Teşekkür ediyorum yorumunuz için. Eşimden bu anlamda umutsuzum kendi kızıyla bile ilgilenen bi adam değil öyle ahım şahım çocuklarla arası iyi vs diyemem yani. Oğlumla da bağ kurabileceğine inanmıyorum. Sanırım ben bi gün sessizce bu evden gideceğim ona bi mektup bırakarak. Başka türlüsü zor. Ne zaman konuşsak ayrılmayı başaramıyoruzSoyle ifade edeyim.
Ev bizim mabedimizdir.guvenli alanimiz, huzurlu oldugumuz yer.dis dunyayi disarda birakip ,ic dunyamiza yoneldigimiz alan. Basarili insanlari bence basariya goturen bu alardir.
Esim belli sebeplerden aile evinde mutsuz ve huzursuzmus.anlatir bana.enerjisinin bittigini, yuva hissini yasayamadigini, hayatini kurabilmek icin erkenden evden ayrilmak zorunda kaldigini, ve basariyi kendi hayatini kurup huzurlu hisserttigi evrede tekrar yakaladigini cunku birseyler yapacak enerjisinin geldigini soyler.evliligimizde de evimizdeki huzuru,dinginligi sevdigini, ev gibi hissedebildini soyler.evlenirken kriteri boyle hissettirecek bir kadinmis.
Bunlar esimin yaralari.icsel olarak ailesini sucluyor.o evde kalirsaniz cocugunuz hep bir alt stres ile yasayacak.aidiyet duygusu icin, onu bulmak icin arayis yada kacislari olacak.bilincalti sizi suclayacak.
Bunlar aci ama gercekler.psikoloji yalan soylemez.
Karar sizin en nihayetinde.
Evet kız olan oğluma çok düşkün oğlum da bıkmış durumda yaşananlardan dolayı. Hiçbi şey sağlıklı olamadı. En başta ben sağlıklı yürütüyordum fakat tek taraflı çaba gösterdiğimi farkedip ben çekilince her şey birbirine girdi. Teşekkürler yorumunuz içinEe boşanın tabii çocuklar arasında sağlıklı bir bağ kurulamamış.
Siz karı-koca onların yanında kavga etmişsiniz.
Kız olan istenmediğine emin-yalvarıyormuş görüşmek için-
Oğlunuz istenmediğini düşünüyor.
İkinizin evladı da mutsuz.
9-10 yaş çocuğu da hırçın,agresif olmaz illa ya da kız oyunu diye ittirmez yani. Sürekli bilirsiniz o yaş çocukları demişsiniz de bence öyle değil.
Hareketliler ve yaramazlar genelde.
Burda bazi ince cizgiler var.bir baba da kizar, agresiflesebilir.ama bilirsiniz ki cocugunuzu sever.benim esimde kizima birseyle ilgili kizar, bende hakli oldugunu dusunuyorsam e baba terbiyeside gormesi gerektigi icin birsey demem.ama haksiz ise esimi uyaririm.simdi burda esimide cocugumuda en iyi ben tanirim ancak esimde cocugumu tanir.sizde cocuk ve adam henuz birbirini tanimiyor.Aslında yatışma da şu oldu, ben oğluma laf ettirmediğim için eşim sustu oturdu karışamazsın dedim çünkü seni ilgilendirmez dedim. Ve hiçbi şekilde sesi çıkmıyor. Ama ilerisini emin olun düşünemiyorum başıma neler gelir neler yaşanır düşününce korkuyorum gelecek çok puslu eşime olan sevgim bi elimde, kendim ve oğlum bi elimde öyle düşünüyorum
Üyenin üslubu biraz sert olsa da temelde haklı ama.3. Kez asla evlenmem zaten mantık evliliği de aşk evliliği de denemiş aşık olmuş her özel anı yaşamış bir insanım evliliğe aşka dair bir özenç heves olmaz içimde boşansam. Bu evlilik zaten beni çok değiştirdi bunca şeyden sonra ayaklarım yere daha sağlam basıyor. Olgunlaştım. Uçarı hallerim çok uzakta kaldı. Umarım böyle şeylerle imtihan olmazsınız biraz acımasız yazmışsınız ama hayat uzun umarım sizin ya da çevrenizdeki birinin başına benzer şeyler gelmez tecrübe edip beni anlamanızı istemem
En çok çocuğunuza üzüldüm. Bende anne adayıyım karnımdakini düşünerek yazıyorum. Kimse onu üzemez ben dahil. Onu mutsuz yetiştirmeye hakkınız yok. Adam istememiş belli ve çocuğunuza kötü davranmış. Çocuğunuz bunu hiçbir zaman unutmaz. Bu işin ergenliğini de düşünün. İçine kapanık duygularını ifade edemeyen asosyal bir çocuk yaratacaksınız tabiri caizse. Ben eşinize pek güvenemedim açıkçasıSelamlar kızlar sevgili hanımlar, sizlere çok çetrefilli bir konu ile geldim. Başka bir ana hesabım var ama konumu buradan açmak istedim.
