Şöyle çocuğumun yanında asla tartismadik çok iyi bir babadır eş olamasada ve zaten ilk kez belkide çocuk şahit oldu diye durum boşanma noktasına geldi polise kadar ilerledi , klasik bdv kadınları tanımlaması yapmış oluyorum iyi bir baba kötü eş, daha garibi herkesin parmakla gösterdiği ve toplum içinde çok saygı duyulan biri evde bambaşkaHır gür içinde büyüyen çocuklardan daha sağlıklı olacaklar ilerde. Kavga içinde büyüyen çocuklar ilerde kendi kurdukları ailelerinde de devam ettiriyorlar bu mu olması gereken?
‘Senin yüzünden ama gel barışalım kızdırırsan yine döverim ha’ aba altında sopa gösteriyor kendince.
Boşanma kararı alır almaz gittim anlattım herşeyi en saffaf haliyle bana bir yas sürecinden bahsetti o zaman kafam daha netti hatta gereksiz bulmuştum gitmeyi birinin onayına hiç ihtiyacım yoktu aslında şimdi neden böyle bir bocalama yaşıyorum anlamıyorum, belkide yakın zamanda evimi boşaltmak için gittim bunun yarattığı bı dengesizlikBelli ki bu süreci tek başınıza tamamlayamayacaksınız. Ve büyük ihtimalle eşinize son bir şans daha vereceksiniz.....
Aslında neyin ne olduğunu gayet iyi biliyorsunuz ancak o cesareti kendinizde bulamıyorsunuz. Ya da eşinizin sizi suçlaramalarına "ya doğruysa?" diye istemeden de olsa inanıyorsunuz. En acilinden psikoloğa gidin. Eşinizle değil, tek başınıza. Size haklı olduğunuzu, boşanmanız gerektiğini, eşinizin sizi manipüle ettiğini, boşanma sonrası hissedeceklerinizi ve nasıl başa çıkacağınızı bir uzmandan dinleyin, destek alın. Psikologa verilen paraları boşa görmeyin. Kendinizi psikolojik olarak kansere yakalanmışsınız gibi düşünün ve zihninizdeki kötü huylu kitleden (yani eşinizden) kurtulmak için kemoterapi aldığınızı düşünün. Çünkü öyle.
Ben size inanıyorum. Umarım başarabilirsiniz kendinizi kurtarmayı.
Şöyle çocuğumun yanında asla tartismadik çok iyi bir babadır eş olamasada ve zaten ilk kez belkide çocuk şahit oldu diye durum boşanma noktasına geldi polise kadar ilerledi , klasik bdv kadınları tanımlaması yapmış oluyorum iyi bir baba kötü eş, daha garibi herkesin parmakla gösterdiği ve toplum içinde çok saygı duyulan biri evde bambaşka
Bosanma asamasindayim tekrar deneme degil yüzünü bile görmek istemiyorum bir cocukla boşanıyorum siddt varsa o iş bitmiştir herkes iyi baba sorarsan bizimki simdi ben senden cok baktim cocuga ben onun annesiyim diyor bakti da yeri geldi ama zaten bakacak baba o yani o bir gorev degil mecbur yapacak iki kisinin cocugu tek anne bakmak zorunda degil herkesin yeri sorumlulugu ayri barismaya geldiklerinde kapidwn cikarken babam sunu dedi çocuğunu seven böyle davranmaz... olay orda bitti simid pismanlar is isten gectiİyi akşamlar boşanma kararını şiddet sonrasına kadar alacak gücü kendinde bulamamış ,hep bir cikar yol aramış bir anneyim. Eşimle tanıştıktan 6 ay sonrası evlilik kararı aldık, ailevi problemleri olduğunu az çok biliyordum , bu süreç zarfında hoşuma giden küçük kıskançlıkları( benim sahiplenmek olarak tanimladigim ) ardından gelen evlilik. Evlilik sonrası ilk fiyasko aile ile başladı ailevi problemler küçümsenecek kadar önemsiz değilmiş işin içine girince anladım. Kıskançlık adı altında sürekli beni kontrol altında tutmaya çalışan her yaptığımi dedektif gibi araştıran evde yokken çevrim içi oldu isem ekran fotoğrafı isteyen akşam telefonumu kurcalayan dışarda sürekli kontrol eden birine dönüştü ( belkide böyleydi ben fark edemedim) sonrası küfür hakaret ve ardından bana kendimi değersiz