- 8 Eylül 2017
- 2.092
- 4.307
- 53
- 30
- Konu Sahibi garipbirhayat
-
- #41
Anne babasını ben çağırdım..
O insanların da haberi olsun,bu evliliğin neden bittiğini onlar da benden bilsin duysunlar diye..çünkü öbür türlü sadece kendi oğullarını dinleyecekler,o da kendi hatalarından bahsetmeyecek,her şey yarım kalacaktı..
Ben öncelikle kesinlikle bi evlilik terapisti olur veya onun güvendiği ve aklı başında biri olur kesinlikle sorunu gormesi lazım konuşarak. sanırım ona gore sorun yok ama sen kendin sorun üretiyosun. Senin hatan ailesini aramak olmuş çünkü ailesi aklı basinda insanlar degil. Ailesi kesinlikle yanlış bi tutum sergilemiş. Ofke kontrolü yıllarca suren bi tedavi degil bildiğim kadarıyla en fazla 6 ay sürüyor bi ömür öfkeli yasamaktansa tedavi tabiki mantıklı dusunmeden fevri davranan bi eşiniz var bi sure ayrı kalın ama once sakince konuşun konuşamiyorsaniz yazin sonra sonuca göre yol alın ama kalbinizde sevgi varsa ve onunda sizi sevdiğinden eminseniz çabalamaya deger. Ama esiniz henüz olgunlaşmamış sadece hatalarını fark edip degisimi kabullenirse mutlu olabilirsiniz. Umarım doğru yol alırsınız
İyi akşamlar hanımlar..
Bu defa bitti...
Dün son kozlarımızı paylaştık..
Beni iş yerime almaya geldi,ve eve dönüyorduk.. yolda giderken afedersiniz birlikte olmak istediğini söyledi,ben de “tamam ama geri çekilme yöntemiyle dedim.. (ben korunuyorum,ama ona rağmen içe boşalma durumundan çok korkuyorum,korunduğumu kendisi bilmiyor)..
Açtı ağzını yumdu gözünü.. avazının çıktığı kadar bağırıyor “lan ben çocuğum da olsun istiyorum,böyle nasıl çocuk oluur” diye.. ben ılımlı şekilde “bağırma,sana olmayalım mı dedim,sadece o aşamaya gelmesin iş dedim diyorum.. gayet sessiz,sakin ses tonuyla.. avazı çıktığı kadar bağırıp,dar sokaklarda o kadar süratli gidiyor ki ilk defa yaptığı bir şey değil bu..benim hayatımı da başka hayatları da tehlikeye atıyor..
Eve çıktık, senin okulun olduğu sürece ve bu öfke kontrol problemin olduğu sürece ben çocuk istemiyorum dedim.. o zaman ben ayrılırım dedi,emin misin dedim ayrılırım dedi.. tamam dedim,babanları arayacağım gelsin konuşalım,aradım,babası da nazlana nazlana biz ne yapalım diyor.. sonra oğulları anam babam senin oyuncağın mı ayağına gelsinler diyor.. bu nasıl bir şey ya aile büyükleri araya girip düzeltmeye çalışmaz mı zaten normalde..
Neyse geldiler,her şey konuşuldu.. okulundan bahsettim,nasıl geçineceğimizden bahsettim.. sadece Ankara İçin tercih yapacağım dedi,ama öyle bile okurken geçinmek çok zor ki,hadi onu geçtim..
Kıyafetim yüzünden camdan atlamaya kalktığını,ele güne rezil ettiğini,herhangi bir tartışmada saçını başını yolup kafasını yumrukladığını.. vs anlattım.. böyle bir aile ortamına çocuğun nasıl düşünülebileceğini söyledim.. babasının dediği laf “ o çocuğu olmadığı İçin öyle davranıyo,çocuğu olunca düzelir.. ben neye güvenebilirim dedim,kendisine zarar veren biri kalkıp ilerde bana da verebilir dedim...
Yani oğullarına kalkıp ta nasıl iş bu yaptıkların diyemediler..
Sonra kendisi okulumu bırakmam ben ayrılıyorsan ayrıl,ama Ankara İçi yazarım dedi... bu evliliği hiçe saydı burda..
