Sevgili arkadaşlar,
Belki yaşanan bunca sıkıntının arasında çok önemli değil ama fikirlerinize ihtiyacım var. 5 aylık hamileyim ve çalışıyorum. Bebek bizim için sürpriz oldu, yani beklenmeyen bir zamanda oldu diyelim. Küçücük bir evde yaşıyoruz. Pek çok gencin tercih etmeyeceği, konforu az ama sıcacık bir ev. Çok da kaliteli bir muhit değil. Benim düşüncem bir ev alıp ya da bu evi kiraya verip kiraya çıkmaktı. Ama bunları düşünürken hep çalışırım gibi geliyordu. Şimdi ise çalışmaya ara vermek ve bebeğe bakmak istiyorum. Ama ben çalışmazsam bizim bu evden taşınma şansmız yok çünkü kirası daha büyük ve güzel bir evi karşılamaz. Ama burada oturursak bebeğe zar zor bir yatağı anca sığdırabileceğim. Yani güzel, şirin bir odası olmayacak. Hep özendiğim şeylerdi. Bilemiyorum. Ne pahasına olursa olsun çalışıp iyi bir ev mi yoksa bebeğe bakmak mı. Çalışırsam stres yaşayacağım. Yılların yorgunluğu var üzerimde. Bazen çok üzülüyorum. Eşim de öyle. İnsanlar ne düşünür, bi evden taşınamadınız derler diye de üzülüyorum. Belki saçma ama yıllardır söylüyor çevremdekiler sen daha iyisini hak ediyorsun diye. Hatta bebek olunca burada kesinlikle yaşanmaz diyenler oldu. Üzerimde çok baskı var, hem özendiklerimi yapamamak hem de bir ev değiştirmeye bile cesaret edememekle suçlanmak gibi. Bakıyorum ne güzel odalar, ne güzel yataklar var. ama ancak ben çalışırsam kızım böyle bir odaya eve sahip olur. bilemiyorum. bensiz kalması uğruna güzel bir yaşam mı sunmalıyım ya da elimdekilerle yetinip kısmeti böyleymiş mi demeliyim. Bensiz kalmasına da gönlüm razı olmuyor. kendimi bazen çok çaresiz hissediyorum. yani bir şeylere mecbur olma düşüncesinin verdiği üzüntü. siz olsanız ne yaparsınız bakıcı ve güzel bir ev mi, anne ve sadece küçücük bir yatak mı?
Belki yaşanan bunca sıkıntının arasında çok önemli değil ama fikirlerinize ihtiyacım var. 5 aylık hamileyim ve çalışıyorum. Bebek bizim için sürpriz oldu, yani beklenmeyen bir zamanda oldu diyelim. Küçücük bir evde yaşıyoruz. Pek çok gencin tercih etmeyeceği, konforu az ama sıcacık bir ev. Çok da kaliteli bir muhit değil. Benim düşüncem bir ev alıp ya da bu evi kiraya verip kiraya çıkmaktı. Ama bunları düşünürken hep çalışırım gibi geliyordu. Şimdi ise çalışmaya ara vermek ve bebeğe bakmak istiyorum. Ama ben çalışmazsam bizim bu evden taşınma şansmız yok çünkü kirası daha büyük ve güzel bir evi karşılamaz. Ama burada oturursak bebeğe zar zor bir yatağı anca sığdırabileceğim. Yani güzel, şirin bir odası olmayacak. Hep özendiğim şeylerdi. Bilemiyorum. Ne pahasına olursa olsun çalışıp iyi bir ev mi yoksa bebeğe bakmak mı. Çalışırsam stres yaşayacağım. Yılların yorgunluğu var üzerimde. Bazen çok üzülüyorum. Eşim de öyle. İnsanlar ne düşünür, bi evden taşınamadınız derler diye de üzülüyorum. Belki saçma ama yıllardır söylüyor çevremdekiler sen daha iyisini hak ediyorsun diye. Hatta bebek olunca burada kesinlikle yaşanmaz diyenler oldu. Üzerimde çok baskı var, hem özendiklerimi yapamamak hem de bir ev değiştirmeye bile cesaret edememekle suçlanmak gibi. Bakıyorum ne güzel odalar, ne güzel yataklar var. ama ancak ben çalışırsam kızım böyle bir odaya eve sahip olur. bilemiyorum. bensiz kalması uğruna güzel bir yaşam mı sunmalıyım ya da elimdekilerle yetinip kısmeti böyleymiş mi demeliyim. Bensiz kalmasına da gönlüm razı olmuyor. kendimi bazen çok çaresiz hissediyorum. yani bir şeylere mecbur olma düşüncesinin verdiği üzüntü. siz olsanız ne yaparsınız bakıcı ve güzel bir ev mi, anne ve sadece küçücük bir yatak mı?