- 29 Mart 2018
- 13.208
- 46.526
- 548
- 27
- Konu Sahibi -Thanatos-
- #1
Ne yazacağımı, ne konuşacağımı bilmiyorum.
Sadece bir iç döküş, bir çöküş yazacağım buraya.
Cümlelerimi toparlamakta zorluk çekiyorum. Sadece güçlü olduğunu duymaya ihtiyacım var, bu sefer herşeyden çok.
Annem.. Canım annem.. Hayatımda en çok değer verdiğim insan.. Çocukluğumdan beri hem annem, hem babam oldu. Bir günüm bile sesini duymadan geçmedi. Bugün hayatımın en zor gününü yaşadım. Annem verem hastası. Ama ağır bir durumu yok. Ve bugün anneannemin yani annesinin kanser olduğunu öğrendik. Evre 1 diyorlar ama rahim ağzını sarmış ve rahmi kaplamış kanser. Umutsuz konuştular. Onkoloji servisinde doktorların umutsuz konuşmaya başladığı anda anneme ölüm acısı çöktü resmen. O acı benim içimde yanmaya başlayan bir yangını ateşledi. Çünkü biliyorum önce annenin annesi ölür.. Sonra annen.. Sıralama böyledir. Hıçkıra hıçkıra ağladı bugün, yatarken bile ağladı. O ağladı, ben ağladım. O ağladı ben ağladım. Hayatımda hiç sarılmamıştım ona.. Yani kendimi bildim bileli "ne sarılması ya ben çocuk muyum" derdim, hani ben çok güçlüyüm ya hep ben teselli ederdim onu. O benim annemmiş gibi değil de ben onun annesiymişim gibi davrandım hep. Bugün ilk defa çocuktum ben, annesini kaybetmek istemeyen küçücük bir çocuk, dizlerine yapışıp deli gibi ağlayan bir çocuk. 21 yaşından küçüldüm bugün, gittim ben. Küçücük bir çocuğum artık, fazlası yok. Bilmiyorum, hayatımda hiç bir yakınımı kaybetmedim, hiç bu kadar canım acımadı benim. Hiç yüreğim yanmadı bu kadar. Bu yangın hiç sönmeyecek,biliyorum. Onun gitmesinden çok korkuyorum, hayatımda hiçbirşeyden bu kadar korkmamıştım, içim eriyor ya vallahi. Ağlamasın o. Hıçkırarak ağlamasın, ağlayarak uyumasın. Bu kadar yıkılmasın istiyorum. Hasta, toparlayamaz biliyorum. Bu acıyı kaldıramaz biliyorum. Sadece bunu biliyorum, başka da hiçbirşey bilmiyorum. Canım annem, seni herşeyden çok seviyorum.
Not: ne annene ne anneannene birşey olmuş neye üzülüyorsun demeyin. 21 yılın getirdiği bir çöküş hikayesi bu.
Sadece bir iç döküş, bir çöküş yazacağım buraya.
Cümlelerimi toparlamakta zorluk çekiyorum. Sadece güçlü olduğunu duymaya ihtiyacım var, bu sefer herşeyden çok.
Annem.. Canım annem.. Hayatımda en çok değer verdiğim insan.. Çocukluğumdan beri hem annem, hem babam oldu. Bir günüm bile sesini duymadan geçmedi. Bugün hayatımın en zor gününü yaşadım. Annem verem hastası. Ama ağır bir durumu yok. Ve bugün anneannemin yani annesinin kanser olduğunu öğrendik. Evre 1 diyorlar ama rahim ağzını sarmış ve rahmi kaplamış kanser. Umutsuz konuştular. Onkoloji servisinde doktorların umutsuz konuşmaya başladığı anda anneme ölüm acısı çöktü resmen. O acı benim içimde yanmaya başlayan bir yangını ateşledi. Çünkü biliyorum önce annenin annesi ölür.. Sonra annen.. Sıralama böyledir. Hıçkıra hıçkıra ağladı bugün, yatarken bile ağladı. O ağladı, ben ağladım. O ağladı ben ağladım. Hayatımda hiç sarılmamıştım ona.. Yani kendimi bildim bileli "ne sarılması ya ben çocuk muyum" derdim, hani ben çok güçlüyüm ya hep ben teselli ederdim onu. O benim annemmiş gibi değil de ben onun annesiymişim gibi davrandım hep. Bugün ilk defa çocuktum ben, annesini kaybetmek istemeyen küçücük bir çocuk, dizlerine yapışıp deli gibi ağlayan bir çocuk. 21 yaşından küçüldüm bugün, gittim ben. Küçücük bir çocuğum artık, fazlası yok. Bilmiyorum, hayatımda hiç bir yakınımı kaybetmedim, hiç bu kadar canım acımadı benim. Hiç yüreğim yanmadı bu kadar. Bu yangın hiç sönmeyecek,biliyorum. Onun gitmesinden çok korkuyorum, hayatımda hiçbirşeyden bu kadar korkmamıştım, içim eriyor ya vallahi. Ağlamasın o. Hıçkırarak ağlamasın, ağlayarak uyumasın. Bu kadar yıkılmasın istiyorum. Hasta, toparlayamaz biliyorum. Bu acıyı kaldıramaz biliyorum. Sadece bunu biliyorum, başka da hiçbirşey bilmiyorum. Canım annem, seni herşeyden çok seviyorum.
Not: ne annene ne anneannene birşey olmuş neye üzülüyorsun demeyin. 21 yılın getirdiği bir çöküş hikayesi bu.