Sonra dedim ki madem öyle birlikte terapiste gidelim dedim,bu evliliği kurtarmaya çalışalım dedim.. anası babası ordan deli doktoruna gidecek kadar nesi var diyorlar,onun yanında...
Arayı düzeltmeye çalışmak yerine.. sonra oğulları ben deli miyim ki psikoloğa gideyim diyor..
Sonra dedim ki öyle mi o zaman kendi kendini törpüle.. öfkeni yenmeye,olaylara sakinlikle yaklaşmaya çalış,çaba harcadığını gördüğüm ve sendeki değişimi hissettiğimde ben zaten çocuk düşünürüm dedim,buna da “ben kimsenin gözetimi altında olamam,sen beni göz hapsine mi alacan yani” dedi.. bunu da kabul etmedi ve ayrılığı seçti...
Ben elimden geleni yaptığımı sanıyorum...
Annesi babası kalktı gittiler,kendisi ben eşyalarımı toplayıp yarın gelirim dedi.. o odada uyudu,ben salonda .. sabah kalktı gitti işe,ben de iş çıkışı annemlere geldim ki ,o eşyalarını toplarken karşılaşmak istemedim...
Şimdi babannemleri aradım,araba hala evin önündeymiş,ayakkabısı da kapının önünde değilmiş,evde değil Yani.. annesigildedir muhtemelen.. bugün onu görmemek için gitmemiştim halbuki..
İçim paramparça,kalbim yaralı..
Üzgünüm,gözyaşlarım içime akıyor..
Ne yapayım bu süreçte,nasıl daha iyi hissedebilirim .. Allah razı olsun okuyanlardan..[/QUOT
Eşiniz zaten haksız da niye anne babası geliyor onu anlamıyorum yani bir de normal de böyle olmaz mı demişsiniz de olmaz tabi ki bu kadar yüzgöz olmaya ne gerek var bırakın ayrılsın camdan atlamaya kalktı diyorsunuz yarın o camdan sizi atarİyi akşamlar hanımlar..
Bu defa bitti...
Dün son kozlarımızı paylaştık..
Beni iş yerime almaya geldi,ve eve dönüyorduk.. yolda giderken afedersiniz birlikte olmak istediğini söyledi,ben de “tamam ama geri çekilme yöntemiyle dedim.. (ben korunuyorum,ama ona rağmen içe boşalma durumundan çok korkuyorum,korunduğumu kendisi bilmiyor)..
Açtı ağzını yumdu gözünü.. avazının çıktığı kadar bağırıyor “lan ben çocuğum da olsun istiyorum,böyle nasıl çocuk oluur” diye.. ben ılımlı şekilde “bağırma,sana olmayalım mı dedim,sadece o aşamaya gelmesin iş dedim diyorum.. gayet sessiz,sakin ses tonuyla.. avazı çıktığı kadar bağırıp,dar sokaklarda o kadar süratli gidiyor ki ilk defa yaptığı bir şey değil bu..benim hayatımı da başka hayatları da tehlikeye atıyor..
Eve çıktık, senin okulun olduğu sürece ve bu öfke kontrol problemin olduğu sürece ben çocuk istemiyorum dedim.. o zaman ben ayrılırım dedi,emin misin dedim ayrılırım dedi.. tamam dedim,babanları arayacağım gelsin konuşalım,aradım,babası da nazlana nazlana biz ne yapalım diyor.. sonra oğulları anam babam senin oyuncağın mı ayağına gelsinler diyor.. bu nasıl bir şey ya aile büyükleri araya girip düzeltmeye çalışmaz mı zaten normalde..
Neyse geldiler,her şey konuşuldu.. okulundan bahsettim,nasıl geçineceğimizden bahsettim.. sadece Ankara İçin tercih yapacağım dedi,ama öyle bile okurken geçinmek çok zor ki,hadi onu geçtim..
Kıyafetim yüzünden camdan atlamaya kalktığını,ele güne rezil ettiğini,herhangi bir tartışmada saçını başını yolup kafasını yumrukladığını.. vs anlattım.. böyle bir aile ortamına çocuğun nasıl düşünülebileceğini söyledim.. babasının dediği laf “ o çocuğu olmadığı İçin öyle davranıyo,çocuğu olunca düzelir.. ben neye güvenebilirim dedim,kendisine zarar veren biri kalkıp ilerde bana da verebilir dedim...
