Ayyy bu nasıl bir üslup ya? Ne kadar çirkin bir tavrınız var! Bu işin egitimini aldığınızı ve haklı olduğunuzu iddia eden sizsiniz. Bir iddian varsa ve bu bilimsel bir dayanağı olan bir şeyse koyarsın ortaya ona göre laga luga yaparsın. Öyle boş keseden sallamak sizin işiniz tabi! Yoksa siz kimsiniz de beni egiteceksiniz? Önce kendinizi eğitin siz. Terbiyesiz, hadsiz!!!Sizi eğitmek gibi bir misyonum var da benim mi haberim yok? Niye tatil günümü sizin eğitiminiz için çalışarak harcayayım?
Hayır bir de daha kendi dilinizi okuyup yazamıyorsunuz, benim atacağım makaleyi nasıl anlayacaksınız?
Ya bu dediğiniz o kadar kalbime oturdu ki. Tam da böyle bir çocuktum seçimlerimi kendim için mi yaptım yoksa hep başkası için mi yaptım diye debeleniyorum 31 yaşında koca bir kadın olarak.Kimse duyguları tanımaz demedi, empati yapamaz dedik.
Sizin yönteminiz baştan aşağı yanlış ama. Anneyi üzme yükünü bu yaşta çocuğa yüklerseniz kimseyi üzmemek için kendi isteklerinden vazgeçen bir yetişkin olur. Başkaları için yaşayan, başka insanların duygularını kendi duygularının üzerinde tutan, yanlış arkadaş ve eş seçimleri yapan bir insan olur.
Çocuğunuzun davranıslarını "beni sevmiyor" şeklinde yorumladığınız icin bu duruma alınıp, üzülmeniz normal. Bazen bnm kızım da bana gelmek istemediğinde bn de kendi içimde hafif bir kırgınlık yaşıyorum bir anne olarak ve kaldi ki bana göre bunlar gayet normal hisler; ama sizin bu duruma oturup ağlamanız, bunu kendinize dert edinmeniz normal degil tabi ki. Cocuk o, sagı solu belli olmaz, oyun için, azıcık bir ilgi için satamayacağı kimse yok :)
Ama tabi ki her şeye de "cocuk o" gözüyle bakılmasını da doğru bulmuyorum. Çocuk olması bu yaşlarda empati yapmayı ögrenemeyeceği anlamına gelmiyor. Evdeyken basbaşa oldugunuz bir zamanda yaptığı hareketin sizi üzdüğünü söylemelisiniz ki çocuk da hareketlerini böyle böyle kontrol edebilmeyi ögrensin. Bir de siz başbaşa evdeyken bekleyen işinizi gücünüzü bahane ederek onunla pek oynamıyor olabilir misiniz? Eğer öyleyse oyun için biraz daha vakit ayırmaya çalışın. Çünkü genelde cocuklar dışarda arkadaşlarının yanındayken bile anne babayı oyunlarına dahil etme derdine düşerler. Muhtemelen sizinkisi "annem nasıl olsa bizle oynamaz" diye düşünürek sizi tamamen gözden çıkarıyor.
Sizin bakış açınıza göre öyle olabilir. Neyi, ne şekilde cocuğa empoze etmeye çalıstıgına göre değişir bence bu durum.
Bir davranışın nasıl hissettirdiğini söylemenin
(çocuğa duygusal sömürü yapilmadigi taktir de) bu kadar yanlış bir şey oldugunu dusunmuyorum sahsen. Diger türlü de herkesin duygusunu hiçe sayan bencil çocuklar olabilirler sonuçta.
Diyorum ki. Konu sahibi çok üzülüyormuş ya hani, oturup ağlamak ve bunun için dertlenmek yerine "kızım, insanların yanında beni ittirmen, git demen beni kırdı ve üzdü bir daha o sekilde davranma olur mu?" diyecek. Bunun anlamı "benim yanımdayken kimsenin yanina gitme, beni de oyunlarına dahil et, kimseyle oynama" demek değil yani. Cocugunun bir hareketinin ona (annesine) nasil hissettirdigini paylaşmak.
