Hanımlar merhaba,
Çok sevdiğim ve yakın olduğum bir arkadaşım ayın başında hastaneye yatırıldı. Ciddi bir durum değildi ama doktorlar yatarak tedaviyi uygun gördü ve o an acile birlikte geldiğimiz için (akşamında da beraberdik) yanında refakatçi olarak ben kalabileceğimi söyledim. Arkadaşın bu şehirde ailesinden kimse yok. Doktorlar 2-3 gün dediği için ben bu süre zarfında idare ederim diye düşündüm, ilk 3 gün yanında kalmak sorun olmadı. Lakin sonraki süreçlerde ne annesi diğer şehirden kalkıp geldi yanına ne de çevresinden refakat edebilecek başka biri çıktı. Hal böyle olunca ben hastaneye kısıldım kaldım, arkadaşı da bırakıp gidemedim. Bir hafta kadar yanında ben kaldım gece gündüz. Bir haftanın sonunda bi eve gidip gelmem gerektiğini söyledim. O da bana, gece evde kal istersen deyince kabul ettim ve öyle yaptım. Ertesi gün sabahtan gelmemi istedi ancak ben uykusuz ve yorgun olduğum için sabah değil akşamüzeri gelebileceğimi söyledim. Bunun üzerine tartıştık ve bana, bir daha gelmemi istemediğini söyledi. Benim de ağrıma gitti ve tamam gelmem o zaman dedim. Bu sebeple bana inanılmaz tavır aldı ve bir haftamı onunla geçirmiş olmamı anında silmiş oldu bu insan. Söylediğim zaman ise ben neticeye bakarım gibi bir cevap verdi. Saçma tavrına rağmen vicdan yaptığım için, fikrin değişirse söylersin, gelirim dedim. Ona da olumsuz cevap verdi. O günden beri de konuşmuyoruz. Sizce kim haklı? Ben iletişimi kestim artık kesinlikle ilgilenmiyorum. Karşımdakinin nankör olduğunu düşünmekte haksız mıyım sizce?
Çok sevdiğim ve yakın olduğum bir arkadaşım ayın başında hastaneye yatırıldı. Ciddi bir durum değildi ama doktorlar yatarak tedaviyi uygun gördü ve o an acile birlikte geldiğimiz için (akşamında da beraberdik) yanında refakatçi olarak ben kalabileceğimi söyledim. Arkadaşın bu şehirde ailesinden kimse yok. Doktorlar 2-3 gün dediği için ben bu süre zarfında idare ederim diye düşündüm, ilk 3 gün yanında kalmak sorun olmadı. Lakin sonraki süreçlerde ne annesi diğer şehirden kalkıp geldi yanına ne de çevresinden refakat edebilecek başka biri çıktı. Hal böyle olunca ben hastaneye kısıldım kaldım, arkadaşı da bırakıp gidemedim. Bir hafta kadar yanında ben kaldım gece gündüz. Bir haftanın sonunda bi eve gidip gelmem gerektiğini söyledim. O da bana, gece evde kal istersen deyince kabul ettim ve öyle yaptım. Ertesi gün sabahtan gelmemi istedi ancak ben uykusuz ve yorgun olduğum için sabah değil akşamüzeri gelebileceğimi söyledim. Bunun üzerine tartıştık ve bana, bir daha gelmemi istemediğini söyledi. Benim de ağrıma gitti ve tamam gelmem o zaman dedim. Bu sebeple bana inanılmaz tavır aldı ve bir haftamı onunla geçirmiş olmamı anında silmiş oldu bu insan. Söylediğim zaman ise ben neticeye bakarım gibi bir cevap verdi. Saçma tavrına rağmen vicdan yaptığım için, fikrin değişirse söylersin, gelirim dedim. Ona da olumsuz cevap verdi. O günden beri de konuşmuyoruz. Sizce kim haklı? Ben iletişimi kestim artık kesinlikle ilgilenmiyorum. Karşımdakinin nankör olduğunu düşünmekte haksız mıyım sizce?
kendi başına gayet durabilir 1 hafta bile iyi durmuşsunuz gelsin ailesinden biri akrabası bu resmen iyi niyeti suistimal etmek
, işte bir insana istediğin kadar iyilik yap 1 gün yapamazsan senden kötüsü yoktur 
Neyse ki boyle şeyler yaşayacak iyilikler yapmiyorum. 
