Biraz uzun yazabilirim şimdiden özür dilerim.
22 yaşındayım bugüne kadar sadece bir sevgilim oldu. 17 yaşındaydım o zaman ve iki buçuk sene de beraberdik. Ayrılalı da iki buçuk seneyi geçti.
Ayrıldıktan sonra bir yıl kimseyi istemedim (bu gayet normal zaten)
Sonra yakın bir arkadaşımı sevdim (bilenleriniz vardır) ama o beni sevmedi. Kapandı gitti o konu.
Ama ben artık kimseyi hayatıma almak istemiyorum.
Bir arkadaşım "baloon seninle tanışmak isteyen biri var" dediğinde, "istemiyorum gerek yok" diyorum hemen. Kim olduğunu bile sormuyorum, hiç merak etmiyorum.
Biri benimle arkadaşça konuşurken gayet tatlı tatlı muhabbet ediyorum. Ama hoşlandığını hissettim mi birden öyle ters konuşup, öyle kötü davranıyorum ki, tanıyamıyorum kendimi.
Ama delirmedim yani :) Niye böyle yaptığımı biliyorum en azından. Kendimce nedenlerim var.
Birincisi; ben erkek arkadaşımdan benden gizli facebook hesabı olduğu için ayrıldım.
Belki bu ne saçma neden diyorsunuzdur ama kız dolu bir facedi ve inatla şifresini vermedi bana.
Böyle olunca içimde çok sağlam bir his oturdu; bu adam aldattı beni dedim. Bıraktım.
Ama bana hala daha yazar "Ben senden başkasına bakamam bile. Ben bir tek seni seviyorum, sevmediğim birine dokunamam"der durur.
Ama his işte, aldattığına eminim ben.
Ayrıldıktan sonra bir arkadaşı "ben ona hep dedim, kız uzakta diye böylesin ama yapma yazık kıza dedim" dedi.
Sonra aynı lisede okuduğum bir kız yazdı "Sen beni hatırlamazsın belki ama ben seni tanıyorum. Gerçekten çok iyi bir kızsın, uyarmak istiyorum, ona sakın güvenme" dedi.
Ve bir de (fala inanmak saçma gelebilir ama ) her falımda onun beni aldattığı çıkıyor. sürekli farklı farklı kişiler söylüyor bunu.
Neyse işte, bir yandan evlilik planı yaparken bir yandan aldatıyormuş.
İkincisi, belki hatırlarsınız arkadaşımı sevmiştim.
Sevgiliymişiz gibi davranıyordu sürekli.
Mesajlar, aramalar, yalnız planlar yapıp gezmeler ve daha bir sürü ley vardı.
Ama meğer sevgilisi yok diye benle gezip eğleniyormuş!
Şimdi arayıp sormuyor bile.
Ve üçüncüsü, benim çok yakın erkek arkadaşlarım var.
Sevgilisi olanların bile güzel bir kız gördü mü bambaşka insanlara dönüştüklerini görüyorum.
İşte bu üç sebepten dolayı kimseyi istemiyorum ben.
Kimsenin beni gerçekten sevip bana bağlı kalabileceğine inanmıyorum.
Halimden hiç memnun değilim. Ama elimde değil.
Ağlamadan uyuduğum hiçbir gece yok.
Gündüzleri ruh gibi geziyorum. Artık çevremdekileri de bıktırdım.
Hastalık deseniz bir sürü, yaşlı teyzeler gibi avuç avuç hap içiyorum.
Çok sıkıldım artık bu durumdan.
Yanlış anlaşılmasın, nasıl sevgili bulurum değil derdim. Daha 22 yaşındayım zaten acelem yok.
Ama bu isteksizliği nasıl atarım ben ?
Sanki biriyle tanışsam bir süre sonra yalanları ortaya çıkacakmış gibi.
Seviyorum dese, inanmam mesela kimseye.
Hep düşünürüm aldatıyor mu, aldatır mı?
Acaba sevdiği birini unutmak için mi benimle?
