Kızlar selam.2 yıldır kadınlar kulübünün sıkı okuyucusuyum.Daha önce siz akıllı kadınlara danisacak çok durumlarım oldu fakat ifşa olma korkusundan yazmamıstım.Bu ilk konum olacak hadi hayırlısı:) Gelelim meseleye,
Çok detaya girmeden bahsedecek olursam belli bir süredir iş arkadaşlarımla aynı evde yaşıyorum.4 bayan yani.ve bir de ufak çocuğum var.Neden diye sormayın belli sebeplerden dolayı çocuğum yanımda.Bu arkadaşlarla sağ olsunlar birkaç gün öncesine kadar hiçbir sorun yaşamamıştım. Sağ olsunlar bu zamana kadar çocuğumu hep sevdiler,ilgi gösterdiler,yeri geldi cocugum onlarla beraber yemek yedi,yeri geldi odalarına girip kurcalamaya calisti,yeri geldi ortak kullanım alanlarımızı kirlettigi oldu,bir şey demediler.Fakat benim çocuğum oldukça hareketli,yemek yerken kendi yemek ister,ben de tek ki yesin diye sesimi çıkarmıyorum ve üstünü başını ya da halıyı çok kirletir.Bana son zamanlar da birkaç keredir şöyle soylemeye başladılar,sen çok sabirlisin,ben senin yerinde olsam benim çocuğum böyle şeyler yapsa döverim,yok çocuğu alır bir sarsarım,ben ilk başlarda çok üzerinde durmadım ama birkaç kez söylenince çok ağrıma gitti ve darıldım.sizce bir anneye söylenebilecek bir laf mı bu? Ben de bu iki arkadaşa bu söylediği şeyin bir anneye söylenmemesi gereken bir şey olduğunu ve ancak anne olunca anlayacaklarini ,kınamamalarini ve kırıldığımı soyledim.asla üslubu bozmadan normal bir şekilde ve tartışma yaratmadan konustum.cok şaşırdılar o şekilde demek istemediklerini çocuğumu çok sevdiklerini falan söylediler.elbette sevdiklerini ben de görüyorum ama söylenen soz bana yanlış ve kırıcı geldi.neyse lafi çok uzattım.sonrasinda kirginlik olmasın diye yine yanlarına gidip konuştum helallestik,ben mevzunun kapandığını düşünürken bugün benimle tekrardan konusmadilar ve tavirlilar.Okudugunuz kadarı ile ne düşündünüz? Bu arada bu arkadaşlar benden yaşça epey küçükler,bunu da belirteyim,ne düşünmem ve nasıl bir yol izlemek gerekir?