Merhaba. Eşimle severek evlendik. Ama işler biraz aceleye geldi. Kendi ailemle sorunlarım olduğu için kaçarcasına herşeyi yuvarlayarak evlendim. Evlikiği çıkış kapısı olarak gördüm. Şu an 7 srnelik evliyim. 6 yaşında bir oğlum ve henüz bir yaşına girmemiş bir kızım var..
Bazen kendimi çok bunalmış, sevgisiz hissediyorum. Bir zamandır kafamda boşanma fikri var ama doğru düzgün bir mesleğim, sırtımı dayayabileceğim bir ailem yok.aslında mesleğim var ama belki de iki çocukla hayata atılmaya cesaretim yoktur. O yüzden ince eleyip sık dokumalıyım. Eşimle temel sorunumuz anlaşamamak. Şiddetli geçimsizliğin bir alt kademesi. Öyle çok şiddetli kavgalar yok ama sürekli sürtüşme halindeyiz. O sürekli iş, temizlik yapmamı istiyor. Sürekli eksik bulup eleştiriyor. Ben ise iki çocukla ilgilenirken eleştirilmeyi hak etmediğimi düşünüp tersleşiyorum. Temel sorunumuz bu. Kaç defa düzgünce konuştum hatta yalvardım
Beni eleştirme, yaptıklarımı küçük görme diye gözüne baka baka yalvardım. Ama bir gün iyiyse ikinci gün sil baştan psikopata bağlıyor. O eve girdiği zaman çocuklar bile huzursuz oluyor. Evde sürekli bir negatif elektrik. Bazen boşanmak çok zor idare et diyorum bazen de hayatım böyle diken üstünde, sürekli teftiş altında mı geçicek diye herşeyi silip atmak istiyorum boşanmak için illa çoook büyük sorunlar mı gerekiyor? Kahır çekmek severek evlenmenin bedeli mi?.