Çalışan bir annenin çalışan kızıyım. Annemin annesi de çalışıyormuş hatta, terziymiş, evde dikiş dikermiş. Annemin anneannesi zaten tarla taban, hayvancılık... Yani benim gördüğüm aile geleneğinde çalışmamak hiç bir zaman bir opsiyon olmadı, bu nedenle başlığa istinaden "ne bu ekonomide, ne de refah ekonomisinde iş bırakılmaz" diyorum.
Çalışan bir annenin kızı olduğum için eskiden annemin beni hep yalnız bıraktığını düşünürdüm. Aynı sizin gibi hiç bir etkinliğime gelen olmazdı (bizde büyük anneler de yoktu). Mesai bitiminde de kimsenin bana ayıracak vakti olmazdı zaten, varsa yoksa ders ve ödev. İhmal edilmiş bir çocukluk geçirdim. Şu an hem annemle aynı mesleği yapmam hem de terapi sayesinde fark ediyorum ki, sorun annemin çalışmasında değil, annemin ta kendisindeymiş. Duygusal olarak yoksun bir ebeveynmiş annem. İsteseymiş karne gününe, veli toplantısına, yıl sonu gösterisine vakit ayırabilirmiş. Hadi mesai içinde izin alamasın, mesai sonrası benimle kaliteli zaman geçirmeyi seçebilirmiş. Bunların hiç birini yapmayı tercih etmemiş. Meslektaşlarıma baktığımda, kadın olsun erkek olsun çoğunun çocuklarına kaliteli zaman ayırabilmek için çalıştığını görüyorum. Bu sabah birinin oğluna kış kampı sözü olduğu için tüm programımızı yeniden düzenledik mesela. Yani isteyince gayet oluyormuş bazı şeyler :) Bunları size kendinizi kötü hissettirmek için yazmıyorum, sizinle aynı ikilemde olan insanlar belki okuyup fikir sahibi olurlar diye belirtiyorum.
İşinizi bırakmayın, çalışmak iyidir. :)
