Boşanma psikolojisi nasıl atlatılır?

ArbutusUnedo · Dün 09:35

Bilen bilir eski konularımı. Boşanma davamız yeni başladı sayılır ve sürüyor. Sosyal inceleme raporu için çocuklarla adliyeye gittik şu an geçici velayet ve görüş günleri belirlenme aşamasında.

Ben bir yandan aşırı öfkeliyim ve adamın yüzünü dahi görmek istemiyorum, yaşananları düşündükçe, dava dilekçemi okudukça, bana 10 yıldır neler yaptığını, sevilmediğimi düşündükçe boşanmaktan başka çözüm olmadığını mantıken çok net görüyorum. Ama kalbim kabullenemiyor; benim genel olarak kabullenememe ve bitirememe peoblemim var hayattaki her durumda; bunu da kabullenemiyorum.

Nice kötü durumlara gelsek de dava açamamıştım bir umut düzeliriz diye, o hiç acımadan davayı açtı arkasına bile bakmadan gitti. Aklıma güzel günler geliyor, anlaşamasak da evdeki varlığı bile güven veriyormuş yanımda olması bile bana güven veriyormuş aslında; sevilmediğimi merhamet görmediğimi açıkça görsem de hep ona bağlı, bağımlı, beni bırakmayacağına inanıyormuşum aslında.

Ailem başka şehirden geldi benim evimde kalıyor şu an çocukların bakımına destek oluyorlar. Büyüğüm 4. Sınıf okul hayatı çok yoğun, dersler kurslar derken çok koşturmalı. Küçüğüm 4 yaşında. Ben işsizim, kurmaya çalıştığım işim vardı ama iyi gitmiyor ilgilenemediğim için hiç satış yapamıyorum. İş arıyorum yok, mülakatta evli misin diye soruyorlar o kadar aptalca ki.

Geceleri uyuyamıyorum, gündüzleri aklımda susmayan sesler başka hiçbir şeye odaklanamıyorum. Ailemle de kafa yapılarımız uyuşmuyor sadece çocuklara bakıyorlar ama bana paikolojik destekleri ekstra olmuyor aksine yaptığım herşeyi eleştiriyor, neredeyse eşimi haklı buluyorlar benim arkamda durmuyorlar; şöyle örnek vereyim “anne adam bana şiddet uyguladı saçımdan tuttu çocukların önünde yere çaldı bu yüzden dilekçeye yazdık ve uzaklaştırma kararı aldı saldırgan yapısı olduğu için” diyorum; dövdü mü sanki biyerini mi kırdı da saldırgan diyosun diyor. Yani şiddet için limiti biryerimin kırılması. Aldatma için limiti biriyle yatmış olması. (Sadakatsizliği de olduğu halde cinsellik var mı yok mu bilmediğim için sanki aldattı mı ne olmuş birileriyle konuştuysa) diyor yani hiç arkamda tam destek durduklarını görmedim.

Aşırı bunaldım. Gece gündüz eşimi ve beni terkedişini düşünüyorum. Paikologa da başladım ama monolog yapıyorum o hiç yorum yapmıyor. Konuşuyorum konuşuyorum asla yoeum yapmadan dinliyor seansımız bitti diyor. Normal mi bu? Hiçbir yorum yapmıyor.

Terkedilme, yalnız kalma, çocukların geleceği hakkında kaygılanma, eşimi kıskanma (hala seviyorum ve benden vazgeçip istediği gibi bir özel hayatı yaşaması beni çok üzüyor) kendimi kanser edeceğim düşüne düşüne. İlaç kullanmak istiyorum, davada kullanıp çocukların velayetini elimden alır diye paikiyatra gidemiyorum.

Nasıl aşacağım bunları? Hayat çok karanlık. İnstagramdaki fotolarımızı bile anında silmiş; oysaki biz evlenme aşamasındayken eski sevgililerini, eski hesabını silmekte o kadar zorlanmıştı ki kavga dövüş sildirmiştim, onlar kadar bile değerim yokmuş:)

Bublegumb · Dün 09:41

Üzülmenize değecek bir adam göremedim. Kendinize acı çektirmeyin boş yere. Ailenizi de biraz toparlandıktan sonra ; gönderin gitsinler. Zorlanırsınız belki ama hiç değilse can sıkan olmaz.

ruhay · Dün 09:56

ArbutusUnedo .!.:
Bilen bilir eski konularımı. Boşanma davamız yeni başladı sayılır ve sürüyor. Sosyal inceleme raporu için çocuklarla adliyeye gittik şu an geçici velayet ve görüş günleri belirlenme aşamasında.

Ben bir yandan aşırı öfkeliyim ve adamın yüzünü dahi görmek istemiyorum, yaşananları düşündükçe, dava dilekçemi okudukça, bana 10 yıldır neler yaptığını, sevilmediğimi düşündükçe boşanmaktan başka çözüm olmadığını mantıken çok net görüyorum. Ama kalbim kabullenemiyor; benim genel olarak kabullenememe ve bitirememe peoblemim var hayattaki her durumda; bunu da kabullenemiyorum.

Nice kötü durumlara gelsek de dava açamamıştım bir umut düzeliriz diye, o hiç acımadan davayı açtı arkasına bile bakmadan gitti. Aklıma güzel günler geliyor, anlaşamasak da evdeki varlığı bile güven veriyormuş yanımda olması bile bana güven veriyormuş aslında; sevilmediğimi merhamet görmediğimi açıkça görsem de hep ona bağlı, bağımlı, beni bırakmayacağına inanıyormuşum aslında.

Ailem başka şehirden geldi benim evimde kalıyor şu an çocukların bakımına destek oluyorlar. Büyüğüm 4. Sınıf okul hayatı çok yoğun, dersler kurslar derken çok koşturmalı. Küçüğüm 4 yaşında. Ben işsizim, kurmaya çalıştığım işim vardı ama iyi gitmiyor ilgilenemediğim için hiç satış yapamıyorum. İş arıyorum yok, mülakatta evli misin diye soruyorlar o kadar aptalca ki.

