- 26 Eylül 2010
- 17.575
- 32.908
- 1.123
Çünkü insanların hemen hepsi sizin gibi düşünüyor, çoğu da çocuk için evleniyor. Benim gibi düşünen ve tam olarak anlayan sadece bir arkadaşım var. İnsanın içinde olmalı gerçekten, bende o hissiyat yok. Eşimde de yok hatta benden katı görünüyor ama parası olsa 3-5 çocuk yapabileceğini söylüyor. Piyango çıksa 3 çocuk yap evde otur, şu kadar daha maaş alsam çocuk yapılır, bakıcı parası veriyorlarsa hemen bir tane yapalım gibi. Bende o da yok
Eşimle aram bir kaç aydır iyi diyebilirim. Ondan önce türlü sorunlar yaşadık. Yani 3 senedir evliyiz ama 5-6 aydır birbirimizi anlıyoruz, vakit geçiriyoruz diyebilirim.
Normalde hiç çocuk istemiyoruz biz. Evlenirken de bu şekilde konuşmuştuk hep. Ama hastalık, yaşlılık gibi durumlarda insanların çocuklarıyla olan ilişkilerini gördükçe beni korku sardı. İleride aynı fikirde olacağıma emin olsam direk ameliyat olur toptan kurtulurdum, o kadar nettim bu konuda.
İşte bende o sıkılma hiç olmayacakmış gibi geliyor. Hatta yapmak istediklerim için ömrümün yetmeyeceğini düşünüyorum. Aşk yaşamak değil tam olarak, kafanın uyduğu biriyle bir şeyler yapmak, zevk almak.
Başınız sağolsun sizin durumunuz zormuş. İşte bu tarz şeyleri duydukça acaba mı diyorum.
İşte korktuğum şeyler bunlar, elimi kimse tutmayacak belki yalnız kalacağım. Ama asıl sorun sırf bu istek için belki de kalkamayacağım yükün altına girmeli miyim?
Ben bu gebelik hikayelerini yaşadım ve bende durum tam tersine oldu, dünyam başıma yıkıldı, hiç de mutlu olmadığım gibi hayatımı kararmış/bitmiş gibi hissettim. Hani şüphelerde falan böyle az da olsa bir mutluluk yaşasam sizin gibi düşünebilirdim.Koalina merhaba;
Benim bir oğlum var 24 aylık.
Ve asla 2.çocuğu düşünmüyorum diyenlerdendim. Çünkü annelik ağır geldi. Ta ki geçen haftaya kadar.
Adetim gecikti, günü gününe olurken hemde. E korunuyoruz da ama hiç bir kaza da olmadı . Nasıl olur ya dedim. Ağrım var ama Nasıl adet olcam gibi. İki gün bekledim. Test yapmadım. Ben kafam da neler kurdum neler. 9 aya ikinci Bebek doğana kadar, oğlumu bezden bırakıp tuvalete alıştırdım, daha büyük Bi eve taşındık, oğluma kendi kendine uyumayı öğrettim ama kafam da Nasıl deli sorular. Millete hiç istemiyorum 2. derken Nasıl söylerim büyük konuştum fln fln fln anlatamam sana ya o iki günü.
Test Yaptım. Negatif. Nasıl üzüldüm anlatamam , iki gün düşünmesi yetti bana oğluma kardeş geleceği. Adet oldum velhasıl hamile değilim.
Ama şu an ikinci çocuğa sıcak bakıyorum. Eşime de Bi sene daha geçsin hayırlısı ile korunmayı bırakırız dedim ilk defa. Şaşırdı. Çünkü ben ikinci çocuk lafı geçince asla , istemiyorum, bir tane bana yetiyo, eve , eşe, çocuğa derken kendime vakit kalmıyo iyice canım mı çıksın diye çemkirirdim.
Ama iş başa düştü, hayaller, varlığına sıcak bakmak yetti bana.
Bugün oğlumun doğum günü. İyi ki doğmuş. Anneliği tadmalısın bence.
Peki siz ileride düşünüyor musunuz? Bizde iki taraf da istemediği için ve birbirimizi körüklediğimiz için ölene kadar mutlu olacağımızı, hiç çocuk ihtiyacı duymayacağımızı zannediyoruz.
Sanırım bu istek çoğu kadına doğuştan verilmiş. İçgüdüsel olarak bunu hissetmeyen bir kısım azınlık da bu şekilde mücadele ediyoruz. Bazen bakarım herhalde, yaparım diye düşünüyorum; bazense iyi ki yok asla yapamazmışım diyorum.
İşte burada şöyle ufak bir sıkıntı var. Ya kişi benim gibi dondurma ve çikolatadan nefret ediyorsaMerhaba,
Çocuğum var. Ama söylediklerinize de katılıyorum çünkü bende daha önce çocuksuz, anne olmadan bir hayat yaşadım.
