Bir yanda 7 yılım, diğer yanda mantığım...

Nisan1104 .!.:

Herkese merhaba. Benim 7 yıllık bi ilişkim var. Görünüşte herşey mükemmel çok iyi, ilgili ve bana çok değer veren bir erkek arkadaşım var. Tek sorun var ki o da aylardır benim beynimi kurcalıyor. Erkek arkadaşım bi türlü çalışmak istemiyor.

Ben ilerde iş bulabileceğim bi bölümde okuyorum erkek arkadaşımsa benim ders çalışmaya zorlamam sonucunda zar zor 2 yıllık bi bölüm kazandı. Onu okudu ama bitiremedi çünkü ders kaydı yapmak aklına gelmedi. Zaten dediğim gibi benim zorumla okudu.
Sonrasında güzel bi işe başladı. Hem okuduğu bölümle alakalıydı hem de çok rahattı bi kaç ay çalıştı sonra çalıştığı kurumun personel servisi rahat değil diye işten ayrıldı. Sonrasında kaç işe girdiyse de bi istikrar sağlamadı. Bir ayı bile tamamlamadan bıraktı. Bu anlattıklarım 6-7 ay içerisinde oldu.
Ailem daha önceden ailesini tanıdığı için ilişkimize hiç bir zaman sıcak bakmadılar bana sürekli biz görüşmeni istemiyoruz, ondan sana hayır gelmez tarzı şeyler söylüyorlar. Ben de sırf ailemin karşısına güçlü çıkabilsin diye bu sefer de onu kps sınavına çalışması için zorluyorum. Ama beyefendide tık yok. Ne ders çalışıyor ne de bi kurumda. Kızıyorum, bu şekilde ailemin istemediğini söylüyorum bi kaç gün toparlıyor kendini sonra yine bırakıyor. İyilikle söylüyorum hiç bi işe yaramıyor.

Ailemden hiç kimse razı değil onunla görüşmeme ve şimdi de benimle ciddi anlamda görüşmek tanışmak isteyen birisi var. Kendisi gayet iyi bir konumda bu yüzden bütün ailem onu istiyor.

Erkek arkadaşımı seviyorum. Ama ona güvenip de ailemi karşıma alamıyorum. Sizce aşk mı mantık mı? Siz olsanız ne yapardınız? Yorumlarınız için şimdiden teşekkürler

Genişletmek için tıkla...

Nisan1104 .!.:

Herkese merhaba. Benim 7 yıllık bi ilişkim var. Görünüşte herşey mükemmel çok iyi, ilgili ve bana çok değer veren bir erkek arkadaşım var. Tek sorun var ki o da aylardır benim beynimi kurcalıyor. Erkek arkadaşım bi türlü çalışmak istemiyor.

Ben ilerde iş bulabileceğim bi bölümde okuyorum erkek arkadaşımsa benim ders çalışmaya zorlamam sonucunda zar zor 2 yıllık bi bölüm kazandı. Onu okudu ama bitiremedi çünkü ders kaydı yapmak aklına gelmedi. Zaten dediğim gibi benim zorumla okudu.
Sonrasında güzel bi işe başladı. Hem okuduğu bölümle alakalıydı hem de çok rahattı bi kaç ay çalıştı sonra çalıştığı kurumun personel servisi rahat değil diye işten ayrıldı. Sonrasında kaç işe girdiyse de bi istikrar sağlamadı. Bir ayı bile tamamlamadan bıraktı. Bu anlattıklarım 6-7 ay içerisinde oldu.
Ailem daha önceden ailesini tanıdığı için ilişkimize hiç bir zaman sıcak bakmadılar bana sürekli biz görüşmeni istemiyoruz, ondan sana hayır gelmez tarzı şeyler söylüyorlar. Ben de sırf ailemin karşısına güçlü çıkabilsin diye bu sefer de onu kps sınavına çalışması için zorluyorum. Ama beyefendide tık yok. Ne ders çalışıyor ne de bi kurumda. Kızıyorum, bu şekilde ailemin istemediğini söylüyorum bi kaç gün toparlıyor kendini sonra yine bırakıyor. İyilikle söylüyorum hiç bi işe yaramıyor.