Geceleri uyuyamıyorum, gündüzleri aklımda susmayan sesler başka hiçbir şeye odaklanamıyorum. Ailemle de kafa yapılarımız uyuşmuyor sadece çocuklara bakıyorlar ama bana paikolojik destekleri ekstra olmuyor aksine yaptığım herşeyi eleştiriyor, neredeyse eşimi haklı buluyorlar benim arkamda durmuyorlar; şöyle örnek vereyim “anne adam bana şiddet uyguladı saçımdan tuttu çocukların önünde yere çaldı bu yüzden dilekçeye yazdık ve uzaklaştırma kararı aldı saldırgan yapısı olduğu için” diyorum; dövdü mü sanki biyerini mi kırdı da saldırgan diyosun diyor. Yani şiddet için limiti biryerimin kırılması. Aldatma için limiti biriyle yatmış olması. (Sadakatsizliği de olduğu halde cinsellik var mı yok mu bilmediğim için sanki aldattı mı ne olmuş birileriyle konuştuysa) diyor yani hiç arkamda tam destek durduklarını görmedim.

Aşırı bunaldım. Gece gündüz eşimi ve beni terkedişini düşünüyorum. Paikologa da başladım ama monolog yapıyorum o hiç yorum yapmıyor. Konuşuyorum konuşuyorum asla yoeum yapmadan dinliyor seansımız bitti diyor. Normal mi bu? Hiçbir yorum yapmıyor.

Terkedilme, yalnız kalma, çocukların geleceği hakkında kaygılanma, eşimi kıskanma (hala seviyorum ve benden vazgeçip istediği gibi bir özel hayatı yaşaması beni çok üzüyor) kendimi kanser edeceğim düşüne düşüne. İlaç kullanmak istiyorum, davada kullanıp çocukların velayetini elimden alır diye paikiyatra gidemiyorum.

Nasıl aşacağım bunları? Hayat çok karanlık. İnstagramdaki fotolarımızı bile anında silmiş; oysaki biz evlenme aşamasındayken eski sevgililerini, eski hesabını silmekte o kadar zorlanmıştı ki kavga dövüş sildirmiştim, onlar kadar bile değerim yokmuş:)

Boşanmak en doğrusuymuş sizin için.Böyle bir adamı hala seviyor olmanız normal değil .İyi bir destek almanız lazım.Annenize çok şaşırdım.Benim annemin de eşimi desteklediği çok oluyor ama makul şeyler.Eşim gezmeyi çok seviyor ben sevmiyorum ve gitmek istemiyorum.Annem de eşinin dediği olsun beraber gezin sen niye gitmiyorsun diye kızar.Değerinin olmadığı bir evlilikmiş kendin de söylüyorsun.Şu anda üzgün olman normal.Sıkıntılı bir süreçten geçiyorsun.Sabret.Emin ol zamanla yaraların iyileşecek ve iyiki boşanmışım diyeceksin.

ephona · Dün 10:34

ArbutusUnedo .!.:
Bilen bilir eski konularımı. Boşanma davamız yeni başladı sayılır ve sürüyor. Sosyal inceleme raporu için çocuklarla adliyeye gittik şu an geçici velayet ve görüş günleri belirlenme aşamasında.

Ben bir yandan aşırı öfkeliyim ve adamın yüzünü dahi görmek istemiyorum, yaşananları düşündükçe, dava dilekçemi okudukça, bana 10 yıldır neler yaptığını, sevilmediğimi düşündükçe boşanmaktan başka çözüm olmadığını mantıken çok net görüyorum. Ama kalbim kabullenemiyor; benim genel olarak kabullenememe ve bitirememe peoblemim var hayattaki her durumda; bunu da kabullenemiyorum.

Nice kötü durumlara gelsek de dava açamamıştım bir umut düzeliriz diye, o hiç acımadan davayı açtı arkasına bile bakmadan gitti. Aklıma güzel günler geliyor, anlaşamasak da evdeki varlığı bile güven veriyormuş yanımda olması bile bana güven veriyormuş aslında; sevilmediğimi merhamet görmediğimi açıkça görsem de hep ona bağlı, bağımlı, beni bırakmayacağına inanıyormuşum aslında.

Ailem başka şehirden geldi benim evimde kalıyor şu an çocukların bakımına destek oluyorlar. Büyüğüm 4. Sınıf okul hayatı çok yoğun, dersler kurslar derken çok koşturmalı. Küçüğüm 4 yaşında. Ben işsizim, kurmaya çalıştığım işim vardı ama iyi gitmiyor ilgilenemediğim için hiç satış yapamıyorum. İş arıyorum yok, mülakatta evli misin diye soruyorlar o kadar aptalca ki.

Geceleri uyuyamıyorum, gündüzleri aklımda susmayan sesler başka hiçbir şeye odaklanamıyorum. Ailemle de kafa yapılarımız uyuşmuyor sadece çocuklara bakıyorlar ama bana paikolojik destekleri ekstra olmuyor aksine yaptığım herşeyi eleştiriyor, neredeyse eşimi haklı buluyorlar benim arkamda durmuyorlar; şöyle örnek vereyim “anne adam bana şiddet uyguladı saçımdan tuttu çocukların önünde yere çaldı bu yüzden dilekçeye yazdık ve uzaklaştırma kararı aldı saldırgan yapısı olduğu için” diyorum; dövdü mü sanki biyerini mi kırdı da saldırgan diyosun diyor. Yani şiddet için limiti biryerimin kırılması. Aldatma için limiti biriyle yatmış olması. (Sadakatsizliği de olduğu halde cinsellik var mı yok mu bilmediğim için sanki aldattı mı ne olmuş birileriyle konuştuysa) diyor yani hiç arkamda tam destek durduklarını görmedim.