Ben 2. Evliliğimi yaptım ilk evliliğimden bir oğlum var benimle yaşıyor, eşimin de ilk evliliğinden kızı var haftada bir alıyor kızını. Çocuklar arası 1 yaş fark var oğlum büyük. Şu an oğlum 9 kız 8 yaşında. Her şey çok güzel masal gibi başladı tanıştıktan 7-8 ay sonra evlenmiştik. Birbirimize çok aşıktık ve eşim için hala şunu söyleyebilirim, hayatımda aşık olduğum tek adam.Fakat evlendikten sonra işler çok değişti çok fazla şey yaşandı. Sanki film ya da bir kitap gibi fakat mutsuz sonlu…
Evlendikten sonra çocuklar haftada bir görüşüyorlardı arada etkinlik vs yaptığımızda görüşüyorlardı ama hiç anlaşamıyorlar kız sürekli oğlumla oynamak istiyor oğlum da erkek olduğu için onunla kız oyunu oynamak istemiyor kız üstüne gidiyor tartışıyorlar birbirlerine vuruyorlar vs vs ve onlar tartışınca biz de tartışıyoruz sonradan bi araya getirmeme kararı aldık getirmiyorum ben artık bi araya, kız gelince oğlumu alıp gezdiriyorum vakit geçiriyoruz eğleniyoruz oğlumla tek. Bu olay burada dursun…( ama oğlum 1-2 kez kızı ittiği için ve kız da sürekli küsüp en ufak şeyi bile çok büyük bir mevzu gibi babasına şikayet ettiği için eşim çok büyüttü bu olayları onu belirteyim) (ayrıca kız tüm bunlara rağmen hala daha oğlumla bi araya gelmek için babasına yalvarıyor çok seviyorum o benim abim beni zorbalamıyor bizi görüştürün diye ısrar ediyor ama ben net kararlıyım asla bi araya getirmiyorum)
Biz evliliğimize başladığımızda ben onun kızını da kızım gibi gördüm oyunlar oynattım filmler izlerdik beraber odasını süslerdik dizimde uyurdu falan tabii oğlum bu durumdan çok memnun değildi hem eşime alışmaya çalışıyor hem de bi yandan kızdan beni kıskanıyor zor zamanlar geçiriyordu çocuk agresifleşti ayrılık kaygıları başladı hırçınlaştı. Ama eşim oğlumun bu durumunu hiçbi zaman anlamadı ve bağ kurmak için hiç oğluma adım atmadı. Hareketli çocuk hırçın çocuk benle bağ kurmak istemiyor deyip kestirip attı, hiç çaba göstermedi. Göstermemesinin yanında bir de saçma sapan her şeyde çocuğu uyarmaya bağırmaya vs başladı ve böylece bizim de büyük kavgalarımız başladı. Çünkü ben bi süre gözlemledim sonra sessiz kalamadım. Oğlumla evde yalnız kaldığı da oldu işim gereği evde olamadığım zamanlarda ve oğluma sorduğumda onu terslediğini vs öğrendim ufak şeyler de olsa bunları kaldıramadım. Sesimi çıkardım ve ben de onun kızına mesafe koydum eskisi gibi ilgilenmeyi bağ kurmayı bıraktım onun yaptığı gibi uyarmalar bağırmalar yine yapmadım ama kıza karşı tamamen mesafe koydum. O bunu kaldıramadı çirkefleşti. çok çok büyük kavgalar ettik. Bazılarında çocuklar da vardı ve oğlumun tek şahit olduğu tartışmalarımız da oldu.
