- 21 Kasım 2011
- 1.174
- 957
- 333
- Konu Sahibi ArbutusUnedo
-
- #1
Selamlar. Bir önceki konumda kocamın beni uzun süredir görmezden geldiğini yazmıştım. 10 yıllık evlilik, bu süreçte sayısız büyük ve rezil kavga vb derken en son gittiğimiz tatilde çok büyük bir kavga yaşadık ve eşim her kavgada yaptığı gibi annemi arayarak “kızınızı sevmiyorum boşanmamıza yardımcı olun size yalvarıyorum sevmiyorum onu” diye bağırarak (her kavgada anneni ararım babamı ararım diye tehdit eder ya da hemen arar beni rezil eder tam bir olgunlaşmamış, erkeğe yakışmayan hareket) bu davranışlarla ömrümü çürüttü.
Duygusal olarak zaten senelerdir boşanmış durumda. Duygusal ihmal, fiziksel ihmal had safhada. Artık ben de dayanamadım bana böyle rezil bir evlilik, görmezden gelinme, sürekli ailemi işin işine dahil etme şeklinde bir evlilik reva görecekse derhal evden gitmesini istedim saydım döktüm içinde birikenleri; ve boşanacağız dedim. Hiç ikiletmedi dünden razı zaten 10 gün içinde evden ayrıldı ve avukat tuttu asla benimle iletişime geçme avukatıma isteklerini söyle dedi (geçen sene de aynısını yapmıştı, saçma sapan işlere kalkışıyor ben tepki verince de aylarca küsüyor yaptığım yemeği dahi yemeyip, günaydın iyi geceler demeyip ben yokmuşum gibi yaşamıştı evde ve sonra böyle yaşayacaksan git diyince çekip gitmişti.)
Neyse velhasıl iyi bir avukat tuttum ben de. Haftaya anlaşma maddeleri konuşulacak.
Önceki konumda çocuklar için boşanmıyorum dediğim için beni linçlemiştiniz, şu an konu yine ona geldi; ben çocuklar olmasaydı bir dakika çekmezdim bu adamı ama şu an ailemin yanındayım; kızım (4 yaş) eve gidince babama resimlerimi göstercem onu çok özledim diyip duruyor. Yarım yamalak bişeyler söyledim ama ne diyeceğimi şaşırıyorum çok özlüyorum rüyamda gördüm artık babamın yanına gidelim diye uyanıyor her gün.
İkinci konu, baba evine dönmek çok gurur kırıcı. Ailem her ne kadar kucak açsa da çok rahatsız oluyorum onların hayatını kendi sorunlarım sonucu işgal ediyor olmaktan. Çok iyi niyetli ve vericiler çocuklarla çok ilgililer ama nadiren çocuklara tahammül edemeyip kızdıklarında bile çok üzülüyorum, neticede anne baba eski kuşak. Çocukların ve benim duygusal ve psikolojik gereksinimlerimiz konusunda anlaşmak mümkün değil; en basitinden seneye beraber çocukları tatile götürürüz dediğimde bile “tatil senin neyine otur çocuklarını büyüt hele bi” yaklaşımındalar. İnstagram paylaşımlarıma karışmaya başlamaları(satış sayfam var günlük hayatımdan ufak tefek şeyler paylaşıyorum), boşanmış kadınlara daha önceden yaptıkları yorumlar bana da yapılacakmış gibi geliyor sıkıntı içindeyim. (Kadına bak dul ama sürekli süs püs geziyor ne ayıp vb gibi) Babaları konusunu açtıklarında hemen ayıpmış gibi susturuyorlar çocukları; ben onlarla içlerini rahatlatmak için boşanma hakkında biraz bilgi verecek olsam hemen kaş göz yapıyorlar sus bahsetme bu konudan diye.
Ne olursa olsun iki çocukla baba evine sığılmıyor. Bu bana çok zor ağır geliyor, oğlumun (9) babamı boşamaya çok meraklısın senden nefret ediyorum demesi, kızımın “evde babama ojelerimi, resimlerimi göstericem beraber resim yapcaz” demesi vb vb. Çok zorlanıyorum kabullenmekte. Zaten evlilik bitik de, sonuçları çok zorlu.
Geçiyor mu bu durumlar alışılıyor mu?
Duygusal olarak zaten senelerdir boşanmış durumda. Duygusal ihmal, fiziksel ihmal had safhada. Artık ben de dayanamadım bana böyle rezil bir evlilik, görmezden gelinme, sürekli ailemi işin işine dahil etme şeklinde bir evlilik reva görecekse derhal evden gitmesini istedim saydım döktüm içinde birikenleri; ve boşanacağız dedim. Hiç ikiletmedi dünden razı zaten 10 gün içinde evden ayrıldı ve avukat tuttu asla benimle iletişime geçme avukatıma isteklerini söyle dedi (geçen sene de aynısını yapmıştı, saçma sapan işlere kalkışıyor ben tepki verince de aylarca küsüyor yaptığım yemeği dahi yemeyip, günaydın iyi geceler demeyip ben yokmuşum gibi yaşamıştı evde ve sonra böyle yaşayacaksan git diyince çekip gitmişti.)
Neyse velhasıl iyi bir avukat tuttum ben de. Haftaya anlaşma maddeleri konuşulacak.
Önceki konumda çocuklar için boşanmıyorum dediğim için beni linçlemiştiniz, şu an konu yine ona geldi; ben çocuklar olmasaydı bir dakika çekmezdim bu adamı ama şu an ailemin yanındayım; kızım (4 yaş) eve gidince babama resimlerimi göstercem onu çok özledim diyip duruyor. Yarım yamalak bişeyler söyledim ama ne diyeceğimi şaşırıyorum çok özlüyorum rüyamda gördüm artık babamın yanına gidelim diye uyanıyor her gün.
İkinci konu, baba evine dönmek çok gurur kırıcı. Ailem her ne kadar kucak açsa da çok rahatsız oluyorum onların hayatını kendi sorunlarım sonucu işgal ediyor olmaktan. Çok iyi niyetli ve vericiler çocuklarla çok ilgililer ama nadiren çocuklara tahammül edemeyip kızdıklarında bile çok üzülüyorum, neticede anne baba eski kuşak. Çocukların ve benim duygusal ve psikolojik gereksinimlerimiz konusunda anlaşmak mümkün değil; en basitinden seneye beraber çocukları tatile götürürüz dediğimde bile “tatil senin neyine otur çocuklarını büyüt hele bi” yaklaşımındalar. İnstagram paylaşımlarıma karışmaya başlamaları(satış sayfam var günlük hayatımdan ufak tefek şeyler paylaşıyorum), boşanmış kadınlara daha önceden yaptıkları yorumlar bana da yapılacakmış gibi geliyor sıkıntı içindeyim. (Kadına bak dul ama sürekli süs püs geziyor ne ayıp vb gibi) Babaları konusunu açtıklarında hemen ayıpmış gibi susturuyorlar çocukları; ben onlarla içlerini rahatlatmak için boşanma hakkında biraz bilgi verecek olsam hemen kaş göz yapıyorlar sus bahsetme bu konudan diye.
Ne olursa olsun iki çocukla baba evine sığılmıyor. Bu bana çok zor ağır geliyor, oğlumun (9) babamı boşamaya çok meraklısın senden nefret ediyorum demesi, kızımın “evde babama ojelerimi, resimlerimi göstericem beraber resim yapcaz” demesi vb vb. Çok zorlanıyorum kabullenmekte. Zaten evlilik bitik de, sonuçları çok zorlu.
Geçiyor mu bu durumlar alışılıyor mu?