Bebek ha deyince olan bişey değilki.. Bir yıldır istiyoruz tık yokHiçbir zaman bebek gördüğünde eriyip biten, annelik duygusunu tatmak isteyen biri olmadım aslında. Zamanında okul öncesi yaş gruplarıyla çalışmış, şu anda lisede öğretmenlik yapan biri olarak çocuklarla çok fazla iç içe oldum. Ama hiçbir zaman kendi çocuğumun olması nasıl bir his bunu hayal etmedim. Bu fikir bana çoğu zaman maddi manevi külfet gibi geldi.
27 yaşındayım. 8 buçuk aylık evliyim. 7 senelik beraberliğin ardından evlendik. dünyanın en anlayışlı, sorumluluk sahibi insanıyla evli olabilirim. evlenmeden önce ne kadar çok çocuk istediğini hep söyleyen, evlendikten sonra da bu isteğini hep yineleyen biri eşim. Direk söylemediği zamanlarda ise alttan alttan bu fikri empoze eden biri. Hatta çoğu zaman annemle ortak çalıştıklarını da düşünmüyor değilim =) Bayramda biri 2 aylık diğeri 4 yaşında iki çocuğu olan bir akrabamızla birkaç gün geçirdik. Çocuklara nasıl deli olduğunu o zaman daha iyi gördüm. O zamandan beri iyice dilinden düşmez oldu bu mevzu. Benim ailem bana açıkça torun istediklerini söylüyor, eşimin ailesinden de ben direk duymasam da istediklerini biliyorum. Çevremde çocuk sahibi olan arkadaşlarımın sayısı oldukça arttı. Bana da sürekli geç kalmamam vurgusu yapılarak söyleniyor çocuk sahibi olmanın güzelliği.
Bütün bunlar iyi güzel. Ancak ben ayaklarını yere sağlam basmayı seven biriyim. Zaten bu kadar çok sevdiğim, eşim gibi düzgün bir insanla bunca yılın ardından evlenmemin sebebi de bu. Kendimi bir şeye hem maddi olarak hem manen hazır hissetmeliyim. İkimizin de iyi birer işi var, kazancımız iyi. Ancak harcamalarımız da bir o kadar fazla. Kiramız yüksek. Eşya borcumuz var. Hem banka kredisi hem öğrenim kredisi ödüyoruz. Bu sebeple kenara zor para atıyoruz diyebilirim. Arabamız yok, oturduğumuz yer sebebiyle arabaya çok ihtiyacımız var. Yaz bitmeden ucuzundan bir araba almaya niyetliyim. Kendimize ait malımız mülkümüz, çocuk için birikimimiz olmadan çocuk sahibi olma fikri bana çok abes geliyor. O sebeple çevremdekiler böyle kalp kalp bebek derken ben bunlar neden bahsediyor şeklindeyim. Maddi mevzular açılınca o mantık abidesi eşim " sen dert etme çocuğumuz en iyi şekilde büyür"den başka bir şey demiyor, nasıl olacaksa. Benim ailem çocuğa maddi yardım edeceklerini söylüyorlar, annem yeni emekli oldu. Bebek olduğu an işten çıkar bakarım diyor. Ama başkasına güvenerek de çocuk yapılmaz ki, haksız mıyım? Bir yandan mantığım, diğer yandan acaba bunca insanın bir bildiği var mıdır, hem dedikleri gibi ilerleyen yaşta çocuk sahibi olmak zorlaşır mı, bunca düşünmesem mi diyorum. Anne olmaya şu an hazır değilim, kalbim atmıyor. Hamile olduğumu öğrensem herhalde ilk hissedeceğim şey panik olur. Nasıl altından kalkacağız derim. Daha görmek istediğim bir sürü ülke var nasıl gezeceğim derim. Ama dedikleri gibi bebeği kucağıma alınca mucizevi bir şekilde annelik duygularını hisseder miyim? Siz de benzer süreçlerden geçtiniz mi? Fikirlerinize ihtiyacım var...
benimde dinginleşmeye şu herşeye müdahaleci yapımdan kurtulmam lazım beni tarif etmişsin resmen ama bebek için henüz cesaretim yok maddi manevi kaygılardan ötürü dilerim olduğu zaman bende daha güzel pencereden kucaklarım hayatı..Merhaba, ben de cocuk sevemeyen gruptandim. Yani onlar da bir bireydi gözümde oyuncak gibi sevemezdim kucagima almamk istemezdim. Hem cok büyük bir sorumluluktu gözümde. cocuklari tasan bir sevgi ile sevemesem de cok iyi bakilmasi gerektiginin de bilincindeydim. Mükemmelliyetcilik gibi birsey. Hersey iyi olmali o cocugu ne olursa olsun iyi bakilmali kafasi.
