Bir sonun başlangıcı bu gün, bu gün 15 Şubat.. :(

Yazmadan gecmek istemedim, hos ne yazacagimida bilmiyorum kelimeler bogazimda dugumlu kaldi.. Ben annemi 10 sene once kaybettim daha kucucuk bi cocuktum... Hic alisamadim yokluguna hic gecmio bu yara, Dunde cok ozledim onu bugunde ozledim yarinda ozleyecegim bu boyle devam edip gidecek rabbim benide yanina alana kadar.. Okadar ihtiyacim varki ona, okadar ihtiyacim varki basimi oksamasina.. Kokusunu cok ozledim, anne deyip sarilmayi cok ozledim... Biliyorum o hep benimle hissediyorum bunu, guc veriyo bana..
Ozur dilerim teselli verici bsyler yazmak isterdim sanada, ama benden bukadar iste..Rabbim anneciginin mekanini cennet eylesin..
 
anne gidince baba yarim olurmu$ derler mi$..
bende bilmiyordum sonradan ogrendim ..
ben bide uvey anney le ugra$iyorum .. neresinden tutsan elinden kaliyo benim yorumlarda ..



Ha bide madolyonun diğer yüzü var değil mi?
Annem o haldeyken babamın ismini sayıkladı durdu!
Ambulans çağırdık deyince x çağırın, ben ambulansla gitmem! dedi. Varsa yoksa babam!
Hatta hastanede, tomografi çekerlerken babam annemin başını elleri arasına aldı, şükran geldim, ben burdayım şükran dedi. :S
Hele ameliyattan sağ çıkamama olasılığı olduğunda?
Babam çocuk gibi sesle ağlarken??
Allahım ben ne yapıcam, ben babamı nasıl teselli edebilirim ki dedim?
O koca adam hıçkıra hıçkıra ağladı, ilk defa gördüm babamı ağlarken o kadar tuhaf oldum ki, o çaresizken ben daha çaresiz oldum..
Belki bir gün babam evlenecek, o kadınla babamı yan yana her gördüğümde içim parçalanacak ama olsun, babam mutlu olacaksa ben acımı seve seve içimde yaşamaya hazırım..
Çocukken bir şarkı vardı annemle babam sever, hepte dinlerdi tabii bizde.
Kader ayırdı bizi,
Elimizden ne gelir?
Sabrın sonu selamettir, başa gelen çekilir..
 
annen gençse babanda genç tir herhalde
evlenmeyi du$unecekdir
benden sana tavsiye uvey anneyle ya$amayi aklindan bile geçirmen sevdiginle evlen o gun geldiginde ..
benim babamda agliyordu annem hastanedeylen ama insan oglu yalniz yapamazmi$mi$..
oyleymi$ i$te bana soylenen
dedigin gibi babam iyi olsunda^gerisi onemli deil ..
insan hersey ali$iyor uvey anne nin gicikligina bile :)
benimkiler tup bebek yapacaklar galiba, benden 30 ya$ kuçuk karde$
 



Babam şuan 58 yaşında henüz evlilik düşünmüyor, ilerisi belli olmaz.
Ama önceliği bizim yuvamızı kurmamız, sürekli ben başkasıyla yapamam, bir geçmişimiz yok, merhaba merhaba eee? diyor kalıyor.
Kimse ilk eş gibi olmaz diyor...!!!
Ama tabii hayat bu, evlenebilir de.
Zaten asla yaşamak istemem, hatta aynı ortamda bile bulunamam gibi geliyor..
Nasıl rahat eder ki insan?
Düşünsene, annen olan bir eve nasıl gidersin koşa koşa..
Annenin yanında kendini misafir gibi hissedemezsin ama başka bir kadın sonuçta, her şeyin hayırlısı..
Hayat insana neler yaşatıyormuş, kırk yıl düşünsem böyle aniden annesiz kalacağım aklıma gelmezdi.
Ani ölüm en zoruymuş.
 
mekanı cennet olsun. ne diyecegimi bilemedim. hislerin o kadar...... durdum kaldım tarif bile edemiyorum hislerini yazdıklarını. Allahım cennetinde buluştursun sizi
 