Yani oğullarına kalkıp ta nasıl iş bu yaptıkların diyemediler..
Sonra kendisi okulumu bırakmam ben ayrılıyorsan ayrıl,ama Ankara İçi yazarım dedi... bu evliliği hiçe saydı burda..
Sonra dedim ki madem öyle birlikte terapiste gidelim dedim,bu evliliği kurtarmaya çalışalım dedim.. anası babası ordan deli doktoruna gidecek kadar nesi var diyorlar,onun yanında...
Arayı düzeltmeye çalışmak yerine.. sonra oğulları ben deli miyim ki psikoloğa gideyim diyor..
Sonra dedim ki öyle mi o zaman kendi kendini törpüle.. öfkeni yenmeye,olaylara sakinlikle yaklaşmaya çalış,çaba harcadığını gördüğüm ve sendeki değişimi hissettiğimde ben zaten çocuk düşünürüm dedim,buna da “ben kimsenin gözetimi altında olamam,sen beni göz hapsine mi alacan yani” dedi.. bunu da kabul etmedi ve ayrılığı seçti...
Ben elimden geleni yaptığımı sanıyorum...
Annesi babası kalktı gittiler,kendisi ben eşyalarımı toplayıp yarın gelirim dedi.. o odada uyudu,ben salonda .. sabah kalktı gitti işe,ben de iş çıkışı annemlere geldim ki ,o eşyalarını toplarken karşılaşmak istemedim...
Şimdi babannemleri aradım,araba hala evin önündeymiş,ayakkabısı da kapının önünde değilmiş,evde değil Yani.. annesigildedir muhtemelen.. bugün onu görmemek için gitmemiştim halbuki..
İçim paramparça,kalbim yaralı..
Üzgünüm,gözyaşlarım içime akıyor..
Ne yapayım bu süreçte,nasıl daha iyi hissedebilirim .. Allah razı olsun okuyanlardan..
Senin konuşarını biliyorum.Ben senin eşini sevdiğine inanmıyorum.Sürekli olarak bişeylerden memnun değilsin.Tabiki yaşayan sensin bu evliliği senin gördüklerin daha çok ama ben objektif olarak baktığımda eşin kadar seninde problemli oldugunu düşünüyorum.Bazı şeylerde sürekli tedirginsin.Hatta pişmansın evlendiğine aen.Bence seninde eşininde gitmesi gerekiyor doktora.Bencede sizin bu kadar problemli ilişkiniz varken çocuk yapmayın.Ama sende iyi değilsin .Ayrıca tedavi olmak kötü bişey değil.Hepimiz zaman zaman kötü günler geçirebiliyoruz.Ama ikinizede yazık.Hayatı bu kadar zorlaştırmayın.Sizin sorununuz sadece çocuk değil ıkınızdede memnunıyetsızlıkler var .İyi akşamlar hanımlar..
Bu defa bitti...
Dün son kozlarımızı paylaştık..
Beni iş yerime almaya geldi,ve eve dönüyorduk.. yolda giderken afedersiniz birlikte olmak istediğini söyledi,ben de “tamam ama geri çekilme yöntemiyle dedim.. (ben korunuyorum,ama ona rağmen içe boşalma durumundan çok korkuyorum,korunduğumu kendisi bilmiyor)..
Açtı ağzını yumdu gözünü.. avazının çıktığı kadar bağırıyor “lan ben çocuğum da olsun istiyorum,böyle nasıl çocuk oluur” diye.. ben ılımlı şekilde “bağırma,sana olmayalım mı dedim,sadece o aşamaya gelmesin iş dedim diyorum.. gayet sessiz,sakin ses tonuyla.. avazı çıktığı kadar bağırıp,dar sokaklarda o kadar süratli gidiyor ki ilk defa yaptığı bir şey değil bu..benim hayatımı da başka hayatları da tehlikeye atıyor..
Eve çıktık, senin okulun olduğu sürece ve bu öfke kontrol problemin olduğu sürece ben çocuk istemiyorum dedim.. o zaman ben ayrılırım dedi,emin misin dedim ayrılırım dedi.. tamam dedim,babanları arayacağım gelsin konuşalım,aradım,babası da nazlana nazlana biz ne yapalım diyor.. sonra oğulları anam babam senin oyuncağın mı ayağına gelsinler diyor.. bu nasıl bir şey ya aile büyükleri araya girip düzeltmeye çalışmaz mı zaten normalde..
