- 25 Ocak 2011
- 685
- 486
- 303
- 28
- Konu Sahibi forestfruitcake
-
- #1
Normalde yakın arkadaşlarımla her şeyimi paylaşan, asla içimde tutamayan biriyim ama iki aydır içimdekileri kimseyle paylaşamıyorum çünkü şuan benim içinde bulunduğum durumu yaşayan onlar olsaydı vereceğim tepkiyi ve saygımın nasıl azalacağını biliyorum... Buraya da yazmayacaktım ama normal hayatıma devam edemiyorum artık, yapmam gereken çok fazla ödev var derslerim var ama hiç birine odaklanamıyorum. İçimi dökmem gerek.
İlk başta basit bir kaç konuşmaydı ama gittikçe alıştım, kendimi ondan mesaj beklerken buldum sürekli. Her anlamda yanlıştı biliyordum, 27 yaş büyüktü bir kere benden, olamazdı. Daha önce benden en fazla 4 yaş büyük biriyle olmuştum, ilk defa başıma gelen bir şeydi ve sürekli kendimi 'bu yaşadığın şey gerçek değil sadece duygusal boşluktasın ve adamın ilgisine kapıldın' diyerek telkin etmeye çalıştım ama yok, sanki bir girdabın içindeyim ve karşı koyamıyorum. Sonra bir şey öğrendim onunla ilgili, dilim varmıyor, medeni hali bekar değilmiş.. Bu kadar üzüleceğimi tahmin etmemiştim, sonuçta biliyordum sonumuz olmadığını ama üzüldüm işte. Engelledim her yerden ama yine buldu beni. Kavga ettim küstüm ama bana söylediklerini görseniz siz bile inanırsınız aşık olduğuna. Ama inanmadım tabii ki. Bir sürü şey söyledim ama yine de geldi. Saçmalama dedim bu kadar salak olamazsın dedim kendime ama 15 yaşıma geri döndüm sanki kendi kendime söylediklerimi bile duymuyorum. Hayatımda hiç bu kadar savunmasız hissetmemiştim. Nasıl böyle bir duruma sokmuş olabilirim kendimi, bana bu kadar uzak bir hayatı nasıl yaşıyor olabilirim bilmiyorum ama mantığımı kaybetmiş gibiyim. Bu kadar kısa zaman bile olsa beni sanki çok iyi tanıyor ve anlıyor, bu yüzden kapıldım belki de bilmiyorum ama çok kötü hissediyorum. Ayrı odada kalıyoruz diyor, sevmiyorum diyor ama hiç biri önemli değil isterse ayrı evde kalsın bu evli olduğu gerçeğini değiştirmiyor. Midem bulanıyor... nasıl ya nasıl olabilir deyip duruyorum sürekli. Çok zorlanıyorum artık..
Kulağa nasıl geldiğini biliyorum ama lütfen yorum yaparken kırıcı olmayın, ne yapmam gerektiğinin farkındayım ve yapacağım.. Sadece içimi dökmek ve kendi kendimi yemekten biraz olsun kurtulmak istedim.
İlk başta basit bir kaç konuşmaydı ama gittikçe alıştım, kendimi ondan mesaj beklerken buldum sürekli. Her anlamda yanlıştı biliyordum, 27 yaş büyüktü bir kere benden, olamazdı. Daha önce benden en fazla 4 yaş büyük biriyle olmuştum, ilk defa başıma gelen bir şeydi ve sürekli kendimi 'bu yaşadığın şey gerçek değil sadece duygusal boşluktasın ve adamın ilgisine kapıldın' diyerek telkin etmeye çalıştım ama yok, sanki bir girdabın içindeyim ve karşı koyamıyorum. Sonra bir şey öğrendim onunla ilgili, dilim varmıyor, medeni hali bekar değilmiş.. Bu kadar üzüleceğimi tahmin etmemiştim, sonuçta biliyordum sonumuz olmadığını ama üzüldüm işte. Engelledim her yerden ama yine buldu beni. Kavga ettim küstüm ama bana söylediklerini görseniz siz bile inanırsınız aşık olduğuna. Ama inanmadım tabii ki. Bir sürü şey söyledim ama yine de geldi. Saçmalama dedim bu kadar salak olamazsın dedim kendime ama 15 yaşıma geri döndüm sanki kendi kendime söylediklerimi bile duymuyorum. Hayatımda hiç bu kadar savunmasız hissetmemiştim. Nasıl böyle bir duruma sokmuş olabilirim kendimi, bana bu kadar uzak bir hayatı nasıl yaşıyor olabilirim bilmiyorum ama mantığımı kaybetmiş gibiyim. Bu kadar kısa zaman bile olsa beni sanki çok iyi tanıyor ve anlıyor, bu yüzden kapıldım belki de bilmiyorum ama çok kötü hissediyorum. Ayrı odada kalıyoruz diyor, sevmiyorum diyor ama hiç biri önemli değil isterse ayrı evde kalsın bu evli olduğu gerçeğini değiştirmiyor. Midem bulanıyor... nasıl ya nasıl olabilir deyip duruyorum sürekli. Çok zorlanıyorum artık..
Kulağa nasıl geldiğini biliyorum ama lütfen yorum yaparken kırıcı olmayın, ne yapmam gerektiğinin farkındayım ve yapacağım.. Sadece içimi dökmek ve kendi kendimi yemekten biraz olsun kurtulmak istedim.