Aşırı bunaldım. Gece gündüz eşimi ve beni terkedişini düşünüyorum. Paikologa da başladım ama monolog yapıyorum o hiç yorum yapmıyor. Konuşuyorum konuşuyorum asla yoeum yapmadan dinliyor seansımız bitti diyor. Normal mi bu? Hiçbir yorum yapmıyor.

Terkedilme, yalnız kalma, çocukların geleceği hakkında kaygılanma, eşimi kıskanma (hala seviyorum ve benden vazgeçip istediği gibi bir özel hayatı yaşaması beni çok üzüyor) kendimi kanser edeceğim düşüne düşüne. İlaç kullanmak istiyorum, davada kullanıp çocukların velayetini elimden alır diye paikiyatra gidemiyorum.

Nasıl aşacağım bunları? Hayat çok karanlık. İnstagramdaki fotolarımızı bile anında silmiş; oysaki biz evlenme aşamasındayken eski sevgililerini, eski hesabını silmekte o kadar zorlanmıştı ki kavga dövüş sildirmiştim, onlar kadar bile değerim yokmuş:)

Hayırlı olsun, bir zararlı varlıktan kurtulmuşsunuz. Siz muhtemelen bilinç altınızda onun bana yaptığı bu kadar şeye katlandım ben dava açmadım ama o arkasına bile bakmadan dava açtı boşandı diye düşünüyor ve bu nedenle kötü hissediyorsunuz. Hiç öyle düşünmeyin ama dersinizi çıkarın. birinin kötü davranışlarına tahammül etmeniz onun sizi sevmesini sağlamaz daha kötü davranmasını sağlar ve daha değersiz hissettirir.

Benim size naçizane önerilerim, kötü hissediyorsanız hissedin, hislerinizi kabul edin. Güçlü davranmaya çalışmayın. Bir şey yokmuş gibi davranmayın. Öyle yapınca daha da takıntılı gibi düşünmeye başlarsınız. ama hislerinizin geleceğinizi planlamanıza engel olmasına da izin vermeyin. Benim çevremden gözlemlediğim bu bir döngü gibi, onu sürekli düşündüğünüz için geleceğinizi planlayamıyorsunuz, gelecek planlanamadığı için de o belirsizlikten kaçmak için onu daha çok daha fazla düşünüyorsunuz. Geleceğinizi acilen planlayın ve hayatınızı işinizi nasıl rayına oturtacağınızı belirleyin. İşleriniz rayına oturdukça kendi bağımsız hayatınız olur ve onu daha az düşünmeye başlarsınız. Sonra bir zamanda bakarsınız ki hiç düşünmenize bile gerek yokmuş. Hep derim su akar yolunu bulur. yeter ki akmayı bırakmasın.

Ailenize gelince size destek olmuyorlarsa bu konuları hiç açmayın bile. Kötü hissediyorum şimdi konuşmak istemiyorum deyip konuyu kapatın. daha da konuşurlarsa sakince uzaklaşın. temiz hava falan alın. siz konuşmadıkça onlarda konuyu açmayı bırakır. Kendinizi açıklamaya ikna etmeye çalışmayın boşuna. Bazı insanlar görmek istedikleri gibi görür her şeyi. İnanın bazı kadınlar çocukları ile evden çıkarak evsiz kalarak boşanmak zorunda kalıyor ve sıfırdan bir hayat kuruyor. Evet zor ama her zor süreç gibi bu da çalıştıkça geçiyor. İşlerinize ve çocuklarınıza odaklanın. Onun hesaplarına falan bakmayı da azaltarak bırakın. Ne kadar az göz önünde olursa o kadar kolay unutursunuz.

bafelis · Dün 10:34

ArbutusUnedo .!.:
benim genel olarak kabullenememe ve bitirememe peoblemim var hayattaki her durumda; bunu da kabullenemiyorum.

Kabullenseniz ne etmeseniz ne? Her şey sizin kontrolünüzde olamaz. Keşke günlerce sayfalarca uyarıları dinleyip uygulasaydınız. Hani iş iyi gidiyordu, niye ilgilenemiyorsunuz? Anne babanız yanınızda, hem evle hem çocuklarla ilgileniyorlar. Siz de bütün gün bir köşede hırsınızdan ağlamaya, nasıl olur nasıl yapar diyip ağlamaya devam mı? İş mülakatını geçseniz ne olacak, o işe de dikkatinizi veremeyeceksiniz. Yahu ben anlamadım gitti, belki 100 üye size taktik akıl verdi yol gösterdi, temennilerde bulundu, destek oldu güç verdi. Hala bitiremiyorum kabullenemiyorum yazıyorsunuz. İlerlemeyi bile adam yapıyor, durumu o yönlendiriyor. Adam çekti gitti, anne babanızla olmuyor, hem çocuklar hem siz huzursuzsunuz çünkü fazla ileri geri konuşuyorlar. Bir gram silkinip ayağa kalkmadınız, güç toplayamadınız. 10 yıldır şunu bunu yaptı demeyin, niye yaptırdınız niye müsade ettiniz?