"Öyle yapma üzülürüm, aglarım ama, giderim bak, küserim bak..." bu tarz bir yaklaşım degil bnm bahsettiğim şey. Cunku bu turlusu cocugun duygularini somurmeye giririyor.
1. Bir konu hakkında yorum yapabilmek için illa o konu hakkında eğitim almış olmamız gerekmiyor, insanlar kendi düşüncelerini belirtme haklarına sahipler.4. Allah aşkına eğitiminiz nedir saçma sapan yönlendirmeler yapıyorsunuz?
1. Bir konu hakkında yorum yapabilmek için illa o konu hakkında eğitim almış olmamız gerekmiyor, insanlar kendi düşüncelerini belirtme haklarına sahipler.
2. Benim burda "bunun eğitimini aldım" veya "bu söylediklerimi muhakkak uygulamalısınız, doğru olan budur" tarzında herhangi bir cümlem de olmadı.
3. Aksi yorumda bulunanların da görüşlerini çürütmek adına herhangi bir atılımım olmadı. Sadece kendi fikrimi belirttim. Kimseyi ikna etme bir derdim de tasam da yok.
Benim oğlum 11 aylıkken pastanecinin eşinin kucağından bana gelmek istememişti. Almak isteyince dönüp kadına sarılmıştı. Kadın bi 15 dk gezdirmişti alıp ki kadını 1-2 kere görmüştü. Başkalarına da yapardı arada. Ben bağlanmada sorun mu var diye düşünmüştüm ama bence yoktu demek ki sıpamın canı öyle istiyordusizin beni sevmiyor tepkiniz çok çocukça, sevilmeme hissinin çocuktan kaynaklandığını düşünüyorsunuz ama bu sizin yorum farklılığınız. Diğer üyeler bu konuya daha mantıklı yaklaşmış. Duygularınızın yükünü çocuğa yüklüyorsanız beni beğeniyor musun modundaysanız yanlarında daha rahat hissettiği beğeni kaygısı olmayab insanlarla oyuna devam etmek istemesi normal
Burda herkes herkes hakkında bazen kişilerin evlilikleri, bazen aşk hayatları, bazen de güncel hayatlari konularında (avukat, psikolog, evlilik danışmanı olmadıkları halde) yönlendirici rolünde bulunabiliyorlar. Ama tabi ki söz konusu bir çocuk olduğunda ben de yanlış bir yönlendirmede bulunmak tabi ki istemem. Öyle bir etkim olduysa da konu sahibi kusura bakmasın.Eğitiminiz yoksa ortalama bir görüş belirtirsiniz.
çocuğun duygularını etkileyecek tavsiyelerde bulunmazsınız.
Oğlum 3 yaşında. Kreşe gidiyor. Arkadaşları var. Çocuğu olan arkadaşlarım var sık sık sosyalleşiyoruz. Hepsi tam olarak böyle davranıyor.
Bu şekilde davranmayan çocuklar da genellikle sağlıklı ilişkiler kuramayan çocuklar.
Bu yaştaki bir çocuğa böyle böyle davrandığın için anne üzüldü denmez. Ki doğal bir davranışı sebebiyle hiiiiç denmez.
Bende aynı şekilde düşüyorum kayıtsız olsa beni hiç aramazdı. Eğlencesi bittiğinde arıyor11 ay ayrılık kaygısının tavan yaptığı zamanlar. O zaman böyle bir şey yapabilmiş olması bence bağlanmada sorun olmadığını gösteriyor çok bilgim yok ama. Demek ki sizin hep oralarda bir yerlerde olacağınıza eminmiş :)
Burda herkes herkes hakkında bazen kişilerin evlilikleri, bazen aşk hayatları, bazen de güncel hayatlari konularında (avukat, psikolog, evlilik danışmanı olmadıkları halde) yönlendirici rolünde bulunabiliyorlar. Ama tabi ki söz konusu bir çocuk olduğunda ben de yanlış bir yönlendirmede bulunmak tabi ki istemem. Öyle bir etkim olduysa da konu sahibi kusura bakmasın.