Şu örnek yerinde olur bence; biz dondurma yemişiz, ve çok güzel diyoruz. Siz yemediniz yemesem de olur diyorsunuz. Ve ikimiz de kendimizce haklıyız. Daha doğrusu bu konu da haklı haksız yok aslında.
Herkesin kendi yaşam biçimi.
Şimdi ben size hak veriyorum , anne olmadan önce rahat gezmek, hayatta öncelik kendin olmak. Hepsini tattım biliyorum, ama siz şu an anne olmadığınız için size o duyguyu tarif edemiyoruz, aynı dondurma örneğinde ki gibi.
Ha ama tabi bizde bi an da tanrıçaya dönüşmüyoruz. Hayatımız toz pembe olmuyor. Çok zor , çok ağır ama güzel.
Biz bu lezzeti aldığımız için ' ya ama sizde tadın Nasıl istemezsiniz gibi olabiliyoruz' , size de belki gereksiz , abartı, yük gibi geliyor.
Şuna inanıyorum. Herşeyin zamanı vardır. Her ne olursa olsun insan anı yaşamalı.
Çocuklu çocuksuz, evli bekar, yalnız kalabalık hiç farketmez.
Gerçekten büyük çoğunluğun çok sevdiği bir şey başka birinin midesini bulandırabilir nadir de olsa. Ya ben de o azınlıktaysam ve geri dönüşü olmayan bir şey yaparsam?Kesinlikle. Şans, baht, kader artık orası ama şu an yalnız kalmayayım düşüncesiyle bu işin altından kalkamayacağıma karar verdim.
Teşekkür ederim, aslında çok geleceği hesaplayarak bir şeyler yapan biri değilimdir. Kim öle kim kala derler.
Hiç düşünmezken böyle bir ikilemde kalmamın en büyük sebebi yakınlarda duyduğum üzücü bir haber. Gerçekten aile bağlarına ihtiyacımız olduğunu daha net anladım. Herkesin ailesi bir şekilde büyüyor, bir yandan yaşlılar giderken yerine yeni bebekler geliyor. Ama bizim ailemiz öyle olmayacak, burada kalacak.
Sanırım onlardan bende de yok.
Çok ilkel bir istek aslında. Belki de gelip geçici bir histeyim bilemiyorum.
Ben bu konuda pek yorum yapmasam daha iyi çünkü arkadaşlarıma bile buluşmalara çocuk getirmeyin kafam kaldırmıyor diyen biriyim. Neyse ki biri de bana ters çıkmadı:)Ben anne olmamayı hic düşünmedim ama annelerin annelik hakkında abartılı hatta efsanevi söylemlerde bulunduklarını düsünürdüm.
Yapmışlar bir bebe, kendilerini telkin edecekler işte yok uyusa özlerim de yok bir saat sonra özlerim de diyerek şeklinde fikirlerim vardı.
Amaaaa anne olunca işler değişti ya.
Aynen onlar gibi oldum :)
Hayattan tek beklentim bebe değildi ama bile isteye seve seve hayatımın en merkezine ben yerlestirdim.
Bu yuzden hayattan tek beklentin çocuk sahibi olmak mi bla bla'cılar da samimiyetsiz ve kendini üst gömlekte göstermek isteyenler gibi geliyor zira tek amacımız çalışmak da degil ama mesleğimiz var, di mi?
Evet, büyük ve sürekli bir sorumluluk ama mutluluğuna da paha biçemiyorum.
Bir örnek vereyim, duygusallaşmamin sebebi kabilinde ;
Ağlama numarası yapıyordum, doğduğundan beri temastan hoşlanmayan bir defa olsun başını omzumuza dahi koymayan kucağımızda yatmayan kızım, geldi ve sarıldı bana, minik ellerini doladı boynuma :)
Bunu asla asla asla kelimelerle ifade edemem.
Hasılı kelam bence güzel ya.
Arada yoruluyor arada keşke tuşu olsa da kapatsak diye düsünüyorsunuz :) ama güzel.
Allah isteyen ve hakkını vere vere büyüteceklere versin insallah.
Anneliğe methiye adındaki postumu bitirirkenşu vakayı da anlatayım;
50'li yaşlarında hic evlenmemis, cok zengin, işi hobileri partileri arkadaşlıkları vs olan bir akrabam keşke hicbir seyim olmasaydı ama bir evladim olsaydi, demistir.
Beni de etkileyen ve cocuga iten sebeplerden biri buydu.
Çok sükür, gayet mutluyuz.
Siz haklıymışsınız ey analar :)
Kim bilir belki bir gün ben de haklıymışsınız derim.
Ama ben buna da üzülüyorum. Sizin çocuklarınız da sizin sevdiğiniz gibi sevmiyor o zaman sizi, bu da acı bir şey değil mi.
bebekken bile kendini yırtardı hiç giymedi.
