Hakkınızda hayırlısının bu olduğunu düşünüyorum. Eski konularınızı da okumuştum. O evliliğin düzeleceğini hiç sanmıyorum.
Çocuk yapmamakta o kadar doğru davranmışsınız ki..
Bundan sonrası hep güzel olsun hayatınızın
Ailesi bilsin neden bu aşamaya geldiğimizi istedim..Diğer sorunlarınız hakkında bir fikrim yok.
Ayrılmaya karar verdiyseniz, artık evliliğinize inancınız kalmadığındandır. Dolayısıyla yoruma açık bir konu değil.
Ancak anlayamadığım bir nokta var: İki yetişkin insan olarak neden kendiniz sorunlarınızı çözmüyor/ çözülemeyecek gibiyse nihai kararı vermiyor da aileleri olaya dâhil ediyorsunuz?
Siz bu sorunları yaşarken yalnızsınız. İnsanlar sizin anlattığınız kadarını bilebilir.
Onları olaya dahil ederek ağır bir sorumluluk altına sokmuyor musunuz?
Evlenmeye tek başınıza karar verebilecek kadar yetişkinseniz, ayrılmaya da karar verebilmelisiniz.
Çok teşekkür ederim...
Hiç inancım yok buna dair biliyor musunuz...
Geleceğin bana güzel bir şeyler getireceğine dair hiç umudum yok
Hayırlı akşamlar,
2 gün önce akşam üzeri hava almak İçin parka gidelim mi dedim eşime,çıktık .
Parkta otururken oynayan çocukları gördü ve bizim neden çocuğumuz yok,ben daha ne zamana kadar bekleyeceğim vs dedi..
Konuyu dağıtmaya çalıştıkça,ses tonu yükseldi ve etraftakilerin duyacağı boyuta ulaştı.. elinde poşet vardı onu falan fırlattı yere..
Maddi sıkıntılardan bahsettim,bana danışmadan yazdığı ve 5 yıl okuyacağı okuldan bahsettim,öğrenci iken çalışma şartlarının nasıl olacağından ,çocuğa iyi imkanlar sağlayamayabileceğimizden bahsettim..
O ise 5 yıl daha çocuğum olmayacak öyle mi, o zaman ben yarın ayrılıyorum dedi,sen bilirsin dedim,5 yıl yani öyle mi dedi,sen bilirsin dedim,çekti gitti..
Akşamın 9 unda beni parkta yalnız bıraktı.
3-4 dk sonra geldi,kalk gidelim dedi,etrafta bakan gözlerden çok utanmıştım ve kalktım..
O bana bağırır tonda konuşurken ben karşısından gayet sakindim,onu tahrik edecek hiçbir söz söylemedim..
2 gün oldu ne bir gönül almak,ne bir özür hiiiiçbiri yok..
Üstüne üstlük ben suçluyum..
Bana bugün Suriyeli biriyle evlenseydim daha mutlu olurdum da dedi,ve tamam git evlen ,ayrılalım sen evlen dedim..
Annemlere geldim bi 10 gün kafamı dinlemek için..
Bir zaman sonra belki açıp okumam gerekir diye yazdım..
Hayırlı akşamlar kk hanımları,
25 aylık evliyim, ve evlendiğimden beri hiç bebek düşünmedim..
Nedense Allah benim kalbime hiç bebek isteği,sevgisi,özeni de koymadı. Bebek görünce benim de olsun diye hiç düşünemiyorum..
Eşimin öfke kontrolü ile ilgili bazı sıkıntıları var,en büyük sebebi de bu istemeyişimin..
En son ailem kendisi ile konuşmak istedi ve gündemde olan bazı sıkıntılı konular konuşuldu,ben alttan aldıkça kendisi üste çıkmaya,ben uzlaşmaya çalıştıkça o yokuşa sürmeye çalıştı,ve ailemin yanında benden bu kadar,boşanmak istiyorsun sen sanırım peki dedim,ve ondan sonra geri adım attı ve devam ettik..
Yukarıda bahsettiğim bebekle ilgili mevzuya değineyim, ben kendisine evlendikten sonra 2 sene kadar çocuk istemediğimi söyledim ve o süre doldu,KPSS sınavına çalışmak istediğimi söyledim ve bana “ ben 2 senedir bekliyorum daha fazla bekleyemem,ben senin oyuncağın değilim,kasım ayından sonra hala çocuk istemiyorsan belki de ayrılacağım senden dedi” dün akşam..
