Çocuk yapmak yada yapmamak

Anlayışın için teşkkr ediyorum . Dikkate alıcam söylediklerinizi . Allah bağışlasın evlatlarınızı , kolaylıklar diliyorum ..

Koşullanma diyelim. Bilmemekte mutluluktur .o yönü var . Birde bencillik emannn banane ben mutlu olucam Düşe kalka büyür diyende . Çok anaçım deyip burgerkıngde 1 yaşında çocuğa laplap hamburger yiyende . Öle işte . İnsanı soğutuyorlar .

Istemiyorsaniz yapmayin derim, zorla degil ya, kime ne.

Baskalari cocuk yapiyor diye cocuk yapilmaz. Senin cocuguna baskasi bakmayacak sonucta. Ama yapmadigi icin pisman olanlar da yok degil.

Şu an yan odada üç yaşında bir adam babasıyla yatıyor ben de koca yatakda tek başıma ve kendimi zor tutuyorum yanlarına gidip içlerine girmek için. Üç saat önce babasına hadi yatır diye söyleniyordum ama şimdi burnumun direği sızlıyor yan odada olduğu halde. Evlat anlatılacak bişi değil onu yaşaman lazım şu an ne desek boş, çok zor çok yorucu çok meşakatli ve ölene kadar süren bir duygu. İnsan bi insanın ayak parmakları için bile şükreder mi? Sevgisinden çıldırır mı hiç hesap yapmadan canını ortaya koyar mı? Herşeyden önce ilk onu düşünür mü ? Her an kalbi titrer mi? Acayip bir şey ya sevgisi taşıyor bende
Rabbim sana DOĞRU ZAMANDA bi.evlat vee ama doğru zamanda

evleneli sekiz ayı geçti. ülkenin bir diğer ucuna gittik eşimle iş nedeniyle. tabi ben öğretmenim atanamayanlardan, eşim çalışıyor. aileler yok, kimsecikler yok. maddi durum sıkıntılı. ev öğrenci evinden bozma bi ev. ve ben inanılmaz çocuk sevgisi olan bir insandım. eşim benimle konuşmadan bir hata yaptı ve ben evlendikten bir ay sonra kendimi kanlar içinde hastanede buldum. ölüyordum nerdeyse, dış gebelikmiş ameliyat oldum. ameliyattan sonra inanılmaz bir bunalıma girdim. intiharı düşündüm eşime küfürler ettim hastaneden çıkar çıkmaz boşicam seni dedim. ki öylesine seviyordum eşimi çok zor şartlarda evlendik hiçbir beklentim olmadı yeterki mutlu olalım dedim. ben hep normal doğum isterdim bir gün olacaksa. ameliyat oldum baktım karnım boydan boya yarık acı içindeyim. yoksunum. daha 1 aylık evliyim, keşke o masada kalsaydım dedim. kimseler gelmedi ne kendi annem ne onun annesi. ameliyattan sonra sabaha kadar çırılçıplak bir yatakta yattım. üzerime bir yeşil çarşaf attılar. sabaha kadar donuyorum, nolur ayaklarımı örtün diye ağladım. gelen olmadı. bir yudum su veren olmadı. oda karanlık. sabah oldu sonunda heşire geldi üzerimi değiştirdi. başka bir bölüme aldılar. altıma yaptım altımı sol kolu felç bir kadın temizledi. o an ben bir daha öldüm. içimde bütün sevgiler öldü. içimde bütün hayaller söndü. içimde bütün ne varsa, hepsi yok oldu.

orada yaşadıklarım, gördüklerim hala kabus bana her gece. uyuyamıyorum, uyumayı sevmiyorum. üşümeyi sevmiyorum. çok yalnız kaldım acı içinde, yalnız kalmayı sevmiyorum. ama hala hepsini yaşıyorum. ben fiziksel bir acıdan çok tahammül edilemez ruhsal bir acı yaşadım. ruhum iğdiş edildi benim. bütün varlığım liğme liğme edildi. eşimle mutluyum, en az benim kadar perişan oldu şimdi çoook dikkatli.. benden neler gitti çok iyi biliyor. yaptığının nasıl büyük bir hata olduğunu beni nasıl yaraladığını biliyor ve hiç bir şey konuşmuyoruz bununla ilgili. ben istemiyorum çocuk yapmak. eskiden isterdim, küçük hayaller kurardım. kız çocuğu hayaleri kurar gülümserdim.. gerçekten inanılmaz anaç bir insandım şimdi istemiyorum. zaten ameliyattan sonrailk kez yanıma geldiğinde eşime madem bu kadar çok istiyorsun sana çocuk yapacak bir kadın bul ve hemen boşanalım dedim. sesini çıkarmadı, gözleri yaşardı.

