Çalışan anne çocuğuydum bende. Kendi açımdan konuşacak olursam; iyi ki de çalışmış, evet çok özlüyordum, izin günlerini iple çekiyordum annemin. Fotoğraflarını öpüp öpüp ağlardım gündüzleri. Arkadaşlarımın anneleri sokakta oynarken yemek yedirmek ya da uyutmak için çağırdığında ve ya zorla alıp götürdüğünde, kabak gibi yalnız kalırdım sokakta, arkalarından baka kalırdım ve anlam veremezdim eve gitmemek için salya sümük ağlamalarına. " Ne güzel işte, anneleri evde. Benimde annem evde olsaydı da, beni çağırsaydı "hadi kızım yemek yaptım gel" diye, koşa koşa gitmez miydim hiç " derdim içimden. Yani duygusal bir çocuksanız özellikle, duyulan özlem tek eksi yanı diyebilirim. Artılarıysa kendi işimizi kendimiz görmeyi, hanım evladı olmamayı öğrendik. Evde tehlikeli yaramazlıklar yapmadık hiç, çünki sonuçlarıyla biz uğraşacaktık herkesten önce. Dağıttığımızı toplardık. Kardeşimle sokakta da bir birimize göz kulak olmayı öğrendik. Tanımadığımız insanlarla konuşmayacak kadar korkak, evde tek başımıza kalabilecek kadar cesurduk. Arkandan seni sürekli kollayan biri olmadığını bildiğin için, kendini korumayı, temkinli olmayı daha erken yaşta öğreniyorsun. Zırlak, ağlak, mızmız bir çocuk olmuyorsun her şeyden önce. Daha erken olgunlaşıyorsun, çünki yaşıtlarının aksine mantığını daha çok çalıştırmak zorundasın ve vücudunu da, çünki her şey önüne gelmiyor. Hatırlıyorum ilk okula başladığımız gün neredeyse tüm sınıf annesine sarılıp " anneee beni bırakma annee" diye cırlak cırlak ağlarken, ben gülüyordum sadece, hepsi benimle yaşıt o çocuklar bana bebek gibi görünmüşlerdi çünki. Maddi olarak tabi ki daha rahatsınız, daha güzel oyuncaklara, giysilere sahipsiniz arkadaşlarınızın pek çoğundan. Bu da bir çocuk için büyük bir artı. Anneniz daha sosyal, daha güzel giyiniyor, daha aktif, daha bakımlı, daha karizmatik, daha özgür, ve maalesef geceleri daha yorgun :) Ama bir de annenizden bir şey istediğinizde " babana sorayım " yerine " maaşımı alayımda bir düşünürüz" demesi yok mu, işte o büyük bir sevinç veriyordu:)
Anneler açısından baktığımdaysa; evet ev hanımlarına oranla daha yorgun, yoğun olursunuz. Ama çocukla çok zaman geçirmek değil, kaliteli zaman geçirmek önemli. Annemin hafta sonu tatildi ve o kadar planlı, pratikti ki evi mis gibi yapar, üzerine de bizim canımız ne istiyorsa onu yapar, bizi hiç ihmal etmezdi. Ve her işi de elinde yapıyordu düşünün.
Şimdi diyorum ki, annem kendini bu kadar yıpratmasaymış, bu kadar fedakar olnmasaymış, daha mı iyi olurdu acaba... Onun tırnağı olamayacak kişiler daha rahat ediyor. Annemin ise kıymeti neredeyse kimse tarafından bilinmedi, bilinmedi. İnşaallah bundan sonra rahat eder canım annem. Hiç suçlamadım asla. Bir şeyleri başaramadıysak, yapamadıysak bu bizim suçumuz, anneciğimin değil.