Ve bunun üzerine ; ayrılmaksa maksadın o zamanı bekleme şimdi ayrıl dedim..
Bana diyor ki; “bir 10 yıl sonra bizim senle evliliğiniz yine böyle mutsuz olacak” diyor..
Bende sen müneccim falansın herhalde, madem bu kadar eminsin neden devam ediyoruz bu evliliğe diyorum bana “ yine ayrılığı andın” diyor.. beni söyletmeye o zorluyor..
Sen böyle böyle diyorsun,ben neden mutsuz bir ortama çocuk getireyim diyorum.. “ eee o zaman benim mutsuzuz diye hiç çocuğum olmayacak mı” diyor
Ben neye,kime güvenerek çocuk düşünebilirim..
Kasım ayında da fikrim şimdikinden farklı olmayacak böyle bir ortamda ,ve bu sebeple benden ayrılmak isterse onu durdurmayacağım..
Birgün çocuğu olduğunda birlikte olsun istemiyorsa onu tutamam..
Bu konu geriyor şuan da beni.. siz ne dersiniz?
Kaç yaşındasınız ?Eşiniz kaç yaşında okuyor demissiniz deİyi akşamlar hanımlar..
Bu defa bitti...
Dün son kozlarımızı paylaştık..
Beni iş yerime almaya geldi,ve eve dönüyorduk.. yolda giderken afedersiniz birlikte olmak istediğini söyledi,ben de “tamam ama geri çekilme yöntemiyle dedim.. (ben korunuyorum,ama ona rağmen içe boşalma durumundan çok korkuyorum,korunduğumu kendisi bilmiyor)..
Açtı ağzını yumdu gözünü.. avazının çıktığı kadar bağırıyor “lan ben çocuğum da olsun istiyorum,böyle nasıl çocuk oluur” diye.. ben ılımlı şekilde “bağırma,sana olmayalım mı dedim,sadece o aşamaya gelmesin iş dedim diyorum.. gayet sessiz,sakin ses tonuyla.. avazı çıktığı kadar bağırıp,dar sokaklarda o kadar süratli gidiyor ki ilk defa yaptığı bir şey değil bu..benim hayatımı da başka hayatları da tehlikeye atıyor..
Eve çıktık, senin okulun olduğu sürece ve bu öfke kontrol problemin olduğu sürece ben çocuk istemiyorum dedim.. o zaman ben ayrılırım dedi,emin misin dedim ayrılırım dedi.. tamam dedim,babanları arayacağım gelsin konuşalım,aradım,babası da nazlana nazlana biz ne yapalım diyor.. sonra oğulları anam babam senin oyuncağın mı ayağına gelsinler diyor.. bu nasıl bir şey ya aile büyükleri araya girip düzeltmeye çalışmaz mı zaten normalde..
Neyse geldiler,her şey konuşuldu.. okulundan bahsettim,nasıl geçineceğimizden bahsettim.. sadece Ankara İçin tercih yapacağım dedi,ama öyle bile okurken geçinmek çok zor ki,hadi onu geçtim..
Kıyafetim yüzünden camdan atlamaya kalktığını,ele güne rezil ettiğini,herhangi bir tartışmada saçını başını yolup kafasını yumrukladığını.. vs anlattım.. böyle bir aile ortamına çocuğun nasıl düşünülebileceğini söyledim.. babasının dediği laf “ o çocuğu olmadığı İçin öyle davranıyo,çocuğu olunca düzelir.. ben neye güvenebilirim dedim,kendisine zarar veren biri kalkıp ilerde bana da verebilir dedim...
Yani oğullarına kalkıp ta nasıl iş bu yaptıkların diyemediler..
Sonra kendisi okulumu bırakmam ben ayrılıyorsan ayrıl,ama Ankara İçi yazarım dedi... bu evliliği hiçe saydı burda..
Sonra dedim ki madem öyle birlikte terapiste gidelim dedim,bu evliliği kurtarmaya çalışalım dedim.. anası babası ordan deli doktoruna gidecek kadar nesi var diyorlar,onun yanında...
Arayı düzeltmeye çalışmak yerine.. sonra oğulları ben deli miyim ki psikoloğa gideyim diyor..
Sonra dedim ki öyle mi o zaman kendi kendini törpüle.. öfkeni yenmeye,olaylara sakinlikle yaklaşmaya çalış,çaba harcadığını gördüğüm ve sendeki değişimi hissettiğimde ben zaten çocuk düşünürüm dedim,buna da “ben kimsenin gözetimi altında olamam,sen beni göz hapsine mi alacan yani” dedi.. bunu da kabul etmedi ve ayrılığı seçti...
Ben elimden geleni yaptığımı sanıyorum...
Annesi babası kalktı gittiler,kendisi ben eşyalarımı toplayıp yarın gelirim dedi.. o odada uyudu,ben salonda .. sabah kalktı gitti işe,ben de iş çıkışı annemlere geldim ki ,o eşyalarını toplarken karşılaşmak istemedim...
Şimdi babannemleri aradım,araba hala evin önündeymiş,ayakkabısı da kapının önünde değilmiş,evde değil Yani.. annesigildedir muhtemelen.. bugün onu görmemek için gitmemiştim halbuki..
İçim paramparça,kalbim yaralı..
Üzgünüm,gözyaşlarım içime akıyor..
Ne yapayım bu süreçte,nasıl daha iyi hissedebilirim .. Allah razı olsun okuyanlardan..
Şuan böyle düşünmeniz çok normal ama inanın geçecek bütün bunlar..
hayat enerjinizi emen insanlardan uzaklaşmanız attığınız en büyük adım.
Bu hayat yaşamaya değer, yolunuza ortak olacak yükünüzü hafifletecek insanlar olacak hayatınızda. İşte o
Alıntıladığım mesajları geçen sene Temmuz ve Ağustos ayında yazmışsınız. Hemen hemen bu konunuzla aynı. Hatta ailenizin evine gidip 10 gün kalmışsınız ama sonra alttan alıp barışmışsınız. Açıkçası ben yine barışırsınız diye sizin adınıza üzüldüm. Umarım bu sefer hayırlısıyla kurtulursunuz.
26 ikimiz de . Evlendikten sonra 2 yıllık bir bölüm okumaya karar verdi.. bu yıl bitiyor,dgs ile üstüne tamamlamaya çalışacaktı..Kaç yaşındasınız ?Eşiniz kaç yaşında okuyor demissiniz de
Ailesi bilsin neden bu aşamaya geldiğimizi istedim..
Çünkü kendisi tam doğru anlatmazdı, belki anne babası da benim hakkımda yanlış düşünecekti...
İçimden böyle davranmak geldi...
Anlamadım?Birlikte olalim tamam bir sartla x yontemle korunacagız.....uzatmalar diyorum her konunuz icin düşündüğüm gibi!
Okul mevzusunu anlayamadim. Calisiyormusta niye okulu istemediğinide anlamadım. Ben korunuyorum diyosun geri çekilme diyosun orayida anlamadım.İyi akşamlar hanımlar..
Bu defa bitti...
Dün son kozlarımızı paylaştık..
Beni iş yerime almaya geldi,ve eve dönüyorduk.. yolda giderken afedersiniz birlikte olmak istediğini söyledi,ben de “tamam ama geri çekilme yöntemiyle dedim.. (ben korunuyorum,ama ona rağmen içe boşalma durumundan çok korkuyorum,korunduğumu kendisi bilmiyor)..
Açtı ağzını yumdu gözünü.. avazının çıktığı kadar bağırıyor “lan ben çocuğum da olsun istiyorum,böyle nasıl çocuk oluur” diye.. ben ılımlı şekilde “bağırma,sana olmayalım mı dedim,sadece o aşamaya gelmesin iş dedim diyorum.. gayet sessiz,sakin ses tonuyla.. avazı çıktığı kadar bağırıp,dar sokaklarda o kadar süratli gidiyor ki ilk defa yaptığı bir şey değil bu..benim hayatımı da başka hayatları da tehlikeye atıyor..
Eve çıktık, senin okulun olduğu sürece ve bu öfke kontrol problemin olduğu sürece ben çocuk istemiyorum dedim.. o zaman ben ayrılırım dedi,emin misin dedim ayrılırım dedi.. tamam dedim,babanları arayacağım gelsin konuşalım,aradım,babası da nazlana nazlana biz ne yapalım diyor.. sonra oğulları anam babam senin oyuncağın mı ayağına gelsinler diyor.. bu nasıl bir şey ya aile büyükleri araya girip düzeltmeye çalışmaz mı zaten normalde..