hissetirme, bunun üzerine benim sürekli kendimi savunma ihtiyacı hissetmem ve onu mesajlarla ( işteyken) taciz etmem , ardından evlilikteki özel zamanlardan soğumam, açıkçası iki taraflı birbirimize hayatı zehir etme çabamız sonra benim bu durumları ilginç bir şekilde sindirmem dahası normallestirmem kendimi ona kabul ettirebilmek için her türlü vazifeyi ( toplumda kadına biçilen rolü asla kabul etmiyorum ama zamanında yaptim) yerine getirmem ve sürekli beni haksız olduğuma inandirmasiyla 4 koca yılı devirdim. Boşanma kararını bir sabah fiziksel şiddet sonrası polis çağırarak aldım , buna aydinlanmami dersiniz deli cesareti mi bilmiyorum. 10 aydır ayrıyız şimdi beni sürekli bu evliliğin benim yuzumden bu hale geldiğini söyleyerek kafamı karistirmakta ,çocuktan dem vurarak benim yumuşak karnıma oynamakta ,düzelir mi düşüncesi sürekli aklımı kurcalamakta ,sorum şu tekrar deneyip pişman olan var mı neden pişman oldunuz
Bir üstteki yorumuma ek olarak bir şey daha yazmak istedim. Çocuğunun annesini döven biri asla iyi bir baba olamaz. Çocuğun yemeğini yediriyor, altını temizliyor, oyuncak alıyor ve onunla oyun oynuyor diye "iyi bir baba" diyemezsiniz. Çocuğunuz büyüdüğünde size yaşattıklarını ona da yaşatmayacağının garantisi yok. Ona da karışacak, onu da manipüle edecek, belki ona da şiddet uygulayacak... karakter kişiye göre değişmez. Hiçbiri olmasa bile hiçkimse annesine psikolojik ve fiziksel olarak şiddet gösteren birini sevmez. Kendinizi iyi baba diye şartlamayın.
huylu huyundan vazgeçmez yilan deri degistirir. Aciz insanlar sidder uygular
Tam bir ezik erkek sendromu eşiniz. Boşanma kararı hayatınız da yaptığınız en doğru hareket olacak emin olun... Ben 6 yıl 2 ay bir ruh hastası ile evliydim.. boşanmak en doğru yaptığım işti bu hayatta. Geri adım atma güzel günler gelecek emin olİyi akşamlar boşanma kararını şiddet sonrasına kadar alacak gücü kendinde bulamamış ,hep bir cikar yol aramış bir anneyim. Eşimle tanıştıktan 6 ay sonrası evlilik kararı aldık, ailevi problemleri olduğunu az çok biliyordum , bu süreç zarfında hoşuma giden küçük kıskançlıkları( benim sahiplenmek olarak tanimladigim ) ardından gelen evlilik. Evlilik sonrası ilk fiyasko aile ile başladı ailevi problemler küçümsenecek kadar önemsiz değilmiş işin içine girince anladım. Kıskançlık adı altında sürekli beni kontrol altında tutmaya çalışan her yaptığımi dedektif gibi araştıran evde yokken çevrim içi oldu isem ekran fotoğrafı isteyen akşam telefonumu kurcalayan dışarda sürekli kontrol eden birine dönüştü ( belkide böyleydi ben fark edemedim) sonrası küfür hakaret ve ardından bana kendimi değersiz hissetirme, bunun üzerine benim sürekli kendimi savunma ihtiyacı hissetmem ve onu mesajlarla ( işteyken) taciz etmem , ardından evlilikteki özel zamanlardan soğumam, açıkçası iki taraflı birbirimize hayatı zehir etme çabamız sonra benim bu durumları ilginç bir şekilde sindirmem dahası normallestirmem kendimi ona kabul ettirebilmek için her türlü vazifeyi ( toplumda kadına biçilen rolü asla kabul etmiyorum ama zamanında yaptim) yerine getirmem ve sürekli beni haksız olduğuma inandirmasiyla 4 koca yılı devirdim. Boşanma kararını bir sabah fiziksel şiddet sonrası polis çağırarak aldım , buna aydinlanmami dersiniz deli cesareti mi bilmiyorum. 10 aydır ayrıyız şimdi beni sürekli bu evliliğin benim yuzumden bu hale geldiğini söyleyerek kafamı karistirmakta ,çocuktan dem vurarak benim yumuşak karnıma oynamakta ,düzelir mi düşüncesi sürekli aklımı kurcalamakta ,sorum şu tekrar deneyip pişman olan var mı neden pişman oldunuz
