Ben de hep öyle düşündüm ama hiç bir iz bulamadım şimdiye kadar. Yemin etti kimse olmadığına. Ama ben hissediyorum var birisi, evden gitmeden bulabilseydim iyiydi bulamadım.. 1 sene önce okc…diye siteden arkadaşlık mesajları yakaladım, sürekli yaşadığımız yer çevresinde ve benzer yaş grubunda kadınlarla eşleşmeler, bir tane de “günaydın canım iyiyim sen nasılsın” mesajı yakalamıştım. Yurtdışına çok sık gidiyor bana otele geldim uyucam diyor, ama sabaha kadar çevrimiçi kalıyor falan.
Eşleşme programı spam mı? Evinizin çevresinde kadınlar yaşadığınız yer çevresinde kadınlarla eşleşme spam mı? Allah aşkına ya yapmayın akıllı bi kadına benziyorsunuz. Lütfen şu adama yüz vermeyin sakın mesajlar atıp ulaşmaya çalışmayın gelirse kabul etmeyin defalarca aldatılmışsınız zaten. Başınız dik olsun. Sabır sabır sabır… sabredin geçecek. Ama sakın bu adamla devam etmeyin.Evliliğin bittiği kesin de, eşleşme programı spam dedi, üniversitedeyken takılmıştım eski mailime gelmeye devam etmiş dedi. Yani olabilir dedim içimden.
Eşiniz bu evliliği bitirmek istiyorsa çocukların maddi manevi sorumluluklarını üstlenmek zorunda.Yok öyle iki cocuk yapıp sevmiyorum istemiyorum boşanalım. Avukatına bunları bildirin. Çocuklarına sahip cıkmak zorunda. Örneğin çocuklarınızla yaşayabileceğiniz bi ev tutmak zorunda. Oğlunuz okul kızınız kreş yaşında. Annenize yakın bi ev var tutup sizde ise girip çalışabilirsiniz. Annenizden rica edersiniz çocuklar okuldan sonra sizin isten çıkısınızı annenizin evinde bekler onları alır evinize gecersiniz. Kendi çalıştığınıza ek olarak eski esiniz babalık görevini maddi anlamda yerine getirirse yeni bi hayat kurabilirsiniz. Ve tabi ki çocuklarnıza bu durumu pedagog yada cocuk gelisim uzmanı birinden destek alarak acıklayın.Selamlar. Bir önceki konumda kocamın beni uzun süredir görmezden geldiğini yazmıştım. 10 yıllık evlilik, bu süreçte sayısız büyük ve rezil kavga vb derken en son gittiğimiz tatilde çok büyük bir kavga yaşadık ve eşim her kavgada yaptığı gibi annemi arayarak “kızınızı sevmiyorum boşanmamıza yardımcı olun size yalvarıyorum sevmiyorum onu” diye bağırarak (her kavgada anneni ararım babamı ararım diye tehdit eder ya da hemen arar beni rezil eder tam bir olgunlaşmamış, erkeğe yakışmayan hareket) bu davranışlarla ömrümü çürüttü.
Duygusal olarak zaten senelerdir boşanmış durumda. Duygusal ihmal, fiziksel ihmal had safhada. Artık ben de dayanamadım bana böyle rezil bir evlilik, görmezden gelinme, sürekli ailemi işin işine dahil etme şeklinde bir evlilik reva görecekse derhal evden gitmesini istedim saydım döktüm içinde birikenleri; ve boşanacağız dedim. Hiç ikiletmedi dünden razı zaten 10 gün içinde evden ayrıldı ve avukat tuttu asla benimle iletişime geçme avukatıma isteklerini söyle dedi (geçen sene de aynısını yapmıştı, saçma sapan işlere kalkışıyor ben tepki verince de aylarca küsüyor yaptığım yemeği dahi yemeyip, günaydın iyi geceler demeyip ben yokmuşum gibi yaşamıştı evde ve sonra böyle yaşayacaksan git diyince çekip gitmişti.)
