benzer bir süreç yaşamış biri olarak yazıyorum. 7 yıllık flört ve 13,5 yıllık evlilikle beraber 20 tıldır beraberiz. kızımız 6 yaşında. ve evet eşim de beni boşanmak istediğim için bencillikle suçladı. kendi mutluluğum için baba kızı ayırıyormuşum. yıllardır eşimle ayrı yatıyoruz, bahsettiğiniz şekilde aynı tv programını bile izlemiyoruz. yıllardır devam eden bu durum sürekli büyüyerek ve onarılmaz duruma gelerek devam ediyordu. ve biz artık bırakın karı koca olmayı, ev arkadaşı bile olamayacak kadar yabancılaştık diyebilirim. pandemi, yeni bir şehir vs derken evde hapis kaldım ve sadece hizmetçilik yaptığım bir sürece girerek dibe vurdum resmen. haliyle benim mutsuzluğum kızımla ilişkimi de etkiledi. ister istemez mutsuz huysuz ve sinirli bir kadın olarak tahammül sınırım dibe vurdu. başka bir kadın, şiddet, sürekli kavga dövüşlü bir hayatımız olmasa da, kendimi değersiz hissetmeme her saniye neden olan bir evliliğim vardı. en son şubat ayında babamı kaybettim ve eşim cenazeye bile gelmedi...bu bende bardağı taşıran son damla oldu. bence geç bile kaldım ama yıllardır çalışmıyorum, gelirim yok, yaş 42 ve bu arada keşimin tavırları yüzünden iyice güvensiz hissettiğim için gidemiyordum bir yere. hep kızım için dedim vs yıllardır. babamı kaybettikten sonra maddi olarak kendimi idare edebilecek ve kızımı alabilecek gücü buldum. çünkü öncesinde ne zaman mutsuzluklarımdan bahsetsem, nereye istersem gidebileceğimi ama asla kızımı alamayacağımı söylüyordu. babamı kaybetsem de aslında hala yanımda olduğunu anladım ve eşimle bu kez daha ciddi bir konuşma yaptım. artık gidebileceğimi ve kızımı elimden alamayacağını bildiğim için karşısında dik durabildim. aynı eşinizin yaptığı duygu sömürüsüne başladı. kendi mutluluğum için onları harcadığımı, kızımı mutsuz edeceğimi söyledi. ve hatta yıllardır ayrı yatmamızdan bahsederken başka erkeklerle olabilmek için boşanmak istediğimi söyleyecek kadar ileri gitti. bu söyledikleri birkaç ay önce olsa belki dibe vurdururdu beni ama bu kez yılmadım, tersine bana bu şekilde davranmasına daha fazla izin vermeyeceğim konusunda inancım arttı. ve sonunda davayı açtım. haftaya davamız var. kendimi gerçekten özgürleşmiş ve mutlu hissediyorum. keşke daha önce yapsaydım, yapabilseydim. bu süreç aslında yıllardır aslında psikolojik olarak nasıl şiddet gördüğümü de gösterdi, çünkü artık sahnelere dışardan bakabiliyorum. içimde en ufak bir burukluk yok. kızımızın okulu bitene kadar aynı evde devam edeceğiz ama sorasında her şey bitecek inşallah. kendimi hiç bu kadar iyi hissetmemiştim. yazdıklarınızda yıllardır yaşadıklarımı okuduğum ve hatta bazen kendim yazmış gibi hissettiğim için böyle detaylı yazdım. benim yaptığım hatayı yapmayın. mutlu, huzurlu bir hayat istemek bencillik değil. eşinizin evlilik adına şikayeti olmayabilir (benimkine göre hala mükemmel bir evliliğimiz vardı) ama o mutsuz olsa, hayattan farklı bir beklentisi olsa inanın peşinden giderdi.