Psikologhanim93 · Dün 11:05

ArbutusUnedo .!.:
Aşırı bunaldım. Gece gündüz eşimi ve beni terkedişini düşünüyorum. Paikologa da başladım ama monolog yapıyorum o hiç yorum yapmıyor. Konuşuyorum konuşuyorum asla yoeum yapmadan dinliyor seansımız bitti diyor. Normal mi bu? Hiçbir yorum yapmıyor

Farklı kuramlar/ekoller/yaklaşımlar var bu kişi daha psikanalitik bir yaklaşımı var gibi. Psikolog asla yönlendirmez o kısmı hep net ama anlattıklarınıza karşılık olarak konuşan, analizler yapan/size yaptıran, yaşadığınız sorunlar üzerine ufak psikoeğitimler veren (kaygılı danışana kaygının doğasını vs öğretmek mesela), terapistin de daha aktif olduğu yaklaşımlar da var. “Bilişsel” veya “bilişsel davranışçı” veya “şema” çalışan bir psikolog sizin beklentinizi belki daha iyi karşılar bu anlamda

ArbutusUnedo · Dün 11:08

bafelis .!.:
Kabullenseniz ne etmeseniz ne? Her şey sizin kontrolünüzde olamaz. Keşke günlerce sayfalarca uyarıları dinleyip uygulasaydınız. Hani iş iyi gidiyordu, niye ilgilenemiyorsunuz? Anne babanız yanınızda, hem evle hem çocuklarla ilgileniyorlar. Siz de bütün gün bir köşede hırsınızdan ağlamaya, nasıl olur nasıl yapar diyip ağlamaya devam mı? İş mülakatını geçseniz ne olacak, o işe de dikkatinizi veremeyeceksiniz. Yahu ben anlamadım gitti, belki 100 üye size taktik akıl verdi yol gösterdi, temennilerde bulundu, destek oldu güç verdi. Hala bitiremiyorum kabullenemiyorum yazıyorsunuz. İlerlemeyi bile adam yapıyor, durumu o yönlendiriyor. Adam çekti gitti, anne babanızla olmuyor, hem çocuklar hem siz huzursuzsunuz çünkü fazla ileri geri konuşuyorlar. Bir gram silkinip ayağa kalkmadınız, güç toplayamadınız. 10 yıldır şunu bunu yaptı demeyin, niye yaptırdınız niye müsade ettiniz?

Bir gram desteğiniz yok kusura bakmayın eleştirmekten aşağılamaktan başka mantıklı bir öneriniz olmadı.

ArbutusUnedo · Dün 11:14

Psikologhanim93 .!.:
Farklı kuramlar/ekoller/yaklaşımlar var bu kişi daha psikanalitik bir yaklaşımı var gibi. Psikolog asla yönlendirmez o kısmı hep net ama anlattıklarınıza karşılık olarak konuşan, analizler yapan/size yaptıran, yaşadığınız sorunlar üzerine ufak psikoeğitimler veren (kaygılı danışana kaygının doğasını vs öğretmek mesela), terapistin de daha aktif olduğu yaklaşımlar da var. “Bilişsel” veya “bilişsel davranışçı” veya “şema” çalışan bir psikolog sizin beklentinizi belki daha iyi karşılar bu anlamda

Çok teşekkür ederim sanırım gittiğim psikoloğun yaklaşımı şu an bana iyi gelmedi. Evet instagramda takip ettiğim bilişsel davranış yaklaşımı uygulayan psikologlar var bir de onlarla irtibat kurayım. Şu an gerçekten iyi gelecek şeylere ihtiyacım var.

Mi-Ok Yun · Dün 11:16

Tabela asacam profilime artık değer değer diyip duruyorsunuz vermez tabi niye size değer versin kendiniz kendinize vermiyosunuz ki. Böyle bir dallama için üzülebiliyosunuz mesela hala. Önce kendinize değer verseniz keşke.

Adamın hayatında biri olduğuna kalıbımı basarım bu arada. Bir erkek maymun gibidir elindeki dalı başka bir dala tutunmadan bırakamaz.

Katibin Ruhu · Dün 11:21

Aileniz şu an omzunuzdan büyük bir yük alıyor çocuklar konusunda, kalan yerde de anlayış beklemeyiverin, eski kafalı insanlar ve belli yaşa gelmişler, onlar öyle görmüş yaşamış, biraz da size yetiyor güçleri, kendinizi anlatmayı bırakırsanız onları alanınıza sokmamış olursunuz, şu gördüğünüz muameleye sebep biraz da sizsiniz. Şu işi de bir an önce bitirin psikolojik yardım alın. Çekişmek sadece size zarar verecek.

eceyla · Dün 11:33

E boşanma davası da sürecekte sürecek anlaşmalı olduğu için uzayacak. Kendine yapıyorsun bunu onun da sunacak delilleri vardır belki. bağımlı olmuşsun kocana ve çok zor bi karakterin var. Eşinden de dinlemek isterdim olayları. Psikolog değiştirmeni öneririm gerekirse ilaç kullan direkt terapi yapan psikiyatrlar var emdr BDT şema eft bir sürü terapi var. Ben doktoruma önce şema ve dbt yöntemini denedim sonrasında da emdr uyguladı söylemedi ama anlıyorum çok fayda gördüm

ArbutusUnedo · Dün 12:06

ephona .!.:
Hayırlı olsun, bir zararlı varlıktan kurtulmuşsunuz. Siz muhtemelen bilinç altınızda onun bana yaptığı bu kadar şeye katlandım ben dava açmadım ama o arkasına bile bakmadan dava açtı boşandı diye düşünüyor ve bu nedenle kötü hissediyorsunuz. Hiç öyle düşünmeyin ama dersinizi çıkarın. birinin kötü davranışlarına tahammül etmeniz onun sizi sevmesini sağlamaz daha kötü davranmasını sağlar ve daha değersiz hissettirir.