Tüm bunların dışında o dönem eşim çok negatif mutsuz falan takılıyordu, maddi olarak gelişmek istiyordu nası gelişeceğinin yollarını düşünüyordu (ikimiz de çalışıyoruz maaşlarımız var ama daha zengin olma hayalleri olan bi adam) bunun yanında bana ev işlerinde destek falan da olmuyordu oğlumla tek ilgileniyordum tüm ev yemek temizlik bendeydi hatta ona işinde destek de oluyordum ama çok çok bunalmıştım.
Bu süreçte eşimin tartışmalar esnasında sağa sola vurduğu bana vurmak üzere olduğu bana bir şeyler fırlattığı zarar verdiği zamanlar da oldu maalesef bunları oğlum bilmiyor ama yaşandı. Bunların ardından eşim tedavi oldu terapi aldı düzeldi. Yine de belirtmek istedim. Uzun süredir ilaç kullanıyor ve tedavisi devam ediyor ama bu yaşananlar da benim aklımdan çıkmıyor işte…
Velhasıl dostlarım… En son temmuz ayında çocuklar yüzünden çıkan bi tartışmada ayrılık kararı aldı eşim ve o zaman bana bu evlilik koca bir pişmanlık dedi sonradan bu kararından vazgeçti geldi etti. Ama ben o sözü unutmadım. Aklımdan hiç çıkmadı. Ve gözlemledim. Oğlum varken gergin sessiz (ben oğlumu uyardığında kavga çıkarıyorum diye böyle davrandığını ve uyarma hakkı yoksa tamamen susmayı tercih ettiğini söylemişti, oğlum zor bi çocuk ve erkek nihayetinde bilen bilir 9-10 yaş erkek çocuklarını).. bakıyorum sanki oğlum da o varken rahat değil eşim de öyle gibi geldi e zaten adam pişman diye düşündüm ve ağustos ortası gittim kendi kendime ev tuttum ailemle görüştüm her şeyi ayarladım eşimin karşısına geçtim ve bitsin dedim. Bunu dediğimde eşim çoğu durumda kendini düzeltmiş evlilik için çabalayan bi adamdı. Şok oldu önce tamam dedi 2 gün ses çıkmadı 3. Gün geldi ailemden özür diledi benle konuştu ben sensiz yapamam senle anlamım var her şeyi düzelttik bak sorunlarımız bitmek üzere ben pişman değilim sinirle söyledim sen benim hayatımın süsüsün artık her şey süt liman olacakken seni neden kaybedeyim vs vs konuştu ben de eve döndüm.
Döndükten sonra eşim biçok konuda çok düzeldi. Ev işleri yemek düzen hal hareketler çok değişti çaba gösteriyor. Çünkü benim aklımın hala orada olduğunu anlıyor. Bazen onu ağlarken görüyorum… sorduğumda bi şey yok eski seni özlüyorum dedi bi keresinde, alkollüydü. Bi yandan çok üzülüyorum bi yandan eskisi gibi olmasa da evet hala seviyorum bu adamı… ama oğlum o varken rahat değil gibi hissediyorum halen o konuda kafam karışık. Ve sevgim azaldı. Şu an kafam karman çorman. Kendimi hiçbi şeye veremiyorum boşanma fikri aklımdan çıkmıyor. Ne yapacağımı bilemiyorum