Çocukken annemin eteğinden ayrılmazmışım, ben sorunlu bir çocuktum :)
Geceleri hep annemle yatardım, korkardım tam 14 yaşıma kadar annemle yattım.
Arkasına saklanır, bide elimle geceliğini tutardım, gitmesin diye. İlle annem olacak, kardeşim veya babam olmaz..
Hiç unutmam daha 12 yaşlarında falanım, kız kardeşimle oturuyoruz ben birden ağlamaya başladım anneme, babama bir şey olursa diye?
Annem geliyor ne oldu siz niye ağlıyorsunuz diyor, biz söyleyemiyoruz..
Psikiyatr psikiyatr gezdim, en son 16 yaşında çok sinirli olduğumdan doktor bir ilaç vermişti, sinir anında farketmeden dozunu kaçırmıştım (suya ekleniyordu) hastanelik oldum.
Canım benim o kadar korkmuştu ki, kasılmalarımın ölümle sonuçlanabileceğini doktor söyleyince, annemin o bakışlarını hiç unutmuyorum..
Bir günde okuduğum şehirden geliyorum, otobüse binicem dedim şarjım bitti, sabah aramışlar ulaşamamışlar ağla, ağla evde ben her şeyden bir haber tabii.
Elimde bavul eve geldim annem telefonla konuşuyor, şükürler olsun geldi, geldi kızım diye.
Ben şaşkın merdivenleri çıkarken, boynuma atladı kızım çok korktum sana bir şey oldu sandım diye ağlıyor..
Her şeyimdi o benim, sevincimde üzüntümde tek dayanağım oydu, şimdi belki görünmeden gölge ediyor bize bilmiyorum..
Bazen üşüdüğümü hissediyorum uyanıyorum gecenin bir yarısı, annem olsa şimdi üşümezdim gece kaç defa bizi kontrol etmeye gelir, üzerimizi örterdi.
Annelik çok büyük fedakarlıkmış,
Tartışırdık bazen, bir gün aaaah bir zamanlar annem böyle böyle demişti dersiniz, çok ararsınız beni demişti.
Çok arıyorum annem, öyle çok arıyorum ki, o kadar çok hak veriyorum, özlüyorum ki seni, keşke zamanı geri alabilsem keşke..
Keşke koluma gir desen yine, karşıdan karşıya geçerken çocukmuşum gibi kolumu sıkı sıkı tutsan yine, keşke evden her çıktığımızda babamla bize el sallasan, hayır dualarını alsam..
 
Son düzenleme:
Ah arkadasim ya yuregimi dagladin

İcim acidi

Ne buyuk sinavmis seninki

Rabbim sana sabirlarin en buyuguu versin

Canyoldasi bir es hayat nesen olacak cocuklar versin

Cok feci oldum
 
Ah arkadasim ya yuregimi dagladin

İcim acidi

Ne buyuk sinavmis seninki

Rabbim sana sabirlarin en buyuguu versin

Canyoldasi bir es hayat nesen olacak cocuklar versin

Cok feci oldum


Bazı çocuklar vardır annesiz nefes alamayan, ben öyleydim işte.
Uç almaya gidiyorum derdim, dur ben giderim derdi.
Kız kardeşimi sabah, hava karanlık yağmur yağıyor diye elinde şemsiyeyle durağa kadar götürmüş, binene kadar beklemiştir.
Ya bir kere hatırlamam ben evden çıkarken pencerede olmadığını, bazen kız kardeşimle çıkardık bak şimdi arkamızı dönücez annem cam da 1,2,3 derdik bir dönerdik annem arkamızdan bakıyor, el sallardık. Ben gidene kadar 10 defa döner el sallardım, öpücük gönderirdim hadi git artık diye işaret ederdi gülümseyerek.
Lise' ye gidiyordum her sabah beraber servis bekliyorduk, servislere tek bindiğimi hatırlamam hiç..
Şimdi pencere hep boş, ama ben her çıktığım da arkamı 10 defa dönüp el sallıyorum yine anneme..
 
Son düzenleme:
Canım Allah sabır versin....
Bu duyguyu herkes eninde sonunda yaşıyacak....
İnanırmısın...ben, keşke erken yaşta yaşasaydım diyorum...sanki...gençken daha az acıtıyormuş gibi geliyor...etrafa bakınca.

Yaşça senden epey büyüğüm...birlikte yaşanmış yıllar ne kadar fazlaysa...acısı da okadar fazla oluyor.
Sadece evde değil...gittiğim her yerde..gördüğüm her şeyde anısı var...
Ben kaybedeli 3 yılı geçti...hergeçen gün acımı katladı sanki...3 yıldır...hiçbir gece uyuyamadım.
Senin..önünde bir hayat var...umutların var...kardeşlerin...baban var...bunları düşün...
Benim...acımı paylaşacak bir kardeşim bile yok!
Annemle birlikte..tüm geçmişim yok oldu.
Annenin mekanı cennet olsun canım çok üzgünüm.