Sevgi konusunda icimde hicbir belirti yoktu. Evlendim. hayatim degisti. Yasadigim yere uyun saglamak bir yana dursun acil dil ögrenmem, akabinde okula gitmem ya da ise girmem o arada da ehliyet almam gerekiyordu. Yani isim coktu. evlilik oturmasi da var tabi.
Ben hamile kaldim. Bom! Hadi bakalim. Ilk tepkim aglamak oldu ama sevincten degil. ne yapacagim ben diyordum. Hersey bitti, ne yapacagimi bilmiyordum. Üzerine kötü bir hamilelik gecirdim. Cocugum dogdu ama kutsal anne olamadim yani söyle ask böyle ask demedim hic. Sadece onu deli gibi korumak istiyordum. Sorumluluk bende hata yapamam. herkesin karakteriyle de alakali bir durum galiba. Üzerine cok sorun da yasadim yalnizdim.
Ama iyiki olmus diyorum. Beni sakinlestiren o oldu. Hayati yasamak icin yarisa girmisim.
Yani nedir bu acelem dedim. Neden herseye yetismeye calisiyorum. Sonra öyle bir degisti ki dünyam.
Beni sakinlestirdi. planlarimi erteledim. Bir baksa göz acildi sanki üzerimde. tabi aniden olan seyler degil.
Ben cirpindikta hayat beni daha da derine cekiyormus.
Sonra hayatin akisina biraktim kendimi.
yavas yavas yüzeye ciktim. baktigim an hersey netti artik. Ben hayati kovalamayi biraktim.
Ha cok zorlandik tabiki de toz pembe degil. Aglama krizleri esinle sarilmayi bile özlüyorsun ama ben buna hayat diyorum.
Herseyi kontrol edemem.
Bazen sadece oluveririr.
Simdi cok baska bir maneviyata sahibim. Daha az endiseli daha cok sabirli.
Hayat beni bu sekilde dizginlestirdi.
Simdi ne yasarsam yasayayim her türlü zorlugun üstesinden gelecek güce sahibim.
Ve kötü seyler yasamaya da devam ediyorum.
Hesap kitap da yapacaksin ama hayat bazen kendiliginden gelisir ve belkide ihtiyacin olani verir.
Zor. ama hayatta kolay yasamak, bunu amac edinmek insana ne kadar huzur verir.
Bana vermiyormus bunu anladim.
Inan zor hic kolay degil ama iyiki diyorsun.
Tabi benim hikayem bu. Bebegimi kucagima aldigimda 23 yasindaydim. Simdi yine hamileyim isteyerek. Inan yine cok zor. Kendimi erteledim ama kendime cok sey kattim bu arada. Gözümden perde kalkti desem yeridir.
Hastane odamda hicbirzaman süslü sekerler olmadi.
Ben bu anneligin pamuk sekerini tatli telasindan faydalanamadim da. Etrafimda sevincimi paylasacagim esim harici kimsem yoktu. Ailem Türkiyedeydi.
Baska bir yolculuk bu yol.
Hayati yasamak adina girdigim yaristan beni aldi. Dinlendim, Sakinlestim.
Ikinci bebegimi kucagima alip birkac sene zorlandiktan sonra onlari büyütüp okula baslatip yeniden üniversiteye baslamak planim. Otuzumda genc iki cocuk annesi olmak istiyorum.
Para konusunda hamileyken borctaydik iki sene sonra hem arabamiz hem de bankadar birikmisimiz oldu.
Herseye hemen sahip olamadik evet.
Zordu evet.
Ama baska bir dünya, faydalanmasini bilene.
Ne olursa olsun kendinizi herseye hazirlikli tutun ve hayati akisina birakin.
Gelene merhaba diyin. Planlarinizi da cok ciddiye almayin. Ama bircunuz coksa tabiki de ertelemek de lazim. Diger sorunlar cözülür yeter ki kendinizi hayata birakin.
7 değil,ister 17 yıllık birliktelik olsun,evleneli 8 ay olmuş bebek için erken.Hiçbir zaman bebek gördüğünde eriyip biten, annelik duygusunu tatmak isteyen biri olmadım aslında. Zamanında okul öncesi yaş gruplarıyla çalışmış, şu anda lisede öğretmenlik yapan biri olarak çocuklarla çok fazla iç içe oldum. Ama hiçbir zaman kendi çocuğumun olması nasıl bir his bunu hayal etmedim. Bu fikir bana çoğu zaman maddi manevi külfet gibi geldi.
