- 25 Eylül 2015
- 1.025
- 1.311
- 133
Yillar öncesi burda temizlik sayfasında çok aktiftim, evim için koştururken şimdi geldiğim nokta ama herşey geliyor insanın başına..
Benimde bi derdim vardı, konu açmıştım. Sonunda aile terapistimle beraber kararımı netlestirdim ve boşanmak için ailemin yanına döndüm. 15 gün durduktan sonra herşeyi aileme anlattım. eşin gelsin konuşalım dediler. Eşim de ağladı zırladı karımı çocuğumu istiyorum vs vs.
Inanın eşim karşıma gelene kadar ne hissederim acabasi vardı. Tam karşıma gelip oturunca onu istemediğimi artık bitirdiğimi görünc hayatım da olmadigim kadar ozguvenim geldi. Ilk defa anneme babama karşı böyle tavırda konuştum. Eşime icimde ki herşeyi söyledim. Bir-kac saat böyle geçti ama hala düşüncem net belli.
Yine de beni geri gönderdiler...
Bir Inat uğruna evini hemen yıkma oldu.
Inat ediyorum ben bozuyorum oldu.
Şimdi biz de konuştuk herşey değişir oldu.
Daha duramazdım.
Bekar bi kız kardeşim var, onu istemeye gelecekler diyecekler ki ablası boşanmış. Bu ne demek hiç çözemedim. Apar topar valizlerimi toplayıp döndüm.
Oğlum için toplanıp kendi kendime ayağa kalkmalıyım yine bdv de güçlü kadınları okumak iyi geliyor ama şuan
Bana karşı çok çok iyi olmasına rağmen, kavga da etmiyoruz yardim da ediyor herseyde beni mutlu etmeye çalışıyor ama ben o kadar mutsuzum ki.. burda yanlış anlaşılmasın onunla iyi oOlmak gibi bi derdim yok sevmediğimi söylüyorum ona. O da ne yapsam hiç.mutlu olmuyorsun hep mutsuzsun diyor. Benim merak ettiğim eski nil gibi kafamı dağıtınca keyfim yerine gelirdi. Komşumla bi kahve içinde moralim düzelirdi. Şimdi hic bisey düzeltmiyor.
Işte benim derdim de bu, şımarıklık mi bu ?
Sokakta değilim, ac değilim, ama her sabah büyük bi tukenmislikle uyanıyorum. Yapayalnız uyanıyorum. Ben kendim için değerliyim biliyorum ama bu kötü duygu oturdu içime ne yapsam gitmiyor. Sürekli ağlamak geliyor icimden. Saatlerce ağlamak. Güvenecek hiç bir dalım kalmamış gibi.
Nasıl söylesem herkes yapmacikmis gibi bana iyi gözüküyorlar ama kimse beni sevmiyor gibi.
Sevmesin diyeceksiniz biliyorum ama namaz da kilsam geZsem tozsam film izlesem eskisi gibi asla mutlu değilim.
Kardeşlerim neden ben böyle.mutsuzluk batağına saplandım ki. Eskiden kafamı dağıtınca mutlu olurdum şimdi asla mutlu olamıyorum. Depresyonda olabilir panik atak olabilir bilmiyorum bi sıkıntı var icimde. Ne yapsam gitmiyor.
Okuyan herkese çok teşekkür ederim.. umarım aynı şeyleri yaşamış geçmiş olanlar vardır belki benim bakmadığım pencereden bakmamı sağlarsınız eski halime.donebilirim.
Bu arada psikiyatriye gidicem, doktorum da söylemişti zaten sadece daha randevu alamadım.
Birde üniversite okuyorum ama 2 dersim bütünlemeye kaldı öyle çalışasım gelmiyor ki senemi uzaticam nerdeyse çünkü gecemicem çalışamıyorum. Hep uyuyasim geliyor
Benimde bi derdim vardı, konu açmıştım. Sonunda aile terapistimle beraber kararımı netlestirdim ve boşanmak için ailemin yanına döndüm. 15 gün durduktan sonra herşeyi aileme anlattım. eşin gelsin konuşalım dediler. Eşim de ağladı zırladı karımı çocuğumu istiyorum vs vs.
Inanın eşim karşıma gelene kadar ne hissederim acabasi vardı. Tam karşıma gelip oturunca onu istemediğimi artık bitirdiğimi görünc hayatım da olmadigim kadar ozguvenim geldi. Ilk defa anneme babama karşı böyle tavırda konuştum. Eşime icimde ki herşeyi söyledim. Bir-kac saat böyle geçti ama hala düşüncem net belli.
Yine de beni geri gönderdiler...
Bir Inat uğruna evini hemen yıkma oldu.
Inat ediyorum ben bozuyorum oldu.
Şimdi biz de konuştuk herşey değişir oldu.
Daha duramazdım.
Bekar bi kız kardeşim var, onu istemeye gelecekler diyecekler ki ablası boşanmış. Bu ne demek hiç çözemedim. Apar topar valizlerimi toplayıp döndüm.
Oğlum için toplanıp kendi kendime ayağa kalkmalıyım yine bdv de güçlü kadınları okumak iyi geliyor ama şuan
Bana karşı çok çok iyi olmasına rağmen, kavga da etmiyoruz yardim da ediyor herseyde beni mutlu etmeye çalışıyor ama ben o kadar mutsuzum ki.. burda yanlış anlaşılmasın onunla iyi oOlmak gibi bi derdim yok sevmediğimi söylüyorum ona. O da ne yapsam hiç.mutlu olmuyorsun hep mutsuzsun diyor. Benim merak ettiğim eski nil gibi kafamı dağıtınca keyfim yerine gelirdi. Komşumla bi kahve içinde moralim düzelirdi. Şimdi hic bisey düzeltmiyor.
Işte benim derdim de bu, şımarıklık mi bu ?
Sokakta değilim, ac değilim, ama her sabah büyük bi tukenmislikle uyanıyorum. Yapayalnız uyanıyorum. Ben kendim için değerliyim biliyorum ama bu kötü duygu oturdu içime ne yapsam gitmiyor. Sürekli ağlamak geliyor icimden. Saatlerce ağlamak. Güvenecek hiç bir dalım kalmamış gibi.
Nasıl söylesem herkes yapmacikmis gibi bana iyi gözüküyorlar ama kimse beni sevmiyor gibi.
Sevmesin diyeceksiniz biliyorum ama namaz da kilsam geZsem tozsam film izlesem eskisi gibi asla mutlu değilim.
Kardeşlerim neden ben böyle.mutsuzluk batağına saplandım ki. Eskiden kafamı dağıtınca mutlu olurdum şimdi asla mutlu olamıyorum. Depresyonda olabilir panik atak olabilir bilmiyorum bi sıkıntı var icimde. Ne yapsam gitmiyor.
Okuyan herkese çok teşekkür ederim.. umarım aynı şeyleri yaşamış geçmiş olanlar vardır belki benim bakmadığım pencereden bakmamı sağlarsınız eski halime.donebilirim.
Bu arada psikiyatriye gidicem, doktorum da söylemişti zaten sadece daha randevu alamadım.
Birde üniversite okuyorum ama 2 dersim bütünlemeye kaldı öyle çalışasım gelmiyor ki senemi uzaticam nerdeyse çünkü gecemicem çalışamıyorum. Hep uyuyasim geliyor