Neyse velhasıl iyi bir avukat tuttum ben de. Haftaya anlaşma maddeleri konuşulacak.
Önceki konumda çocuklar için boşanmıyorum dediğim için beni linçlemiştiniz, şu an konu yine ona geldi; ben çocuklar olmasaydı bir dakika çekmezdim bu adamı ama şu an ailemin yanındayım; kızım (4 yaş) eve gidince babama resimlerimi göstercem onu çok özledim diyip duruyor. Yarım yamalak bişeyler söyledim ama ne diyeceğimi şaşırıyorum çok özlüyorum rüyamda gördüm artık babamın yanına gidelim diye uyanıyor her gün.
İkinci konu, baba evine dönmek çok gurur kırıcı. Ailem her ne kadar kucak açsa da çok rahatsız oluyorum onların hayatını kendi sorunlarım sonucu işgal ediyor olmaktan. Çok iyi niyetli ve vericiler çocuklarla çok ilgililer ama nadiren çocuklara tahammül edemeyip kızdıklarında bile çok üzülüyorum, neticede anne baba eski kuşak. Çocukların ve benim duygusal ve psikolojik gereksinimlerimiz konusunda anlaşmak mümkün değil; en basitinden seneye beraber çocukları tatile götürürüz dediğimde bile “tatil senin neyine otur çocuklarını büyüt hele bi” yaklaşımındalar. İnstagram paylaşımlarıma karışmaya başlamaları(satış sayfam var günlük hayatımdan ufak tefek şeyler paylaşıyorum), boşanmış kadınlara daha önceden yaptıkları yorumlar bana da yapılacakmış gibi geliyor sıkıntı içindeyim. (Kadına bak dul ama sürekli süs püs geziyor ne ayıp vb gibi) Babaları konusunu açtıklarında hemen ayıpmış gibi susturuyorlar çocukları; ben onlarla içlerini rahatlatmak için boşanma hakkında biraz bilgi verecek olsam hemen kaş göz yapıyorlar sus bahsetme bu konudan diye.
Ne olursa olsun iki çocukla baba evine sığılmıyor. Bu bana çok zor ağır geliyor, oğlumun (9) babamı boşamaya çok meraklısın senden nefret ediyorum demesi, kızımın “evde babama ojelerimi, resimlerimi göstericem beraber resim yapcaz” demesi vb vb. Çok zorlanıyorum kabullenmekte. Zaten evlilik bitik de, sonuçları çok zorlu.
Geçiyor mu bu durumlar alışılıyor mu?
Anladım. Cevap için teşekkürlerBir gün bile olmadim. Baştan dünyaya gelsem daha da cok kendimi düşünürüm (= cocukla girecegim ortamlari dusundukce bile karnima kramplar giriyor, oyun gruplari sacma sapan cocuklu gorusulen ortamlar. Cocuk aktivitesi bol olan otele bile gitmem. Kafami agritacak hicbir detay istemem kisacasi hayatımda. Ve tam tersi yaşasam yani hayatimin bittigini hissetsem heralde sonum çok kötü olurdu. O derece.
Ev tutma imkanınız varsa ev tutun ailenize yakın bi yerde anneniz çocuklara yardımcı olur siz de calısırsınız. Annem yıllarca şiddet gördü aldatıldı sizin gibi aile evine döndü bizi alıp o zaman küçüktük, ailesi çocuklarını istemiyoruz getirme vs dediler o da bizi bırakamadı ve onların evinde çekmediğimiz rezillik duymadığımız hakaret kalmadı 3 ay içinde annem de çaresizlikten babam çağırınca geri döndü. Yine aynı zulüm devam etti şuanda da öyle. Yıllarca annemin mutsuzluğu sanki benim sucummuş gibi hissettim hep sorun çıkarmamaya çalıştım. Lütfen çocuklarınıza bu yükü yüklemeyin kimsenin lafını sözünü de işittirmeyin. İnsanız cocuk da olsa alışır babasından uzak kalmaya huzursuz bir ortamda büyümektense.Selamlar. Bir önceki konumda kocamın beni uzun süredir görmezden geldiğini yazmıştım. 10 yıllık evlilik, bu süreçte sayısız büyük ve rezil kavga vb derken en son gittiğimiz tatilde çok büyük bir kavga yaşadık ve eşim her kavgada yaptığı gibi annemi arayarak “kızınızı sevmiyorum boşanmamıza yardımcı olun size yalvarıyorum sevmiyorum onu” diye bağırarak (her kavgada anneni ararım babamı ararım diye tehdit eder ya da hemen arar beni rezil eder tam bir olgunlaşmamış, erkeğe yakışmayan hareket) bu davranışlarla ömrümü çürüttü.