Neyse geldiler,her şey konuşuldu.. okulundan bahsettim,nasıl geçineceğimizden bahsettim.. sadece Ankara İçin tercih yapacağım dedi,ama öyle bile okurken geçinmek çok zor ki,hadi onu geçtim..
Kıyafetim yüzünden camdan atlamaya kalktığını,ele güne rezil ettiğini,herhangi bir tartışmada saçını başını yolup kafasını yumrukladığını.. vs anlattım.. böyle bir aile ortamına çocuğun nasıl düşünülebileceğini söyledim.. babasının dediği laf “ o çocuğu olmadığı İçin öyle davranıyo,çocuğu olunca düzelir.. ben neye güvenebilirim dedim,kendisine zarar veren biri kalkıp ilerde bana da verebilir dedim...
Yani oğullarına kalkıp ta nasıl iş bu yaptıkların diyemediler..
Sonra kendisi okulumu bırakmam ben ayrılıyorsan ayrıl,ama Ankara İçi yazarım dedi... bu evliliği hiçe saydı burda..
Sonra dedim ki madem öyle birlikte terapiste gidelim dedim,bu evliliği kurtarmaya çalışalım dedim.. anası babası ordan deli doktoruna gidecek kadar nesi var diyorlar,onun yanında...
Arayı düzeltmeye çalışmak yerine.. sonra oğulları ben deli miyim ki psikoloğa gideyim diyor..
Sonra dedim ki öyle mi o zaman kendi kendini törpüle.. öfkeni yenmeye,olaylara sakinlikle yaklaşmaya çalış,çaba harcadığını gördüğüm ve sendeki değişimi hissettiğimde ben zaten çocuk düşünürüm dedim,buna da “ben kimsenin gözetimi altında olamam,sen beni göz hapsine mi alacan yani” dedi.. bunu da kabul etmedi ve ayrılığı seçti...
Ben elimden geleni yaptığımı sanıyorum...
Annesi babası kalktı gittiler,kendisi ben eşyalarımı toplayıp yarın gelirim dedi.. o odada uyudu,ben salonda .. sabah kalktı gitti işe,ben de iş çıkışı annemlere geldim ki ,o eşyalarını toplarken karşılaşmak istemedim...
Şimdi babannemleri aradım,araba hala evin önündeymiş,ayakkabısı da kapının önünde değilmiş,evde değil Yani.. annesigildedir muhtemelen.. bugün onu görmemek için gitmemiştim halbuki..
İçim paramparça,kalbim yaralı..
Üzgünüm,gözyaşlarım içime akıyor..
Ne yapayım bu süreçte,nasıl daha iyi hissedebilirim .. Allah razı olsun okuyanlardan..
Diğer konularımda bundan da bahsettim.. beni dinlemez,bağırır çağırır çeker gider.. içimde ne var ne yoksa dökmemin tek yolu sözlü ifade ile buydu.. ne acı ki normal insanlar gibi her şeyi de konuşamıyoruz,beni anlar belki diye,anlaşılmak uğruna böyle bir yolu seçtim..hayırlısı olsun, o adamın psikolojisi bozuk ona çocuk falan yapılmaz.konularınızdan da biliyorum ki sizi sadece yıpratan bir evlilik daha doğrusu evliliğimsi şeydi bu.he tek bir şeye katılmıyorum, niye anasını babasını çağırıyorsunuz? iki yetişkin insansınız başkasını katmanız gereksiz olmuş.
Ona göre hatalı benim...
Benim davranışlarım sonucu böyle davranıyormuş.. tek kabahatli benim..
Beni sevdiğini sanmıyorum,seven İnsan der ki.. bu insan hiçbir zaman çocuk olmayacak demiyor,hayat şartları daha olanaklı hale gelince ve ben normal insanlar gibi davranmaya başlarsam zaten çocuk düşünüyor,ilerde çocuğumun annesi de şimdiki eşim olsun istiyorum der ve dört elle sarılır yuvasına..