Size çok ilginç bir yorumda bulunayım o halde ablam neden diye sordu dört yıl sonra neden? Çocuğun şahit olduklarını kaldiramadim dedim yalnız başıma yaşadıklarımı sindirdim , bugün şahit oldu ya yarın yaşarsa o zaman ona ne diyeceğim affet beni yavrum seçimlerimin bedelini sana odetiyor muyum ona bunu yapamam şeklindeydi ee şimdi değişen ne ben niye bu duyguyu yaşıyorum bilmiyorum
Ya aynen böyle düşünürken şimdi bambaşka bir ruh halinde oluşuma anlam veremiyorum buna o kadar çok kızıyorum ki , bu konuyu da tekrar aynı fikre sabitlemek için açtım ya bitti lanet olsun seven adam el kaldırımı göz yaşına dayanır mı diyorum hop o garip his vuku buluyor yenidenBosanma asamasindayim tekrar deneme degil yüzünü bile görmek istemiyorum bir cocukla boşanıyorum siddt varsa o iş bitmiştir herkes iyi baba sorarsan bizimki simdi ben senden cok baktim cocuga ben onun annesiyim diyor bakti da yeri geldi ama zaten bakacak baba o yani o bir gorev degil mecbur yapacak iki kisinin cocugu tek anne bakmak zorunda degil herkesin yeri sorumlulugu ayri barismaya geldiklerinde kapidwn cikarken babam sunu dedi çocuğunu seven böyle davranmaz... olay orda bitti simid pismanlar is isten gecti
Boşanmış aile çocuğuyum.Bunu böyle tanımlama hakkınızı kullandınız bende size şöyle ifade edeyim, o hayatı uzun bir süre sonra normalleştirmis kendi konfor alanım haline getirmisim bunların farkındayım kötü de olsa bu alandan çıkma korkusunu yaşıyorum, bir diğeri sürekli ortamlarda boşanmış aile çocuklarının kötü hayatları konuşuluyor( ezilen hor görülen bir anne olacağıma deli gibi çalışıp onurlu gururlu bir anne olarak evladıma örnek olma arzum son derece yüksek) ama gel gitlerime anlam veremiyorum kendimi bazen çok kararlı bazen yere çakılmış hissediyorum
Kendi icimde fırtınalar kopuyor nasil büyütecem nasil hayatimiz olacak ama karsiya hep dik duruyorum .eskiden misal tek gözle bakarken simdi iki gozle bakmak zorundayım cocuga asiri sorumluluk oluyor en ufak seyde sende kusur arayacaklarhasta olsa hasta ettin okula gitse yetim gibimi orda ailede onemli karsi taraf biraz geri olduğu için medeniyetten uzaklar laflar laflar .cok zor bi surec ama geçecekKesinlikle.. sanırım güçlü bir kadınsınız, maşallah. size de boşanma sürecinizde bol sabır ve hayat boyu huzur diliyorum.
Evet çok sevdim çocuğu görmeye geldiğinde alırken hıçkıra hıçkıra ağladı ben tüm bedenimin acı içinde kivrandigini hissettim hemen ardından o demekki beni hiç sevmemiş ben baksan onu göz yaşına herşeye rağmen dayanamadım o benim hergun biraz daha yok olduğumu görmedi dedim kızgınlığım daha da arttı eve gitmek iyi gelmedi sanirimEşinize duygularınız hala bitmemiş olabilir. Tek başınıza çocuk büyütmek ve hayatta dimdik durmak zor geliyor olabilir. Normal bir süreç. Herkes boşanırken belli başlı bocalamalar yaşıyor. Değil boşanmak, üç beş ay süren ilişkilerden sonra bile haklı sebeple ayrılsak dahi üzülebiliyoruz. Ama bu boşanmanız gerektiği gerçeğini değiştirmez. Gerçekleri görebilen ve çocuğunu düşünen bir annesiniz, doğru yolu bulacaksınız diye düşünüyorum. "Neden böyle aklım karışıyo" şeklinde sorgulamak yerine "bana yıllarca psikolojik şiddet uygulayan ve en sonunda fiziksel zarar veren bu adamdan boşanmalıyım" şeklinde telkin edin kendinizi.
Buna da çok korkuyorum ya senin yüzünden babasız kaldım derse hep bı eksik yaşarsa diyorumBoşanmış aile çocuğuyum.
