Aslinda disardan bakinca hersey fazla iyi..evimdeyim istedigim evde oturuyorum esim yillar sonra kadroya gecti cocuklarim saglikli iki kizim var gel gelelimki kendimi unuttum gun icinde 1 saat uyumak icin canimi veririm ama yok yemek ti utu supur sil cocuklarin pesini topla ..hic birinden yuksunmuyorum alistim kabullendim takiii okul acilip yogun tempoma birde odevler eklenene kadar
Bu odev mevzusu azcicik olan yasam hevesimide aldi iyice karamsar oldum kaygili oldum cocuk cok zorlaniyor bu sene 1.sinif..elyazisi bildigin bi zulum mizlaya aglaya odev yapiyoruz hergun 10 sayfa..yetismezse eksik olursa ogretmen okulda kiziyo...vee oglen 1 de odev basina oturuyorz kizim o kadar yavas okadar cok bunaliyoki ha bire mola verdi dinlenmesi derken alsam 9 a kadsr odev bitmiyo buraya kadar normal...beni cileden cikaran bu saatler suren odev sirasinda kucuk kizimi zaptedememem daha 1,5 yasinda yeni yuruyo tv unitesine sehpa sandalye peteklerin borusu heryere nerdeyse duz duvara tirmanan bi cocuk birde dis cikariyo surekli beni istiyo e ben hangisine yetisiyim valla becereni taktir ediyorum ben kiviramiyorum yetisemiyorum sinir hastasi oldum dislerimi sıkmaktan cenem yamuldu mideme strese girince sisip kocam oluyor zaten sabirsiz gergin bi tip olan ben iyice herseyden nefret eder oldum 8 saatte bitmeyen odev aglayan iki cocuk ev zaten savas alani gibi ve uykusuz bi anne!!!
Yardimima yetiscek kimse yok esime gelince; bi kocam var ama aslinda yok niye yok cunku o osten gelince 1 saat sonra cocuklarin ikiside uyuyo cocuklarla ayni sofraya oturmak disinda bisey yaptigi yok vakitte yok zaten..haftasonu esim yardimci olmak istiyo ama kizim dedigim gibi cok zorlaniyo odev tum gunumuzu aliyo surekli mizik mizik istemiyorum odev diyo okulu seviyo odevi sevmiyomus! Sinirlerim oyle yiprandiki kizima tahammul edemiyorum bogazini sıkasım geliyo gosteriyorum 100 kere bak boyle diyorum tavana bakiyo saga sola bakiyo hic istek yok daha onjmuzde kac sene var omrum odevle streslemi gececek benim degil bu yili bitirmeye 2 gun daha sabrim yok sanki hayatin tum tatsiz isleri benim ustumde..tum sorumluluk bende esime ne varki uykusuz kalan gece 4 kez kalkan ben okula kucagimda cocukla cantalarla git gel ben yemek utu camasir temizlik ben tukendim tek istedigim olum uykusuna yatip bi daha kalkmamak insanligim kalmadi kadinligim kalmadi ben kalmadim
Kimine gore cok abarti gelebilir ama bende gucsuz bi kadinim demekki demekki biri 20 kg agirligi tasirken kimi 5 kg tasiyamaz herkesin sabri siniri farkli demekki vallaha olmek istiyorum yakamdan dussunler yatiyim uyuyum yataktan cikmayim istiyorum
Bak bugun hafta sonu her hafta sonu nasil oluyo bilmem herif hasta .. yatak dosek yatiyo cocuklarin karnini doyurdum dersler bi dunya..oturcaz ama kucuk kiz durmuyo ne yapayim ha ne yapayim hadi soyleyin
Annelik zor, küçük insanlarla uğraşıyorsun. büyük olsun küçük olsun insanlarla uğraşmak her zaman zordur.
sana burada bir sürü tavsiye verecek insanlar daha önce defalarca olduğu gibi ama sen yapamıyorum, olmuyor diye bir sürü bahane sıralayacaksın. sen koca insan olarak değişmekten, öğrenmekten, uygulamaktan acizsin ama 1,5 ve 6 yaşındaki hayatın acemisi iki çocuk senin dediklerini tek seferde anlayamadığı için boğmak istiyorsun öyle mi?
şunu bil ki ne yaşıyorsan hepsinin suçu sadece sana ait. eşinin ilgilenmemesi de, çocuklarının huysuzluğu da hepsi senin suçun. sen nesin ki ailen ne olsun? sen de mızmız, uyumsuz, sürekli şikayetlenen bir insansın, çocuklar görerek öğrenir, ailede ne varsa çocuklar onu taklit ediyor sadece.
sen değişmediğin sürece hiçbir şey değişmez. sen mızmız, huysuz, asabi, arabesk olduğun sürece çocukların da öyle olacak.
herkesin yükü kendine göre ağırdır elbette. ancak çözümü bulmak da uygulamak da insanın elindedir. evlenen sensin, o kocayı seçen sensin, çocukları dünyaya getiren sensin. onlar istediği için değil sen istediğin için böyle bir eş, aile, annesin.
çocuklarını suçlamak yerine dön kendine bir bak. sen ne yaptın, yeterince çabaladın mı? sanmıyorum.
bak burada evladı uyuşturucu batağında diye her gün kanlı gözyaşı döken, çırpınan anneler var.
evladı kanser olduğu için gizli gizli ağlayan, evladına gülen anneler var.
yeter ki evladım olsun, isterse beni bunaltsın, üzsün ama evladım olsun diye her gün kahrolan, dua eden kadınlar var.
sürekli şikayetle nasıl çözüme ulaşabilirsin ki? öneriler geliyor hepsine bir bahanen var. insan istese neler neler yapar, sen istemiyorsun. sen tıpkı çocukların gibi mızmızlanıyorsun. koskoca kadınsın ama tek yaptığın şikayet etmek, çocukların çocukluk halleri dahi sana batıyor, halbuki onlar sadece çocuk ve sana kocana bakarak hayatı öğrenmeye, yaşamaya çalışıyorlar.
ne öğrettiğine bir bak, nasıl yaşadığına, çocuklarının seni nasıl taklit ettiğine bir bak.
kocan laftan anlamıyor mu anlatacaksın, gerekirse kavga edeceksin, mecburen anlayacak, başka yol bırakmayacaksın.
iyi bir anne olmak için uğraşacaksın, bahane kabul etmeyeceksin.
he kendine güvenmiyor musun? o zaman boşan ve çocuklarını kocana ver. ya da devlete ver. kafan belki rahat eder, özgürlüğün tadını çıkarırsın.