Caresizlik ve annem

Kızlar,suanda bunları aglayarak yazıyorum.cünkü artık cözülcegine inanmıyorum.21 yasında ailesiyle yasayan bi üniversite ögrencisiyim.annemle hic ama hic anlasamamaya basladık.lisedeyken herkes gecici bir seydir diyordu.üniversite son sınıfa geldim her sey daha da kötü annem 46 yasında calısan bir kadın.ama okadar kavgacı sinirli biri oldu ki.hic birseyimi paylasamıyorum bir sıkıntım oldugunda beni elestiriyor ve benle ters ters konusuyor.bi anne olarak hic bir manevi destegini görmedim diyebilirim.okadar üzülüyorum ki erkek arkadasımdan bile ayrılmayı düsündüm belki cok sacma ama ciddi düsündügüm bi insan.bu aileyle böyle sorunlu bi anne kız ilişkisiyle onu böyle bi aileye almaktan utanıyorum.onun annesi babası öyle harika insanlar ki gecen gün anne boşver takma hicbiseyi dedim diye bana saatlerce laf saydı.anlayamıyorum ne sıkıntısı var biri büyü mü yaptı ailemize yoksa seytan falan mı girdi icine.okadar kavgacı ve sinirliki...evde hic bir zaman huzur yok babamla da aynı sekilde nerdeyse her gün kavga halinde babam sürekli alltan alıyor aöa ama bir kadın icin annem bu ilişkide fazla baskın.bir de babam 59 yasında genc de degil yani.kızlar cok cok kötüyüm yorumlarınızı bekliyorum.ailemden utanıyorum ne yapacagım ben ?arama mesafe mi koymalıyım bir süre küsmeli miyim?gercekten dayanamıyorum evde huzur yok dışarı cıktıgımda huzur yok ozaman da laf ediyor cünkü nolur bana fikirlerinizi iletin

Sakin ol mumkun oldugunca alttan al tartismaya girmeyecek kadar konus yapabiliyorsan arada sariil op birlikte birseyler yapin belki baska seylere takiliyodur hirsini boyle aliyodur yok eger psikolojikse az iletisim mumkunse doktora gitmeye ikna edin erkek ark ayrilma ama yasitmamaya da calis annen bisey dediginde bana da boyle hatrim icin idare et dersin problem kalmaz okulun bitmesine az var dayan biraz daha

Anneniz zor bir dönemden geçiyor olabilir... Hayatın yükü ağır geliyordur veya iş yerindeki ortamında tatsız bir süreçtedir. Ya da menopoza girmiş veya giriyor olabilir ki, kendi annemden hatırlıyorum, yıllara yayılan çok sıkıntılı bir dönemdi.

Sizin yaşınız da ebeveynlerle kişilik çatışmasının devam ettiği, sen mi- ben mi iddialaşmasının devam ettiği bir aralıkta. Yetişkinliğin eşiğindesiniz, bir yetişkin olarak annenizin zorlu bir dönemden geçtiğini düşünüp, ona olan yaklaşımlarınızı değiştirmeye çalışın bence. Bu, ailenizden utanmanızı veya erkek arkadaşınızı bırakmanızı gerektirecek bir durum değil kesinlikle. Herkes hayatının belli dönemlerinde, dışsal sebepler olsun olmasın sıkıntılı dönemler yaşayabiliyor. Uzaklaşmak yerine destek vermek, sizin de kendinizi daha iyi hissetmenizi sağlayacaktır.

Babanızla ilişkisine ise hiç müdahil olmayın, hatta takılıp üzülmeyin. Karı-koca ilişkisi, anneniz babanız bile olsa, dışarıdan görüldüğünden çok farklı dinamiklere sahiptir. Yıllar içinde biriktirilenler, aşınmalar, yıpranmalar kavgalara neden olabilir ama zaman içinde kendi dengesini yine kendileri bulacaktır...

Kuşak farkı belki de...

Anneniz depresyonda olabilir mi belki hayat ona agir geliyodur sinirleri yipranmistir biraz huyuna giderek konusmayi deneyin bi doktora gitmesini söyleyin hatta birlikte gitmeyi teklif edin kendine zarar veriyosun cok sinirlisin vs diyerek konuşun mutlaka rahatsiz oldugu şeyleri anlatir size