Hadi ben braz büyüktüm de kardeşim küçüktü. Kötü bir hayatımız da yok şükür. Aksine özellikle kardeşim annem babam boşanmadan önce daha huzursuz ve mutsuzdu.
Su yazdıklarınızda o kadar kendimi gördüm ki anlatamamİyi akşamlar boşanma kararını şiddet sonrasına kadar alacak gücü kendinde bulamamış ,hep bir cikar yol aramış bir anneyim. Eşimle tanıştıktan 6 ay sonrası evlilik kararı aldık, ailevi problemleri olduğunu az çok biliyordum , bu süreç zarfında hoşuma giden küçük kıskançlıkları( benim sahiplenmek olarak tanimladigim ) ardından gelen evlilik. Evlilik sonrası ilk fiyasko aile ile başladı ailevi problemler küçümsenecek kadar önemsiz değilmiş işin içine girince anladım. Kıskançlık adı altında sürekli beni kontrol altında tutmaya çalışan her yaptığımi dedektif gibi araştıran evde yokken çevrim içi oldu isem ekran fotoğrafı isteyen akşam telefonumu kurcalayan dışarda sürekli kontrol eden birine dönüştü ( belkide böyleydi ben fark edemedim) sonrası küfür hakaret ve ardından bana kendimi değersiz hissetirme, bunun üzerine benim sürekli kendimi savunma ihtiyacı hissetmem ve onu mesajlarla ( işteyken) taciz etmem , ardından evlilikteki özel zamanlardan soğumam, açıkçası iki taraflı birbirimize hayatı zehir etme çabamız sonra benim bu durumları ilginç bir şekilde sindirmem dahası normallestirmem kendimi ona kabul ettirebilmek için her türlü vazifeyi ( toplumda kadına biçilen rolü asla kabul etmiyorum ama zamanında yaptim) yerine getirmem ve sürekli beni haksız olduğuma inandirmasiyla 4 koca yılı devirdim. Boşanma kararını bir sabah fiziksel şiddet sonrası polis çağırarak aldım , buna aydinlanmami dersiniz deli cesareti mi bilmiyorum. 10 aydır ayrıyız şimdi beni sürekli bu evliliğin benim yuzumden bu hale geldiğini söyleyerek kafamı karistirmakta ,çocuktan dem vurarak benim yumuşak karnıma oynamakta ,düzelir mi düşüncesi sürekli aklımı kurcalamakta ,sorum şu tekrar deneyip pişman olan var mı neden pişman oldunuz
Psikolojik destek alın, buna gerçekten çok ihtiyacınız var. Maden o kadar suçlusunuz neden geri döndürmeye çalışıyor. Sizi oyuncak yapmış şu anda da kırdığı oyuncak için oyuncağı suçluyor. Çocuk takılıp düşünce halıyı döveriz ya ağlamasın diye. Adam o dönemde kalmış, kendi pisliğindeh hala sizi sorumlu tutuyor. Görüşmeyin, davanızı açmadıysanız açın ve boşanın. Onu haksız olduğuna ikna etmeye, hatasını kabullendirmeye çalışıyorsunuz ama işe yaramaz. "ittir git gerçeğin ne olduğunu sen de ben de çok iyi biliyoruz" de ve bir daha görüşme. Kendine en büyük iyiliği yapmış olursun. Her görüşmenizde seni manipüle etmeye devam ediyor bu adam.Bunu böyle tanımlama hakkınızı kullandınız bende size şöyle ifade edeyim, o hayatı uzun bir süre sonra normalleştirmis kendi konfor alanım haline getirmisim bunların farkındayım kötü de olsa bu alandan çıkma korkusunu yaşıyorum, bir diğeri sürekli ortamlarda boşanmış aile çocuklarının kötü hayatları konuşuluyor( ezilen hor görülen bir anne olacağıma deli gibi çalışıp onurlu gururlu bir anne olarak evladıma örnek olma arzum son derece yüksek) ama gel gitlerime anlam veremiyorum kendimi bazen çok kararlı bazen yere çakılmış hissediyorum
Evet çok sevdim çocuğu görmeye geldiğinde alırken hıçkıra hıçkıra ağladı ben tüm bedenimin acı içinde kivrandigini hissettim hemen ardından o demekki beni hiç sevmemiş ben baksan onu göz yaşına herşeye rağmen dayanamadım o benim hergun biraz daha yok olduğumu görmedi dedim kızgınlığım daha da arttı eve gitmek iyi gelmedi sanirim
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?