canım çok içten ve güzel anlatmışsın, yazdıklarını okurken gerçekten hissettim o burnunun direğini sızlatan özlemi… ve asla olgunlaşmamış falan değilsin, bu çok insani bir durum. yeni bir hayat kurmak, evlilik, şehir değiştirmek derken insan bazen içindeki o özlemi bastıramıyor. bu kesinlikle zayıflık değil. sen sadece ait hissettiğin köklerinden uzak kaldın. bu kolay değil ama geçici. zamanla yeni yaşadığın yer de sana tanıdık gelmeye başlayacak. sokaklar, marketler, insanlar. ama bu, aileni özlemeyeceğin anlamına gelmiyor. sadece o özlemi yönetmeyi öğreneceksin. mümkünse ara ara kısa da olsa git, seslerini duy, kokularını al. bazen sadece bir telefon görüşmesi bile insanı toparlıyor. ama şunu unutma: sen ailenden uzak değilsin, sen onlara bağlısın. ve bağlılık mesafe tanımaz. çok normal hissediyorsun. bir gün dönüp buraya yazacaksın “özlüyorum ama artık ağlamıyorum” diye… sabret
benim de annemin yanında bir tek babam var ben tek çocuğum. Babam da anneme pek destek olmaz pek beceremez yoksa aslında babam anneme güzel bir destek olsa. Ya da bir kardeşim olsa da onunla oyalansa bu denli düşünmem. Dediğiniz gibi annem buraya gelir giderken ağlaşırız ben memlekete giderim dönerken ağlaşırız. Gerçekten çok geliyor beni siz anlarsınız en iyi belki de. Kpss çalışıyorum belki de bu da beni ayrı strese sokuyor. Boş kaldıkça aklım anneme gidiyor memlekete gidiyor annem orada yalnız kaldı diye kendi kendimi üzüp vicdan azabı çekiyorum. İnşallah zamanla geçer