27 yaşındayım. 8 buçuk aylık evliyim. 7 senelik beraberliğin ardından evlendik. dünyanın en anlayışlı, sorumluluk sahibi insanıyla evli olabilirim. evlenmeden önce ne kadar çok çocuk istediğini hep söyleyen, evlendikten sonra da bu isteğini hep yineleyen biri eşim. Direk söylemediği zamanlarda ise alttan alttan bu fikri empoze eden biri. Hatta çoğu zaman annemle ortak çalıştıklarını da düşünmüyor değilim =) Bayramda biri 2 aylık diğeri 4 yaşında iki çocuğu olan bir akrabamızla birkaç gün geçirdik. Çocuklara nasıl deli olduğunu o zaman daha iyi gördüm. O zamandan beri iyice dilinden düşmez oldu bu mevzu. Benim ailem bana açıkça torun istediklerini söylüyor, eşimin ailesinden de ben direk duymasam da istediklerini biliyorum. Çevremde çocuk sahibi olan arkadaşlarımın sayısı oldukça arttı. Bana da sürekli geç kalmamam vurgusu yapılarak söyleniyor çocuk sahibi olmanın güzelliği.
Bütün bunlar iyi güzel. Ancak ben ayaklarını yere sağlam basmayı seven biriyim. Zaten bu kadar çok sevdiğim, eşim gibi düzgün bir insanla bunca yılın ardından evlenmemin sebebi de bu. Kendimi bir şeye hem maddi olarak hem manen hazır hissetmeliyim. İkimizin de iyi birer işi var, kazancımız iyi. Ancak harcamalarımız da bir o kadar fazla. Kiramız yüksek. Eşya borcumuz var. Hem banka kredisi hem öğrenim kredisi ödüyoruz. Bu sebeple kenara zor para atıyoruz diyebilirim. Arabamız yok, oturduğumuz yer sebebiyle arabaya çok ihtiyacımız var. Yaz bitmeden ucuzundan bir araba almaya niyetliyim. Kendimize ait malımız mülkümüz, çocuk için birikimimiz olmadan çocuk sahibi olma fikri bana çok abes geliyor. O sebeple çevremdekiler böyle kalp kalp bebek derken ben bunlar neden bahsediyor şeklindeyim. Maddi mevzular açılınca o mantık abidesi eşim " sen dert etme çocuğumuz en iyi şekilde büyür"den başka bir şey demiyor, nasıl olacaksa. Benim ailem çocuğa maddi yardım edeceklerini söylüyorlar, annem yeni emekli oldu. Bebek olduğu an işten çıkar bakarım diyor. Ama başkasına güvenerek de çocuk yapılmaz ki, haksız mıyım? Bir yandan mantığım, diğer yandan acaba bunca insanın bir bildiği var mıdır, hem dedikleri gibi ilerleyen yaşta çocuk sahibi olmak zorlaşır mı, bunca düşünmesem mi diyorum. Anne olmaya şu an hazır değilim, kalbim atmıyor. Hamile olduğumu öğrensem herhalde ilk hissedeceğim şey panik olur. Nasıl altından kalkacağız derim. Daha görmek istediğim bir sürü ülke var nasıl gezeceğim derim. Ama dedikleri gibi bebeği kucağıma alınca mucizevi bir şekilde annelik duygularını hisseder miyim? Siz de benzer süreçlerden geçtiniz mi? Fikirlerinize ihtiyacım var...
Öncelikle evlat sahibi olmayı kendiniz istemelisiniz inanın çocuğa maddi olarak yetersinizde manevi olarak istemeden baskıyla olursa işte ozaman yetemezsiniz tek çocuğun okadar masrafı olmaz en azından düzenli maaşı olan insanlar için çok sorun olmaz
Çok doğru söylemişsiniz. Önce maddiyat kaygısıyla erteleniyor, sonra dünyanın parası dökülüyor. Çocuk çok da ertelenmemeli bence. Büyükler sıkıştırdığında hoş karşılanmıyor ama gerçekten boş sözler de değil.ben geç evlendim ve sanki isteyince hemen bebeğim olurmuş gibi korundum. maddiyat yerine otursun dedik ama son 3 senedir bebek için dünyanın parasını döktüm.. şimdi hamileyim Elhamdülillah ama hala tetikteyim ve daha geçen aya kadar ayda 900 tl muayene ücreti ödüyorduk bu parasızlıkta..
