- 25 Ekim 2015
- 24
- 11
- 88
- Konu Sahibi DerinNas12
-
- #1
Evlenirken, hamileliğim boyunca usul usul takip ettim kadınlar kulübünü. Çok bilgilendim, bu kez fikir almaya ihtiyacım var.
Eşimle 5 sene önce evlendik. Evlenmeden önce ılımlı, anlayışlı, saygılı, alttan alan eşimin, evlendikten hemen sonra sinirli, lafını bilmeyen, herseye küslük yapıp trip atan bir adam olduğunun farkına vardım. Eğer ortada bir yanlış anlaşılma varsa 'ben yalan mı söylüyorum' diyerek benim yalan söylediğimi ima eden, haklıysa hakaretler içinde bağırıp çağıran, haksızsa ben müdahale etmedikçe küslük sürdüren bir adam halini aldı gitgide. Ilk evlendiğimiz zamanlarda ikimizinde alışması lazım diyerek görmezden geliyordum. Ama artık yok sayamıyorum. Bir bebeğimiz oldu 2.5 yaşında bir oğlum var. Saygısızlığa gelemiyorum. Bunca kavga gürültünün içinde onu rencide edecek hiçbirşey söylemedim. Ama o haddini çok aştı, hatta konu aileme bile kaydı hiçbir suçları yokken. Evliliği bitirmeye karar verdim, ama aklımda hep çocuğum. Ondan sonra başka insanlarla hayat kurma peşinde değilim, çok şükür iyi bir firmada çok güzel bir pozisyonda çalışıyorum ve dahada önemlisi ailem sonuna kadar arkamda. Ama ne olursa olsun, hangi imkanı sağlarsam sağlayım asla babasının eksikliğini doldurmayacağını tahmin ediyorum. Onunda ayrılmaya razı gelmediğini söylemesiyle temkinli olarak yeniden başlamaya karar verdik. Fakat.. Unutamıyorum, söylediklerini yaptıklarını, ailemi düşürdükleri durumu hazmedemiyorum. Kendine de pek çeki düzen vermiş değil. Hal böyle olunca en ufak şey içimi acıtıyor. Konuşmak istiyorum, konuşamıyorum. Mesajla anlatayım diyorum, küsüyor. Bir çözüm bulalım diyorum kale almıyor. Ben çok yoruldum. Çalışıp, evde görevlerimi yapıp, çocuğumla ilgilenip hem çevreme hem çocuğuma mutlu görünmeye çalışmaktan, birde üstüne basit, önemsiz bir şeymiş gibi kestirilip ayrılmaktan çok yoruldum. Bugün boşanmış bir büyüğümle konuştum, 'çocuk babasıyla vakit geçirsin, bir kaç sene arkadaş gibi yaşayıp anne-baba sorumluluklarınızı yerine getirirsiniz. Sonrada çocuğa bir destekle anlatırsınız' diyor. Olabilir. Ama bir yandan da küçükken daha kolay olur diyorum. Aslında en büyük parçam büyük bir özür dilese, kendini affettirmeyi denese hersey düzelecek diyor. Daha yolun çok başındayız, bebeğimiz çok küçük. Daha ne problemler çıkacak karşımıza kim bilir. Birazcık mücadele ettiğini görsem, bizim için azıcık savaştığına inansam.. Ama bu karakterde değil. Kahrından ölür ama burnundan kıl aldırmaz. Biraz uzun oldu kusura bakmayın.. Durum bu işte, ortaya karışık. Hadi buyrun
Eşimle 5 sene önce evlendik. Evlenmeden önce ılımlı, anlayışlı, saygılı, alttan alan eşimin, evlendikten hemen sonra sinirli, lafını bilmeyen, herseye küslük yapıp trip atan bir adam olduğunun farkına vardım. Eğer ortada bir yanlış anlaşılma varsa 'ben yalan mı söylüyorum' diyerek benim yalan söylediğimi ima eden, haklıysa hakaretler içinde bağırıp çağıran, haksızsa ben müdahale etmedikçe küslük sürdüren bir adam halini aldı gitgide. Ilk evlendiğimiz zamanlarda ikimizinde alışması lazım diyerek görmezden geliyordum. Ama artık yok sayamıyorum. Bir bebeğimiz oldu 2.5 yaşında bir oğlum var. Saygısızlığa gelemiyorum. Bunca kavga gürültünün içinde onu rencide edecek hiçbirşey söylemedim. Ama o haddini çok aştı, hatta konu aileme bile kaydı hiçbir suçları yokken. Evliliği bitirmeye karar verdim, ama aklımda hep çocuğum. Ondan sonra başka insanlarla hayat kurma peşinde değilim, çok şükür iyi bir firmada çok güzel bir pozisyonda çalışıyorum ve dahada önemlisi ailem sonuna kadar arkamda. Ama ne olursa olsun, hangi imkanı sağlarsam sağlayım asla babasının eksikliğini doldurmayacağını tahmin ediyorum. Onunda ayrılmaya razı gelmediğini söylemesiyle temkinli olarak yeniden başlamaya karar verdik. Fakat.. Unutamıyorum, söylediklerini yaptıklarını, ailemi düşürdükleri durumu hazmedemiyorum. Kendine de pek çeki düzen vermiş değil. Hal böyle olunca en ufak şey içimi acıtıyor. Konuşmak istiyorum, konuşamıyorum. Mesajla anlatayım diyorum, küsüyor. Bir çözüm bulalım diyorum kale almıyor. Ben çok yoruldum. Çalışıp, evde görevlerimi yapıp, çocuğumla ilgilenip hem çevreme hem çocuğuma mutlu görünmeye çalışmaktan, birde üstüne basit, önemsiz bir şeymiş gibi kestirilip ayrılmaktan çok yoruldum. Bugün boşanmış bir büyüğümle konuştum, 'çocuk babasıyla vakit geçirsin, bir kaç sene arkadaş gibi yaşayıp anne-baba sorumluluklarınızı yerine getirirsiniz. Sonrada çocuğa bir destekle anlatırsınız' diyor. Olabilir. Ama bir yandan da küçükken daha kolay olur diyorum. Aslında en büyük parçam büyük bir özür dilese, kendini affettirmeyi denese hersey düzelecek diyor. Daha yolun çok başındayız, bebeğimiz çok küçük. Daha ne problemler çıkacak karşımıza kim bilir. Birazcık mücadele ettiğini görsem, bizim için azıcık savaştığına inansam.. Ama bu karakterde değil. Kahrından ölür ama burnundan kıl aldırmaz. Biraz uzun oldu kusura bakmayın.. Durum bu işte, ortaya karışık. Hadi buyrun