Duygusal olarak zaten senelerdir boşanmış durumda. Duygusal ihmal, fiziksel ihmal had safhada. Artık ben de dayanamadım bana böyle rezil bir evlilik, görmezden gelinme, sürekli ailemi işin işine dahil etme şeklinde bir evlilik reva görecekse derhal evden gitmesini istedim saydım döktüm içinde birikenleri; ve boşanacağız dedim. Hiç ikiletmedi dünden razı zaten 10 gün içinde evden ayrıldı ve avukat tuttu asla benimle iletişime geçme avukatıma isteklerini söyle dedi (geçen sene de aynısını yapmıştı, saçma sapan işlere kalkışıyor ben tepki verince de aylarca küsüyor yaptığım yemeği dahi yemeyip, günaydın iyi geceler demeyip ben yokmuşum gibi yaşamıştı evde ve sonra böyle yaşayacaksan git diyince çekip gitmişti.)
Neyse velhasıl iyi bir avukat tuttum ben de. Haftaya anlaşma maddeleri konuşulacak.
Önceki konumda çocuklar için boşanmıyorum dediğim için beni linçlemiştiniz, şu an konu yine ona geldi; ben çocuklar olmasaydı bir dakika çekmezdim bu adamı ama şu an ailemin yanındayım; kızım (4 yaş) eve gidince babama resimlerimi göstercem onu çok özledim diyip duruyor. Yarım yamalak bişeyler söyledim ama ne diyeceğimi şaşırıyorum çok özlüyorum rüyamda gördüm artık babamın yanına gidelim diye uyanıyor her gün.
İkinci konu, baba evine dönmek çok gurur kırıcı. Ailem her ne kadar kucak açsa da çok rahatsız oluyorum onların hayatını kendi sorunlarım sonucu işgal ediyor olmaktan. Çok iyi niyetli ve vericiler çocuklarla çok ilgililer ama nadiren çocuklara tahammül edemeyip kızdıklarında bile çok üzülüyorum, neticede anne baba eski kuşak. Çocukların ve benim duygusal ve psikolojik gereksinimlerimiz konusunda anlaşmak mümkün değil; en basitinden seneye beraber çocukları tatile götürürüz dediğimde bile “tatil senin neyine otur çocuklarını büyüt hele bi” yaklaşımındalar. İnstagram paylaşımlarıma karışmaya başlamaları(satış sayfam var günlük hayatımdan ufak tefek şeyler paylaşıyorum), boşanmış kadınlara daha önceden yaptıkları yorumlar bana da yapılacakmış gibi geliyor sıkıntı içindeyim. (Kadına bak dul ama sürekli süs püs geziyor ne ayıp vb gibi) Babaları konusunu açtıklarında hemen ayıpmış gibi susturuyorlar çocukları; ben onlarla içlerini rahatlatmak için boşanma hakkında biraz bilgi verecek olsam hemen kaş göz yapıyorlar sus bahsetme bu konudan diye.
