- 2 Aralık 2011
- 2.953
- 8.934
- 408
- Konu Sahibi bendeuyeolcam
-
- #1
Kızım 3 ay sonra 4 yaşına girecek.
Pedagog önerisiyle onu iki saatlik bir oyun grubuna başlattık bu hafta.
Dün 10 dk gidip bir işimi halledip geleceğim demiştim, sıkıntısızdı.
Yani ilk etapta anne diye kapıya koşmuş ama sonra bireysel olarak oyuncaklarla oynamış.
10 dk sonra geldim, söz verdiğim gibi.
4. günüydü.
Henüz tabii ki arkadaşlarıyla ya da oyun ablasıyla bir bağ kurabilmiş değil ama sürekli benim orda kalmama alışmasın, benim gölgemden bir kurtulsun diye düşündük.
5. gün yani bugün biraz işlerim var, ben de okula gideceğim diyerek bıraktım (öğretmenim, ikinci dönem okula döneceğim)
vedalaşırken ağlamaya başladı, çok uzatıp dramatikleştirmek istemedim.
Bana güven, döneceğim, hoşça kal dedim.
Buraya bir parantez açmam gerek annenin gitmesinden ve bir daha dönmemesinden ya da annenin başına bir şey gelmesinden korkan, çekingen, içe dönük, oldukça utangaç bir çocuk.
Sosyal kaygıları var.
Anneden ayrılma kaygısı var.
Benden sonra da 1 saate yakın ağladı.
Bunları hep duydum bahçeden, bir anne için ne kadar yaralayıcı olduğunu tahmin edersiniz.
Beni görünce de, zaten ağlıyormuş hala, bana sarılıp içini çekti.
O kadar ağlamış ki gözleri kıpkırmızıydı, kesinlikle oyunlara da katılmamış, bir köşede ağlamış ve oyun ablasına cevap vermemiş.
Açıkcası içim gitti, içim titredi.
Böyle böyle mi alışıyorlar, çok endişeliyim, oturdum ben de ağladım.
Lütfen tecrübeli arkadaşlar, desteğinize ihtiyacım var.
Lütfen Mune abla taşıma.
Bu benim derdim.
Pedagog önerisiyle onu iki saatlik bir oyun grubuna başlattık bu hafta.
Dün 10 dk gidip bir işimi halledip geleceğim demiştim, sıkıntısızdı.
Yani ilk etapta anne diye kapıya koşmuş ama sonra bireysel olarak oyuncaklarla oynamış.
10 dk sonra geldim, söz verdiğim gibi.
4. günüydü.
Henüz tabii ki arkadaşlarıyla ya da oyun ablasıyla bir bağ kurabilmiş değil ama sürekli benim orda kalmama alışmasın, benim gölgemden bir kurtulsun diye düşündük.
5. gün yani bugün biraz işlerim var, ben de okula gideceğim diyerek bıraktım (öğretmenim, ikinci dönem okula döneceğim)
vedalaşırken ağlamaya başladı, çok uzatıp dramatikleştirmek istemedim.
Bana güven, döneceğim, hoşça kal dedim.
Buraya bir parantez açmam gerek annenin gitmesinden ve bir daha dönmemesinden ya da annenin başına bir şey gelmesinden korkan, çekingen, içe dönük, oldukça utangaç bir çocuk.
Sosyal kaygıları var.
Anneden ayrılma kaygısı var.
Benden sonra da 1 saate yakın ağladı.
Bunları hep duydum bahçeden, bir anne için ne kadar yaralayıcı olduğunu tahmin edersiniz.
Beni görünce de, zaten ağlıyormuş hala, bana sarılıp içini çekti.
O kadar ağlamış ki gözleri kıpkırmızıydı, kesinlikle oyunlara da katılmamış, bir köşede ağlamış ve oyun ablasına cevap vermemiş.
Açıkcası içim gitti, içim titredi.
Böyle böyle mi alışıyorlar, çok endişeliyim, oturdum ben de ağladım.
Lütfen tecrübeli arkadaşlar, desteğinize ihtiyacım var.
Lütfen Mune abla taşıma.
Bu benim derdim.
Son düzenleme: