Bir yıldır internet üzerinden biriyle görüşüyorum. Başta o yazdı, görmezden geldim, ekledi dönmedim, tekrar yazdı bu kez itinayla düşünülüp döşenmiş bir mesajdı kayıtsız kalamadım ve biz konuşmaya başlamış olduk.
İlk zamanlar hiç önemsemedim. İnternetten bu işler olmaz dedim zaman öldürme niyetiyle ben de eğlendim. Numaramı istedi onu bile vermedim güvensizliğimden. Onun da hiç sevgili olalım evlenelim ben ciddiyim sana ölüp bitiyorum gibi sözleri olmadı. Sonraları anlaşmaya başladığımızı fark ettim. Fotoğrafları daha bi yakışıklı görünmeye başladı gözüme. Acaba bi görüşsek mi fikriyle bir yıl geçti neredeyse her gün saatlerce mesajlaşarak.
Farklı şehirlerdeydik ve buluşma teklifini hep reddettim. Emin olamamaktan ziyade özgüvensizlikten. O kadar yol gelinecek kız mıyım adam hayal kırıklığına uğramasın, hem beğenmediğini söylerse kaldıramam diye korktum hep. Zaten kendimi hiçbir zaman beğenemedim yüzümde çok fazla kusur var bunu dert ediyorum kendime. Yüzüme biri uzun süre baksa yerin dibine geçiyorum acaba hangi kusuruma bakakaldı diye. Uzatmayayım..
Geçen hafta güvenimi toplayıp görüşme kararı aldım. Buluştuk oturduk konuştuk. İyi sayılabilecek bir görüşme oldu. Mesajlarımızdaki gibi eğlendik güzel şeyler konuştuk. İkinci buluşmada şöyle yaparız diye planlar yaptı kendisi. Ciddiyete dair yine herhangi bir konu geçmedi aramızda. Akşam eve döndüğümde mesaj attı tekrar. Ben de şimdi biz ne olduk diye sorma hatasında bulundum sanki karar mercii oymuş o ne dese onu olacakmışız gibi. Aptal kafam... Bana akışına bırakırız belki aşka döner belki bir daha görüşmeyiz hop sevgili olduk demekle olmaz deyince başımdan aşağı kaynar sular döküldü. Mantıken ben de böyle düşünüyorum sözleri doğru aslında. Ama zaten bi parçacık özgüvenimin içine etti bu sözleri. Tamamen beni beğenmediği daha iyi birini aradığını düşündüm. Zaten küskündüm, bir haftadır aynanın önünden bile geçmek istemiyorum. Takip ettiği kızların güzelliklerine bakıp ağlıyorum. Madem beğenmeyecektin neden ısrarcı oldun diye gidip adamı boğazlayasım var. Toparlanmak istiyorum. Bunu neden buraya yazdım onu da bilmiyorum
İlk zamanlar hiç önemsemedim. İnternetten bu işler olmaz dedim zaman öldürme niyetiyle ben de eğlendim. Numaramı istedi onu bile vermedim güvensizliğimden. Onun da hiç sevgili olalım evlenelim ben ciddiyim sana ölüp bitiyorum gibi sözleri olmadı. Sonraları anlaşmaya başladığımızı fark ettim. Fotoğrafları daha bi yakışıklı görünmeye başladı gözüme. Acaba bi görüşsek mi fikriyle bir yıl geçti neredeyse her gün saatlerce mesajlaşarak.
Farklı şehirlerdeydik ve buluşma teklifini hep reddettim. Emin olamamaktan ziyade özgüvensizlikten. O kadar yol gelinecek kız mıyım adam hayal kırıklığına uğramasın, hem beğenmediğini söylerse kaldıramam diye korktum hep. Zaten kendimi hiçbir zaman beğenemedim yüzümde çok fazla kusur var bunu dert ediyorum kendime. Yüzüme biri uzun süre baksa yerin dibine geçiyorum acaba hangi kusuruma bakakaldı diye. Uzatmayayım..
Geçen hafta güvenimi toplayıp görüşme kararı aldım. Buluştuk oturduk konuştuk. İyi sayılabilecek bir görüşme oldu. Mesajlarımızdaki gibi eğlendik güzel şeyler konuştuk. İkinci buluşmada şöyle yaparız diye planlar yaptı kendisi. Ciddiyete dair yine herhangi bir konu geçmedi aramızda. Akşam eve döndüğümde mesaj attı tekrar. Ben de şimdi biz ne olduk diye sorma hatasında bulundum sanki karar mercii oymuş o ne dese onu olacakmışız gibi. Aptal kafam... Bana akışına bırakırız belki aşka döner belki bir daha görüşmeyiz hop sevgili olduk demekle olmaz deyince başımdan aşağı kaynar sular döküldü. Mantıken ben de böyle düşünüyorum sözleri doğru aslında. Ama zaten bi parçacık özgüvenimin içine etti bu sözleri. Tamamen beni beğenmediği daha iyi birini aradığını düşündüm. Zaten küskündüm, bir haftadır aynanın önünden bile geçmek istemiyorum. Takip ettiği kızların güzelliklerine bakıp ağlıyorum. Madem beğenmeyecektin neden ısrarcı oldun diye gidip adamı boğazlayasım var. Toparlanmak istiyorum. Bunu neden buraya yazdım onu da bilmiyorum