Merhaba hanımlar,
28 yaşındayım, 1.5 sene önce evlendim ve yaklaşık 6 ay evvel de yurt dışına taşındım.
Bir süredir kendimi epey yalnız hissediyorum.
Etrafım her daim çok kalabalıktı, bol arkadaş, bol kahkaha, bol gürültü, o şekilde yaşamaya alışık biriydim.
Yaştan dolayı mı, evlilik sonrası mı yoksa bu taşınma işi sebebiyle mi bilmiyorum, o kalabalık biiir bir dağıldı zaman içerisinde. Kardeşlerimle bile zor hatta belki de isteksiz görüştüğümüzü farkettim (görüşmekten kastım telefonda konuşmak, yazışmak vb.).
En iyi arkadaşımla canım telefonda bile konuşmak istemiyor
Ben bir süredir çalışmıyorum, ne zaman görüşsek işinden ve yoğunluğundan şikayet ediyor. Bir sitemde bulunurum diye korktuğu için saniyede 575405 adet şikayetle muhtemel ataklarımı püskürtüyor galiba. Eşlerimiz pek anlaşamıyor, o yüzden de aramızda tuhaf bir gerginlik olmuş olabilir.
2.dereceden yakın arkadaşımla ( olur ya böyle garip garip derecelendirmeler
) uzuuun süredir görüşmüyorum. Ciddi sağlık problemlerim sebebiyle düğününe katılamadım, içten içe küstü herhalde. En son ben de aramayı sormayı kestim, onla da bi güzel koptuk.
Hem lisedeki hem üniversitedeki arkadaş gruplarım dağıldı, kimse birbiriyle görüşmüyor. Arada bir iki kişiyle yazışıyorum ama böyle derin bir arkadaşlık geçmişimiz varmış gibi değil. Görüşünce de kendimizle dalga geçiyoruz bir arkadaşlık yürütmeyi beceremedik diye
Giden gitti kalan sağlar benim diyerek ilerliyorum ama ara ara insan kendisini de sorguluyor. Görsem çoook mutlu olurum dediğim biri olmadığını farkettim. Ailem dışında kimseyi özlemiyorum, biri dışarı çağırdığında sırf açılırım ya da dilim gelişir diye kendimi zorlayarak dışarı çıkıyorum. Asosyal mi oldum , depresyona mı girdim bilmiyorum. Kendimi acayip yaşlı hissetmeye başladım. Yeniden güçlü arkadaşlık kuracak enerjiyi de o tip insanları da bulamıyorum. Sanki kalıcı insanlar bulma yaşı geçmiş de şimdi öylesine takılmak için birileriyle tanışıyormuşum gibi hissediyorum. Belki de işsizlikten bu düşüncelere sardım. Bilemiyorum.. İçim sıkıldı.