldır evliyim. Eşim 40 yaşında o da doktor. Gerçekten uyumlu bir çiftiz, birbirimizi seviyoruz ve iyi bir ilişkimiz var. Anlaşamadığımız, zaman zaman aramızda tartışmalar yaratan tek şey bebek. Eşim baba olmayı çok istiyor. Sık sık bu isteğini tatlı tatlı belirtirdi ve ben gerçekten hiç istemiyorum. Bu yüzden artık bunu yinelemeyi bırakmıştı. Şu sıralar aşırı stresli bir dönemden geçiyorum işimden dolayı. İki haftadır sık sık baş ağrısı ve mide bulantısı yaşadım, bir defa baygınlık geçirdim ama hep yoğun ve stresli olmama verdim. Sonunda iki gün önce dank etti reglimin baya geciktiği. Test yaptım sonuç pozitif çıktı. Hemen kan verdim, doktorla görüştüm, dokuz haftalık hamileymişim. İnanamıyorum ya fark etmedim hamile olduğumu. Kondomla korunuyorduk. Ve gerçekten hiç istemiyorum annelik düşüncesi benim için çok korkutucu. Biliyorum anne olmayı çok isteyenler bunun için çok çabalayanlar var ama anne olmayı istemek kadar anne olmayı istememek de normal. Kötü bir çocukluk ve ergenlik dönemi geçirdim, kötü bir aile profiline sahipti ailem. Şimdi ben o bebeği de mutsuz etmek istemiyorum. Korkuyorum, beceremezmişim gibi. Yapmak istediğim bir çok şeyi yapamayacağım. Ve son birkaç yıldır hayatım gerçekten istediğim gibi ve mutluluk verici. Şimdi bunu yitirmek istemiyorum. Bebek sahibi olmak iletişimimizi ve ilişkimizin kalitesini düşürecek diye korkuyorum. Kariyerim için endişe ediyorum. Ama en çok da benim gibi mutsuz bir çocuk olarak büyümesini hiç istemiyorum. Bu beni çok korkutuyor. Eşimin haberi yok henüz. Çok canım yanıyor. Durup durup ağlıyorum. Keşke olmasaydı diye düşünüp ağlıyorum, keşke olmasa diyorum. Canım acıyor. Napacağımı bilmiyorum.

Genişletmek için tıkla...

minelgaraib .!.:

Merhabalar, ilk kez buraya yazıyorum. Sanırım daha önce hiç kendimi bu kadar çaresiz hissetmemiştim. 29 yaşındayım ve doktorum. Uzmanlığımı daha dört ay önce bitirdim. En büyük hayalimdi cerrah olmak ve çok severek yapıyorum. Bir yıldır evliyim. Eşim 40 yaşında o da doktor. Gerçekten uyumlu bir çiftiz, birbirimizi seviyoruz ve iyi bir ilişkimiz var. Anlaşamadığımız, zaman zaman aramızda tartışmalar yaratan tek şey bebek. Eşim baba olmayı çok istiyor. Sık sık bu isteğini tatlı tatlı belirtirdi ve ben gerçekten hiç istemiyorum. Bu yüzden artık bunu yinelemeyi bırakmıştı. Şu sıralar aşırı stresli bir dönemden geçiyorum işimden dolayı. İki haftadır sık sık baş ağrısı ve mide bulantısı yaşadım, bir defa baygınlık geçirdim ama hep yoğun ve stresli olmama verdim. Sonunda iki gün önce dank etti reglimin baya geciktiği. Test yaptım sonuç pozitif çıktı. Hemen kan verdim, doktorla görüştüm, dokuz haftalık hamileymişim. İnanamıyorum ya fark etmedim hamile olduğumu. Kondomla korunuyorduk. Ve gerçekten hiç istemiyorum annelik düşüncesi benim için çok korkutucu. Biliyorum anne olmayı çok isteyenler bunun için çok çabalayanlar var ama anne olmayı istemek kadar anne olmayı istememek de normal. Kötü bir çocukluk ve ergenlik dönemi geçirdim, kötü bir aile profiline sahipti ailem. Şimdi ben o bebeği de mutsuz etmek istemiyorum. Korkuyorum, beceremezmişim gibi. Yapmak istediğim bir çok şeyi yapamayacağım. Ve son birkaç yıldır hayatım gerçekten istediğim gibi ve mutluluk verici. Şimdi bunu yitirmek istemiyorum. Bebek sahibi olmak iletişimimizi ve ilişkimizin kalitesini düşürecek diye korkuyorum. Kariyerim için endişe ediyorum. Ama en çok da benim gibi mutsuz bir çocuk olarak büyümesini hiç istemiyorum. Bu beni çok korkutuyor. Eşimin haberi yok henüz. Çok canım yanıyor. Durup durup ağlıyorum. Keşke olmasaydı diye düşünüp ağlıyorum, keşke olmasa diyorum. Canım acıyor. Napacağımı bilmiyorum.

