belki bunları yazıyorken ikinci çocuğuma hamile olabilirim, ne çok heves etmiştim, birde oğlum olsun demiştim,
sonrada sağlıklı olsunda farketmez demiştim.
oysa şimdi test yapmak bile gelmiyor içimden.
ben eşim için yaşadığım şehri değiştridim,
iş kurduk beraber çalışıyoruz, ne badireler atlattık,
beş kuruşsuz kaldık kimseden birşey talep etmedik.
krizden etkilenince borçlarımızı ödemek için gayrimekulümüzü sattık borçları temizledik,
şimdi biraz palazlandık gibi oldu.
eşim gene aynı hataları yapıyor.
kaç kez konuştum yanlış yapıyorsun
beni kaybedersin dedim...
mesele onun ailesi
9 yıllık evliliğimiz boyunca bikez nasılız diye aramadılar,
hep paraya istemek için aradılar
kayınvalidem birgün bana anelik yapmadı.
ben anneme hiç yüzük almadım. kayınvalideme aldım....belki bana karşı değişir dedim.
benim anem başka şehirden gelip çocuğumu büyüttü.
her imdadımıza yetişti.
görümcem bekarken çalışıyordu ama gene para istiyordu, şimdi evlendi gene çalışıyor, gene para istiyor.
eşimin abisi standarda bağladı, en az ayda bir araklar.
abisi senelerce kumar oynadı bizi arakladı, evliliğizin ilk yıllarında abisinin para istemeleri yüzünden avukata kadar gittim boşanmak için. napıp edip beni ikna etti.
eşimin bana değer verdiğine beni çok sevdiğine o kadar inandırmışım ki kendimi bu konularda her tartışmamızda beni haklı gördüğünden belkide,
ama haklı görüyor gene diğer tarafa yok diyemiyor.
yok bu durumda ben salağa yatmış oluyorum.
şuan aynı ortamda çalışıyoruz, aynı evi paylaşıyoruz,
benim yüzüm hiç gülmüyor. üzüntüden hastalandım, ilaçta kullanmak zorundayım,
hamilede olabilirim.
gerek olmadıkça konuşmuyoruz.
o hiçbirşey olmamış gibi davranıyor
fakat herşeyin sonuna kadar farkında
en son kız kardeşini ziyarete gittik, başka şehire
bizi pijamayla karşıladı, evi kir pis içinde, sizi çağırdım ama size değer vermiyorum der gibiydi.
oraya giderken yanımızda fazla nakit yoktu,
eşim gitmiş kredi kartından arabalarına benzin doldurmuş,
(ha bu arada görümcem 2,5 milyarlık telefon almış kendine)
hangi arada derede yaptıysa.
ben salağım ya görmedim sanıyor.
böyle böyle bu durumları ben tam 9 senedir yaşıyorum.
artık bitmişim, artık sindiremiyorum,
bu hava basma heralde git durduk yere kız kardeşinin kocasına
benzin doldur,
bende hastalanınca tahlillerim çok para tutuyor diye devlet hastanesine gidiyorum:)))
senelerdir tatile gidemiyoruz, aman işler birazdaha düzelsin öyle çıkalım açılmayalım diyoruz.
benim ailem ne annem ne babam bikez olsun para istemedi bizden,
taki ben babamın sıkışık olduğunu anlayıp sadece 1000 lira destek olmak istiyorum diyene kadar da eşimin gerçek yüzünü görmemişim.
eşim bana "annenin parasından" alsın diyiverdi. şok oldum.
sonra dedim bak kadın kaç senedir çocuğa bakıyor, sen bakıcı tutsaydık bir ayda o para gidecekti dedim, sonra yok dedi ben bişey demiyorum (o günlerde ödenecek çekimiz vardı), ben sana yolla diyorum herzaman dedi.
oysa biz ne kadar zor durumlarda kaldık, eşim ailesine hiçbir zaman yok diyemedi.
hepsininde hali vakti yerinde, fakat huzursuzluk çıksın istiyorlarya ...
birde eşimin dışardan görünüşü var
saygılıdır, mütevazidir, beni el üstünde tutar
ama ben artık eşimden soğudum
kendimi körelmiş hissediyorum.
mutlu da hissetmiyorum
o zaman daha niye aynı evde yaşayalımki biz,
kızımı düşünerek nereye kadar kendime işkence yapabilirmki
hamileysemde hamileyim
ne yapim
belki eşim yanımda olmayınca daha iyi hissedicem
üç günlük dünya
ne gerek var bu kadar sıkıntıyı tek başıma üstleniyorum
herşeyi ben hesap ediyorum
herşeyi ben düşünmek zorundayım
ama eşim sanki yangından mal kaçırıyor.
