Benzer bir durum evliliğimizin ilk yıllarında bizde de vardı. Hem düğün masrafları hem evlenir evlenmez eşimin ailesinin eşime ev kredisi çektirmesi, çoğunu eşim ödedi tabi, hem de benim kredi borçlarım. Müthiş bir borç yüküne girdik. Evet ödüyorduk ama hayatımızı yaşamaya zaman kalmıyordu. Yemeğe çıkmak, üst baş almak ikinci planda kalıyordu. Biz de ek derslerle çok idare ettik. Hatta en gıcık görümcemin düğün hediyesini benim gün parası ile aldık. Benzer şikayetleri ben de eşime söyledim. O da hep sabır sabır dedi. En rahat ettiğimiz dönem bebekten dolayı benim ücretsiz izne ayrıldığım dönemdi. Sonra bir şekilde işler yoluna girdi, borçlar bitti ve gereksiz borç altına girmemeye başladık. Yukarı da yazılmış, ev kredisi ödeyeceğim diye ayın sonunu düşünmek bizi öyle yordu ki evimiz de olmayıversin dedik. Lojmanda oturuyoruz buarada.
Sonuç, bir kaç yıldır kendi paramı kendim idare ediyorum. Borcum belli, yatırımım belli, yapacağım yardım belli. Lazım olursa ben de istiyorum o da. Yani zamanla yoluna girer inşallah, ne kadar anlatsan da adamın ihtiyacı varken de kenara çekinilmiyor