Benim size naçizane önerilerim, kötü hissediyorsanız hissedin, hislerinizi kabul edin. Güçlü davranmaya çalışmayın. Bir şey yokmuş gibi davranmayın. Öyle yapınca daha da takıntılı gibi düşünmeye başlarsınız. ama hislerinizin geleceğinizi planlamanıza engel olmasına da izin vermeyin. Benim çevremden gözlemlediğim bu bir döngü gibi, onu sürekli düşündüğünüz için geleceğinizi planlayamıyorsunuz, gelecek planlanamadığı için de o belirsizlikten kaçmak için onu daha çok daha fazla düşünüyorsunuz. Geleceğinizi acilen planlayın ve hayatınızı işinizi nasıl rayına oturtacağınızı belirleyin. İşleriniz rayına oturdukça kendi bağımsız hayatınız olur ve onu daha az düşünmeye başlarsınız. Sonra bir zamanda bakarsınız ki hiç düşünmenize bile gerek yokmuş. Hep derim su akar yolunu bulur. yeter ki akmayı bırakmasın.

Ailenize gelince size destek olmuyorlarsa bu konuları hiç açmayın bile. Kötü hissediyorum şimdi konuşmak istemiyorum deyip konuyu kapatın. daha da konuşurlarsa sakince uzaklaşın. temiz hava falan alın. siz konuşmadıkça onlarda konuyu açmayı bırakır. Kendinizi açıklamaya ikna etmeye çalışmayın boşuna. Bazı insanlar görmek istedikleri gibi görür her şeyi. İnanın bazı kadınlar çocukları ile evden çıkarak evsiz kalarak boşanmak zorunda kalıyor ve sıfırdan bir hayat kuruyor. Evet zor ama her zor süreç gibi bu da çalıştıkça geçiyor. İşlerinize ve çocuklarınıza odaklanın. Onun hesaplarına falan bakmayı da azaltarak bırakın. Ne kadar az göz önünde olursa o kadar kolay unutursunuz.

Çok teşekkür ediyorum yapıcı yaklaşımınız için, tamamen beni anlamışsınız ben çok şeye katlandım devam etmeye çalıştım ama dava açmadım, o rahatça dava açtı gitti bunun hazmedemezliği var. Erkeklerin “mutsuzum gidiyorum” deme lüksü çok acımasız ve anlamsız geliyor biz kadınlar bunu yapamıyoruz. Bir de o kadar sudan çıkmış balık gibi kaldım ki, işim rayında değildi çocuklar özel okula kayıtlı bir sürü sorumluluk var, istanbulda tekim kimsem yok, yani tek yoldaşım ve desteğim oydu; kendi özel hayatım bile yoktu sadece çocuklarla ve okullarıyla, biraz da yeni kurmaya çalıştığım işimle ilgileniyordum gün bitiyordu. Boşluğa düştüm ve maddi manevi zorda kaldım Allahtan ev benimdi arabam da var. Kafamı oyalayacak meşgalem yok sürekli düşünüyorum.

ArbutusUnedo · Dün 12:51

eceyla .!.:
E boşanma davası da sürecekte sürecek anlaşmalı olduğu için uzayacak. Kendine yapıyorsun bunu onun da sunacak delilleri vardır belki. bağımlı olmuşsun kocana ve çok zor bi karakterin var. Eşinden de dinlemek isterdim olayları. Psikolog değiştirmeni öneririm gerekirse ilaç kullan direkt terapi yapan psikiyatrlar var emdr BDT şema eft bir sürü terapi var. Ben doktoruma önce şema ve dbt yöntemini denedim sonrasında da emdr uyguladı söylemedi ama anlıyorum çok fayda gördüm

Eşimin dava dosyasındaki şikayetler: “para verdim mutlu olmadı, bakıcı tut dedim tutmadı, doğumdan sonra ücretsiz izin aldı çalışmadı, parayla mutlu olmuyordu, ikinci çocuktan sonra iyice hırçınlaştı, annesiyle kavga ediyordu rahatsız oldum bana yansıdı” gibi şeyler. Yani kısaca karı dırdırından bıktım diyor. Ben karşı davayı zina, fiziksel şiddet psikolojik şiddet şeklinde açtım. Elim de çok güçlü. Önerebileceğiniz psikolog olursa özelden yazabilir misiniz?

ebruvaryok · Dün 12:56

ArbutusUnedo .!.:
Bilen bilir eski konularımı. Boşanma davamız yeni başladı sayılır ve sürüyor. Sosyal inceleme raporu için çocuklarla adliyeye gittik şu an geçici velayet ve görüş günleri belirlenme aşamasında.

Ben bir yandan aşırı öfkeliyim ve adamın yüzünü dahi görmek istemiyorum, yaşananları düşündükçe, dava dilekçemi okudukça, bana 10 yıldır neler yaptığını, sevilmediğimi düşündükçe boşanmaktan başka çözüm olmadığını mantıken çok net görüyorum. Ama kalbim kabullenemiyor; benim genel olarak kabullenememe ve bitirememe peoblemim var hayattaki her durumda; bunu da kabullenemiyorum.

Nice kötü durumlara gelsek de dava açamamıştım bir umut düzeliriz diye, o hiç acımadan davayı açtı arkasına bile bakmadan gitti. Aklıma güzel günler geliyor, anlaşamasak da evdeki varlığı bile güven veriyormuş yanımda olması bile bana güven veriyormuş aslında; sevilmediğimi merhamet görmediğimi açıkça görsem de hep ona bağlı, bağımlı, beni bırakmayacağına inanıyormuşum aslında.

Ailem başka şehirden geldi benim evimde kalıyor şu an çocukların bakımına destek oluyorlar. Büyüğüm 4. Sınıf okul hayatı çok yoğun, dersler kurslar derken çok koşturmalı. Küçüğüm 4 yaşında. Ben işsizim, kurmaya çalıştığım işim vardı ama iyi gitmiyor ilgilenemediğim için hiç satış yapamıyorum. İş arıyorum yok, mülakatta evli misin diye soruyorlar o kadar aptalca ki.