Ama tüm bunları söylememe rağmen o elinin tersiyle itip,ayrılık yolunu seçti.. kendisi bilir,gidene kal demem..
Ben zaten söylüyorum .. benim de çok hatam var diye.. ben kendimi sütten çıkma ak kaşık olarak görmüyorum ,görmem de zaten.. ama o kendinde hiç hata görmüyor biz bu noktada ayrılıyoruz..Senin konuşarını biliyorum.Ben senin eşini sevdiğine inanmıyorum.Sürekli olarak bişeylerden memnun değilsin.Tabiki yaşayan sensin bu evliliği senin gördüklerin daha çok ama ben objektif olarak baktığımda eşin kadar seninde problemli oldugunu düşünüyorum.Bazı şeylerde sürekli tedirginsin.Hatta pişmansın evlendiğine aen.Bence seninde eşininde gitmesi gerekiyor doktora.Bencede sizin bu kadar problemli ilişkiniz varken çocuk yapmayın.Ama sende iyi değilsin .Ayrıca tedavi olmak kötü bişey değil.Hepimiz zaman zaman kötü günler geçirebiliyoruz.Ama ikinizede yazık.Hayatı bu kadar zorlaştırmayın.Sizin sorununuz sadece çocuk değil ıkınızdede memnunıyetsızlıkler var .
Bemce o şu anda ne kadar ciddi bi durumun içinde oldugunun farkında değil kesinlikle yüzyüze veya konuşamıyoruz diyorsaniz yazin kendinizi tam olarak ifade edin en önemli noktaya suçlayici ifadeler kullanmamalisiniz . Su yönünü seviyorum ama sonra boyle (değişmesini istediğiniz huyu) davranman beni rahatsız ediyo vs. O da size soylicek tabiki. Asil soru gerçekten bitirmek istiyo musunuz? Okul mevzusunu ben çok buyutmuyorum cunku evlenmeden önce okuduğunu biliyorsunuz dur.Ona göre hatalı benim...
Benim davranışlarım sonucu böyle davranıyormuş.. tek kabahatli benim..
Beni sevdiğini sanmıyorum,seven İnsan der ki.. bu insan hiçbir zaman çocuk olmayacak demiyor,hayat şartları daha olanaklı hale gelince ve ben normal insanlar gibi davranmaya başlarsam zaten çocuk düşünüyor,ilerde çocuğumun annesi de şimdiki eşim olsun istiyorum der ve dört elle sarılır yuvasına..
Ama tüm bunları söylememe rağmen o elinin tersiyle itip,ayrılık yolunu seçti.. kendisi bilir,gidene kal demem..
Benim eşimde de aynı sorunlar vardı sinirliydi O yüzden ailesinin yanında konuştuk biz de Allah'tan Ailesi de psikolog gitmesini önerdi Yani en azından eşim gitmese bile yani bunu kabullenmesi benim için bir olan aktı sonuçta yani eşim gitmedi psikoloğu ama yine de kendine çeki düzen vermeye çalıştı sinirlerine hakim olmaya çalıştı O yüzden ben de evliliğime devam edip çocuğumu doğurdum ama sizin eşiniz kendi sinirini bile kabullenmiyor neye güvenip çocuk yapmayı planlıyor siz haklısınız Bence düşünceniz neyse onu uygulayınİyi akşamlar hanımlar..
Bu defa bitti...
Dün son kozlarımızı paylaştık..
Beni iş yerime almaya geldi,ve eve dönüyorduk.. yolda giderken afedersiniz birlikte olmak istediğini söyledi,ben de “tamam ama geri çekilme yöntemiyle dedim.. (ben korunuyorum,ama ona rağmen içe boşalma durumundan çok korkuyorum,korunduğumu kendisi bilmiyor)..
Açtı ağzını yumdu gözünü.. avazının çıktığı kadar bağırıyor “lan ben çocuğum da olsun istiyorum,böyle nasıl çocuk oluur” diye.. ben ılımlı şekilde “bağırma,sana olmayalım mı dedim,sadece o aşamaya gelmesin iş dedim diyorum.. gayet sessiz,sakin ses tonuyla.. avazı çıktığı kadar bağırıp,dar sokaklarda o kadar süratli gidiyor ki ilk defa yaptığı bir şey değil bu..benim hayatımı da başka hayatları da tehlikeye atıyor..
