- 8 Ağustos 2018
- 14.422
- 28.677
- 548
- Konu Sahibi Umutumut82
-
- #81
Evet ölmemis ama 2 sefer intahar etmiş. Sonrasinda ailesi kızlarini torunlarini almiş. Yani onlarada hayrı olmamiş.
4 kızın annesi intihar mı etmiş ?
annenizin yasadiklari coook uzucu...Ne mutlu sizeki böyle bir babanız varmiş. Allah rahmet eylesin. Ama ne yapayım .boğazimdan bir dilim ekmeği gecmemiş ,annemi kendi annesiyle bir olup kaburgalarina vura vura sokağa atmiş bir adamdan helallik mi istiyim. Annem ayaginda terliksiz, cebinde bir kuruşsuz ,kucağında ben, karnındada yaşadiklarindan dolayı ölmüş çürümüş bir bebekle 38kg olarak kaçmış. günlerce hastanede yatmış zehirlendiğinden. Ben doğduğum gün annemi hastaneye fırlatip gitmisler. Annem kimsesiz gibi doğum yapmış. Kiyafet bile almamişlar bez parçasına sarılmışım.Hastaneyi arayıpta kız olduğumu duyduklarında almaya gelmemişler. Beni sırf kız oldum diye nüfusuna almak istememiş. Çünkü nüfusa ilk çocuk erkek olmalıymis.. Benim kimliğim 7 yaşında mahkeme karariyla çıkmış. Böyle bir adamın ruhu bana ne verebilir ne dua edebilir ki. Onun 37 yıl benden af dileme şansi vardı kullanmadi
aynen benim mesela hiç anım yok hiç bir emeği yok üstümde 26 yaşında bir kaç saat konuştum hiç sevmedim konuştuğum kişiyi.kişi diyorum babam bile diyemem değil çünkü.nüfus cüzdanında formalite adı var hepsi bu.benden de boşanmış uzunnn yıllar önce ölse umrum olmazzzz ne üzülmesi.herşeyi duygusallığa bağlayanlara da sinir oluyorum.Şu anda babam ölse ki birlikte büyüdüm ben bile üzülürmüyüm emin değilim etrafindakiler normal değilbunun affetmekle alakası yok birsey hissetmiyorsun ki affedesin
Anlayamıyorlar, en yakınından darbe üstüne darbe yiyip hissizleşmek nasıl birşey bilmedikleri için. Anlaşılmayı bekleme, kendinden şüpheye de düşme. Seni senden iyi mi bilecekler?Mrb. K.K güzel bayanları eski konularımi bilen arkadaşlar vardır. Ben biyolojik babami görmeden büyüdüm .üstümde zerre emeği yok. Annemle çok zor günlerimiz oldu. Beni annemin 2.evliliğindeki babam büyüttü ,okuttu ,evlendirdi. Bundan bir süre önce baban hasta helalleş diye beni aradılar . Gitmedim telefonlarıni engelledim. Geçenlerde esimin numarasını bulup aramıslar babasi öldü diye. Benim riskli bir hamileliğim var oyüzden eşim 2 gün kıvranmış söylesemmi söylemesemmi diye. Neyse annem söyledi ve hiç etkilenmedim.
Konuya gelirsek o günden beri hıçkırsam babası öldü içine atıyor muamelesi görüyorum. Etkilenmediğimi üzülmediğimi söylüyorum ama inanmıyorlar. geçenlerde arka bacaklari olmayan bir köpeğin protez bacakla yürüdüğünü izledik ,ben duygulandim ağladım. eşimde istersen babanın mezarina götüreyim demeye başladı. Ama gerçekten içimde hiçbir duygu yokkkk. Pandemi var ve hamileyim ve en önemlisi o adam benim kendimi ve bebeğimi riske atacak kadar değerli değil niye 6 saat yol gideyim.
Kimse üzülmediğimi kabullenmiyor. Yok içinde barış içinde affet. Yok kan çekermiş yok bilmem ne. Ya mecburmuyum affetmeye. kendi kendimden şüphelenmeye başladım. Sizce bu hissettiklerim daha doğrusu hissetmediklerim normal mi ?
Bizde anne baba kardeşler için kalıplaşmış bir düşünce var, hiç anneliğini babalığını görmediğiniz, ebeveynliği biyolojik bir bağdan ibaret olan insanlar için dahi ne olursa olsun babadır, et tırnaktan ayrılmaz, evlatlar affetmelidir vs denir.
Affetmek zorunda değilsiniz, üzülmek zorunda da değilsiniz, çevrenizdekiler eşiniz de dahil bu kalıplaşmış düşünce yüzünden üzüldüğünüzü düşünüyordur, aslında bizde dünyaya getiren mi büyüten mi diye bir soru kalıbı da vardır, büyüten elbette.