Geceleri uyuyamıyorum, gündüzleri aklımda susmayan sesler başka hiçbir şeye odaklanamıyorum. Ailemle de kafa yapılarımız uyuşmuyor sadece çocuklara bakıyorlar ama bana paikolojik destekleri ekstra olmuyor aksine yaptığım herşeyi eleştiriyor, neredeyse eşimi haklı buluyorlar benim arkamda durmuyorlar; şöyle örnek vereyim “anne adam bana şiddet uyguladı saçımdan tuttu çocukların önünde yere çaldı bu yüzden dilekçeye yazdık ve uzaklaştırma kararı aldı saldırgan yapısı olduğu için” diyorum; dövdü mü sanki biyerini mi kırdı da saldırgan diyosun diyor. Yani şiddet için limiti biryerimin kırılması. Aldatma için limiti biriyle yatmış olması. (Sadakatsizliği de olduğu halde cinsellik var mı yok mu bilmediğim için sanki aldattı mı ne olmuş birileriyle konuştuysa) diyor yani hiç arkamda tam destek durduklarını görmedim.

Aşırı bunaldım. Gece gündüz eşimi ve beni terkedişini düşünüyorum. Paikologa da başladım ama monolog yapıyorum o hiç yorum yapmıyor. Konuşuyorum konuşuyorum asla yoeum yapmadan dinliyor seansımız bitti diyor. Normal mi bu? Hiçbir yorum yapmıyor.

Terkedilme, yalnız kalma, çocukların geleceği hakkında kaygılanma, eşimi kıskanma (hala seviyorum ve benden vazgeçip istediği gibi bir özel hayatı yaşaması beni çok üzüyor) kendimi kanser edeceğim düşüne düşüne. İlaç kullanmak istiyorum, davada kullanıp çocukların velayetini elimden alır diye paikiyatra gidemiyorum.

Nasıl aşacağım bunları? Hayat çok karanlık. İnstagramdaki fotolarımızı bile anında silmiş; oysaki biz evlenme aşamasındayken eski sevgililerini, eski hesabını silmekte o kadar zorlanmıştı ki kavga dövüş sildirmiştim, onlar kadar bile değerim yokmuş:)

Psikoloğu değiştirin bence. Kendinize güvenin. Şu an 10.yillik bir alışkanlığı değiştirmeye çalıştığınız için böyle oluyor. Olsun zamanla bitecek. Ailenizden destek görseniz çok iyi olurdu. Bu düşüncelerinizin bir sebebi de aileniz . Siz de aslında bir sorun yok algısı oluşturmaya başlıyor aileniz. Sen dik dur çocuklarına sahip çık. Umarım güzel bir iş bulursun. Ama o.adamla olmaz

nilsuu nill · Dün 13:17

ArbutusUnedo .!.:
Bilen bilir eski konularımı. Boşanma davamız yeni başladı sayılır ve sürüyor. Sosyal inceleme raporu için çocuklarla adliyeye gittik şu an geçici velayet ve görüş günleri belirlenme aşamasında.

Ben bir yandan aşırı öfkeliyim ve adamın yüzünü dahi görmek istemiyorum, yaşananları düşündükçe, dava dilekçemi okudukça, bana 10 yıldır neler yaptığını, sevilmediğimi düşündükçe boşanmaktan başka çözüm olmadığını mantıken çok net görüyorum. Ama kalbim kabullenemiyor; benim genel olarak kabullenememe ve bitirememe peoblemim var hayattaki her durumda; bunu da kabullenemiyorum.

Nice kötü durumlara gelsek de dava açamamıştım bir umut düzeliriz diye, o hiç acımadan davayı açtı arkasına bile bakmadan gitti. Aklıma güzel günler geliyor, anlaşamasak da evdeki varlığı bile güven veriyormuş yanımda olması bile bana güven veriyormuş aslında; sevilmediğimi merhamet görmediğimi açıkça görsem de hep ona bağlı, bağımlı, beni bırakmayacağına inanıyormuşum aslında.

Ailem başka şehirden geldi benim evimde kalıyor şu an çocukların bakımına destek oluyorlar. Büyüğüm 4. Sınıf okul hayatı çok yoğun, dersler kurslar derken çok koşturmalı. Küçüğüm 4 yaşında. Ben işsizim, kurmaya çalıştığım işim vardı ama iyi gitmiyor ilgilenemediğim için hiç satış yapamıyorum. İş arıyorum yok, mülakatta evli misin diye soruyorlar o kadar aptalca ki.

Geceleri uyuyamıyorum, gündüzleri aklımda susmayan sesler başka hiçbir şeye odaklanamıyorum. Ailemle de kafa yapılarımız uyuşmuyor sadece çocuklara bakıyorlar ama bana paikolojik destekleri ekstra olmuyor aksine yaptığım herşeyi eleştiriyor, neredeyse eşimi haklı buluyorlar benim arkamda durmuyorlar; şöyle örnek vereyim “anne adam bana şiddet uyguladı saçımdan tuttu çocukların önünde yere çaldı bu yüzden dilekçeye yazdık ve uzaklaştırma kararı aldı saldırgan yapısı olduğu için” diyorum; dövdü mü sanki biyerini mi kırdı da saldırgan diyosun diyor. Yani şiddet için limiti biryerimin kırılması. Aldatma için limiti biriyle yatmış olması. (Sadakatsizliği de olduğu halde cinsellik var mı yok mu bilmediğim için sanki aldattı mı ne olmuş birileriyle konuştuysa) diyor yani hiç arkamda tam destek durduklarını görmedim.

Aşırı bunaldım. Gece gündüz eşimi ve beni terkedişini düşünüyorum. Paikologa da başladım ama monolog yapıyorum o hiç yorum yapmıyor. Konuşuyorum konuşuyorum asla yoeum yapmadan dinliyor seansımız bitti diyor. Normal mi bu? Hiçbir yorum yapmıyor.