Genişletmek için tıkla...

Koalina .!.:

Her şey mümkünse negatif olup bakamayacaksan aldır demek ne kadar normal? Ya bakabilecek ve çok sevecekse? Bu durumda masum bir canın bir takım gaz vermeler ile kendine sorulmadan yaşam hakkının elden alınmasını doğru bulamıyorum. Çocuk sahibi olmadan önce farklı düşünüyordum, bana da kolaydı ahkam kesmek ama artık değil.

Genişletmek için tıkla...

1041png .!.:

Ahkam kesen yok.Bu benim fikrim size doğru gelmeyebilir elbette.Gaz vermek ne demek ayrıca. Karşımızda belli bir yaşa gelmiş,meslek sahibi olmuş ,olgun bir kadın var .Gaz diye tabir ettiğiniz yorumlarla karar vermeyecektir zannımca. Daha önceki yorumlarda bambaşka birşey söylüyorum farkindaysaniz.Benim ısrarla demeye çalıştığım şey şu. Biz hepimiz kendi annelik duygularımizdan yola çıkarak yorum yapıyoruz.Ben şu an 42 yaşındayım neredeyse ,geçen ay kurtaj oldum ağlaya ağlaya.Cok istedik ama kalbi atmadı. Kolay değil aldır demek.Ancak konu sahibi ölsem daha iyi diyor, devamında nasıl bir anne olacağını ölçüp tartip karar verecek.Kendi kendine bakicilarla ,sevgisiz büyüyen bir çocuk ihtimali daha mi doğru peki. Böyle büyüyen tonlarca çocuk var bu gerçek yadsınamaz .Ancak bir anne olarak"keşke ölseydim"diyen bir anne adayı ağır geldi devamı insanı ürkütebilir.Korkmak,endişe etmek farklı şeyler.Ama keşke ölseydim diyecek kadar travma yaşıyor hanımefendi.Buna da gözümüzü kapatıp doğur sen doğur mu diyeyim. Gaz vermek ,ahkam kesmek vb.ucuz ve suçlayıcı üslupla konusacaksaniz devam etmeyelim karşılıklı. Yoksa buyrun konuşalım.Sizde haksız değilsiniz bir can var ortada .Konu sahibinin cümlelerinden yola çıkarak yaptım yorumlarımi.Gene üstüne basarak söylüyorum doğurabilecek ve cok mutlu olacak belki de.Ya da diğer türlüsü..Bu kararı, kendi icinde, aklı ve kalbiyle verecektir.Diger türlü belkide iyi anne olamayacak bir kadına " doğur doğur asla pişman olmazsin" demekte gaz olur diğer türlü.Konu sahibinin her türlü farklı yorumu görmeye de hakkı var diye düşünüyorum. Sonrası kendi kalbi, kendi aklı...

Genişletmek için tıkla...

Koalina .!.:

Ben de keşke ölseydim dedim vakti zamanında. Şu an da çalışmak zorundayım ve bu süreçte bakıcı bakıyor. Ancak bu ne aramızdaki bağı zedeledi ne de mutsuz bir çocuk oldu.

Genişletmek için tıkla...

minelgaraib .!.:

Doğurmayı düşünüyorum. Ne bileyim dokuz haftalık olmuş kalbi çarpıyor. Kim bilir yaşanacak neleri var. Yaşama hakkını elinden almak istemiyorum. İnsanların hayatını kurtarmak için uğraşırken kendi bebeğini öldüren anne olmak istemiyorum. Gerçekten korkuyorum da nasıl anne olunur hiçbir fikrim yok. Öğrenirim herhalde neler öğrendim sonuçta diye düşünüyorum. Sık sık da acıyorum ona keşke iyi bir annesi olsaydı diye.