arada bana ağlama krizi geliyor. eşimle çok iyiyiz gerçekten. ben kapattım onunla ilgili sorunu bir aptallık etti, cezasını da çekti. ama benim kadar çekmedi. ah, acılarım öyle derin ki. lanet olsun. kv bana -çocuk yapın sizde yaşınız geçiyor nolacak biz geliriz arada yanına dedi bu tatilde, eltim yeni doğurmuştu. biz geliriz arada dedi... dişlerimi öylesine sıktım ki. eşim bunu farkedince beni aldı uzaklaştırdı ordan. benim içimde zincirlediğim bir kadın var. delinin önde gideni, acı ve öfke dolu. öfkesiyle onu en zor zamanında yalnız bırakanları si.er atar, öfkesiyle karısının bedenine istediği herşeyi yapabileceğini zanneden bütün adamları vurur. dünyadaki bütün acıları alır yutar ölmek için ama yine de yaşar. tırnaklarıyla kanatır kendini. öylesi bi kadın. ama zincirli. kocamı seviyorum. işte onun zinciri bu. kocamı seviyorum..

benim eltim doğum yaptı bu yaz ve ben daha içeri girmeden koridorda taze bebek çığlığı duyduğumda içimde bir yer kanadı, tutamadım kendimi ağladım. kaçtım dışarı, hönküre hönküre ağladım. kocama sarıldım allah kahretsin seni dedim. ağladım. ben yapamam çocuk. bu konuda tam bir harabeyim..

ağlıyorum şu an. konuyu okudum, bunlar döküldü klavyemden. bu dünyada ben zor yaşarken nasıl bir çocuk getireyim ki. bu öfke ve acıyla nasıl mutlu bir hayal kurayım ki. kalmadı hepsi. hayal kurabilene ne mutlu.. isteyen istediğini yapsın da. yeter ki benim yaşadıklarımı yaşamasın.

Cocuk, herkes yapiyor diye yapilacak son sey olsa gerek. Bunu dusunmek bile sacma. Bir canin sorumlulugunu almak bu kadar kolay olmamali. Besbelli istemiyorsunuz, cevaplarinizdan belli.

Burda "ama soyle seversin, boyle hissedersin" diyen yorumlari da anlamis degilim. Cocuk istemeyen kisiyi ikna etmeye calismak niye? Olursa o cocugun da gunahina girmek? Cocuk sahibi olmayi istersin ya da istemezsin. Ricayla iknayla olabilecek bir olgu degil bu. Nihayetinde cocugu yapan kisi bakacak cocuga, kendi cocuguna asik olan diger anneler degil. Az sayida da olsa cocuk yaptigina pisman olan insanlar da var. Her ne kadar cocugunu seven insana inanmasi zor gelse de. Ben kanli canli cocugunu kastederek cocuk yaptigina pisman olan annelere de rastladim. Cocuk sahibi olmak istemeyen insan cocuk sahibi olmamali. Net. Sonu belli olmuyor israrla, zorla cocuk yapmanin cunku. Ben boyle dusunuyorum.

Sftrk7 .!.:

. Mali durumum olsa 3,4 bende isterim .. Sibel can gibi . hayat ona güzel . Çok imreniyorum .. Bozdular dünyayı , gülüm bozdular ! aile sevgi yuva nerede ? Varsa yoksa görsellik , göğüs , burun , çatlak , kilo , ev araba kredi . amir memur statü ... nerde 3,4 çocukla koca poposuyla sofraya oturan anaç yazmalı mutlu anneler ? ben kendim bu dünyayla başa çıkamazkem , dünyaya getirdiğimi mutlu edebilecekmiyim ,

Genişletmek için tıkla...

Edemeyeceksiniz. Bunu siz de biliyorsunuz. Farkindalik guzel bir sey. Ama bunu bildiginiz halde "yahu herkeste var ben de mi yapsam" gibi sagliksiz dusuncelere kanmazsaniz olur biter. Farkindaliginizin devam etmesi ve kimsenin aklinizi celmemesi dileklerimle...

sevde_ .!.:

Cocuk, herkes yapiyor diye yapilacak son sey olsa gerek. Bunu dusunmek bile sacma. Bir canin sorumlulugunu almak bu kadar kolay olmamali. Besbelli istemiyorsunuz, cevaplarinizdan belli.

Burda "ama soyle seversin, boyle hissedersin" diyen yorumlari da anlamis degilim. Cocuk istemeyen kisiyi ikna etmeye calismak niye? Olursa o cocugun da gunahina girmek? Cocuk sahibi olmayi istersin ya da istemezsin. Ricayla iknayla olabilecek bir olgu degil bu. Nihayetinde cocugu yapan kisi bakacak cocuga, kendi cocuguna asik olan diger anneler degil. Az sayida da olsa cocuk yaptigina pisman olan insanlar da var. Her ne kadar cocugunu seven insana inanmasi zor gelse de. Ben kanli canli cocugunu kastederek cocuk yaptigina pisman olan annelere de rastladim. Cocuk sahibi olmak istemeyen insan cocuk sahibi olmamali. Net. Sonu belli olmuyor israrla, zorla cocuk yapmanin cunku. Ben boyle dusunuyorum.

Genişletmek için tıkla...

yazdıklarınıza katılmakla beraber ben ikna etmeye çalışan tek bir yorum görmedim..?..

sedalein .!.:

yazdıklarınıza katılmakla beraber ben ikna etmeye çalışan tek bir yorum görmedim..?..

Genişletmek için tıkla...

Ben gordum. Ilk sayfalari okumam yetti. Kimse lutfen yap, nolur yap yazmadi tabii ki. Ama soyle hissedersin, boyle seversin, ya pisman olursan turu yorumlar vardi. Bunlar da bir cesit ikna. Sonucta konu sahibi pek de ikilemde kalmis degil. Istemedigini biliyor. Bu durumda bu tur yorumlar ancak insani yaniltir.

sevde_ .!.:

Ben gordum. Ilk sayfalari okumam yetti. Kimse lutfen yap, nolur yap yazmadi tabii ki. Ama soyle hissedersin, boyle seversin, ya pisman olursan turu yorumlar vardi. Bunlar da bir cesit ikna. Sonucta konu sahibi pek de ikilemde kalmis degil. Istemedigini biliyor. Bu durumda bu tur yorumlar ancak insani yaniltir.

Genişletmek için tıkla...

çocuk yapıp yapmamaksa soru.. ikilemde kalmıştır bence.. karar belli ise soru sormak neden?

bu kişiye olumsuzluklarını zorluklarını da olumlu güzel taraflarını da sergilemek en doğrusu değil mi?

annelik böyle güzel ama böyle zor.. gibi.. o da kendini tartacaktır sadece..

yapmayın pişman olur muyum diye sorana da "olabilirsin" denir ama :)

tabiki hepsi kişisel cevaplar.. konu sahibesi de bunu biliyordur..

yanlış anlamayın sadece "yanıltıyorsunuz, çocuğun günahına girmek vs" dediğinizde biraz haksızlık oldu bana göre..

sevgiler..

sedalein .!.:

çocuk yapıp yapmamaksa soru.. ikilemde kalmıştır bence.. karar belli ise soru sormak neden?

bu kişiye olumsuzluklarını zorluklarını da olumlu güzel taraflarını da sergilemek en doğrusu değil mi?

annelik böyle güzel ama böyle zor.. gibi.. o da kendini tartacaktır sadece..

yapmayın pişman olur muyum diye sorana da "olabilirsin" denir ama :)

tabiki hepsi kişisel cevaplar.. konu sahibesi de bunu biliyordur..

yanlış anlamayın sadece "yanıltıyorsunuz, çocuğun günahına girmek vs" dediğinizde biraz haksızlık oldu bana göre..

sevgiler..

Genişletmek için tıkla...

Ilk yorumumla ayni fikirdeyim. Bu konu ikilemde kalmak degil. Her ne kadar baslik oyle olsa da. Ikilemde kalsaydi olumlu ve olumsuz yorumlar dogru olurdu. Isteyen insan belli olur. Ama basbayagi istemiyor, acik ve net istegim yok demis. Dahasi yok. Bu durumda da daha once dediklerimi dusunuyorum. Cocuk istemedigi her yorumundan acikca belli olan bir insana ikna edici laf edilmemeli, etik bulmuyorum. Hele de soz konusu dunyaya bir insan getirmekse.

sevde_ .!.:

Ilk yorumumla ayni fikirdeyim. Bu konu ikilemde kalmak degil. Her ne kadar baslik oyle olsa da. Ikilemde kalsaydi olumlu ve olumsuz yorumlar dogru olurdu. Isteyen insan belli olur. Ama basbayagi istemiyor, acik ve net istegim yok demis. Dahasi yok. Bu durumda da daha once dediklerimi dusunuyorum. Cocuk istemedigi her yorumundan acikca belli olan bir insana ikna edici laf edilmemeli, etik bulmuyorum. Hele de soz konusu dunyaya bir insan getirmekse.

