Merhaba hanımlar,
Son zamanlarda biraz çok danışıyorum size farkındayım ama bu kez danışmaktan ziyade içimdeki acıyı paylaşmak istedim.
Boşanma kararımı eşime bugün söyledim. Daha önce de bahsetmiştim ama pek ciddiye almamıştı. Bugün de önce eften püften sebepten insan yuvasını mı yıkarmış dedi sonra ciddiyetle söyledim tekrar sen ciddi misin diye şok oldu sonra nasıl olur bizim boşanacağımıza asla inanmadım ne istersen söyle kabul her şeye baştan başlayalım dedi. Bir sürü sözler verdi. Bir daha sana asla hakaret etmem ben kızgınlıkla söyler geçerim sana en ufak kötülük kondurur muyum sonrasında ben de çok üzülüyorum ama belli edemiyorum dedi. Biz bunu kaldıramayız sen beni ben seni başkasıyla ortada çocuğumuz varken nasıl olur falan diye ağlamaklı oldu. Sonra kendini balkona attı üst üste sigaralar içti, kafasını ellerinin arasına alıp yüzünü gözünü sildi. Sanırım ağladı o sırada. Daha önce de çok söz verdiğini hatırlattım. İnanmadığımı söyledim. Bu arada kadının engelini kaldırdığını bildiğimden haberi yok. Söylemedim söylersem telefonuna program kurduğumu anlar diye. Kadınla o günden beri de konuşmuyor görüşmüyor. İlişkileri olmadığına eminim ama yine de geçen sene uyardığım halde evde engelleyip iş yerinde engelini kaldırması tüm güvenimi bitirdi. Selam bile vermeyeceksin demiştim uyarmıştım keşke dinlseydi.
Neyse işte sonra içeri geldi kızım babasına koştu yine gözleri kızardı içeri gitti. Çocuğa bakmasını söyleyip ben de içeri gittim birkaç işimi halledecektim. Sonra işe gitti, giderken sana küstüm dedi üzgün bir ses tonuyla. Arkasından sadece rol çalma diyebildim. Aradı kızını ve beni özlediğini söyledi. Yüz yüze konuşurken soğudum demiştim kendisine, aradığında soğumadım ama başka yol bırakmadın bana sana çok kırgınım dedim. O sırada gözyaşlarımı tutamadım. Halbu ki size de söylemiştim nasıl rahattım nasıl vicdanım rahattı. Vicdanım yine rahat ama üzgün hissediyorum kendimi. Daha çok stresliyim düne göre. Gün yaklaştıkça böyle olmam normal değil mi? Bana söyleyin hiçbir şey düzelmez eşim de değişmez değil mi? Doğru yoldayım değil mi? Artık şans vereceksem de kendime vermek istiyorum. Keşke böyle olmasaydı... Üzüntümü sizinle paylaşmak iyi gelir diye düşündüm.
Sen boşanmazsın tarzı yaklaşımlarda bulunmayın lütfen kararımdan döndüğüm yok. Bekar anneler özellikle sizlere soruyorum yalnız ve huzurlu olmak diken üstünde hissetmekten iyidir değil mi?
Kızım şimdi gitti kapıya baba diye ağlıyor. Ben ise boş boş oturmak istiyorum sadece. Onun aklı ermeden yıllar sonra bu sonu yaşayacağıma şimdi olması gerek diye zorladım kendimi. İnşallah güzel olacak her şey...
