Ben de buna benzer bir sorunla karşı karşıyayım. İş arıyorum. Düşünüyorum da, evlenince evlatlıktan da çıkmış mı oluyor insan? Bu nasıl insanlık nasıl aile olmak… Önceleri duyardım da kişilerin büyüttüğünü ya da farklı algıladıklarını sanırdım. Şimdi kendim de yaşayınca çok iyi anlıyorum ki bu hayatta herkes tek başına. Ama bir çocuğun var senin ve bu en büyük destekçin aslında. Çünkü sana gücünü çocuğun verecek. Benim çocuğum yok, ailem çok varlıklı ancak herşeyim gözlerine batıyor. Bir gün bu forumda yazabileceğim hiç aklıma gelmezdi. Bizi güçsüz yapan inanadığımız tüm değerlerin aslında inandığımız gibi olmadığını görmek. O halde, dik duracağız, boyun eğmeyeceğiz, iş bulup çalışıp her zorluğun üstesinden de geleceğiz. Güçlü olmadıkça öz annen bile sana çocuğunu alır gidersin diyebilmiş baksana! Bir de şunu hiç anlamıyorum, neden bir evlilik diyorsun kurtuluş için? Zaten olmamış ki ayrılmışsın. Şimdi kurtuluş için değil seni anlayan bilen dinleyen sana yoldaş olabilecek dürüst biri karşına cıkar ve seversen ne alaa.. Ama kurtulmak için yağmurdan kacarken dolu muhabbetini yaşaman ne kadar doğru olur sence? Kararlı ve güçlü ol, sen içinde zaten büyük bir cevher taşıyorsun, Allah'ın kudretinin nefesi… O'ndan sana doğru yolu açması için güç ve yardım iste. Ben de şuan bazı kararların arifesindeyim. Boşanmış olmak bu ülkede zor çünkü, acaba ne oldu da boşanmış diye kurup kurup durur bizim insanımız. Ya aldattı dersin duymaz, el kaldırdı dersin duymaz, içkici dersin duymaz hele ki gelişmiş ülkelerde olduğu gibi 'Bana çok ılgısız bir eşti' diye ayrılmak olsun :) düşünemiyorum artık bunu. Herşey olacaksa olacaktır. İstesen de istemesen de. Güçlü dur, ağlama, üzülme ve hiçbir eksikliği çocuğuna hissettirme. Onun ruhunda yaralar açılır farkında bile olmazsın. değil kaç yaş, kaç aylık bile olsa hisseder. Çocukların auraları çok geniş ve saydam. Kendine iyi ve güle bak .