demem o ki seni endişelendiren maddiyat ise sonrasında daha masraflı bir süreçle karşılaşabilirsin.. ancak gezip tozmak istiyorsan tabi ki beden, emek, zaman senin sen karar vericeksinn eşin ailen değil..
enindensonunda o duyguyu yasicaksin.tabiki Allah izin verirse . eminim guzel bi duygudur.ama tabikide senin.kendini hazir hissetmen herseuden onemli.bence yavas yavas adapte olmaua calis.sevdigin insanla.ortak bir parcan olmasi cok mukemmel.bi duygu olmali.ben anne degilm.henuz.ama sevdigim.insandan cocugum olacagno hayal ettgmde.bile heyecanlaniuorum.Allah buyik rabbim rizkini verir elbet.ama dedgm.gbi herseyden onemlisi senin kendini hazir hissetmen manevi olarak.cunku buyuk bi sorumlulkHiçbir zaman bebek gördüğünde eriyip biten, annelik duygusunu tatmak isteyen biri olmadım aslında. Zamanında okul öncesi yaş gruplarıyla çalışmış, şu anda lisede öğretmenlik yapan biri olarak çocuklarla çok fazla iç içe oldum. Ama hiçbir zaman kendi çocuğumun olması nasıl bir his bunu hayal etmedim. Bu fikir bana çoğu zaman maddi manevi külfet gibi geldi.
27 yaşındayım. 8 buçuk aylık evliyim. 7 senelik beraberliğin ardından evlendik. dünyanın en anlayışlı, sorumluluk sahibi insanıyla evli olabilirim. evlenmeden önce ne kadar çok çocuk istediğini hep söyleyen, evlendikten sonra da bu isteğini hep yineleyen biri eşim. Direk söylemediği zamanlarda ise alttan alttan bu fikri empoze eden biri. Hatta çoğu zaman annemle ortak çalıştıklarını da düşünmüyor değilim =) Bayramda biri 2 aylık diğeri 4 yaşında iki çocuğu olan bir akrabamızla birkaç gün geçirdik. Çocuklara nasıl deli olduğunu o zaman daha iyi gördüm. O zamandan beri iyice dilinden düşmez oldu bu mevzu. Benim ailem bana açıkça torun istediklerini söylüyor, eşimin ailesinden de ben direk duymasam da istediklerini biliyorum. Çevremde çocuk sahibi olan arkadaşlarımın sayısı oldukça arttı. Bana da sürekli geç kalmamam vurgusu yapılarak söyleniyor çocuk sahibi olmanın güzelliği.
Bütün bunlar iyi güzel. Ancak ben ayaklarını yere sağlam basmayı seven biriyim. Zaten bu kadar çok sevdiğim, eşim gibi düzgün bir insanla bunca yılın ardından evlenmemin sebebi de bu. Kendimi bir şeye hem maddi olarak hem manen hazır hissetmeliyim. İkimizin de iyi birer işi var, kazancımız iyi. Ancak harcamalarımız da bir o kadar fazla. Kiramız yüksek. Eşya borcumuz var. Hem banka kredisi hem öğrenim kredisi ödüyoruz. Bu sebeple kenara zor para atıyoruz diyebilirim. Arabamız yok, oturduğumuz yer sebebiyle arabaya çok ihtiyacımız var. Yaz bitmeden ucuzundan bir araba almaya niyetliyim. Kendimize ait malımız mülkümüz, çocuk için birikimimiz olmadan çocuk sahibi olma fikri bana çok abes geliyor. O sebeple çevremdekiler böyle kalp kalp bebek derken ben bunlar neden bahsediyor şeklindeyim. Maddi mevzular açılınca o mantık abidesi eşim " sen dert etme çocuğumuz en iyi şekilde büyür"den başka bir şey demiyor, nasıl olacaksa. Benim ailem çocuğa maddi yardım edeceklerini söylüyorlar, annem yeni emekli oldu. Bebek olduğu an işten çıkar bakarım diyor. Ama başkasına güvenerek de çocuk yapılmaz ki, haksız mıyım? Bir yandan mantığım, diğer yandan acaba bunca insanın bir bildiği var mıdır, hem dedikleri gibi ilerleyen yaşta çocuk sahibi olmak zorlaşır mı, bunca düşünmesem mi diyorum. Anne olmaya şu an hazır değilim, kalbim atmıyor. Hamile olduğumu öğrensem herhalde ilk hissedeceğim şey panik olur. Nasıl altından kalkacağız derim. Daha görmek istediğim bir sürü ülke var nasıl gezeceğim derim. Ama dedikleri gibi bebeği kucağıma alınca mucizevi bir şekilde annelik duygularını hisseder miyim? Siz de benzer süreçlerden geçtiniz mi? Fikirlerinize ihtiyacım var...