Genişletmek için tıkla...

minelgaraib .!.:

Doğurmayı düşünüyorum. Ne bileyim dokuz haftalık olmuş kalbi çarpıyor. Kim bilir yaşanacak neleri var. Yaşama hakkını elinden almak istemiyorum. İnsanların hayatını kurtarmak için uğraşırken kendi bebeğini öldüren anne olmak istemiyorum. Gerçekten korkuyorum da nasıl anne olunur hiçbir fikrim yok. Öğrenirim herhalde neler öğrendim sonuçta diye düşünüyorum. Sık sık da acıyorum ona keşke iyi bir annesi olsaydı diye.

Genişletmek için tıkla...

minelgaraib .!.:

Merhabalar, ilk kez buraya yazıyorum. Sanırım daha önce hiç kendimi bu kadar çaresiz hissetmemiştim. 29 yaşındayım ve doktorum. Uzmanlığımı daha dört ay önce bitirdim. En büyük hayalimdi cerrah olmak ve çok severek yapıyorum. Bir yıldır evliyim. Eşim 40 yaşında o da doktor. Gerçekten uyumlu bir çiftiz, birbirimizi seviyoruz ve iyi bir ilişkimiz var. Anlaşamadığımız, zaman zaman aramızda tartışmalar yaratan tek şey bebek. Eşim baba olmayı çok istiyor. Sık sık bu isteğini tatlı tatlı belirtirdi ve ben gerçekten hiç istemiyorum. Bu yüzden artık bunu yinelemeyi bırakmıştı. Şu sıralar aşırı stresli bir dönemden geçiyorum işimden dolayı. İki haftadır sık sık baş ağrısı ve mide bulantısı yaşadım, bir defa baygınlık geçirdim ama hep yoğun ve stresli olmama verdim. Sonunda iki gün önce dank etti reglimin baya geciktiği. Test yaptım sonuç pozitif çıktı. Hemen kan verdim, doktorla görüştüm, dokuz haftalık hamileymişim. İnanamıyorum ya fark etmedim hamile olduğumu. Kondomla korunuyorduk. Ve gerçekten hiç istemiyorum annelik düşüncesi benim için çok korkutucu. Biliyorum anne olmayı çok isteyenler bunun için çok çabalayanlar var ama anne olmayı istemek kadar anne olmayı istememek de normal. Kötü bir çocukluk ve ergenlik dönemi geçirdim, kötü bir aile profiline sahipti ailem. Şimdi ben o bebeği de mutsuz etmek istemiyorum. Korkuyorum, beceremezmişim gibi. Yapmak istediğim bir çok şeyi yapamayacağım. Ve son birkaç yıldır hayatım gerçekten istediğim gibi ve mutluluk verici. Şimdi bunu yitirmek istemiyorum. Bebek sahibi olmak iletişimimizi ve ilişkimizin kalitesini düşürecek diye korkuyorum. Kariyerim için endişe ediyorum. Ama en çok da benim gibi mutsuz bir çocuk olarak büyümesini hiç istemiyorum. Bu beni çok korkutuyor. Eşimin haberi yok henüz. Çok canım yanıyor. Durup durup ağlıyorum. Keşke olmasaydı diye düşünüp ağlıyorum, keşke olmasa diyorum. Canım acıyor. Napacağımı bilmiyorum.

Genişletmek için tıkla...

destina_88 .!.:

Anne olunca kariyerinizde kopmazsiniz ki, 4 buçuk aylık bir bebeğim var, 2 aydır görevdeyim, geçen ay da 4.üniversiteme başladım okumak için. İsterseniz hepsini birden yapabilirsiniz. Annelik, benim buna gücüm yetmez, dediginizden kat ne kat güç veriyor. Enerjiyi anneliginizden alirsiniz. Yaşınız çok küçük değil, ilerleyen yıllarda böyle bir fırsat elinize gecmeyebilir. Eğer 5-6 yaş daha küçük olsanız, aklinizdakileri tamamlamadan (kariyer, gezme tozma vs.)çocuk konusunu ertelemenizi önerirdim. Ama uzmanlık sınavını da atlatmissiniz. Madem çok da parlak bir aile hayatınız olmadı , şimdi bu bebek size engel değil, yol arkadaşı, yolunuzu aydinlatan ışık olacaktir,emin olun. Dusunsenize önümüzdeki sene kanguruya koyup haftasonu gezmesi yapacaksınız bebeğinizle, o sizin işyerindeki bütün yorgunluğunuzu alacak tek bir gülüşüyle. Eşinizin de yaşı var, aynı şans her zaman gelmeyebilir, siz bu konuyu bizden daha iyi bilirsiniz. Bence iyi düşünün, umarım size yoldaşlık etmesine izin verirsiniz.

