Size şöyle söyleyim, çocukluğumdan beri küçük anne modundaydim, mahallenin çocukları bizim evde büyüdü desem yalan olmaz.
Ama şimdi diyorum ki çocuk yapmak çok büyük bi sorumluluk ve cesaret işi. Tamam neslin devamı için şart ama en yakın örneği annem. Yaş olmuş 60 hala bizim için didinip duruyor. Kendisi için yaşamamış. Allah razı olsun tabi ama iş anne olmakta bitmiyor. Mutsuz bi evlilik, yoksulluk, hakkını savunamama, fedakarlık, cefa ile geçmiş ömrü.
Yanı bi gün evlat sahibi olursam önce güçlü bi annesi, mutlu bi yuvası, ekonomik refahi var mi diye bakacagim. O yuzden hayati fazla ciddiye almiyorum, bi sekilde zaman geciyor. Maddi ve manevi olarak gucluyum cok şükür. Ama her türlü kötü ihtimale de hazırım fazla ciddiye almadığım için. Yaşım 32 ama hiç evlilik olmazsa diye korkmuyorum, benim kısmetimde yoktur belki. Kadere isyan etmenin bi anlamı yok, sadece istemek yeterli değil. Nasiplen öteye yol yok.
Sizin durumunuz nedir bilmiyorum ama benim hayata bakış açım son yıllarda çok değişti.