Eve çıktık, senin okulun olduğu sürece ve bu öfke kontrol problemin olduğu sürece ben çocuk istemiyorum dedim.. o zaman ben ayrılırım dedi,emin misin dedim ayrılırım dedi.. tamam dedim,babanları arayacağım gelsin konuşalım,aradım,babası da nazlana nazlana biz ne yapalım diyor.. sonra oğulları anam babam senin oyuncağın mı ayağına gelsinler diyor.. bu nasıl bir şey ya aile büyükleri araya girip düzeltmeye çalışmaz mı zaten normalde..
Neyse geldiler,her şey konuşuldu.. okulundan bahsettim,nasıl geçineceğimizden bahsettim.. sadece Ankara İçin tercih yapacağım dedi,ama öyle bile okurken geçinmek çok zor ki,hadi onu geçtim..
Kıyafetim yüzünden camdan atlamaya kalktığını,ele güne rezil ettiğini,herhangi bir tartışmada saçını başını yolup kafasını yumrukladığını.. vs anlattım.. böyle bir aile ortamına çocuğun nasıl düşünülebileceğini söyledim.. babasının dediği laf “ o çocuğu olmadığı İçin öyle davranıyo,çocuğu olunca düzelir.. ben neye güvenebilirim dedim,kendisine zarar veren biri kalkıp ilerde bana da verebilir dedim...
Yani oğullarına kalkıp ta nasıl iş bu yaptıkların diyemediler..
Sonra kendisi okulumu bırakmam ben ayrılıyorsan ayrıl,ama Ankara İçi yazarım dedi... bu evliliği hiçe saydı burda..
Sonra dedim ki madem öyle birlikte terapiste gidelim dedim,bu evliliği kurtarmaya çalışalım dedim.. anası babası ordan deli doktoruna gidecek kadar nesi var diyorlar,onun yanında...
Arayı düzeltmeye çalışmak yerine.. sonra oğulları ben deli miyim ki psikoloğa gideyim diyor..
Sonra dedim ki öyle mi o zaman kendi kendini törpüle.. öfkeni yenmeye,olaylara sakinlikle yaklaşmaya çalış,çaba harcadığını gördüğüm ve sendeki değişimi hissettiğimde ben zaten çocuk düşünürüm dedim,buna da “ben kimsenin gözetimi altında olamam,sen beni göz hapsine mi alacan yani” dedi.. bunu da kabul etmedi ve ayrılığı seçti...
Ben elimden geleni yaptığımı sanıyorum...
Annesi babası kalktı gittiler,kendisi ben eşyalarımı toplayıp yarın gelirim dedi.. o odada uyudu,ben salonda .. sabah kalktı gitti işe,ben de iş çıkışı annemlere geldim ki ,o eşyalarını toplarken karşılaşmak istemedim...
Şimdi babannemleri aradım,araba hala evin önündeymiş,ayakkabısı da kapının önünde değilmiş,evde değil Yani.. annesigildedir muhtemelen.. bugün onu görmemek için gitmemiştim halbuki..
İçim paramparça,kalbim yaralı..
Üzgünüm,gözyaşlarım içime akıyor..
Ne yapayım bu süreçte,nasıl daha iyi hissedebilirim .. Allah razı olsun okuyanlardan..
Hala “gidene kal demem” diyorsunuz. Kocanız gelip özür dilese barışabilecek durumdasınız. Hem de olaylar daha bu kadar tazeyken bile. Bu gidişte ailenizin evine gitseniz ve 10 gün geçse, yine geçen sefer alttan alıp barıştığınız kıvama gelecek gibisiniz.
Unutmayın, barışırsanız bundan sonra açtığınız her dert konusunda onun kadar sizin de payınız olacak. Başınıza gelecekler onun kadar sizin de suçunuz olacak. Bile bile lades demiş olacaksınız.
Benim anlamadığım hamile kalmaktan bu kadar korktuğunuz adamdan ayrılmaktan niye bu kadar korkuyorsunuz? Çocuğunuza baba olmaya layık görmediğiniz adamı, kendinize koca olarak nasıl layık görüyorsunuz? Çocuğunuz kıymetli de siz bu kadar değersiz misiniz?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?