Evet fazlasıyla iyi niyetli, saf bir insandım ben.
Kolaylıkla inanırdım, güvenmeyi severdim.
Herkesi kendim gibi sanan bir aptaldım.
Ama mutluydum..
Kimseyle bir derdim yoktu.
Hakkımı yemek isteyenlere hesap sordum diye canımı yaktılar.
Beni başlarına gelecek kötülüklere sevinen bir insan yaptılar.
Ohh olsun dedim. Zerre kadar acımadı içim.
Daha dursun neler görecek, ama çok mutlu olurum o zaman dedim.
İnşallah tez zamanda görürüm o günleri diye ucu nereye gider diye düşünemeden dualar ettim.
O kötülük isteyen dualarımın zararının bana dokunacağını düşünemedim.
Sonunda o gün geldi ama gülemedim.
Çünkü yine herkesten çok bana koydu koyan.
Allah bu kötü niyetli halimi sevmedi kendine gel dedi.
Oysa beni onlar bu hale getirmişti.
Şimdi ince hesaplar yapan, belki iyi niyeti bile sorgulayan biriyim.
Her şeyi ama her şeyi bilmeliyim aldanmamak için.
Ne güzelmiş oysa saflık, bilmemek, habersiz yaşamak..
Kurcalamadan yaşamak hayatı.
İnanmak ve koyvermek ne büyük rahatlıkmış.
Şüphelerle, paranoyalarla yaşamak ne zormuş.
İçimden hiç susmayan, devamlı fitneleyen şu şeytanı çıkarsın biri onunla yaşamak çok zor
Bana masumiyetimi geri verin!