Genişletmek için tıkla...

minelgaraib .!.:

Kanguru fikri sevimli geldi :)

Genişletmek için tıkla...

minelgaraib .!.:

Merhabalar, ilk kez buraya yazıyorum. Sanırım daha önce hiç kendimi bu kadar çaresiz hissetmemiştim. 29 yaşındayım ve doktorum. Uzmanlığımı daha dört ay önce bitirdim. En büyük hayalimdi cerrah olmak ve çok severek yapıyorum. Bir yıldır evliyim. Eşim 40 yaşında o da doktor. Gerçekten uyumlu bir çiftiz, birbirimizi seviyoruz ve iyi bir ilişkimiz var. Anlaşamadığımız, zaman zaman aramızda tartışmalar yaratan tek şey bebek. Eşim baba olmayı çok istiyor. Sık sık bu isteğini tatlı tatlı belirtirdi ve ben gerçekten hiç istemiyorum. Bu yüzden artık bunu yinelemeyi bırakmıştı. Şu sıralar aşırı stresli bir dönemden geçiyorum işimden dolayı. İki haftadır sık sık baş ağrısı ve mide bulantısı yaşadım, bir defa baygınlık geçirdim ama hep yoğun ve stresli olmama verdim. Sonunda iki gün önce dank etti reglimin baya geciktiği. Test yaptım sonuç pozitif çıktı. Hemen kan verdim, doktorla görüştüm, dokuz haftalık hamileymişim. İnanamıyorum ya fark etmedim hamile olduğumu. Kondomla korunuyorduk. Ve gerçekten hiç istemiyorum annelik düşüncesi benim için çok korkutucu. Biliyorum anne olmayı çok isteyenler bunun için çok çabalayanlar var ama anne olmayı istemek kadar anne olmayı istememek de normal. Kötü bir çocukluk ve ergenlik dönemi geçirdim, kötü bir aile profiline sahipti ailem. Şimdi ben o bebeği de mutsuz etmek istemiyorum. Korkuyorum, beceremezmişim gibi. Yapmak istediğim bir çok şeyi yapamayacağım. Ve son birkaç yıldır hayatım gerçekten istediğim gibi ve mutluluk verici. Şimdi bunu yitirmek istemiyorum. Bebek sahibi olmak iletişimimizi ve ilişkimizin kalitesini düşürecek diye korkuyorum. Kariyerim için endişe ediyorum. Ama en çok da benim gibi mutsuz bir çocuk olarak büyümesini hiç istemiyorum. Bu beni çok korkutuyor. Eşimin haberi yok henüz. Çok canım yanıyor. Durup durup ağlıyorum. Keşke olmasaydı diye düşünüp ağlıyorum, keşke olmasa diyorum. Canım acıyor. Napacağımı bilmiyorum.

Genişletmek için tıkla...

sekersizfistikezmesi .!.:

Ben çocuk istiyordum ama öyle çok severim, çocuğum olsun ona öleyimm gibi değil de, evlendim ve artık aile olmamızın zamanı geldi diye düşünüyordum. Hamileliğimde de hiç öyle “ay miniğim, ay annem, bebeğime günlük tutayım, sürekli bebe mağazaları gezeyim” şeklinde bir anne adayı değildim. Uff hayatım değişecek, çok kısıtlanacağım, eşimle birbirimize doymadık bile diye hep bi tedirginlik içindeydim. Şimdi doğum yapalı iyi ay oldu ve onu bu kadar seveceğimi asla düşünmezdim. Mırıl mırıl uyanmış huysuz sesler çıkarırken beşiğinin başına gittiğimde beni görür görmez attığı bir gülücük, o doğmadan önce gittiğim tüm sinemalara, tiyatrolara, yurt dışı seyahatlerine bedel Siz de bence onu tanıdıkça, bağ kurdukça sevecek, planlarınızı ona göre yapacak ve yeni bi düzen oturtacaksınız. Umarım çok mutlu olursunuz.

Genişletmek için tıkla...