Tüm bunların yanında prestijli işlerde çalışan geçmişinin üstüne basıp okuyarak yükselmesini bilen hayatla mücadele edebilen iki insanız eşimle, ortak noktamız çok, eğitim olarak kültürel olarak eşitiz aileler bizden memnun, arkadaş olabiliyoruz beraber gülebiliyoruz… ama ben son zamanlarda ona çok soğuk davranıyorum. Bi ara aklımda başka biri olduğunu bile düşündü. Kafam dalgın. Oğlum benim zayıf karnım. Acaba bu evlilik bitmeli ve yaşanan her şey unutulmalı ve tarihe mi gömülmeli… yoksa eşimin dediği gibi hatalar bizi büyüttü ve biz artık çok daha sağlam ve güzel şekilde devam edeblilir miyiz… hiçbi karar veremiyorum. Eşim hayatımdan çıksa oğlum rahat edecek gibi, daha kendisi olacak gibi hissediyorum. Ve yaşananlar oğlumu kötü etkiledi doğal olarak, tüm o geçmişi oğlum da ben de arkamızda mı bırakmalıyız diye düşünüyorum. Düşünüyorum da düşünüyorum…
O halde bu illuzyona kanmayin. Kendi cocuguna bile yetemeyen , sabir gosteremeyen, ilgi veremeyen biri sevmeyi bilmiyordur. sizide sevmiyor.mutual yasam sadece.sizden besleniyor.sizin enerjinizi somurerek yasayacak bu hayati.sevgi boyle birsey degil ki? Siz oglunuza duydugunuz sevgiden yola cikin. Kendi cocuguna bile bunu hissederken noksanlik var adamda.sizi nasil sevsin..muhtac, bagimli..hepsi bu..cocugu ile sorun yasayan adamlarin hepsi problemli...gozlem degil gercek:)Teşekkür ediyorum yorumunuz için. Eşimden bu anlamda umutsuzum kendi kızıyla bile ilgilenen bi adam değil öyle ahım şahım çocuklarla arası iyi vs diyemem yani. Oğlumla da bağ kurabileceğine inanmıyorum. Sanırım ben bi gün sessizce bu evden gideceğim ona bi mektup bırakarak. Başka türlüsü zor. Ne zaman konuşsak ayrılmayı başaramıyoruz
Şu an sessizlik var oğlumu hiç uyarmıyor karışmıyor onun yanında benimle münakaşa etmiyor ama bi huzursuzluk var işte içimde oturmayan… bi türlü parçalar oturmuyor kafamda. Acele verdiğim kararın bedelini çok ödedim şimdi heybem aldığım derslerle dolu. Eşimi seviyorum evliliğim iyi ama oğlum rahat edemiyor gibi bi his var. Ha oğlumla tek tatile de çıkarım gezerim tozarım mutlu ederim ama o aile yi kuramadık işte benim başta çabaladığım şey tek ben çabaladığım için süremedi maalesef. Ayrıca terapi de aldım ama terapide de bi karara varamadım. Teşekkürler yorumunuz içinÜyenin üslubu biraz sert olsa da temelde haklı ama.
Çocuğumuz olunca hayat komple değişiyor. Yaşadığımız ülkede boşanmalarda erkekler maşallah çocuksuz bekar gibi hayatına devam ederken kadınların hayatı değişiyor.
Oğlunuz varken 7-8 ayda büyük bir aşk yaşayıp pat diye evlenmeniz pek akıl işi değil cidden de. Çocuğunuz olmasaydı, inanın bu yorumu yapmazdım.
Çocuk varsa komple değişiyor işler, yani bari biraz evliliği geciktirip oğlunuzla kızıyla uzunca bir vakit geçirseydiniz anlardınız adamın tavrını.
Bunun imtihan olmakla falan alakası yok ki. İlk yorumumda da yazdım, yetişkin bir kadınım çocuğum yok henüz. Neden yok? Çünkü hayatı iki kişilik, iki kişiyi düşünerek yaşayabileceğime inanmıyorum henüz.
Neyse, sonuç olarak evlenmişsiniz olan olmuş. Valla bana eşiniz samimi gelmedi, üç gün sonra yine aynı haline geri döner. Bir o boşanalım diyor, bir siz gidip ev tutuyorsunuz. Ne bileyim saçma geldi bana. Oturmuş bir evlilik yok, adam çocuğunuza iyi davranmıyor. Bilemedim...