.
 
tekrar tekrar tekrar basın sagolsun...konularından hep bucak bucak kactım sımdıye kadar cunku dıyecek bısey bulamadım.ıcım yandı kendımı senın yerıne koyamadım..cunku korktum koymaktan..soylenıcek hıc bı soz yapılacak hıc bısey fayda etmıyor ondan olum bu kadar acı degılmı...senı cok ıyı anlıyorum dıyemem cunku yasamadım bunu..ALLAH ım yasatmasında..olumun ardından bencıllıgımızden cok uzuldugumuzu dusunurum ben hep yanlıs anlama bu herkes ıcın gecerlı...olen kısıyı ozlerız onu bıdaha goremıcez onla bıdaha bıseyler paylasamıcaz dıye uzuluruz.yanı kendımızı dusunuruz kendımız ıcın uzuluruz aslında..ama bu bole ınsanız her ınsan sevdıklerının ardından aynı duyguları mutlaka yasayacaktır yasamalıdırda...ben sana dıgerlerı gıbı unut demem cunku anne acısı unutulmaz bence,ama sanırım daha kotusude var evladım yok ama evlat acısı dahada kotudur sanırım...ona yurek dayanmaz emınımkı...unutma dedıgım gıbı hatta onu elınden geldıgınce yasat onun sevdgı bısey bul dusun ustunde ve annenı yasatabılcegın bıseyler yap elınden geldıgınce..bıde ne mutlu sana kardesın var.senle aynı acıyı yasayan bırı daha var su dunyada.yanı yalnız degılsın.bı tek sızsınız bırbırnızı anlayan.buda cok kıymetlı bısey.bak ben tek cocgum ve benı anlayan bırı daha olmıcak su dunyada..demın dedım ya kendımız ıcın uzuluyoruz haklıyım bence cunku suan annen Rabb ımın yanında suan annen aslında daha ıyı dunyanın tum cılesınden kurtuldu huzurlu..emınım tek dusuncesı sızsınız sızı uzgun gordukce uzuluyo oda..sevdıklerımız cevremızde,herseyden once kalbımızde..yasadıgın bunca yıl var onla emınım o suan senınle heryerde..tebessum et onu dusundukce annem de dua et bence ıcın sıkıldıgında yazı yaz..belkı ılerde annen ıcın bı kıtap yazarsın bellı mı olur onları toparlayıp..yasatmıs olursun bak adını..ve en onemlısı bol bol dua et..eger ınanansan zaten bılıyosun sevdıklerımızle ebedıyette bulusucaz ve onlardan hıc ayrılmıcaz..sen sımdı sana verılen yasamı yasıcaksın..kardesnle bol bol konusup paylasıcaksın annenı yasatıcaksın bol bol dua etceksın elınden baska hıc bısey gelmez..bazı seyler kader elımızden bısey gelmz..senın sınavın bu malesef ve agır bı sınav bu..ınsallah onune cok ıyı bır ınsan cıkar ve mutlu bı aılen olur.cocukların olur sende anne olursun..ama sana tek dıycegım sey kımseyı dınleme sakın ANNECIGINI unutma onu elınden geldıgınce yasat...ALLah ım yar ve yardımcın olsun..senın annenı bole cok sevmen bıle oyle guzel kı hem onun ıcın hem kendın ıcın...
 

Anneye hasret kalıp, eksik büyümek daha mı iyi yaşanmışlıklardan canım benim?
50 yaşındaki insanla 15 yaşında annesini kaybedenin hali bir mi oluyor? Biri daha toy, biri olgun evini barkını kurmuş insan, çocuklarına veriyor kendini ne bileyim, ailesini düşünmek zorunda kendini paralayamıyor bile, kesinlikle aynı olduğuna inanmiyorum..
Bende keşke daha büyük olsaydım diyorum, daha çok vakit geçirseydim, daha çok anım olsaydı..

Ani bir trafik kazası gibi, 5 dk önce hiç bir şeyi yokken yerde buldum, olaylar o kadar ani geliştiki ambulans, hastane, yoğun bakım, ameliyat.. Neye uğradığımı şaşırdım, yaşadıklarıma inanamadım çoğu zaman..
Ben kendimi küçükten saymıyorum da erkek kardeşim 16 yaşındaydı, anneye en çok ihtiyaç olduğu dönemler.. Ondan da küçük kalanlar var, hiç görmeyenler? Ne büyük bir boşluk, hasret?