Neyse geldiler,her şey konuşuldu.. okulundan bahsettim,nasıl geçineceğimizden bahsettim.. sadece Ankara İçin tercih yapacağım dedi,ama öyle bile okurken geçinmek çok zor ki,hadi onu geçtim..
Kıyafetim yüzünden camdan atlamaya kalktığını,ele güne rezil ettiğini,herhangi bir tartışmada saçını başını yolup kafasını yumrukladığını.. vs anlattım.. böyle bir aile ortamına çocuğun nasıl düşünülebileceğini söyledim.. babasının dediği laf “ o çocuğu olmadığı İçin öyle davranıyo,çocuğu olunca düzelir.. ben neye güvenebilirim dedim,kendisine zarar veren biri kalkıp ilerde bana da verebilir dedim...
Yani oğullarına kalkıp ta nasıl iş bu yaptıkların diyemediler..
Sonra kendisi okulumu bırakmam ben ayrılıyorsan ayrıl,ama Ankara İçi yazarım dedi... bu evliliği hiçe saydı burda..
Sonra dedim ki madem öyle birlikte terapiste gidelim dedim,bu evliliği kurtarmaya çalışalım dedim.. anası babası ordan deli doktoruna gidecek kadar nesi var diyorlar,onun yanında...
Arayı düzeltmeye çalışmak yerine.. sonra oğulları ben deli miyim ki psikoloğa gideyim diyor..
Sonra dedim ki öyle mi o zaman kendi kendini törpüle.. öfkeni yenmeye,olaylara sakinlikle yaklaşmaya çalış,çaba harcadığını gördüğüm ve sendeki değişimi hissettiğimde ben zaten çocuk düşünürüm dedim,buna da “ben kimsenin gözetimi altında olamam,sen beni göz hapsine mi alacan yani” dedi.. bunu da kabul etmedi ve ayrılığı seçti...
Ben elimden geleni yaptığımı sanıyorum...
Annesi babası kalktı gittiler,kendisi ben eşyalarımı toplayıp yarın gelirim dedi.. o odada uyudu,ben salonda .. sabah kalktı gitti işe,ben de iş çıkışı annemlere geldim ki ,o eşyalarını toplarken karşılaşmak istemedim...
Şimdi babannemleri aradım,araba hala evin önündeymiş,ayakkabısı da kapının önünde değilmiş,evde değil Yani.. annesigildedir muhtemelen.. bugün onu görmemek için gitmemiştim halbuki..
İçim paramparça,kalbim yaralı..
Üzgünüm,gözyaşlarım içime akıyor..
Ne yapayım bu süreçte,nasıl daha iyi hissedebilirim .. Allah razı olsun okuyanlardan..
Eşim yalnız iken beni hiç dinlemiyor.. bağırıp çağırıp duvarlara vurup çarpıp kapıyı çıkıyor...Siz ayrılmaya karar verdikten sonra, ortada çocuk da yokken, ailesi hayatınızın neresinde olacak ki?
Ayrılığın sebebini bilmeleri neyi değiştirecek?
Varsın yüzde yüz kusurlu taraf olarak sizi bilsinler. Siz başka bir hayata doğru yol alırken, bunun ne önemi olabilir?
Tam gün okul okuyan biri part time çalışabilir.. bu hayat pahalılığında part time maaş neye yeter? Anlatmak istediğim bu...Okul mevzusunu anlayamadim. Calisiyormusta niye okulu istemediğinide anlamadım. Ben korunuyorum diyosun geri çekilme diyosun orayida anlamadım.
Gelmeselermiş daha iyiymiş ailesi bence hatta.Cehaletin vücut bulmuş hali gibilermiş resmen.Çocuğu yok diye öyle o ne demek yaa ?! Zihniyete bak.Sizi tebrik ederim ki aklı başında birisiniz. Hakkınızda hayırlısı olsun.
Bildiğiniz saf cahillikle muhatap olup sakin de kalmışsınız. Aile boyu cehalet akıtmışlar ılgıt ılgıt.
Sen çocuğu doğur ben bakacam diyor bir de...Gelmeselermiş daha iyiymiş ailesi bence hatta.Cehaletin vücut bulmuş hali gibilermiş resmen.Çocuğu yok diye öyle o ne demek yaa ?! Zihniyete bak.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?