Terkedilme, yalnız kalma, çocukların geleceği hakkında kaygılanma, eşimi kıskanma (hala seviyorum ve benden vazgeçip istediği gibi bir özel hayatı yaşaması beni çok üzüyor) kendimi kanser edeceğim düşüne düşüne. İlaç kullanmak istiyorum, davada kullanıp çocukların velayetini elimden alır diye paikiyatra gidemiyorum.

Nasıl aşacağım bunları? Hayat çok karanlık. İnstagramdaki fotolarımızı bile anında silmiş; oysaki biz evlenme aşamasındayken eski sevgililerini, eski hesabını silmekte o kadar zorlanmıştı ki kavga dövüş sildirmiştim, onlar kadar bile değerim yokmuş:)

Psikologunuzu degistirin ilk 2-3seansi para kazanmak icin dialog yerine monolog haline getirenler var. kimyaniz uymadigi ztn 2-3seansta belli olur bence dialog kurabilien bir kisiye gecin en azindan verdiginiz paradan fayda gorun.

Katibin Ruhu · Dün 13:20

ArbutusUnedo .!.:
Eşimin dava dosyasındaki şikayetler: “para verdim mutlu olmadı, bakıcı tut dedim tutmadı, doğumdan sonra ücretsiz izin aldı çalışmadı, parayla mutlu olmuyordu, ikinci çocuktan sonra iyice hırçınlaştı, annesiyle kavga ediyordu rahatsız oldum bana yansıdı” gibi şeyler. Yani kısaca karı dırdırından bıktım diyor. Ben karşı davayı zina, fiziksel şiddet psikolojik şiddet şeklinde açtım. Elim de çok güçlü. Önerebileceğiniz psikolog olursa özelden yazabilir misiniz?

Kanıt mı buldunuz?

miss_speranza · Dün 13:26

ArbutusUnedo .!.:
Bilen bilir eski konularımı. Boşanma davamız yeni başladı sayılır ve sürüyor. Sosyal inceleme raporu için çocuklarla adliyeye gittik şu an geçici velayet ve görüş günleri belirlenme aşamasında.

Ben bir yandan aşırı öfkeliyim ve adamın yüzünü dahi görmek istemiyorum, yaşananları düşündükçe, dava dilekçemi okudukça, bana 10 yıldır neler yaptığını, sevilmediğimi düşündükçe boşanmaktan başka çözüm olmadığını mantıken çok net görüyorum. Ama kalbim kabullenemiyor; benim genel olarak kabullenememe ve bitirememe peoblemim var hayattaki her durumda; bunu da kabullenemiyorum.

Nice kötü durumlara gelsek de dava açamamıştım bir umut düzeliriz diye, o hiç acımadan davayı açtı arkasına bile bakmadan gitti. Aklıma güzel günler geliyor, anlaşamasak da evdeki varlığı bile güven veriyormuş yanımda olması bile bana güven veriyormuş aslında; sevilmediğimi merhamet görmediğimi açıkça görsem de hep ona bağlı, bağımlı, beni bırakmayacağına inanıyormuşum aslında.

Ailem başka şehirden geldi benim evimde kalıyor şu an çocukların bakımına destek oluyorlar. Büyüğüm 4. Sınıf okul hayatı çok yoğun, dersler kurslar derken çok koşturmalı. Küçüğüm 4 yaşında. Ben işsizim, kurmaya çalıştığım işim vardı ama iyi gitmiyor ilgilenemediğim için hiç satış yapamıyorum. İş arıyorum yok, mülakatta evli misin diye soruyorlar o kadar aptalca ki.

Geceleri uyuyamıyorum, gündüzleri aklımda susmayan sesler başka hiçbir şeye odaklanamıyorum. Ailemle de kafa yapılarımız uyuşmuyor sadece çocuklara bakıyorlar ama bana paikolojik destekleri ekstra olmuyor aksine yaptığım herşeyi eleştiriyor, neredeyse eşimi haklı buluyorlar benim arkamda durmuyorlar; şöyle örnek vereyim “anne adam bana şiddet uyguladı saçımdan tuttu çocukların önünde yere çaldı bu yüzden dilekçeye yazdık ve uzaklaştırma kararı aldı saldırgan yapısı olduğu için” diyorum; dövdü mü sanki biyerini mi kırdı da saldırgan diyosun diyor. Yani şiddet için limiti biryerimin kırılması. Aldatma için limiti biriyle yatmış olması. (Sadakatsizliği de olduğu halde cinsellik var mı yok mu bilmediğim için sanki aldattı mı ne olmuş birileriyle konuştuysa) diyor yani hiç arkamda tam destek durduklarını görmedim.

Aşırı bunaldım. Gece gündüz eşimi ve beni terkedişini düşünüyorum. Paikologa da başladım ama monolog yapıyorum o hiç yorum yapmıyor. Konuşuyorum konuşuyorum asla yoeum yapmadan dinliyor seansımız bitti diyor. Normal mi bu? Hiçbir yorum yapmıyor.

Terkedilme, yalnız kalma, çocukların geleceği hakkında kaygılanma, eşimi kıskanma (hala seviyorum ve benden vazgeçip istediği gibi bir özel hayatı yaşaması beni çok üzüyor) kendimi kanser edeceğim düşüne düşüne. İlaç kullanmak istiyorum, davada kullanıp çocukların velayetini elimden alır diye paikiyatra gidemiyorum.

