2 yıldır birlikteyiz. Yaklaşık 3 aylık da nişanlı.
İlk başlarda hep iyi gider ya.. Bizimki de öyleydi.
Ama şimdi hep kavga ediyoruz. Ben biraz sinirli biriyim kabul ediyorum.
Ama son zamanlarda durum tam tersine döndü. Nişanlım sinirli sürekli bana kızan
biri oldu çıktı. Olmadık laflar edip beni üzüyor gururumu kırıyor. Tartışmalarımızda beni duymuyor bile..
Çoçukça davranıyosun , egolarını kenara bırak öyle konuşalım, bıktım senin bu küsmlerinden
triplerinden, ne bileyim daha neler neler diyor.. Çok üzülüyorum ama durum daha da kötüye gidiyor...
Konuşuyorum onunla, bu düşüncelerimi uygun zamanlarda dile getiriyorum ama kabul etmiyor.
Aksini iddia edip yine beni suçluyor her konuda ve yine kavga ediyoruz ve yine kalbim kırılıyor..
Doktora gittik geçenlerde bacağında yara çıkmıştı. Doktor dedi stresten olur. Bu aralar kafaya bir şey
mi takıyorsun.. O da yok dedi geçti gitti.. Fakat var bir şeyler değişiyor ve o bunun farkında değil..
Korkuyorum mu diyeyim, şaşırıyorum mu diyeyim.. Karmakarışığım..
Düğünümüz var yaza. Onun stresi mi sardı acaba diyorum, yoksa evlenmek mi istemiyor hani olur ya endişelenmiştir yuva kurmak
zor iş. Pek ihtimal vermiyorum ama ya öyleyse diyorum içimden..
Ama artık yoruluyorum. Yaşadıklarım zaten kolay değil..3-5 ay sonra evlenip yuva kuracağın adamla sürekli kavga da ne demek diyorum..
Henüz cicim aylarında bile değiliz..Kalbimi o kadar kırıyor ki..
Geçen gün onda kaldım. Yanlış anlamayın lütfen beni ama artık birlikte bile olamıyoruz.
Psikolojim bozuldu. Barışmış bile olsak içimdeki hüzün kaybolmuyor sadece üstü kapanıyor o kadar. Ve sadece bir kavga rüzgarı yetiyor o üzerini kapattığım kırgınlıklarımın geri ortaya çıkmasına.. Ve ben bunu ona söylesem yine kıyamet kopar biliyorum.
Bu bir dönemdir diyorum. Hepimizin böyle günleri hatta ayları olmuştur. Onun da olabilir diyorum ama sabretmek de çok zor.
Çünkü sürekli laf yiyorum ve eskiden tam tersiydi o kadar agresifliğime rağmen hep beni yumuşatmaya çalışırdı. Ve o sessiz biridir.
Hani derler ya mülayim çocuk falan diye. Öyledir. Acaba ben mi delirttim diyorum..ama inanın yaptığım öyle büyük bir şey yok. üften
püften çıkıyor zaten çoğu tartışmamız.. Bir de ben kimseye eyvallahı olmayan biriydim bir zamanlar. Ama 2 senedir o kadar sabrediyorum ki
şu an artık patlamak üzereyim. Yani bir sihirli değnek olsa elimde biraz zamanı durdurup uzaklaşmak isterdim.
Ne bileyim işte canım sıkkın. Çaresi de yok galiba. Ne ben ona derdimi anlatabilicem ne de o bana kızmayı kesicek..
Şimdiki aklım olsa hiç evlenmezdim diyenlerden olmak istemiyorum.. Ama.. Der miyim ki? Bilemiyorum.
Kalbim çok kırık.
İlk başlarda hep iyi gider ya.. Bizimki de öyleydi.
Ama şimdi hep kavga ediyoruz. Ben biraz sinirli biriyim kabul ediyorum.
Ama son zamanlarda durum tam tersine döndü. Nişanlım sinirli sürekli bana kızan
biri oldu çıktı. Olmadık laflar edip beni üzüyor gururumu kırıyor. Tartışmalarımızda beni duymuyor bile..
Çoçukça davranıyosun , egolarını kenara bırak öyle konuşalım, bıktım senin bu küsmlerinden
triplerinden, ne bileyim daha neler neler diyor.. Çok üzülüyorum ama durum daha da kötüye gidiyor...
Konuşuyorum onunla, bu düşüncelerimi uygun zamanlarda dile getiriyorum ama kabul etmiyor.
Aksini iddia edip yine beni suçluyor her konuda ve yine kavga ediyoruz ve yine kalbim kırılıyor..
Doktora gittik geçenlerde bacağında yara çıkmıştı. Doktor dedi stresten olur. Bu aralar kafaya bir şey
mi takıyorsun.. O da yok dedi geçti gitti.. Fakat var bir şeyler değişiyor ve o bunun farkında değil..
Korkuyorum mu diyeyim, şaşırıyorum mu diyeyim.. Karmakarışığım..
Düğünümüz var yaza. Onun stresi mi sardı acaba diyorum, yoksa evlenmek mi istemiyor hani olur ya endişelenmiştir yuva kurmak
zor iş. Pek ihtimal vermiyorum ama ya öyleyse diyorum içimden..
Ama artık yoruluyorum. Yaşadıklarım zaten kolay değil..3-5 ay sonra evlenip yuva kuracağın adamla sürekli kavga da ne demek diyorum..
Henüz cicim aylarında bile değiliz..Kalbimi o kadar kırıyor ki..
Geçen gün onda kaldım. Yanlış anlamayın lütfen beni ama artık birlikte bile olamıyoruz.
Psikolojim bozuldu. Barışmış bile olsak içimdeki hüzün kaybolmuyor sadece üstü kapanıyor o kadar. Ve sadece bir kavga rüzgarı yetiyor o üzerini kapattığım kırgınlıklarımın geri ortaya çıkmasına.. Ve ben bunu ona söylesem yine kıyamet kopar biliyorum.
Bu bir dönemdir diyorum. Hepimizin böyle günleri hatta ayları olmuştur. Onun da olabilir diyorum ama sabretmek de çok zor.
Çünkü sürekli laf yiyorum ve eskiden tam tersiydi o kadar agresifliğime rağmen hep beni yumuşatmaya çalışırdı. Ve o sessiz biridir.
Hani derler ya mülayim çocuk falan diye. Öyledir. Acaba ben mi delirttim diyorum..ama inanın yaptığım öyle büyük bir şey yok. üften
püften çıkıyor zaten çoğu tartışmamız.. Bir de ben kimseye eyvallahı olmayan biriydim bir zamanlar. Ama 2 senedir o kadar sabrediyorum ki
şu an artık patlamak üzereyim. Yani bir sihirli değnek olsa elimde biraz zamanı durdurup uzaklaşmak isterdim.
Ne bileyim işte canım sıkkın. Çaresi de yok galiba. Ne ben ona derdimi anlatabilicem ne de o bana kızmayı kesicek..
Şimdiki aklım olsa hiç evlenmezdim diyenlerden olmak istemiyorum.. Ama.. Der miyim ki? Bilemiyorum.
Kalbim çok kırık.