Şimdi yanlış anlamazsanız çok emin konuştuğunuz için ve bu konuda da eğitiminizin olduğunu düşündüğüm için bir sey sormak istiyorum. Mesela bnm çocuğum şuan her şeye "benim" dediği ve hiç bir şeyi paylaşmak istemediği bir yaş doneminde. Oyun parkında bazen görüyorum çocuklar oyuncaklar için birbirlerini ittirip, düşürüp ağlatıyorlar. Şimdi çocuğum birisini üzüp ağlattığı zaman "üzüldüğü için ağlıyor" dememeliysem ne demeliyim tam olarak? Böyle bir durumda nasıl bir yol izlemek gerekiyor onu merak ediyorum açıkçası.
Şimdi internette keşfette de görüyorum mesela birisinin "bunu yapın" dedıgıne digeri tam tersi yönde bir görüşte bulunuyor. Kimsede ne dayanak var ne de bir şey. Baktığın zaman ikisi de pedagog; yani bu işin egitimini almış insanlar. Insanlar da haliyle hangi görüşe denk gelirse ya da aklına hangisi yatarsa onu uygulama yoluna düşüyor. En azından bu tarz konularda iddiası olan insanlar iddialarını destekleyerek yorumlarda bulunursa biz iddiasız insanlar da faydalanmış oluruz diye düşünüyorum.
Yaptığım yoruma istinaden (herhangi bir iddiam olmadığı halde) eğitim durumumu sorgulayınca ve aksi bir iddia belirtince haliyle bu konuda bir egitiminiz olduğunu düşünmüştüm.Dediğim gibi ben de uzman değilim anneyim sadece ama o yapmaması gereken yanlış bir davranış. Anında diğer çocuk ağlarken bu şekilde söylenmesinde bence sorun yok. Hatta size gerek kalmasın. diğer çocuğu yönlendiriyorum ben acıdığını söyle bana vurma de gibi. Canın acıdı dimi diye zorla konuşturuyorum.
Ama buradaki durum farklı. Burada çocuğa gereksiz bir vicdan azabı yükleniyor. Sonra her yaptığı harekette anne her üzüldüğünde kendini suçlayacak bir yetişkin toksik anne çocuk ilişkisi.
Bu konu çok net. Çocuk başkasıyla oynamak istiyor diye suçlanamaz. Bu yanlış bir davranış değil.
Hayır onun yerine kızım çok öfkeli gördüm seni başkasıyla oynamak için heyecanlandın sanırım bir daha çok heyecanlandığında ya da oynamak istediğinde bana söylebilrsin demesi gerek. Yani çocuğa duygularını yönetmeyi, duygularını fiziksel yollar yerine sözel yollarla ifade etmeyi öğretmeli. Eğer öğrenmezse ileride en ufak bir tartışmada şiddete başvuran tiplerden olma ihtimali var. Sizin söylediğiniz şekilde suçlanır sadece. Çocuk belki 10 yaşlarında olsa bu dediğinizi anlayabilir ancak o yaşta bir çocuğun bilişsel kapasitesi onu anlamaya yetmez.
Ben açıkladım size durumu. Uzmanlar arasında seçim yapamıyorsanız doğan cüceloğlunu okuyup dinleyebilirsiniz.Yaptığım yoruma istinaden (herhangi bir iddiam olmadığı halde) eğitim durumumu sorgulayınca ve aksi bir iddia belirtince haliyle bu konuda bir egitiminiz olduğunu düşünmüştüm.