43 yaşına girdim kan man çekmedi bu yaşa kadar.beni sevmeyeni değer vermeyeni ben niye seveyim ?ölse kılım kıpırdamaz.Emek vermeden evlat sahibi mi olacak bir de ?ben işe girince kendimi kurtarınca çıktı ortaya yermiyimmmm.benim gibi hissedenleri ondan iyi anlıyorum.onlar da beni anlıyorlarYüzünü görmediğiniz biri için neden üzülesiniz ki? En fazla potansiyel bir ilişki için üzülebilir bir insan, ortak anınız yok ki?
Kanı çeker diyen kişi sağlam saçmalamış kusura bakmasın. Anne baba forumlarına bakın millet yavrum iyi büyüsün diye çırpınıyor, bir çocuk kolay yetişmiyor.
Zaten üvey babanıza duyduğunuz sevgi de bunun kanıtı, bir çocuğun sevgisini haketmek kolay değil, bir zahmet emek verilecek.
Kan bağının dünyaya getirdiğiniz çocuğu seviyorsanız, emek veriyorsanız bir değeri olur.Evet büyüten, emek veren , sıkıntılarında, hastalığında, sevincinde yanında olan.
Kan bağı olmayan kişiyi gerçekten sevemezsin, kan bağı varsa her şey olur gözüyle bakılıyor.
Hiç bir bağ kurmadığınız bir insan için neden üzülecekmişsiniz? Gayet normal bir şey hissetmemeniz. İnsanlar gereksiz dramayı ne kadar seviyorlarMrb. K.K güzel bayanları eski konularımi bilen arkadaşlar vardır. Ben biyolojik babami görmeden büyüdüm .üstümde zerre emeği yok. Annemle çok zor günlerimiz oldu. Beni annemin 2.evliliğindeki babam büyüttü ,okuttu ,evlendirdi. Bundan bir süre önce baban hasta helalleş diye beni aradılar . Gitmedim telefonlarıni engelledim. Geçenlerde esimin numarasını bulup aramıslar babasi öldü diye. Benim riskli bir hamileliğim var oyüzden eşim 2 gün kıvranmış söylesemmi söylemesemmi diye. Neyse annem söyledi ve hiç etkilenmedim.
Konuya gelirsek o günden beri hıçkırsam babası öldü içine atıyor muamelesi görüyorum. Etkilenmediğimi üzülmediğimi söylüyorum ama inanmıyorlar. geçenlerde arka bacaklari olmayan bir köpeğin protez bacakla yürüdüğünü izledik ,ben duygulandim ağladım. eşimde istersen babanın mezarina götüreyim demeye başladı. Ama gerçekten içimde hiçbir duygu yokkkk. Pandemi var ve hamileyim ve en önemlisi o adam benim kendimi ve bebeğimi riske atacak kadar değerli değil niye 6 saat yol gideyim.
Kimse üzülmediğimi kabullenmiyor. Yok içinde barış içinde affet. Yok kan çekermiş yok bilmem ne. Ya mecburmuyum affetmeye. kendi kendimden şüphelenmeye başladım. Sizce bu hissettiklerim daha doğrusu hissetmediklerim normal mi ?
Kan bağının dünyaya getirdiğiniz çocuğu seviyorsanız, emek veriyorsanız bir değeri olur.
Ne anneler var çocuklarını diri diri çöpe atıyor, ne babalar var çocuklarını taciz ediyor ya da öldürüyor.
Ne kadın ve erkekler de var ki baktıkları çocukla kan bağı yokken çocuğun tırnağı kırılsa kahroluyor.
Sevmek emek vermek için illa kan bağına gerek yok, TRT belgesel'de muhteşem bir yabancı belgesel var, Meleklerin Koruyucusu, herkesin izlemesini tavsiye ederim, annesi babası ölmüş veya aileleri tarafından terk edilmiş zihinsel veya fiziksel engelli çocuklara bakan koruyucu babalar, anneleri anlatıyor, bir adam ki Allah onu cennetiyle mükafatlandırsın, biyolojik babası olmadığı çocuklara bakmış, doktorların 10 gün yaşamaz dediği çocukları yaşatmak için kendi hayatından vazgeçmiş, şimdi bu adam mı gerçek baba yoksa çocuğuna bir gün dahi babalık yapmamış biyolojik baba mı?
Biz kültürümüz gereği anne babalığı çok fazla kutsallaştırılıyoruz, doğmamış çocuğunu terk eden anne baba kutsal mutsal değil, ne evladı tarafından sevilmeyi ne affedilmeyi hak etmiyorlar.
43 yaşına girdim kan man çekmedi bu yaşa kadar.beni sevmeyeni değer vermeyeni ben niye seveyim ?ölse kılım kıpırdamaz.Emek vermeden evlat sahibi mi olacak bir de ?ben işe girince kendimi kurtarınca çıktı ortaya yermiyimmmm.benim gibi hissedenleri ondan iyi anlıyorum.onlar da beni anlıyorlar
Siz ekstra hassassınız tabii, aynen öyle.Evet , ağlayarak izledim o belgeseli.
Çoğu kişi anlamakta güçlük çekiyor , yaşamayan bilemez.
Emek verdiğini çok seversin, emek vereni çok seversin.
