- 11 Mayıs 2017
- 3.451
- 1.922
- 83
- Konu Sahibi garipbirhayat
-
- #1
İyi akşamlar hanımlar..
Bu defa bitti...
Dün son kozlarımızı paylaştık..
Beni iş yerime almaya geldi,ve eve dönüyorduk.. yolda giderken afedersiniz birlikte olmak istediğini söyledi,ben de “tamam ama geri çekilme yöntemiyle dedim.. (ben korunuyorum,ama ona rağmen içe boşalma durumundan çok korkuyorum,korunduğumu kendisi bilmiyor)..
Açtı ağzını yumdu gözünü.. avazının çıktığı kadar bağırıyor “lan ben çocuğum da olsun istiyorum,böyle nasıl çocuk oluur” diye.. ben ılımlı şekilde “bağırma,sana olmayalım mı dedim,sadece o aşamaya gelmesin iş dedim diyorum.. gayet sessiz,sakin ses tonuyla.. avazı çıktığı kadar bağırıp,dar sokaklarda o kadar süratli gidiyor ki ilk defa yaptığı bir şey değil bu..benim hayatımı da başka hayatları da tehlikeye atıyor..
Eve çıktık, senin okulun olduğu sürece ve bu öfke kontrol problemin olduğu sürece ben çocuk istemiyorum dedim.. o zaman ben ayrılırım dedi,emin misin dedim ayrılırım dedi.. tamam dedim,babanları arayacağım gelsin konuşalım,aradım,babası da nazlana nazlana biz ne yapalım diyor.. sonra oğulları anam babam senin oyuncağın mı ayağına gelsinler diyor.. bu nasıl bir şey ya aile büyükleri araya girip düzeltmeye çalışmaz mı zaten normalde..
Neyse geldiler,her şey konuşuldu.. okulundan bahsettim,nasıl geçineceğimizden bahsettim.. sadece Ankara İçin tercih yapacağım dedi,ama öyle bile okurken geçinmek çok zor ki,hadi onu geçtim..
Kıyafetim yüzünden camdan atlamaya kalktığını,ele güne rezil ettiğini,herhangi bir tartışmada saçını başını yolup kafasını yumrukladığını.. vs anlattım.. böyle bir aile ortamına çocuğun nasıl düşünülebileceğini söyledim.. babasının dediği laf “ o çocuğu olmadığı İçin öyle davranıyo,çocuğu olunca düzelir.. ben neye güvenebilirim dedim,kendisine zarar veren biri kalkıp ilerde bana da verebilir dedim...
Yani oğullarına kalkıp ta nasıl iş bu yaptıkların diyemediler..
Sonra kendisi okulumu bırakmam ben ayrılıyorsan ayrıl,ama Ankara İçi yazarım dedi... bu evliliği hiçe saydı burda..
Sonra dedim ki madem öyle birlikte terapiste gidelim dedim,bu evliliği kurtarmaya çalışalım dedim.. anası babası ordan deli doktoruna gidecek kadar nesi var diyorlar,onun yanında...
Arayı düzeltmeye çalışmak yerine.. sonra oğulları ben deli miyim ki psikoloğa gideyim diyor..
Sonra dedim ki öyle mi o zaman kendi kendini törpüle.. öfkeni yenmeye,olaylara sakinlikle yaklaşmaya çalış,çaba harcadığını gördüğüm ve sendeki değişimi hissettiğimde ben zaten çocuk düşünürüm dedim,buna da “ben kimsenin gözetimi altında olamam,sen beni göz hapsine mi alacan yani” dedi.. bunu da kabul etmedi ve ayrılığı seçti...
Ben elimden geleni yaptığımı sanıyorum...
Annesi babası kalktı gittiler,kendisi ben eşyalarımı toplayıp yarın gelirim dedi.. o odada uyudu,ben salonda .. sabah kalktı gitti işe,ben de iş çıkışı annemlere geldim ki ,o eşyalarını toplarken karşılaşmak istemedim...
Şimdi babannemleri aradım,araba hala evin önündeymiş,ayakkabısı da kapının önünde değilmiş,evde değil Yani.. annesigildedir muhtemelen.. bugün onu görmemek için gitmemiştim halbuki..
İçim paramparça,kalbim yaralı..
Üzgünüm,gözyaşlarım içime akıyor..