bende senin gibi dusunuyordum esim istiyordu halada istiyor. yok ise gireyim dedim yok onu bahane ettip bunu bahane ettip yok birazcik birikim olsun dedim 5 sene gecirdim ahh ah keske o cevremde dinleseydim neden mi bu sefer senin icinde cocuk istegi kabarinca bu seferde cocuk olmuyor bak sim di esim de verikosel cikti amaliyat olcak. demem o ki canim su hayatta cok garantici cok planci olmamak lazim. bende senin her sey iyi olsun ayaklarimiz yere sag bassin su olsun bu olsun bir insandim simdi coook pismanimHiçbir zaman bebek gördüğünde eriyip biten, annelik duygusunu tatmak isteyen biri olmadım aslında. Zamanında okul öncesi yaş gruplarıyla çalışmış, şu anda lisede öğretmenlik yapan biri olarak çocuklarla çok fazla iç içe oldum. Ama hiçbir zaman kendi çocuğumun olması nasıl bir his bunu hayal etmedim. Bu fikir bana çoğu zaman maddi manevi külfet gibi geldi.
27 yaşındayım. 8 buçuk aylık evliyim. 7 senelik beraberliğin ardından evlendik. dünyanın en anlayışlı, sorumluluk sahibi insanıyla evli olabilirim. evlenmeden önce ne kadar çok çocuk istediğini hep söyleyen, evlendikten sonra da bu isteğini hep yineleyen biri eşim. Direk söylemediği zamanlarda ise alttan alttan bu fikri empoze eden biri. Hatta çoğu zaman annemle ortak çalıştıklarını da düşünmüyor değilim =) Bayramda biri 2 aylık diğeri 4 yaşında iki çocuğu olan bir akrabamızla birkaç gün geçirdik. Çocuklara nasıl deli olduğunu o zaman daha iyi gördüm. O zamandan beri iyice dilinden düşmez oldu bu mevzu. Benim ailem bana açıkça torun istediklerini söylüyor, eşimin ailesinden de ben direk duymasam da istediklerini biliyorum. Çevremde çocuk sahibi olan arkadaşlarımın sayısı oldukça arttı. Bana da sürekli geç kalmamam vurgusu yapılarak söyleniyor çocuk sahibi olmanın güzelliği.
Bütün bunlar iyi güzel. Ancak ben ayaklarını yere sağlam basmayı seven biriyim. Zaten bu kadar çok sevdiğim, eşim gibi düzgün bir insanla bunca yılın ardından evlenmemin sebebi de bu. Kendimi bir şeye hem maddi olarak hem manen hazır hissetmeliyim. İkimizin de iyi birer işi var, kazancımız iyi. Ancak harcamalarımız da bir o kadar fazla. Kiramız yüksek. Eşya borcumuz var. Hem banka kredisi hem öğrenim kredisi ödüyoruz. Bu sebeple kenara zor para atıyoruz diyebilirim. Arabamız yok, oturduğumuz yer sebebiyle arabaya çok ihtiyacımız var. Yaz bitmeden ucuzundan bir araba almaya niyetliyim. Kendimize ait malımız mülkümüz, çocuk için birikimimiz olmadan çocuk sahibi olma fikri bana çok abes geliyor. O sebeple çevremdekiler böyle kalp kalp bebek derken ben bunlar neden bahsediyor şeklindeyim. Maddi mevzular açılınca o mantık abidesi eşim " sen dert etme çocuğumuz en iyi şekilde büyür"den başka bir şey demiyor, nasıl olacaksa. Benim ailem çocuğa maddi yardım edeceklerini söylüyorlar, annem yeni emekli oldu. Bebek olduğu an işten çıkar bakarım diyor. Ama başkasına güvenerek de çocuk yapılmaz ki, haksız mıyım? Bir yandan mantığım, diğer yandan acaba bunca insanın bir bildiği var mıdır, hem dedikleri gibi ilerleyen yaşta çocuk sahibi olmak zorlaşır mı, bunca düşünmesem mi diyorum. Anne olmaya şu an hazır değilim, kalbim atmıyor. Hamile olduğumu öğrensem herhalde ilk hissedeceğim şey panik olur. Nasıl altından kalkacağız derim. Daha görmek istediğim bir sürü ülke var nasıl gezeceğim derim. Ama dedikleri gibi bebeği kucağıma alınca mucizevi bir şekilde annelik duygularını hisseder miyim? Siz de benzer süreçlerden geçtiniz mi? Fikirlerinize ihtiyacım var...
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?