Boşanma ve çocuğu bahane etmek.

Cileklivanilinn .!.:

Merhaba hanımlar şimdi yazacağım konu direkt çocukluğumla bağıntılı olduğu için bunu ifade etmeyi ve görüşlerimi paylaşmayı kendime hak gördüm.
Annemle babam boşanalı uzun zaman oldu ve o dönemler çocuk sayılırdım. Kaldı ki evde kavga gürültü eksik olmazdı ve ben evde yalnızken “lütfen eve gelmesinler” diye dua ettiğimi bilirdim. Buna karşılık babam iyi biriydi ancak annemi sevmiyordu yani kalbinde aşk kalmamıştı. Diğer her şey bahaneydi. Annem evdeki her işi eksiksiz yapardı,çevresinde sevilen bir kadındı ama olmayınca olmuyordu yapacak bir şey yok. Araları her zaman kötü değildi bazı günler beraber yemeğe çıkardık,şakalaşırdık ya da ikisi beraber uzun uzun sohbet ederdi ama yine de babam annemi o anlamda sevmedi. Sonra boşandılar ve ben tam anlamıyla huzura erdim. Çünkü her şeyin normal olduğu günlerde bile normal gitmeyen şeyler olduğunun farkındaydım. Enerji,his. Çocuklar mutsuz olunan ortamın her zaman farkındadır. Babam şimdi başka biriyle evli ve çok mutlu. Annem pek iyi değildi yanlış şeyler de yaptı ayrılıktan sonra ama toparladı. Şu an ayrı ama mutlu 2 tane evim var.
Yani burda o kadar çok konu okudum ki “boşanırsam çocukların psikolojisi” “boşanırsam çocuklarım babasız büyür” “çocuklar için sabrediyorum” vs. Ben bunların boşanmak istemeyen kadınların bahanesi olduğunu düşünüyorum. Çocuklarınızı kendi korkaklığınıza siper etmemelisiniz bence çünkü ilerde bunun yükünü kaldıramazlar. Annem benim yüzümden boşanıp mutlu olamadı diye düşünecekler. Yani ayrılmak içinizden gelmiyorsa açık açık “ben ayrılmak istemiyorum” diyin çoluğu çocuğu öne sürmeyin. O çocukları da mutsuz,huzursuz bir eve mahkum etmeyin..

Genişletmek için tıkla...

renkliistop .!.:

Bana göre yanlış ve suçlayıcı düşünceleriniz var.

Bir defa siz tüm bunları yaşamış birşekilde atlatmiş olmanızın bilinciyle şuan böyle dan dan yazıyorsunuz.Takdir edersiniz ki sizin için bariz olan tecrübe ilan şeyleri zan altında bıraktığınız diger insanlar henüz yaşamadı.doğal.olarak da siz8nki gibi mi sonuçlanacak tam zıttı şeklinde mi sonuçları olacak henüz bilemiyorlar.sizi negatif yönde etkilememsi onlarca farklı neden-sonuç ilişkilerine bağlı da olabilir.her çocuğun her anne babanin ve bitmek üzere bile olsa her ailenin dinamikleri farklıdır.boşanan kişileri bekleyen yeni hayatıda çok çok farklı olabilir.boşanmanın size göre korkulacak birşey olmaması gerçekte korkulacak birşey olmamasi manasına gelmiyor.geçip giden yani yaşanilip tecrübe edilen birşey hakkında konuşmak sizin icin elbetteki kolay olacaktır ancak boşanma eşiğinde olan insan tam bir bilinmezlik içerisinde oluyor,ve bilinmezlik herzman korkutur.bu korkular da gayet insanidir..

Herkesi zan altında bırakarak bahne buluyorlar diyebiliyor olmanız hiç hoş değil.hiçkimse atlaya ziplaya o toplara girmez emin olun.

Genişletmek için tıkla...

Alicja .!.:

Evet onlar doğrusunu yaptılar, ikisi de ayrı ayrı mutlu oldular iyiki de oldular. Ben şimdi kendimi düşünüyorum ne yapmalıyım diye. En büyük düşüncem de boşanma durumu çocuğu nasıl etkiler, ya da etkilemez mi. Belki bu normal ailede çocuk büyütme takıntısı bile bazı şeylerin sonucu. Ne yapacağımı hiç bilemiyorum. Hem sana hak veriyorum hem kafamda kırk tilki dolaşıyor. İnsanın bir son noktası vardır değil mi? O güne nasil karar veriliyor, nasıl adım atılıyor çok merak ediyorum. Ayy neyse hayırlısı

Genişletmek için tıkla...

Cileklivanilinn .!.:

Aslında dikkat çekmek istediğim nokta annelerin çocuklar üzerinde kurduğu psikolojik baskı. Yani “senin için katlanıyorum” “sen olmasaydın boşanmam kolay olurdu” “her şey senin mutluluğun için,bu evlilik senin için yürüyor” tarzı sanki çok iyi bir şey yapıyormuşçasına bunu çocuğa belli etmek. Yoksa boşanıp boşanmamak da bir yerde herkesin kendi kararı ne diyebiliriz ki? Mühim olan çocuğa psikolojik baskı kurmamak,madem bir fedakarlık yapılıyor tam yapmak.

