- Konu Sahibi Nebaktincanim
- #81
Ben boşandım, bu dediğim şekilde hallettim her şeyi. O zaman herkes ''geçimsizsin, boşanırsan bizimle konuşma, o... olursun boşanırsan'' diyordu. 26 da evlenip, 28 de boşandım. 33 de ikici evliliğimi yaptım, bir çocuğum var. O ''bizi arama'' diyen güruh şimdi ''neden gelip, gitmiyorsun'' diyor, bayramda aramadım diye gönül koyuyor, yazlıklarına çağırıyorlar. Hatta gıpta ile bakıyorlar hayatıma. Ben de onları elimden geldiğince ihmal ediyor ve eZiyorum.
Böyle milletin ağzını nasıl büzerim diyerek yaşarsan, eşin çene yapmasın diye önüne yemek koyar ve sürekli psikolojik şiddet altında hayatını sürdürürsen daha çok dedikodunu yaparlar. Kocan zaten millete senin dedikodunu yapıyormuş yemek yapmıyor, eve bakmıyor zart zurt diyerek.
Ha bu arada boşandığımı da kimseye söylemedin annem babam dışında. Zamanla öğrendiler. Söylemek zorunda değilsin hemen.
Ne güzel cesaret örneği sergilemişsin. Cok dönmeye calıstım ayrılmak istedim hep memuriyet ayağımı bağladı.
Hasta sonu anne mi cagırıp anlatıcam dayanacak gücüm kalmadı. Ben de 28 yasındayım. Onca yediğim dayak ekonomik özgürlüğüm olsaydı da senle olmasaydım onla evlenseydim; cocugun olmazsa bosarın kadar acıtmadı.