Genişletmek için tıkla...

ortaya bir soru sorarsanız herkes kişisel fikrini söyler..
soruyu soranın düşünce dünyasını tahlil ya da tahayyül edemezsiniz..
cevapları kendi süzgecinden geçirecek olan odur..

ben de hala aynı fikirdeyim "ikna edici? / etik olmayan" bir cevap göremiyorum..

konu anne olup olmamaya karar verme çabasıysa tabiki annelerin bazıları çocuklarına olan sevgilerini dile getirecekler.. anne olmanın başka olumlu yanı yok zaten.. sadece "sevgi".. konu sahibesi "o seviyormuş o zaman ben de yapayım" demeyecektir elbet..

böyle bakarsanız,,, aynı şekilde "sen yapma" demek de etik olmuyor o zaman.. o da ya etkilerse konu sahibesini.. ya azıcık da anne olma ihtimali varken aklında, onu silerse.. ya bir gün pişman olursa onun günaha girilmiş mi olacak yine..

konu sahibi özellikle "anneyim mutluyum" diyip aslında o kişilerin pek mutlu olmadığını gördüğünden yakınmış.. belki de gerçekten zor da olsa anneliğin neden mutlu ettiğini duyması asıl gereken..

dediğim gibi bol bol tahlil mümkün ama hiçbiri kişisel cevaplardan başka sonuç çıkarmaz..

anne misiniz bilmiyorum tabi ama anne olmaya karar vermek aklı başında biri için asla ikna yolundan geçmez..

kendimize göre haklıyız muhakkak sadece farklı bakıyoruz olaya..
fikrimi paylaştım ben.. sağolun cevap verdiniz, konuştuk bunu..
hoşçakalın.

Sftrk7 .!.:

İnsan neden çocuk yapar sorusunu soruyorum , mesela bana sorsalardı ben bu dünyaya gelmek istemezdim ...

Genişletmek için tıkla...

Sftrk7 .!.:

Haklısınız , bunu düşünüyorum . Bu defa diyorum ki annemde beni bu mantıkla yapmış , özürdiliyorum asla yanlış anlaşılmasın bencillik gibi geliyor , dünya yorucu , ölümlü zor bir mekan kendim dayanamıyorum

Genişletmek için tıkla...

Bunlari ben mi yazdim dedim. Yasamak cok zor. Bi gun derse niye dunyaya geldim. Ben de 28imi doldurdum. Hazir degilim.

bu çok hassas bir konu,enine boyuna,geçmişi geleceği ve gerçekten ne istediğini düşünerek karar verilmeli,yani eksileri ve artıları.tüm bunların hesabını yaptıktan sonra hala istemediğinize karar verirseniz tabiiki yapmak zorunda değilsiniz.

bende 28 yaşıma kadar hep böyle düşünüyordum,yani kendimi hazır hissetmiyordum,çocuk yapmak zorunda değilim,peki ya sonra pişman olursam,ya o büyüyünce keşke doğmasaydım derse,sorular sorular sorular...

ne oldu bilmiyorum birgün gerçekten istediğime karar verdim,eşimde istiyordu,şimdi 34 yaşımı bitirmek üzereyim ve olmuyor,olmadıkça anne olma duygum daha da tavan yaptı,ne bileyim onun beni emdiğini hayal ediyorum mesela,minicik elbiselerini,o masum gülücüklerini,ilk anne baba deyişini düşünüyorum.sevdiğim adamdan ve benden bir parça olacak,evde artık iki kişinin sessizliği olmayacak,evin sağına soluna yayılmış oyuncakların üstüne basmadan yürümeyi öğreneceğim ,okuldan döndüğünde sıcacık börekler hazırlayacağım ona,sevinçlerini,üzüntülerini,başarı ve başarısızlıklarını paylaşacağım,iyiyi doğruyu yanlışı öğreteceğim,aşkları da olacak elbet,isterim ki dizlerime yatıp saatlerce onu anlatsın bana.çok sevindiğinde de çok üzüldüğünde de ben olmalıyım yanında.belki de dünyaya yararlı bir insan olacak onun için uğracağım,bir amacım olacak,evlenecek çocukları olacak,canının canından çocuklar olacak belkide.dünyada bizden bir parça kalacak,bayramlar kocamla yapayalnız geçmeyecek artık.ve herşeyden önce ANNE diyecek,işte bu herşeye bedel,dünyanın en güzel kelimesi olsa gerek.

