Merhabalar herkese...
Nereden, neresinden başlasam bilemiyorum o kadar doluyum ki...
O kadar yıprandım. pek tabii ki yıprattım. Hiç hayatıma almasaydım dediğim bir insan ile yedi buçuk ay çat pat süren bir evliliğim oldu. Ailemi , her şeyi geride bırakıp ona gelmiştim. Başında her şey iyiydi, ya da iyi gittiğini sandım. Sonra bir şeyler sinyalini verdi, duvara çarpmamalıydık. Şöyle böyle bir düğün oldu, takılar takıldı, takılar yalnızca takılmak için kollarımdaydılar. Saklanması için kayınvalidemdeydiler ve ben sadece bir yere gidileceği sıra(yeni gelin olduğum için) takıyordum ve gösterişlerine gösteriş katıyordum, başında hiçbir şeye ses çıkartmadım ama eşimin arkamda durmayışı, duruyor gibi görünmesi, özü başka, sözü başka oluşu beni yordu. onu da yormuştur tabii. çünkü defalarca terk ettim, çünkü mutlu değildim, onsuz olamadım, onunla da mutsuzdum. geri döndüm. ne yaparsam yapmış olayım, gözlerinde kalmamıştı. bir kötü oldu mu, bunu aylarca söylemekten, kılıçlarını çekmekten çekinmediler. şu an tekrar, ailemin yanına geldim. boşanmak için. herkes bir şeyler söylüyor, bu son olsun istiyorum çünkü onunla mutlu olamam. beni her şekilde sindirişleri, sadece ama sadece gösteriş, yücelmek için bir şeyler yapışları üstelik kocamın beni ufak baskılarla noktalaması çalışmamı onaylamayışı, annemin evine bile korka korka gönül rahatlığıyla gidememem. ondan bana bir eş olmazdı, beni psikolojik olarak tam anlamıyla darp etti. bedenimde kırık, çıkık yok ancak beynim, ruhum paramparça. böyle olacağını nereden bilebilirdim... sonuna kadar nasıl yürüyeceğim?