Oğlum iki yaşında ve maalesef elindekileri atma ve vurma huyu vardı

Atmayı maalesef bizden öğrendi. Küçük havuz toplarıyla babası ve ben şakalaşırken çok güldü. Aklımıza gelmedi o an onu kaydettiği. Ama vurmayı kesinlikle bizden görmedi. Yani evde yüksek sesle bile konuşmayan, sakin insanlarız. Yüksek sesle tv bile izlenmez. Hırçınlaştıracak hiçbir olay yok. Ama maalesef oğlum oyun alanlarında, parklarda daha ilk dakikadan başka çocuklara vuruyordu. Aynen alıp eve dönüyorduk. Çok üzülüp, utanıyordum. Kimsenin olmadığı saatlerde götürüyordum ki çocukların canını yakmasın.
Sonra yine kalabalık bir oyun alanına gireceği zaman “Oğlum lütfen kardeşlere dokunma, yoksa hemen gideriz tamam mı?” Dedim kafasını salladı. Ve o gün hiçbir çocuğa vurmadı... Sonrasında da her kalabalığa girişimizde söyledim. Çok şükür unuttu gibi...
Yani kimse çocuğuna vurulsun istemez. Ama inanın vuran çocuğun annesi olmak daha zor. Allah bütün evlatlarımızı korusun. Hayırlı yerlere yazsın, iyi insanlarla karşılaştırsın