tabii kötü yanlarını da düşünüyorum,ya sakat olursa,ya annesini babasını sevmezse,ya büyüyünce ölümcül bir hastalığın pençesine düşüp canıyla uğraşırsa,ya keşke doğmasaydım derse...ama böyle düşünürsek hiçbirimiz olmamalıydı,belkide mutlu bir hayat yaşayacak ve iyiki yaşıyorum diyecek,bilemeyiz ki,hayat bir risk işte.bunun bir de maddi boyutu var tabiiki,eğer gerçekten bakılabilecekse yapılmalı.

birkez daha iyi düşünün taşının derim ben,şu an gençsiniz ve bu kafayla düşünüyorsunuz,birde geleceği hesaplayın,eğer cevabınız istemiyorum olursa tabiiki yapmak zorunda değilsiniz,nasıl mutlu olacaksanız öyle yapın yani.

cocuk hakkkinda en ufak kararsizliginiz varsa yapmayin. o kadar mesaklatli birsey ki anne olmak. isteksiz olacak gibi degil.
ki omurluk bir karar. kendinizden emin olmadan hicbir sebeple bu karari vermeyin.

Bu düşünerek, konuşarak, başkalarının fikirlerini alarak karar verebileceğin bir duygu değil maalesef.. Ben yıllarca çocuksuz bir hayatı düşledim, çok ağır bir sorumluluk, ayak bağıydı bana göre.. Eşim de öyle çok taraftar değildi ki zaten ilk evliliğinden bir oğlu var.. Rahmetli kayınpederim çok istiyordu çocuğumuzun olmasını, onu kaybedince bir vasiyet gibi kaldı hissettik, denemeye karar verdik. Hamileydim ama hazır mı değil miyim hiç bilmiyordum, 8 haftalıkken düşük yaptım. Elbette üzüldüm ama kısa bir süre sonra zamanı olmadığına hazır olmadığıma çocuksuz daha mutlu olduğuma karar verdim.. O yavrum doğsaydı sanırım ona iyi bir anne olamayacaktım.. Yıllar geçti, 35^den önce bir kez daha denerim belki diyordum ama hala duygularım oturmamıştı.Bir yanım geriye dönüp bakınca çocuksuz pişman olur muyum, bir yanım ömrümce sürecek bu sorumluluğu taşıyabilir miyim ikilemindeydi ama 35'e az kalmıştı. Kendimi ikna ettim ve denedik, hamileydim.. Tamam dedim olsun, sonra ikiz oldukları ortaya çıktı.. Şok olmuştum, o kaynar suyu hissetmiştim başımdan aşağı dökülen.. Geri dönüşü olmayan bir yoldu, ben ne yapmıştım, ancak bir tane büyütebilme fikrine alışıp kabullenmişken 2 tane nasıl olurdu.. KK ve bütün ikiz konularını ezberledim internette, alıştım, sonra sevdim bu fikri, aylar geçti benim dünyam oldular ve birgün ayrıldık bebeklerimle.. Yaşadığım acının tarifi yok.. Nerden nereye.. Şu an bekleme sürem geçtikten sonra tek düşündüğüm şey bir yavrumun olması, hatta olursa yine iki tane olsunlar, olmazsa ona kardeşler yapabilmek.. Biraz karışık yazdım sanırım ama içtenlikle bunlar benim hissettiklerim gel-gitlerimdi.. Hiçbir zaman misyonum anne olmak değildi, a ne şirin bebekler diye sevmemiştim hiç.. Şimdi ömrüm onların olsun, yeter ki var olsunlar.. En doğrusunu en doğru zamanda kendi gönlün söyleyecek sana..

herkes yapıyor diye ben olsam yapmazdım ayrıca herkes cocuk yapmak zorunda değil. bence akışına bırakın düşünmeyin bu konuyu yasınız cokta büyük değil neticede

Bence eşlerin bu konudaki düşüncelerinin uyuşması çok önemli. Kadın çok isterse erkek istemezse büyük sorun. Ya da tam tersi olursa. Ben 35'ime girdim içimde hiç o annelik duygusu yok, bu tatilde alkollüydük korunmadık acaba olur mu dedim bir an düşünür gibi oldum ama sonra 27. gün gelince sardı korkular. Annelik bana göre değil gibi hissediyorum. Eşim de istemiyor sokakta kedi köpek görünce bebek gördüğünden daha çok heyecan yapan bir tip. Çocuk sevgisi yok ikimizde de .. İleride koruyucu aile olmak istiyorum bir çocuğa gelecek vermek. Bakalım kısmet..