Ailemden hiç kimse razı değil onunla görüşmeme ve şimdi de benimle ciddi anlamda görüşmek tanışmak isteyen birisi var. Kendisi gayet iyi bir konumda bu yüzden bütün ailem onu istiyor.

Erkek arkadaşımı seviyorum. Ama ona güvenip de ailemi karşıma alamıyorum. Sizce aşk mı mantık mı? Siz olsanız ne yapardınız? Yorumlarınız için şimdiden teşekkürler

Genişletmek için tıkla...

cuytherock .!.:

Benzer bir durumu yaşadım.
Lise 2den beri sevgili olduğum 10yıllık erkek arkadaşımdan ayrıldım. Kendisi ÖSS (o dönemki üniversite sınavı) de ilk 1000deydi. Lisede İngilizce hocam beni yanına çağırıp o gururumuz sen onu engelliyorsundur ayrıl ondan onu haketmiyorsun dedi. Onun ezikliği midir nedir hep ödün verdim kendimden. Sırf onun istediği okulda okuması için aynı şehir tercihi yaptım. Ben lisansı bitirdim yüksek lisansı bitirdim doktoraya hazırlanıyorum. O ise hala lisans ikinci sınıftı. Onuniçin Okul gereksizdi sabahlara kadar bilgiayar oynardı. Maddi durumu hiç iyi değildi okurken çalışıp ona çok destek oldum. Odası iyi değildir diye odasını düzelttim. Evde iş çok oluyor diye bulaşık makinası aldım belki ondan çalışmıyordur değil mi? İtalyanca kursuna yazdırdım. Elektrogitar aldım sırf istiyor diye. (Aldım ettimler tamamen benim isteğimle onun istediği birşey yok) Ya okula gidecek parası yoksa ondan gitmiyorsa okula dedim kartını doldurdum. Ben de zengin değilim. Hem çalışıyor hem özel ders veriyordum bir de ailem harçlık gönderiyordu. Ona birkaç ufak iş buldum. Evden yapıp bir haftaya göndermesi gereken işlerdi. Yani kimseyle muhattap olmasına gerek yok yol yok saat kavramı yok Mis gibi. Beni utandırdı hep göndermeyi unuttu. En son napmayı düşünüyorsun iyi maaşlı bir iş bulamazsan ben artık ailemin yanına döneceğim dedim. Diploma peşinde olmadığını hayatını bu şekilde sürdüreceğini söyledi bağıra çağıra. O gün ancak kafama dank etti bu ilişkinin ilişki olmadığı. Hala aynı tas aynı hamam olduğunu duydum. Okul bitmemiş bir kursta bir spor dalının hocalığı yapıyormuş. Kesinlikle küçümsemiyorum yaptığı işi. Keşke en baştan beri yapsaymış.
Şimdi evliyim 7aylık bir bebeğim var.
Hayattaki en doğru kararım ayrılmakmış.

Genişletmek için tıkla...

guvercin-curnatasi .!.:

Sağlık gibi bir engeli yoksa herkesin çalışması gerektiğine inandığım için, benim bakış açıma göre bu durumun oluru yok.

Ancak çalışmayan kadın/ev hanımı gibi kabul görmüş bir kavramımız varken, neden ev erkeği olmasın sorusu ister istemez akla geliyor. Evin iş sorumluluğunu üstlenirse, bu toplumsal kabullerle neden olmasın ki?
Sürekli eşitlikten yanayız ya, bu konuda da öyle olalım. Bu mantıkla, bir kadınla çalışmadığı için evlenmekten vazgeçen erkeğe nasıl bakıyoruz, hatırlamakta fayda var.
Haa, ama o erkek, erkek adam evde oturmaz ........ şekinde cümleye başlayacaksak, eşitlikten ne anladığımızı yeniden sorgulamalıyız.

Genişletmek için tıkla...