Ne yapayım bu süreçte,nasıl daha iyi hissedebilirim .. Allah razı olsun okuyanlardan..
Bu defa bitti...
Dün son kozlarımızı paylaştık..
Beni iş yerime almaya geldi,ve eve dönüyorduk.. yolda giderken afedersiniz birlikte olmak istediğini söyledi,ben de “tamam ama geri çekilme yöntemiyle dedim.. (ben korunuyorum,ama ona rağmen içe boşalma durumundan çok korkuyorum,korunduğumu kendisi bilmiyor)..
Açtı ağzını yumdu gözünü.. avazının çıktığı kadar bağırıyor “lan ben çocuğum da olsun istiyorum,böyle nasıl çocuk oluur” diye.. ben ılımlı şekilde “bağırma,sana olmayalım mı dedim,sadece o aşamaya gelmesin iş dedim diyorum.. gayet sessiz,sakin ses tonuyla.. avazı çıktığı kadar bağırıp,dar sokaklarda o kadar süratli gidiyor ki ilk defa yaptığı bir şey değil bu..benim hayatımı da başka hayatları da tehlikeye atıyor..
Eve çıktık, senin okulun olduğu sürece ve bu öfke kontrol problemin olduğu sürece ben çocuk istemiyorum dedim.. o zaman ben ayrılırım dedi,emin misin dedim ayrılırım dedi.. tamam dedim,babanları arayacağım gelsin konuşalım,aradım,babası da nazlana nazlana biz ne yapalım diyor.. sonra oğulları anam babam senin oyuncağın mı ayağına gelsinler diyor.. bu nasıl bir şey ya aile büyükleri araya girip düzeltmeye çalışmaz mı zaten normalde..
Neyse geldiler,her şey konuşuldu.. okulundan bahsettim,nasıl geçineceğimizden bahsettim.. sadece Ankara İçin tercih yapacağım dedi,ama öyle bile okurken geçinmek çok zor ki,hadi onu geçtim..
Kıyafetim yüzünden camdan atlamaya kalktığını,ele güne rezil ettiğini,herhangi bir tartışmada saçını başını yolup kafasını yumrukladığını.. vs anlattım.. böyle bir aile ortamına çocuğun nasıl düşünülebileceğini söyledim.. babasının dediği laf “ o çocuğu olmadığı İçin öyle davranıyo,çocuğu olunca düzelir.. ben neye güvenebilirim dedim,kendisine zarar veren biri kalkıp ilerde bana da verebilir dedim...
Yani oğullarına kalkıp ta nasıl iş bu yaptıkların diyemediler..
Sonra kendisi okulumu bırakmam ben ayrılıyorsan ayrıl,ama Ankara İçi yazarım dedi... bu evliliği hiçe saydı burda..
Sonra dedim ki madem öyle birlikte terapiste gidelim dedim,bu evliliği kurtarmaya çalışalım dedim.. anası babası ordan deli doktoruna gidecek kadar nesi var diyorlar,onun yanında...
Arayı düzeltmeye çalışmak yerine.. sonra oğulları ben deli miyim ki psikoloğa gideyim diyor..
Sonra dedim ki öyle mi o zaman kendi kendini törpüle.. öfkeni yenmeye,olaylara sakinlikle yaklaşmaya çalış,çaba harcadığını gördüğüm ve sendeki değişimi hissettiğimde ben zaten çocuk düşünürüm dedim,buna da “ben kimsenin gözetimi altında olamam,sen beni göz hapsine mi alacan yani” dedi.. bunu da kabul etmedi ve ayrılığı seçti...
Ben elimden geleni yaptığımı sanıyorum...
Annesi babası kalktı gittiler,kendisi ben eşyalarımı toplayıp yarın gelirim dedi.. o odada uyudu,ben salonda .. sabah kalktı gitti işe,ben de iş çıkışı annemlere geldim ki ,o eşyalarını toplarken karşılaşmak istemedim...
Şimdi babannemleri aradım,araba hala evin önündeymiş,ayakkabısı da kapının önünde değilmiş,evde değil Yani.. annesigildedir muhtemelen.. bugün onu görmemek için gitmemiştim halbuki..
İçim paramparça,kalbim yaralı..
Üzgünüm,gözyaşlarım içime akıyor..
Ne yapayım bu süreçte,nasıl daha iyi hissedebilirim .. Allah razı olsun okuyanlardan..