Genişletmek için tıkla...

Milana22 .!.:

Eger mutsuzlugunun cozumu yoksa , olmuyorsa , yurumuyorsa , elinden geleni yaptigina inaniyorsan son noktayi koymakta fayda vardir
Ben simdi anladim seni , kendi cocuklarini dusunerek duygusal bir yorum yapmissin , ilk yorumunda kendinen bahsettigini anlamamistim
Esin bu konuda cok onemli , cocuklariyla bagini koparmayacak bir adam ise yureginin sesini dinle
Bende bekar annelik yaptim , hayatimin en muhtesem seneleriydi hep soylerim , evimizden huzur tasiyordu o kadar mutluyduk oglumla , kolay miydi ? Degildi elbette ama mutluyduk ve huzurluyduk , bu tum zorluklara deger bence

Genişletmek için tıkla...

-Cheryl Blossom .!.:

Tam onu yazıyordum düzenleme dakikası geçmiş. :)
Aslında annem davayı açacaktı ama bunca yıllık emek var ve iş hayatına çok geç yaşta atıldığı için emeklilik gününü dolduramayacak. Babamı da tanıyorum, iş boşanmaya gelirse pis bir insandır, üzerindeki herşeyi başkasına devredebilir, annemin canını yakmak için küçük kardeşimi almak isteyebilir, hatta annemi öldürebilir bile. Hemde biz boşanıp annemin ilerideki haklarından mahrum olmasını istemiyoruz, tamamen benim ve kardeşimin isteği. Sadece annemizin yaşlılığını düşünüyoruz.
Tabi ki annem boşanıp evlenmek isterse saygı duyarım ama yıllardır öyle bir düşüncesi yok, olmayacağını söylüyor. O böyle mutlu, o mutlu olduğu sürece de ben mutluyum.
Ha şunu da söyleyeyim, annemle babam konuşmuyorlardı yakın bir süreye kadar, 4 5 aydır ayda bir kez arıyor, çünkü hem annem veremdi, hemde kardeşim ağır bir ameliyat süreci geçirecek onun için mecburi muhatap oluyorlar. Normalde yıllardır konuşmuyorlardı, aracı bizlerdik. Babam yıllardır evimize adımını atmadı.

Genişletmek için tıkla...

renkliistop .!.:

Yanlış anlamayın ama sizin tüm hakli gerekçeleriniz de bir başkasına tek tek çürütulebilcek"bahaneler"olarak gelebilir.nerden ve nasıl baktiginizla/baktigimizla alakalı bana göre.

Genişletmek için tıkla...

Aylakkadin .!.:

Annenin ellerinden öpüyorum.

Genişletmek için tıkla...

Cileklivanilinn .!.:

Merhaba hanımlar şimdi yazacağım konu direkt çocukluğumla bağıntılı olduğu için bunu ifade etmeyi ve görüşlerimi paylaşmayı kendime hak gördüm.
Annemle babam boşanalı uzun zaman oldu ve o dönemler çocuk sayılırdım. Kaldı ki evde kavga gürültü eksik olmazdı ve ben evde yalnızken “lütfen eve gelmesinler” diye dua ettiğimi bilirdim. Buna karşılık babam iyi biriydi ancak annemi sevmiyordu yani kalbinde aşk kalmamıştı. Diğer her şey bahaneydi. Annem evdeki her işi eksiksiz yapardı,çevresinde sevilen bir kadındı ama olmayınca olmuyordu yapacak bir şey yok. Araları her zaman kötü değildi bazı günler beraber yemeğe çıkardık,şakalaşırdık ya da ikisi beraber uzun uzun sohbet ederdi ama yine de babam annemi o anlamda sevmedi. Sonra boşandılar ve ben tam anlamıyla huzura erdim. Çünkü her şeyin normal olduğu günlerde bile normal gitmeyen şeyler olduğunun farkındaydım. Enerji,his. Çocuklar mutsuz olunan ortamın her zaman farkındadır. Babam şimdi başka biriyle evli ve çok mutlu. Annem pek iyi değildi yanlış şeyler de yaptı ayrılıktan sonra ama toparladı. Şu an ayrı ama mutlu 2 tane evim var.
Yani burda o kadar çok konu okudum ki “boşanırsam çocukların psikolojisi” “boşanırsam çocuklarım babasız büyür” “çocuklar için sabrediyorum” vs. Ben bunların boşanmak istemeyen kadınların bahanesi olduğunu düşünüyorum. Çocuklarınızı kendi korkaklığınıza siper etmemelisiniz bence çünkü ilerde bunun yükünü kaldıramazlar. Annem benim yüzümden boşanıp mutlu olamadı diye düşünecekler. Yani ayrılmak içinizden gelmiyorsa açık açık “ben ayrılmak istemiyorum” diyin çoluğu çocuğu öne sürmeyin. O çocukları da mutsuz,huzursuz bir eve mahkum etmeyin..

Genişletmek için tıkla...