Hayal ettiklerimle yasadiklarim bir biriyle cebellesiyor, cok yoruldum ve cok yiprandim..
Su 1,5 senedir yasadigim olaylar yüzünden, kendimden uzaklastim.
Oturup düsündügümde "bunlarin hepsini yasamis biri olarak, hala nasil ayakta durabiliyorum?", diye sordugum günler oluyor. Tükenmisligin dibindeyim.
Mutlu insanlari, cevremde yeni evlencek olan insanlari gördükce "Neden, neden ben?"
Oysa ki 6 sene sevgili 2 sene nisanli dönemimde bunlarin olacaklarinin ihtimalini bile vermezken,
Sevdigim benimsedigim insandan bunu beklemezken, neyin bedelini ödüyorum? Ne yaptim da neyi hakederek yasadim?
Evliligimin 15. gününde itis kakis yüzünden esime olan saygim azalmisti. Yapma, bosanma görümce yüzünden evliliginden onca senenden olma, diye diye kendime güc vermistim. Ücüncü bir insan yüzünden evlilikler bitmemeli, böyle son bulmamali ve hele ki onca emek ve senen gittiyse.
Ilk tartismamiz tam da balayindan döndügümüz gün. O gün ya.. Daha ayakkabimizi cikartmadan, o evimize girmeden.. Üstümden ailemden koparilmisligi atamadan, kayinbabam tarafindan hatami esime doldurarak anlatmasiyla oldu.. Hatadir herkes yapar, o hatayi gidip büyük olarak esime degil BANA bizzat söylemesiyle bitmesi gerekirken, kp'min olaylari büyütüp esime yansitmasi esimde doldurusa kolay gelen bir insan olarak üzerime yürümesiyle baslamisti. Atamiyorum, attim diyorum üstümden bu olaylari skntilari, atmamisim.. Sil bastan yapamamisim.. En sessizligimde derinden vuran yaralar. Disimdan güler yüzlü, mutlu mesut evli biri icimde feryatlar kopan biriyim.
Ailelerin 15. günlük evliyken ki yüz göz oluslari, ogullarinin arkasinda olduklarinin güvencesi..
Ben kimim ki? O ailesi! Tabii ki hakli/haksiz arkasinda olacak ogullari!
Ya ben kördüm 8 senedir, yada evlilik aski aninda imzadan sonra öldürmüs.
Hadi nisani attin, neden daha barisirsinki? Barismasaydin, yasamazdin! diye icim icimi yiyor.
Esim kendini bana böyle tanitmadi, bilemedim onun gercek yüzünü.
En son olayda tokat atti bana en cok da icime o isledi. Kendime saygim bitti, esime de öyle. Bu evliligi umudumla, sabrimla ve (lanet olasi) sevgimden yürütüyorum.
O son kavgadan sonra esimle son kez bütün kozlarimi paylasip AMA SONLARIN SONU olarak bu atismadan sonra ailenle konusmak istemiyorum deyip restimi cektim. Tabii ki karsilikli fedakarlik olmadan olmaz, senin ailene düskün oldugunu biliyorum. Ama ben tek basina bu evlilik icin savasmaktan biktim. Dedim..
Ve tamam, herseyi asmaya calisiyoruz. "Keskelerle" yasamamak icin bu evlilik icin SON KEZ de olsa o tokattan sonra sürdürmeye karar verdim.
Hala icimde asamadigim konular var, evde yanlizken icim icimi yiyor inanin cok ezikce olcak ama intihari bile düsünür oluyorum. Vesveseler, skntilar.. Isin icinden cikamaz hale geliyorum. Ve inanin hersey görümcem yüzünden, o annesini babasini dolduruyor, kendisi üzerime yürüyor. Evliligimin ilk gününden beri onun yüzünden cekmedigim cileler kalmadi. Esim kesinlikle görüsmicegim onunla, o evdeyken gitmeyelim eve dese de bu beni rahatlatmiyor. Inanin esim bunu diyene kadar o seytan yüzünü saklayip inceden inceden dolduruyordu ailesini taa ki bu son olay'a kadar.
Kafamda hep sorular; Ailesi gurur duydu mu o tokadindan sonra? Ben annesiyle o kadar dertlestim, icinden seviniyormuydu sahteligini saklayarak (son kavga da "Oh Allahindan buluyor iste ailen fln demisti sepeti iki dk sonra arabalarina götürmesi icin verdiler diye hemen vermemisler..") Ve dayanamadigim en büyük olayda kavgadan 1 gün sonra beni evden kovmalarina ragmen, ogullarini üzerime yürütmelerine ragmen.. herseye ragmen beni arayarak kizim nasilsin? demeleri.. hala arayip "neden aramiyorsun, özlettin kendini" demeleri... Tutarsizliklari, dengesizlikleri yüzünden psikolojim bile darma duman oldu.
Durmadan agliyorum. Kücük olaylara bile.. En nefret ettigim sey aglamakken gözümden yas eksilmiyor.
Dedigim gibi kizlar.. Esim son kavgadan sonra "Seni korumadigim kadar aileme karsi korudum. Aileme hic bagirmazdim bagirdim.." dedi.. Telefonda, izinden geldikten sonra. Cünkü izinde kendi gözleriyle gördü nasil biri oldugumu ve kendisi icinde olsa böyle giderse bitecegini.
Herseye ragmen, sükrediyorum. Derdi veren ALLAH, ondan gelen herseye Elhamdülillah..
Uzun oldu. Ama daha bu icimdekilerin 1000de biri degil.. Allak bullagim.. Kötüyüm.
Ailesine ragmen, esimin bu dengesizligine ragmen.. Evliligim icin gögüs geriyorum. Gittigi yere kadar..
Dinlediginiz icin tesekkürler