Bize gerçekten emeği geçen , gerçek sevgiyi veren her kimse , akrabamız o kişilerdir.
bu varolmayan yaşar ne yaşar ne yaşamaz tarzı babaları deneyimleyince eş seçerken ilk kriterimiz iyi baba olurmu oldu en azından benim için öyle oldu.Ben hiç yaşamadım o duyguyu ama çok şükür kızım doyasıya yaşıyor o mutlu olunca ben de 5 kat mutlu oluyorum.Siz ekstra hassassınız tabii, aynen öyle.
Ben anne babalı büyüdüm, babam rahmetli oldu çok ağladım çok üzüldüm ama anne babasına öfke duyan insanları anlıyorum, toplumun o senin annen o senin baban dayatmalarına da kızıyorum, bu konu vesilesiyle kaç arkadaşımız neler yaşadığını anlattı, onlara nasıl denir ki ama o senin babandır sen evlatlık vazifeni yap diye, o babalar babalık vazifesini yapmış mı? Yapmamış, bu vazife dediğimiz şey nasıl bir şey ki sadece evlatlara işliyor, babalar oturduğu yerden kutsal baba olup çıkıveriyorlar.
Siz de ben de çocuk büyütüyoruz, bir çocuğa ne kadar emek verilmesi gerektiğini biliyoruz, ki siz sizin olmayan çocuklara da annelik yaptınız, evlatlarınızdan ayıramadınız çünkü emek verensiniz.
Göbeğini kaşı ben babayım de helallik iste yaşlanınca bakılmak iste, evlat yapmayınca da kötü evlat, para pul değil mevzu, manevi duygulardan bahsediyorum, zira çocuğun maddi şeylerden daha fazla ihtiyacı olan sevgi, merhamet, anne babasının varlığıyla duyacağı huzur.
Anne veya babasından yana sorun yaşayanlar ya da ebeveynlik görmeyenler galiba çoğunlukla evleneceği kişinin nasıl bir ebeveyn olacağını sorguluyor önce, anneden yana problem yaşayan kadınlar da kendi anneliklerini sorguluyor, annesi gibi olmaktan korkuyor.bu varolmayan yaşar ne yaşar ne yaşamaz tarzı babaları deneyimleyince eş seçerken ilk kriterimiz iyi baba olurmu oldu en azından benim için öyle oldu.Ben hiç yaşamadım o duyguyu ama çok şükür kızım doyasıya yaşıyor o mutlu olunca ben de 5 kat mutlu oluyorum.
bu varolmayan yaşar ne yaşar ne yaşamaz tarzı babaları deneyimleyince eş seçerken ilk kriterimiz iyi baba olurmu oldu en azından benim için öyle oldu.Ben hiç yaşamadım o duyguyu ama çok şükür kızım doyasıya yaşıyor o mutlu olunca ben de 5 kat mutlu oluyorum.
Çok sevindim senin adına da oğlun adına da. Ben de izledim bugün kek yapmalarını beraber konuşmalarını şakalaşmalarını kızımın içten babiş deyişini . Kendi adıma hiç üzülmedim zira öyle duygularım hiç olmadı. İnsan bilmediği bir şeyi neden özlesin ki. Tek ebeveynli ailelerde mutlu çok gördüm ebeveynleri ayrılmamış ama evleri cehennemden farksız çocuklarda gördüm . Önemli olan mutluluk huzur güven. Nasıl olduğunun şekilciliğin bir önemi yokBende 29 yaşına kadar hiç evlenmek istemedim. Sonra eşim evlenme teklif etti. 6 ay ne evet ne hayır dedim. Sonra bir gün annesi davet etti bizi/ailemizi tanısın diye. Evde 2 tanede küçük yeğenleri vardi 5 ve 8 yaşlarinda. Kızlar esimi görünce koşup oyuncak kahve takımlarini getirdiler eşimde oturdu komşuculuk oynadı onlarla. Ogünün akşamında evlilik teklifini kabul ettim. Simdi bakıyorum oğluyla ilişkisinide görüyorumda iyiki evlenmişim diyorum. Resmen ruhumu doyuruyor onların ilişkileri. Ama istemsiz sürekli takip ediyorum. Yolda yürürken ,yemek yerken vs. Bakıyorumda eşim yürürken oğlumu araçların geçmedigi tarafina aliyor ,yemek yerken oğlumun sevdiklerini ona veriyor , oglum hasta olsa iğne yapılırken bakamiyor . Haftada 1 gün kurabiye günleri. Her kurabiye tepsisini tırtıklıyorlar gizli gizli. Ve suratlarinda bir sırıtma oluyor istemsiz ve bu benim çok hoşuma gidiyor. tırtıklayacaklarini bile bile hep ayni yere koyuyorum kurabiyeleri. Bazen düşünüyorumda bunlar oğlumu çok mutlu ediyor ama aynı zamanda içimde hala büyüyememis çocuğunda ruhunu doyuruyor,yaralarını sarıyor.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?