Bak ne güzek bir sürü yaşanmışlık var, insanı insan yapan anılar, hatıralardır bana göre.
9 yaşındaki arkadaşım, hep yalnız büyümüş, hep yalnız mücadele etmiş herşey ile, herkes annesinin dizinin dibinde otururken onun onu sahiplenicek bir annesi yoktu. Düşün aynı sınıftaydık, ama hiç bahsetmezdi, anlatmazdı içindekileri.. Kol kola gezip çarşı çarşı gezemedim, hasta iken benim için endişelenen bir annem yoktu diyordu..
O da bana sen benden şanslısın, bu yaşına kadar büyüdün annenle demişti, doğru demiş daha büyükken kaybedenler daha da şanslı bana göre. Ben şükür ediyorum, en azından bu yaşıma kadar gelebil mişim, arkadaşım kadar da olabilirdim veya hiç görmeyebilirdim, hatırlamayacağından acısını bilmezdin belki ama biri anne deyince ciğerin yanardı, merak ederdin anne sevgisini, düştüğünde çocuğunun başını okşayan anneleri görünce kendimi eksik hissederdim, ne yapabilirdim ki tek başıma? Allah korusun, gecinden versin inşallah, kimseyi küçük yaşta annesiz bırakmasın..
 
canım benim başın sağolsun Rabbim mekanını cennet eylesin inşallah. seni çok iyi anlıyorum yaşadıklarını yaşadım kolay değil, unutmak asla mümkün değil, yaşamayan anlamaz
 
4 sene olacak neredeyse ben hala ne resimlere bakabiliyorum ne de dile getirebiliyorum,

Allah yardımcın olsun.
 
bende okurken gözyaşlarımı tutamadım bugünde biraz atışmıştık annemle o yüzdende çok etkilendim. Allah kimseyi sevdiklerinden Allah rahmet eylesin annene mekanı cennet olsun...
 
Benı aglattın Benımde annem felc gecırdı beyın kanamasından Allah'ın bı mucızesı yasıyo yanımızda .. Ama elbet gunun birinde Allah'ın takdiri...

Ahh güzel kardeşim sabır eyle.. Yeri dolmaz ben düşündüğüm zaman bile boğulduğumu hissederken yaşamak ne acı!!

Elimizden gelen yapabileceğimiz bişsey yok şu ölümlü dünyada

butun gun aklımdan cıkmaz artık bu sözler..

Annem hasta yatagından kalkamaz onca yıl oldu yatıyor orada ama nefesı bıle yetıyor kı.. Bende kalksın gezelım tozalım dıye neler vermezdım..Erkek arkadasımın annesı gecende bana bı havlu hedıye etmıs canım kızıma dıye..Nasıl ıcıme dokundu tahmın edemezsın havlu her aklıma geldıgınde tekrar aglıyorum..

annem yattıgı odada yatıyorum bende o bılıyor benım televızyon karsısında uyuya kaldıgımı goremeyecegı halde ustumu ortmedıgım anda aglamaya baslıyor sen neden ustunu ortmedın hasta oalcaksın dıye..

Yaramazlık yaptıgımda benı koltuk degneklerıyle doverdı..Aklını basına al dıye..

Sımdılerde her yardım ettıgımde ağlıyor.Ben sana yük oldum diye canım anam.. Agrıları tutuyor bazen .. Dokundukca daha cok yanıyor canı..Sen dokun sen sev kızım oyle gecıyor dıye dıye..uyuya kalıyor..

ben bu satırları okudumda sankı kalbıme kızgın bır şişle dağladılar..onsuz bir gun gecırecegımı dsunmek bıle ..

Erkek arkadasım evlenelım dıye plan program yapıyor..Ben annemden ayrılacagım kabusuyla cok sevsemde su gun bugun dıye ertelıyorum.

Allah sabır versın..Hepımıze..
 
Son düzenleme:
benimde annem öldü....benımde boynum bükük senin gibi...8 ay gecti ama nasıl gecti bi bana sor...anne kız görmeye dayanamıyorum...canım yanıyor,annem gelsin istiyorum...gelemiyor...
 
