Ayy sizi o kadar iyi anlıyorum ki.. aynı tartismalari biz de yaşadık yıllarca, daha birinci çocuk büyümeden ikincisi olunca yıllarca sürdü ne yazikki.. her konuşmamız birbirimize her uyarımız tartismaya dönüyordu. Çocuk yüzünden kavga ediyorduk ama birbirimize de tahammülümüz kalmamıştı..
Ben kendimce şöyle bi çözüm buldum; Susmak.
Çünkü uyardım olmadı, kızdım olmadı, güzellikle konuştum olmadı, ben Dili kullandım yine olmadı. Farkettim ki çok ama çok konuşuyorum. sanki evde çocuk hakkındaki bilir kişi benim. Sanki çocuğun psikolojisini bitek ben düşünüyorum. Sanki benim öz evlatlarım da eşimin üvey evladi gibi çocuklar için en iyisini ben bilirim moduna girmiştim.Bu bilmislikten zor da olsa vazgectim. Zamana bıraktım. Babasına çocuğuma nasi davranacağını ben soylicek değilim, herkes kendine göre doğru gördüğü şekilde davransın diyerek akışına bıraktım ve eşimi hayati bir mesele yoksa hiç uyarmadim. İnanın bana birkaç ay içinde eşim yarıyariya düzeldi. Çocuklara daha az kizmaya başladı.
Bir de çocuktan dolayı eşimle çok vakit geçirememek de bizi ciddi geriyordu. Her çiftte olur böyle tahammülsüzlükler. Bence yaşadığınız su huzursuzluk o kadar normal ki. Çocuk biraz büyüsün bu huzursuzluk da geçecek emin olun. Çocuk kendi ihtiyaçlarını kendi görmeye başladığında sizin kendinze ayıracak zamanınız olduğunda herşey rayına oturacak.. bizim öyle oldu, Çocuk için nerdeyse hiç kavga etmiyoruz artık ikisi de buyudu. Umarım sizin de öyle olur, sadece biraz sabır ve zamana bırakmak..
ogunden beri surekli uyarip durmaz minik kuslarimi