Paranoyaklık resmen benimki.
22 yaşındayım bugüne kadar sadece bir sevgilim oldu. 17 yaşındaydım o zaman ve iki buçuk sene de beraberdik. Ayrılalı da iki buçuk seneyi geçti.
Ayrıldıktan sonra bir yıl kimseyi istemedim (bu gayet normal zaten)
Sonra yakın bir arkadaşımı sevdim (bilenleriniz vardır) ama o beni sevmedi. Kapandı gitti o konu.
Ama ben artık kimseyi hayatıma almak istemiyorum.
Bir arkadaşım "baloon seninle tanışmak isteyen biri var" dediğinde, "istemiyorum gerek yok" diyorum hemen. Kim olduğunu bile sormuyorum, hiç merak etmiyorum.
Biri benimle arkadaşça konuşurken gayet tatlı tatlı muhabbet ediyorum. Ama hoşlandığını hissettim mi birden öyle ters konuşup, öyle kötü davranıyorum ki, tanıyamıyorum kendimi.
Ama delirmedim yani :) Niye böyle yaptığımı biliyorum en azından. Kendimce nedenlerim var.
Birincisi; ben erkek arkadaşımdan benden gizli facebook hesabı olduğu için ayrıldım.
Belki bu ne saçma neden diyorsunuzdur ama kız dolu bir facedi ve inatla şifresini vermedi bana.
Böyle olunca içimde çok sağlam bir his oturdu; bu adam aldattı beni dedim. Bıraktım.
Ama bana hala daha yazar "Ben senden başkasına bakamam bile. Ben bir tek seni seviyorum, sevmediğim birine dokunamam"der durur.
Ama his işte, aldattığına eminim ben.
Ayrıldıktan sonra bir arkadaşı "ben ona hep dedim, kız uzakta diye böylesin ama yapma yazık kıza dedim" dedi.
Sonra aynı lisede okuduğum bir kız yazdı "Sen beni hatırlamazsın belki ama ben seni tanıyorum. Gerçekten çok iyi bir kızsın, uyarmak istiyorum, ona sakın güvenme" dedi.
Ve bir de (fala inanmak saçma gelebilir ama ) her falımda onun beni aldattığı çıkıyor. sürekli farklı farklı kişiler söylüyor bunu.
Neyse işte, bir yandan evlilik planı yaparken bir yandan aldatıyormuş.
İkincisi, belki hatırlarsınız arkadaşımı sevmiştim.
Sevgiliymişiz gibi davranıyordu sürekli.
Mesajlar, aramalar, yalnız planlar yapıp gezmeler ve daha bir sürü ley vardı.
Ama meğer sevgilisi yok diye benle gezip eğleniyormuş!
Şimdi arayıp sormuyor bile.
Ve üçüncüsü, benim çok yakın erkek arkadaşlarım var.
Sevgilisi olanların bile güzel bir kız gördü mü bambaşka insanlara dönüştüklerini görüyorum.
İşte bu üç sebepten dolayı kimseyi istemiyorum ben.
Kimsenin beni gerçekten sevip bana bağlı kalabileceğine inanmıyorum.
Halimden hiç memnun değilim. Ama elimde değil.
Ağlamadan uyuduğum hiçbir gece yok.
Gündüzleri ruh gibi geziyorum. Artık çevremdekileri de bıktırdım.
Hastalık deseniz bir sürü, yaşlı teyzeler gibi avuç avuç hap içiyorum.
Çok sıkıldım artık bu durumdan.
Yanlış anlaşılmasın, nasıl sevgili bulurum değil derdim. Daha 22 yaşındayım zaten acelem yok.
Ama bu isteksizliği nasıl atarım ben ?
Sanki biriyle tanışsam bir süre sonra yalanları ortaya çıkacakmış gibi.
Seviyorum dese, inanmam mesela kimseye.
Hep düşünürüm aldatıyor mu, aldatır mı?
Acaba sevdiği birini unutmak için mi benimle?
Paranoyaklık resmen benimki.