Nasıl aşacağım bunları? Hayat çok karanlık. İnstagramdaki fotolarımızı bile anında silmiş; oysaki biz evlenme aşamasındayken eski sevgililerini, eski hesabını silmekte o kadar zorlanmıştı ki kavga dövüş sildirmiştim, onlar kadar bile değerim yokmuş:)

Sizin canınızı yakandan hala umudunuz var gibi geldi. Bu umutla beraber, size yaptıklarını düşündükçe öfkeleniyorsunuz. Duygularınızı yönetemediğiniz için iç sesiniz hiç susmuyor.
Sürekli geçmişte yaşayıp kıyas yapıyorsunuz.
Haliniz kolay bir hal değil. Allah kimsenin başına vermesin. Ama kabul etmek zorundasınız. Olan oldu. Dışardan bir göz olarak olaylara bakınca boşanmak sizin için bir kurtuluş. O halde onun ve sizin dava açmış olmanız fark eder mi? Siz sonuca bakın. Böyle pislik bir heriften öyle yada böyle boşanıp kurtulacaksınız. Bunu kabul ettikten sonra boşanmış yeni halinize yatırım yapmak için şimdiden kolları sıvayın. Geçmişi düşünüp duracağınıza kendim için ve evladım için ne yapabilirim diye sorun.
Geçmişte olanları değiştiremeyiz. Haksızlıklar yapılmış olsa bile öc alacağız derken geride kalan biz oluyoruz. Ama önüne bakan ilerliyor hayatta

eskielma · Dün 13:26

ArbutusUnedo .!.:
Çok teşekkür ediyorum yapıcı yaklaşımınız için, tamamen beni anlamışsınız ben çok şeye katlandım devam etmeye çalıştım ama dava açmadım, o rahatça dava açtı gitti bunun hazmedemezliği var. Erkeklerin “mutsuzum gidiyorum” deme lüksü çok acımasız ve anlamsız geliyor biz kadınlar bunu yapamıyoruz. Bir de o kadar sudan çıkmış balık gibi kaldım ki, işim rayında değildi çocuklar özel okula kayıtlı bir sürü sorumluluk var, istanbulda tekim kimsem yok, yani tek yoldaşım ve desteğim oydu; kendi özel hayatım bile yoktu sadece çocuklarla ve okullarıyla, biraz da yeni kurmaya çalıştığım işimle ilgileniyordum gün bitiyordu. Boşluğa düştüm ve maddi manevi zorda kaldım Allahtan ev benimdi arabam da var. Kafamı oyalayacak meşgalem yok sürekli düşünüyorum.

Sizin yapamadığınızı eşiniz yaptı diye adama kızamazsınız.Mutsuzmuş ve mutsuz olduğu yerde durmak istememiş ki sizi ve çocuklarını da mağdur etmek istemedi.
Sizin mutsuzluğunuz eşinizi ilgilendirmiyor ki kendinizi toplayacak olan sizsiniz ,eşiniz evdeyken bile yoktu ama siz boşluğa düştüm diyorsunuz istiyorsunuz ki mutsuzsa da benle dursun neden?

flytostayalive · Dün 13:53

Konu sahibi ilk boşanan siz olmadığınız gibi son boşanan da siz olmayacaksınız. Siz her şeyi kafanıza takarken eminim ki eski eşiniz gününü gün ediyordur. Siz de toparlanın. Arkanıza bakmayın. Babalık yapmamış eş olamamış niye üzülüyorsunuz ki?
Zaten bitmiş bir evlilikmiş yıllardır sorunlar varmış. Size eş değilmiş. Önceki hayatınızla hiçbir şey fark etmeyecek sadece eski soyadınıza geri döneceksiniz.

ArbutusUnedo · Dün 14:52

eskielma .!.:
Sizin yapamadığınızı eşiniz yaptı diye adama kızamazsınız.Mutsuzmuş ve mutsuz olduğu yerde durmak istememiş ki sizi ve çocuklarını da mağdur etmek istemedi.
Sizin mutsuzluğunuz eşinizi ilgilendirmiyor ki kendinizi toplayacak olan sizsiniz ,eşiniz evdeyken bile yoktu ama siz boşluğa düştüm diyorsunuz istiyorsunuz ki mutsuzsa da benle dursun neden?

Bazı şeyleri gerçekten anlayamıyorum. Yani günümüzde duygular nasıl böyle değersiz hale geldi? Diyorsunuz ki sizin mutluluğunuz onu ilgilendirmiyor, bence bu çok yanlış. Mutluluk sebattan, sabırdan, vefadan gelir ikili ilişkilerde sadece kendi mutluluğuna odaklanmak mı doğru? Nerde kaldı birlikte geçirilen 10 yıl, beraber kurmaya çalıştığımız yuva, benim onun tüm zor zamanlarında yanında oluşum, maddi olarak kötü anlarında hep yanında oluşum; vefa duygusu kalmamış dünyada artık . Ve kabullenemiyorum ki, artık herkes kendi mutluluğuna odaklanır olmuş. Bu bencillik. Benim değerlerimde tamamen avrupai normlar yok, tamamen bireysellik yok, ahde vefa var, aile kurumuna vefa var, bunlar benim değerlerim ve kıymetli buluyorum; eşimden bunları göremediğim için yıkıldım, buradan da bu yönde görüşler gelince kabullenemiyorum. İnsan mutluluğu kendi hayatına bakarak değil; birlikte yaşadığı insanlara vefa ve sadakat göstererek bulur. Bekar insanlar için tamam öyle, ama biz evlenmeyi birbirimize yoldaş olmayı seçtiysek bazı fedakarlıklar yapmalıyız demektir, ben de eşimden bunları bekledim. Bunları bana vermedi diye normal olan o olmuyor; benim evlilik kurumundan beklentim normal olan. Bu yüzden de mahkeme benim yaşadıklarımı eziyet olarak buluyor zaten.

Boşanma psikolojisi nasıl atlatılır?

Guru

Aktif Üye

Aktif Üye

Guru

Nirvana

Üye

Guru

Guru

Manyak Üye

Daadii Daaadi Polis Emre geldi. 👮🏻‍♀️🚨

Üye

Guru

Guru

Popüler Üye

Guru

Daadii Daaadi Polis Emre geldi. 👮🏻‍♀️🚨

Üye

Guru

Aktif Üye

Guru

Benzer Konular