Çünkü çocukla bağ kurmaya niyeti yok, istemiyor.Şu an sessizlik var oğlumu hiç uyarmıyor karışmıyor onun yanında benimle münakaşa etmiyor ama bi huzursuzluk var işte içimde oturmayan… bi türlü parçalar oturmuyor kafamda. Acele verdiğim kararın bedelini çok ödedim şimdi heybem aldığım derslerle dolu. Eşimi seviyorum evliliğim iyi ama oğlum rahat edemiyor gibi bi his var. Ha oğlumla tek tatile de çıkarım gezerim tozarım mutlu ederim ama o aile yi kuramadık işte benim başta çabaladığım şey tek ben çabaladığım için süremedi maalesef. Ayrıca terapi de aldım ama terapide de bi karara varamadım. Teşekkürler yorumunuz için
Yardım alsan dusuncelerini netleştirmek için ya da eşinle açıkça konuşsan, oğlunun o evde huzursuz olduğunu bu sebeple senin de değiştiğini söyledin mi ? Bilmiyorum ben de önce evlat derim ama adam da cabalamis ve devam etmek istiyor, çok değil 5-10 seneye oğlun senden uzaklaşacak o zaman tek kalmak zorlar mı seni ? Oğlunu da çocuk psikologa falan götürsen belki çocuk biraz daha rahatlar....ben kendi adıma huzurlu veya rahat hissetmediğim iş yerinde bile diken üstünde gibi oluyorum, böyle bir yer evim olsa çok çok zor olurduKız oğluma çok düşkün oğlumla görüşemediği için bazen babasına bile isteksiz geliyor aldığı zamanlar babası yani. O derece. Bilemiyorum işte zamanı gelince oğlum bana keşke boşanmasaydın anne diyecek belki diyorum. Kendim de zor bi çocukluk geçirdim şimdi hiç o zamanlardaki gibi bakmıyorum elbette hayata. Çok fazla korelasyon var düşünmem gereken.
Evet. Bence eşim de farkında boşanmamız gerektiğinin ama sevgisinin önüne geçemiyor kaybetmek istemiyor bununla mücadele etmiyor o benim gibi. O beni seçmiş durumda. Kızıyla da benim aram iyi değil çünkü mesafe var soğuk davranıyorum.Annenin evlenmesi,erkek çocuk için daha zor..ama sizin de bir hayatınız var,sevdiğiniz adamla olmaya hakkınız var..madem eşiniz çabalıyor,bir kere daha deneyin, ya da oğlunuzu da alıp,başka eve taşının biraz ayrı kalın,duygular nasıl gelişecek ona göre karar verin..severken boşanmak da zor ya
Oglunuz olgun olmak zorunda degil. Cocuk o.. Bazen simarik bazen cekilmez bazen yaramaz olmali. Rahat olmali. Boyle olabiliyor mu evde? Yoksa hep gozler uzerinde, biri kizacak korkusuyla diken ustunde mi? Siz yokken azarlamasi sizce normal mi? Yukarida cocugum biraz zor dediniz. Hangi cocuk kolaydir ki? Zaten kolay olmasi normal degildir. Kendisinin kizi kolay midir? Elbette degil. Siz anlayis, sevgi gostermissiniz ancak esiniz bunu saglayamamis maalesef. Madem dusuncemizi sordunuz, benim dusuncem dunyanin butun kocalarini toplayin, evladin kesip attiginiz tirnagi etmez.Oğlum çok olgundur. Eşimin çok zeki başarılı bi adam olduğunu onunla neden evli olduğumu anlayabildiğini ifade ediyor mutsuz değilim siz biaradayken bu evdeyken mutluyum ama senle tek yaşasam daha rahat ederim tabii diyor sorduğumda. Duygusal zekası yüksek bi çocuk çok net ifade ediyor kendini
Adam çocuğunu baştan kabullenmemis. Kendi kiziyla ilgisiz birisi senin çocuğuna tabii ki iyi davranmaz. Keşke evlenmekle acele etmeseydin... Ama senin oğlun da küçük değil, kızı itmiş kakmis çok yanlış hareketler adam o konuda kizmakta haklı.Teşekkür ediyorum yorumunuz için. Eşimden bu anlamda umutsuzum kendi kızıyla bile ilgilenen bi adam değil öyle ahım şahım çocuklarla arası iyi vs diyemem yani. Oğlumla da bağ kurabileceğine inanmıyorum. Sanırım ben bi gün sessizce bu evden gideceğim ona bi mektup bırakarak. Başka türlüsü zor. Ne zaman konuşsak ayrılmayı başaramıyoruz
Bu ne demek? Yani kızını seçmedi mi?Evet. Bence eşim de farkında boşanmamız gerektiğinin ama sevgisinin önüne geçemiyor kaybetmek istemiyor bununla mücadele etmiyor o benim gibi. O beni seçmiş durumda. Kızıyla da benim aram iyi değil çünkü mesafe var soğuk davranıyorum.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?