Dert olarak mi adlandirirsiniz bilemem ama benim için artık ciddi can sıkıcı hal almaya başlayan bi şey oldu. Sokaklarda koşup neden benim puskevitim yok diye ağlayasım var. Gerek dizilerde gerek sosyal medyada karşıma çıkan kalabalık arkadaş gruplarına özenirim hep. Sorunlu olan ben miyim yoksa onlar farklı dünyalardan mı diye bir de size sorayım dedim. O kadar hesapsız içten insanları bulmak hepsini bir araya getirmek imkansız da ekrandan bize mi kakalıyorlar? Bilip ona göre kendimi sorgulayacağım çünkü. Ya bende bi sorun var ya da evren benle fena dalga geçiyor otur oturduğun yerde yalnızlığına boğul diye. Yalnızlık dediysem öyle arkadaş edinememe değil yanlış anlamayın. Sadece asla hesap yapmayan hem eğlenip hem sonsuz güvenebileceğim kardeşim gibi diyebileceğim kişiler yokmuş gibi geliyor. Birileriyle tanışıyorum sonra içimden gelmiyor yalnızken daha çok eğlendiğimi fark edip uzaklaşıyorum. Genel özet bu çok da uzatmak istemiyorum sizce kendimi zorlayıp istemesem de insanlarla görüşüp bunalım seviyemi mi yükselteyim yalnız kalmamak için yoksa sonsuza kadar seçilmiş kişilerimi bekleyip kendimi mi yiyeyim?