Ne olursa olsun iki çocukla baba evine sığılmıyor. Bu bana çok zor ağır geliyor, oğlumun (9) babamı boşamaya çok meraklısın senden nefret ediyorum demesi, kızımın “evde babama ojelerimi, resimlerimi göstericem beraber resim yapcaz” demesi vb vb. Çok zorlanıyorum kabullenmekte. Zaten evlilik bitik de, sonuçları çok zorlu.
Geçiyor mu bu durumlar alışılıyor mu?
Farklı fikirlerdeyiz çocuğunuz var mı bilmem. Çocuklar bu süreçte kimin yanındaysa onu suçlamaya meğilli oluyor çünkü diğerinin evden gitmesinde kalanı suçluyorlar. Babanla yaşamak istiyorsan yaşayabilirsin dedim, seninle yaşamak ama onunla da istediğim zaman görüşmek istiyorum diyor.Butun bu rezil kavgalar olurken bu cocuklar hic gormedi mi hissetmedi mi hadi 4 yasindaki neyse 9 yasindakinin de mi akli ermez biseye. Boyle garip garip cocuklari da burda okuyorum. Babami bosamaya ne meraklisin seklinde nasil konusabilir bi cocuk annesiyle? tuttugum gibi babaainin evine yollardim ben olsam sonucta sokaga atmiyorsunuz babasi, onunla da yasayabilir kendi cok merakliysa. Hayret bisey ya.
Benim teyzem de boşandi cocuklari cok buyuk degildi ve kavgalarin farkindaydilar teyzem asla babalarina doldurmadi ama annelerinin uzuldugunu gorerek buyudu o cocuklar. Hic bu kadar sacma baba aşki yaşayan bilmiyorum yani
O gitti zaten annem babam bize geldi boşanma sürecinde destek olmak için.Benim bildiğim erkek evden gitmez mi boşanınca ? İşe girer çalışırsınız,çocuklara da anneniz falan bakabilir mi bilmiyorum tabi burdan yazması kolay sizin nasıl bi durum içinde olduğunuzu bilemiyorum. Allah hayırlı kapılar açsın. Bende boşanmış anne babanın çocuğuyum, bu boşanmanın gerekli ve herkes için hayırlı olcağını asla anlatamazsınız çünkü bende anlamıyodum. İlkokul öğretmenim az annemle babamı çağırıp konuşmamıştı hakkını yiyemem. Büyüdüğünde anlayacaklar bu durumu ve kabullenmek istemeyecekler.
Eşim gençliğinde paralarını çatır çatır yerken iyiki ben mülayim takılıp maaşımla ev almışım.Ne yaptınız merak ettim..
Geçmiş olsun bu arada yaşadığınız sıkıntılar için
Ama şanslısınız gerçekten .Eviniz var.
Bravo size yolunuz açık olsun12 yasinda ve bu sene 1.sinifa baslamis 7 yasinda iki cocukla 4 aydir kimsenin destegi olmadan yasiyoruz.Ben calisiyorum.Ben isteyken onlar kendi kendilerine hazirlanip okula gidiyor.okul saatleri uymadi diye kucuk servisle gidip geliyor eve kendi giriyor.Oturdugum ev karsi tarafin ustune ama birlikte aldik.davayi ben actim sonra bazi durumlardan dolayi feragat ettim.en son beni tehdit etmisti:) evde de hakkin kalmadi evden attircam vs diye.tabiki huzursuz oluyorum.o kadar emek vs ama napabilirim bu sureci en saglikli nasil atlatirim onu düsunuyorum.İki cocuk var calismam lazim.üstelik 4O yasindayim .Ailemden kimse bile destek olmadi.buna üzülmek yerine kendi kendime yetebildiğim için şükrediyorum.ve tabiki eksikler olcak.bu şuan bosanma oldugu icin degil herzaman zaten hicbirsey 4/4'lükolmuyor.Ayrica kabullenmek lazim bazi seyleri eğer kabullenmeyip hala biseylerin umudunu tasiyosa insan yanılıyor.Kabullenip kendine odaklandığın zaman zaten icin ferahlamış oluyor .
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?