Bnm bahsettiğim şey aslında çocuk başkasıyla oynamak istiyor diye degil annesini ittirip, sen git gibi anneyi gözardı davranışların anneye (veya bir başkasına) nasıl hissettirdiğiydi. Bunun yanlış oldugu iddia edilince de bir çocuga karşı da aynı şey söz konusu olduğunda nasıl bir yol izlemeliyiz diye onu merak etmiştim haliyle. Gerçek manada hangisinin neden doğru neden yanlış olduğunu açıklayabilecek işin ehli birileri çıkar belki.
Yaptığım yoruma istinaden (herhangi bir iddiam olmadığı halde) eğitim durumumu sorgulayınca ve aksi bir iddia belirtince haliyle bu konuda bir egitiminiz olduğunu düşünmüştüm.
Bnm bahsettiğim şey aslında çocuk başkasıyla oynamak istiyor diye degil annesini ittirip, sen git gibi anneyi gözardı davranışların anneye (veya bir başkasına) nasıl hissettirdiğiydi. Bunun yanlış oldugu iddia edilince de bir çocuga karşı da aynı şey söz konusu olduğunda nasıl bir yol izlemeliyiz diye onu merak etmiştim haliyle. Gerçek manada hangisinin neden doğru neden yanlış olduğunu açıklayabilecek işin ehli birileri çıkar belki.
3 yaş çocuk ben merkezci dönemde. Oyuncağını, yiyeceğini paylaşmak istemeyebilir bu normal. Başka çocuklarla birlikte oyun oynamak istemeyebilir çünkü paralel oyun döneminin son demlerinde. Bu da normal. Oyun alanından ya da birlikte oyun kurduğu kişiden ayrılmak istemeyebilir, ağlayabilir, sinirlenebilir, bu da normal. Ama vurma itme davranışlarını problem davranış olarak görürüz ve söndürmek gerek. Davranışı söndürmenin çok çeşitli yöntemleri var burda yazmakla bitmez. Anne baba tutumları kişilik gelişiminde çok etkili. Bunu göz önünde bulundurup, çok okuyup, çok öğrenip çocuk yetiştirmek gerekiyor. Yoksa bizler gibi bodoslama büyütülmüş yaralarını yetişkinliğe taşımış insanlar olurlar.Yaptığım yoruma istinaden (herhangi bir iddiam olmadığı halde) eğitim durumumu sorgulayınca ve aksi bir iddia belirtince haliyle bu konuda bir egitiminiz olduğunu düşünmüştüm.
Bnm bahsettiğim şey aslında çocuk başkasıyla oynamak istiyor diye degil annesini ittirip, sen git gibi anneyi gözardı davranışların anneye (veya bir başkasına) nasıl hissettirdiğiydi. Bunun yanlış oldugu iddia edilince de bir çocuga karşı da aynı şey söz konusu olduğunda nasıl bir yol izlemeliyiz diye onu merak etmiştim haliyle. Gerçek manada hangisinin neden doğru neden yanlış olduğunu açıklayabilecek işin ehli birileri çıkar belki.
Çocuk oyunu seçer her zaman için. E kişilerde oyun oynatıyormuş çok normal o zaman.Merhaba hanımlar,3.5 yaşındaki kızımın tavırları beni çok üzüyor.Bir ortama giriyoruz orda oyun oynadığı,vakit geçirdiği insanları görünce beni unutuyor.Hatta kimle oynuyorsa bir iş vars yapılacak annem yapsın sen gel diye tutturuyor.Eve çıkacağımız zaman ağla ağla ici çıkıyor.Ben seni istemiyorum diye tutturuyor.Istedigi kişi bu duruma gülüyor ve benim çok ağrıma gidiyor.Sanki ben çocuğuma kötü davranıyorum yada sıkıcı anneyim gibi.Baskalaroyla iletişim kurması vakit geçirmesi çok güzel ama tercih edildiği noktada kendi anneliğin eksik mi var demeden geçemiyorum.Tercih edildigim insanlara da ister istemez öfkeleniyrm.Kendi çocuğum bile beni istemiyor diye ağlıyorum
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?