benimde annemi kaybedeli 1 yıl oldu geçen sene bi 12 aralık sabahı doğum günümdü doktorlar kalp masajı yapıyoruz döndürmeye çalışıyoruz ama mucize bile beklemeyin yinede şansımızı deniyoruz dediler o an yıkıldım ve acı haber sanki film sahnesi gibi malesef kaybettik daha 58 yaşındaydı ama kalbi %17 çalışıyordu, ve inanır mısınız evlenip balayına gittiğimin 3.günü geri döndük annem aniden hastalanmıştı evet bir kalp hastasıydı ama sonunun bu kadar olacağını o da düşünememişti 1 yıl boyunca sürekli hastanenin yoğun bakımında servislerinde yattık eve geldik annem 1 aya kalmadan tekrar rahatsızlanıyordu tekrar yoğun bakım ve 1 ay süreyle serviste yatıyorduk 1 senemiz böyle geçti o da anlıyordu bu iş bi gün biyerde bitecek kalp nereye kadar dayanacaktı kalp nakli için hiç bir umudu yoktu benimde... ben sabah işe gidiyordum gözüm arkada gitmek zorundaydım çünkü borcumuz vardı, bir yandan evliliğin getirdiği sorumluluk bir yandan annemin derdi per perişandım en son hasteneye gittiğimizde 1 hafta yoğun bakım sürecinden sonra servise çıktık annem kendine gelmişti günlerden cumaydı taburcu olmayı bekliyorduk evimize gidecektik annemi gezdirecektim çarşıda hep yaptığımız gibi drlar ilacları keselim duruma bakalım p.tesi taburcu ederiz dedi ve tüm serumları kestikten sonra annem tekrar fenalaştı yani artık eve dönmesi imkansızdı günlerce aylarca alamazdı o serumları o da anlıyordu artık bişeylerin yaklaştığını önce reddetti tekrar yoğun bakıma girmeyi kimse ikna edemedi psikolog geldi o da ikna edemedi ama durumunun farkındaydı ben 2 aylık hamileydim gece annemin yanında kalıyor gündüz işe gidiyordum moral bozukluğu düşünceler düşünceler yorgunluk işte anne ya oraya girdiğinde bir daha çıkamayacağını bildiği halde halime acımıştı ve tmm senin için giricem yoğun bakıma sırf sen istiyorsun diye sen git dinlen dedi ben yine bir umut böyle acı çekmesini izlemektense belki çıkar evimize döneriz umuduyla o an sevindim sonra annem yoğun bakıma girerken o bakışları el sallayışını görünce sanki son defa 1 gece daha mı kalsam yanında drları çağırmasamıydım kabul etti diye pişmanlıklar yaşadım gözyaşlarım oluk oluktu gerçekten çor zor bir durum sonra yoğun bakıma girdim ertesi gün annemin ağzından hortum sokmuşlardı konuşamıyordu kalem kağıt istedi benden ve ne yazdı biliyormusunuz yukarıyı işaret ederek doktorla konuş ne olur beni servise alsın ben iyiyim şu ağzımdakini çıkarttır diye gözleriyle yalvarıyordu tamam annem tamam konuşucam sen merak etme dedim ama tabiki mümkün değildi her girdiğmde annem biraz daha eriyordu bilinci gitmeye başladı artık konuşmalarıma tepki vermiyordu elimi sıkmıyordu göz bebekleri siyahlığını kaybetmişti artık hiç umudum yoktu o anı nasıl kaldıracaktım nasıl yaşayacaktım, yıllardır yanınızdan ayırmadığınz annenizi şimdi günde 5 dkka gösteriyolardı sanki o güzel anıları onlar yaşamışlardı onunla bırakmıyorlardı bizi ne var yani hep yanında olsaydık belki o moralle düzelecekti o görüş saati gelsin diye nasıl beklerdim nasıl anlatamam o 5 dk nasıl değerliydi bilemezsiniz, ve o acı son, sonra ne oldu biliyormusunuz benim o sürekli günlerce düşünmekten kafayı yediğim ya anneme bişey olursa, o yok, annem yok, yokluk hepsi uçup gidiverdi artık bu düşünceler yoktu çünkü gerçeğe dönüşmüştü şok halindeydim ağlayamıyordum donup kaldım abim karşımdan bana doğru koşarken annem? diye sorması ve benim kaybettik anlamındaki işaretim ve abimin isyanı beni kendime getirdi bütün o yokluk hissi biranda canlandı ve sarılıp ağlaştık annemi bu duruma getirenlere isyanlar ettik ama ne fayda ben ne yıkamaya ne de mezarlığa gidemedim görmek istemedim onu toprağa koyarlarken çünkü yakıştıramıyorsunuz en sevdiğiniz canınızın bir parçasının hareketsizliğini toprağa girişini sanki canlı canlı gömdüler oraya gidip çıkarmak istiyorsunuz hala nefes alıyorsa diye düşünüyorsunuz Allah kimsenin başına vermesin ne diyeyim ...
 

Amin.. size de sabir versin.. cok zor.
 
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…