sonrada sağlıklı olsunda farketmez demiştim.
oysa şimdi test yapmak bile gelmiyor içimden.
ben eşim için yaşadığım şehri değiştridim,
iş kurduk beraber çalışıyoruz, ne badireler atlattık,
beş kuruşsuz kaldık kimseden birşey talep etmedik.
krizden etkilenince borçlarımızı ödemek için gayrimekulümüzü sattık borçları temizledik,
şimdi biraz palazlandık gibi oldu.
eşim gene aynı hataları yapıyor.
kaç kez konuştum yanlış yapıyorsun
beni kaybedersin dedim...
mesele onun ailesi
9 yıllık evliliğimiz boyunca bikez nasılız diye aramadılar,
hep paraya istemek için aradılar
kayınvalidem birgün bana anelik yapmadı.
ben anneme hiç yüzük almadım. kayınvalideme aldım....belki bana karşı değişir dedim.
benim anem başka şehirden gelip çocuğumu büyüttü.
her imdadımıza yetişti.
görümcem bekarken çalışıyordu ama gene para istiyordu, şimdi evlendi gene çalışıyor, gene para istiyor.
eşimin abisi standarda bağladı, en az ayda bir araklar.
abisi senelerce kumar oynadı bizi arakladı, evliliğizin ilk yıllarında abisinin para istemeleri yüzünden avukata kadar gittim boşanmak için. napıp edip beni ikna etti.
eşimin bana değer verdiğine beni çok sevdiğine o kadar inandırmışım ki kendimi bu konularda her tartışmamızda beni haklı gördüğünden belkide,
ama haklı görüyor gene diğer tarafa yok diyemiyor.
yok bu durumda ben salağa yatmış oluyorum.
şuan aynı ortamda çalışıyoruz, aynı evi paylaşıyoruz,
benim yüzüm hiç gülmüyor. üzüntüden hastalandım, ilaçta kullanmak zorundayım,
hamilede olabilirim.
gerek olmadıkça konuşmuyoruz.
o hiçbirşey olmamış gibi davranıyor
fakat herşeyin sonuna kadar farkında
en son kız kardeşini ziyarete gittik, başka şehire
bizi pijamayla karşıladı, evi kir pis içinde, sizi çağırdım ama size değer vermiyorum der gibiydi.
oraya giderken yanımızda fazla nakit yoktu,
eşim gitmiş kredi kartından arabalarına benzin doldurmuş,
(ha bu arada görümcem 2,5 milyarlık telefon almış kendine)
hangi arada derede yaptıysa.
ben salağım ya görmedim sanıyor.
böyle böyle bu durumları ben tam 9 senedir yaşıyorum.
artık bitmişim, artık sindiremiyorum,
bu hava basma heralde git durduk yere kız kardeşinin kocasına
benzin doldur,
bende hastalanınca tahlillerim çok para tutuyor diye devlet hastanesine gidiyorum:)))
senelerdir tatile gidemiyoruz, aman işler birazdaha düzelsin öyle çıkalım açılmayalım diyoruz.
benim ailem ne annem ne babam bikez olsun para istemedi bizden,
taki ben babamın sıkışık olduğunu anlayıp sadece 1000 lira destek olmak istiyorum diyene kadar da eşimin gerçek yüzünü görmemişim.
eşim bana "annenin parasından" alsın diyiverdi. şok oldum.
sonra dedim bak kadın kaç senedir çocuğa bakıyor, sen bakıcı tutsaydık bir ayda o para gidecekti dedim, sonra yok dedi ben bişey demiyorum (o günlerde ödenecek çekimiz vardı), ben sana yolla diyorum herzaman dedi.
oysa biz ne kadar zor durumlarda kaldık, eşim ailesine hiçbir zaman yok diyemedi.
hepsininde hali vakti yerinde, fakat huzursuzluk çıksın istiyorlarya ...
birde eşimin dışardan görünüşü var
saygılıdır, mütevazidir, beni el üstünde tutar
ama ben artık eşimden soğudum
kendimi körelmiş hissediyorum.
mutlu da hissetmiyorum
o zaman daha niye aynı evde yaşayalımki biz,
kızımı düşünerek nereye kadar kendime işkence yapabilirmki
hamileysemde hamileyim
ne yapim
belki eşim yanımda olmayınca daha iyi hissedicem
üç günlük dünya
ne gerek var bu kadar sıkıntıyı tek başıma üstleniyorum
herşeyi ben hesap ediyorum
herşeyi ben düşünmek zorundayım
ama eşim sanki yangından mal kaçırıyor.