ben anne olmadığım halde konu sahibinin arkadaşının ne hissettiğini anlıyorum. neden benim çocuğumun vücuduna değilse bile özgüvenine zarar verilsin peluş oyuncakla. neden bir çocuk oyuncak arabayla defalarca çocuğumun ayağı üzerinden geçsin, neden bir çocuk benim çocuğumu kendi deneysel oyunlarına malzeme olarak kullansın. annesinin tembihlemekten fazlasını yapması lazım demek ki. evdeyken şunu bunu yapma diyorsa eğer çocuğunun huyunu biliyodur artık yerleşmiş bir harekettir.
demek ki yapılan ve işe yaramayan birşeyler var.aynı şeyi defalarca yapıp farklı sonuç almayı bekleyemezsiniz. ben arkadaşı olsam konu sahibi anneden beklentim ilk zarar verdiği anda kaldırıp eve götürmesi olurdu çocuğunu. ben olsam hem kaldırıp götürür hem de o gün içinde de istediği hiçbirşeyi yapmazdım. istediği kadar ağlasın, hırçınlaşsın. eğer yaptığı şeylerin tembihten, özür dilemekten başka bir yaptırımı yoksa çocuk da aynı şekilde davranır büyük de.
ben de çocuğun hareketlerine verilen karşılıklarda sorun olduğunu düşünüyorum, küçük bir şey için defalarca öpüp teşekkür etmesi de çocuk davranışlarıyla çok bağdaşmıyor, o kadar sevgi kelebeği bir çocuğun bu kadar agresif olması da diğer hareketiyle bağdaşmıyor. büyük ihtimalle verilen yaptırımlar konusunda hassas davranılmıyor ve çocuk aileyi nasıl manipüle edeceğini öğrenmiş.
yorumların çoğunluğuna katılıyorum, insan çocuğunu kendisi yetiştiriyor iyi, mutlu, özgüvenli bir çocuk olsun diye, ama fazlaca özgüven(!) pompalanan başka çocuklar ona zarar verdiği anda; çocuğunuzun karakterinin sizin yetiştirmenizden çok ortamlardaki deneyimlerine göre geliştiğini düşünürsek o çocuğunuzun özgüveni kırılıyor, korkuyor, mutsuz oluyor.